Dzisiaj rozmawiamy o czwartym w tym roku temacie synodalnym. Jest to problematyka zawarta w haśle: „Kościół a świat”. Chodzi o określenie tych dwóch rzeczywistości. Określenie ich własnych tożsamości.
Zapraszam do rozmowy i wymiany myśli
Bp ZbK
Posłuchaj audycji: http://archiwum.radiopodlasie.pl/?cat=20
Pierwsze czytanie drugiej Niedzieli Wielkiego Postu stawia nas wobec daru przymierza. Jest to przymierze szczególne – przymierze, jakie Bóg zawiera z Abrahamem (jeszcze noszącym imię Abram). Przymierze to jeden ze sposobów, w jaki Pan Bóg daje człowiekowi możliwość głębokiej relacji z Nim. Przymierze bowiem w historii zbawienia przejawia się przez cały czas tej historii i przez wszystkie jej etapy.
Przymierze przybiera różne formy. Zawsze jednak ma na celu doprowadzanie człowieka do prawdziwej, głębokiej, intymnej relacji z Bogiem. W pewnym sensie do takiego zjednoczenia, które wyraża się w komunii bycia „jedno dla drugiego”, jak to mamy wyrażone w Pieśni nad Pieśniami ani le dodi we dodi li – ja dla mego miłego, a miły mój dla mnie (Pnp 6,3).
Bóg rzekł do Abrama: Spójrz na niebo i policz gwiazdy
Tak liczne będzie twoje potomstwo.
Abram uwierzył Panu i stało się to dla niego usprawiedliwieniem.Dym i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między połowami zwierząt.
Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem (Rdz 15,5n.17n).
To Przymierze najpełniej zrealizowało się to w Tajemnicy Paschalnej Jezusa Chrystusa, w Jego Krwi Przymierza (zob. Mk 14,24 i paral.; por. Hbr rozdziały 9 i 10). Jest to przymierze nowe i podejmuje to, co od wieków Bóg zamierzył, a więc też wieczne i nieodwołalne. Zanim jednak to się wypełniło, Bóg wielokrotnie i na różne sposoby i różnymi „przedstawicielami” ludzkości i narodu wybranego zawierał przymierza. Ludzie te przymierza łamali, tzn. okazywali się niewierni. Bóg jednak nie poprzestawał i stale prowadził swoją historię zbawienia zmierzając do wypełnienia obietnicy.
Działanie Boga wobec człowieka i na rzecz człowieka wyraża się przede wszystkim w Jego suwerennej i nieodwołalnej obietnicy. Jej początek ma miejsce zaraz po grzechu człowieka. Czytaj więcej…
Rozpoczęliśmy Wielki Post. W pierwszą niedzielę roku C jako pierwsze czytanie Kościół nam podaje jedno ze starotestamentalnych wyznań wiary (Pwt 26,4-10). Ma ono charakter egzystencjalny, tzn. odnosi się do dziejów i doświadczeń Hebrajczyków przeżywanych dzięki prowadzeniu ich przez Boga. Jest to wyznanie, które z jednej strony jest indywidualnym wyznaniem konkretnego człowieka a z drugiej strony przez fakt, że jest składane w sanktuarium przed kapłanem ma znamiona wyznania publicznego i liturgicznego. Można wnioskować, że tak czynił każdy Izraelita i to należało do wyrażenia jego tożsamości wspólnej z pozostałymi członkami ludu.
Doświadczenie faktu, że Bóg prowadzi i daje poznać człowiekowi swój plan, w którym człowiek odkrywa świadczone mu dobro oraz poznaje, że to dzieje się także w odniesieniu do drugiego człowieka, do bliźniego, tworzy podstawy do zaistnienia ludu, który wyznaje tę samą wiarę w Boga. Każdy członek ludu może wypowiadać to samo Credo i mieć poczucie wspólnoty z bliźnimi.
Ojciec mój, Aramejczyk błądzący,
zstąpił do Egiptu,
przybył tam w niewielkiej liczbie ludzi
i tam się rozrósł w naród ogromny, silny i liczny.
Egipcjanie źle się z nami obchodzili…Wtedy myśmy wołali do Pana, Boga ojców naszych.
Usłyszał Pan nasze wołanie,
wejrzał na naszą nędzę, nasz trud i nasze uciemiężenie.Wyprowadził nas Pan z Egiptu mocną ręką i wyciągniętym ramieniem.
Zaprowadził nas na to miejsce (Pwt 26,5-9).
Mamy oto przedstawioną w tym wyznaniu wiary podstawowe ramy historii zbawienia, która dokonuje się wtedy, gdy człowiek podda się prowadzeniu Boga. Jest jakby paradygmat wiary, który spełnił się na wybranych po to, aby także inni mogli z niego korzystać i wchodzić we własną historię zbawienia proponowaną przez Boga.
Jest czymś bardzo ważnym określenie punktu wyjścia. Potrzebna jest świadomość tego, gdzie jestem, kim jestem, jakie są moje możliwości, a także świadomość tego, że nie jestem i nie żyję po to, aby pozostać na tym samym miejscu i trwać tylko w moich przekonaniach. Czytaj więcej…
Dzisiej podejmujemy trzecią katechezę z piątego roku naszego programu „Chrzest w życiu i misji Kościoła”. Tematem jest zapowiedź Nowego Przymierza.
Zaraszam do udziału!
Bp ZbK
W piątą niedzielę roku C Kościół podaje nam jako pierwsze czytanie liturgiczne fragment Księgi proroka Izajasza. Jest to nawiązanie do momentu powołania Izajasza i obdarzenia go misją prorocką. Izajasz ma wizję świątyni z tronem Boga, któremu oddają cześć serafini. Izajasz jest przejęty trwogą wobec tego zjawiska, które przerasta całkowicie jego wyobrażenia. Czuje się zagubiony jako człowiek grzeszny i żyjący pośród ludu grzesznego i o nieczystych wargach. Wobec tak przeżywającego tę chwilę Izajasza dokonuje się przez posługę jednego z serafinów jego oczyszczenie, w szczególności oczyszczenie jego warg. Tak oto sam przedstawia ten moment:
Serafini wołał jeden do drugiego:
Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów.
Cała ziemia pełna jest Jego chwały.Powiedziałem wtedy: Biada mi! Jestem zgubiony!
Wszak jestem mężem o nieczystych wargach
i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargachPrzyleciał do mnie jeden z serafinów,
trzymając w ręce węgiel, który kleszczami wziął z ołtarza.
Dotknął nim ust moich i rzekł:
Oto dotknęło to twoich warg: twoja wina jest zmazana,
zgładzony twój grzech (Iz 6,4-7).
Mamy oto świadectwo spotkania się świętości Boga z człowiekiem, który ma świadomość swojej grzeszności i niegodności. Lęk, przerażenie bezradność
Izajaszowi zostało dane doświadczenie świętości Boga. Tej świętości Boga Izajasz doświadczał przez scenerię całego objawienia. Czytaj więcej…
W czwartą Niedzielę roku C Kościół daje nam jako pierwsze czytanie piękny i wymowny fragment Księgi Proroka Jeremiasza. Jest to fragment opowiadania o powołaniu. Niestety w czytaniu niedzielnym zostają pominięte duże fragmenty tej sceny powołania – Możemy je ewentualnie doczytać sami. Przedstawiają dialog powołanego Jeremiasza z powołującym Bogiem i pierwsze wizje proroka (Jr 1,6-16).
Pierwszym i fundamentalnym momentem powołania jest słowo skierowane do powołanego, które pozwala mu odkryć siebie przed Bogiem i wobec działania Bożego. To słowo pozwala odkrywać i umacnia wiarę, że to sam Bóg stoi u zarania życia i misji proroka. To słowo pozostaje także przez całe życie proroka jako punktu odniesienia we wszystkich jego działaniach.
Zanim ukształtowałem cię w łonie matki,
znałem cię,
nim przyszedłeś na świat,
poświęciłem cię,
prorokiem dla narodów ustanowiłem cię (Jr 1,5).
Tym pierwszym elementem jest więc wzbudzenie u powołanego świadomości, że jest on od samego zarania swoich dziejów, a właściwie jeszcze wcześniej w zamyśle Boga. To Bóg wkomponował go w swoje plany.
Wspaniałe jest doświadczenie świadomości, przeżywania i rozwijania się człowieka, od kiedy dotrze do niego prawda, że to Bóg zaplanował jego życie. W pierwszej chwili może się to wydawać ograniczeniem. Czytaj więcej…
Biskup Zbigniew Kiernikowski
ul. Jana Pawła II 1
59-220 Legnica
tel. (76) 72 44 100
fax (76) 72 44 101
e-mail: bp@diecezja.legnica.pl
