Sposób postępowania Pana (26 Ndz A 140928)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Otrzymujemy kolejny fragment słowa zapisanego w księdze proroka Ezechiela. Czytany fragment jest częścią szerszej wypowiedzi Proroka w imieniu Boga na temat odpowiedzialności osobistej z jednoczesnym odniesieniem do historii całego domu Izraela.

Nie ma odpowiedzialności zbiorowej jako takiej. Jednakże postępowanie każdego członka wybranego narodu (i zresztą każdej społeczności) w jakiejś mierze wpływa na sposób myślenia i postępowania innych i – w konsekwencji – także całej społeczności.

Słowo jest więc skierowane do całego domu Izraela:

 

Słuchaj jednakże, domu Izraela:
Czy mój sposób postępowania jest niesłuszny,
czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne? (Ez 18,25).

 

Stajemy wobec specyficznego wyzwania, które dotyczy tego, kto ma rację w naszym życiu: my czy Pan Bóg. Co więcej, także wobec pytania, jaką rolę w naszym życiu ma fakt śmierci – konsekwencji grzechu i nieprawości.

 

1.    Postępowanie – droga

Sposób postępowania, o którym tutaj mowa, jest wyrażony przez prosty rzeczownik derek, czyli droga. Odnosi się to zarówno do określenia postępowania Pana Boga jak i człowieka. W tym pojęciu są zawarte zarazem sama koncepcja postępowania jak i też sposób jej wykonania oraz cel, czyli to, do czego  prowadzi i w czym osiąga swoje uwieńczenie. Czytaj więcej…

Szemranie ludu i działanie Boga ( 24 Ndz – Podwyższenie Krzyża 140914)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W 24 niedzielę tego roku przypada święto Podwyższenia Krzyża Pańskiego. Mamy więc w liturgii czytania z tego święta. Jako pierwsze słowo słyszymy fragment z Księgi Liczb. Jest to fragment, do którego Jezus nawiązuje w rozmowie z Nikodemem (zob. J 3).

Wydarzenie opisane w tym fragmencie doczekało się wielu różnorakich przedstawień. Jest ono bowiem bardzo znamienne dla wyrażenia istotnego momentu tego, co działo się podczas wędrówki Izraelitów przez pustynię do Ziemi Obiecanej po wyjściu z ziemi egipskiej. Była to wędrówka z domu niewoli dożycia w wolności. To wydarzenie odgrywa ważną rolę nie tylko w rozumieniu tego, co działo się podczas tamtej wędrówki. Jest także niejako składnikiem czy czynnikiem obecnym w życiowej wędrówce każdego człowieka prowadzonego przez Boga ku prawdziwej wolności.

Spróbujmy też i my przyjrzeć się niektórym aspektom tego wydarzenia, by lepiej i bardziej świadomie przeżywać naszą osobistą wędrówkę ku prawdziwej wolności i pełnemu życiu. Punkt wyjścia tego wydarzenia to proste stwierdzenie:

 

W owych dniach podczas drogi
lud stracił cierpliwość.
I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi:
Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli?
Nie ma chleba ani wody,
a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny (Lb 21,4n).

 

Jakżeż wszyscy możemy odnaleźć siebie samych w tym: „lud stracił cierpliwość”. Jest to nam wszystkim bliskie, że pozostawanie przez długi czas wobec przeciwności łatwo prowadzi do utraty cierpliwości. Jest to tym bardziej uzasadnione, że lud ten kroczył mając świadomość obietnicy wejścia do ziemi mlekiem i miodem płynącej. A tymczasem rzeczywistość okazywała się zupełnie inną.

1. Przeciwności i ich bezpośrednie objawy

Brak pożywienia i wody, mimo doświadczenia cudownego pokarmu, jakim była manna i mimo doznanych momentów otrzymania w sposób nadzwyczajny wody lub przemiany wody gorzkiej w słodką, okazał się wystarczającym powodem, by szemrać przeciwko Bogu i Mojżeszowi. Czytaj więcej…

Być postawionym przez Boga na straży ludu (23 Ndz A 140907)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W dwudziestą trzecią niedzielę roku A otrzymujemy jako pierwsze czytanie krótki fragment z proroctwa Ezechiela. Prorok odnosi swoje mowy zapisane w tej części księgi do sytuacji oblężenia Jerozolimy. Czyni to będąc na wygnaniu i mając na uwadze nakreślenie nowej sytuacji, jaka nastąpi dzięki interwencji Pana Boga w serca członków narodu wybranego, który został tak boleśnie doświadczony wygnaniem. Zarysowuje nowość relacji między ludźmi i  przede wszystkim nowy stosunek ludzi do Boga.

W pewnym sensie odrywa się od skostniałej tradycji, której elementy nie przynosiły oczekiwanych efektów w formowaniu właściwego ducha członków narodu wybranego. Kładzie nacisk na indywidualną odpowiedzialność każdego, do którego dotarło słowo Boga, by pozwolił kształtować swoje życie stosownie do zamysłu Boga poddając się mocy proroczego słowa.

W takim oto kontekście doświadczenia i otwarci nowej perspektywy życia, jaka ma nastać wskutek interwencji Pana Boga przez słuchanie słowa prorockiego należy rozumieć przesłanie, które słyszymy także my dzisiaj,

Ciebie, o synu człowieczy,
wyznaczyłem na stróża domu Izraela
po to, byś słysząc z mych ust napomnienia
przestrzegał ich w moim imieniu (Ez 33,7).

 

Używany często przez Ezechiela tytuł „syn człowieczy” wskazuje z jednej strony na małość człowieka przed Bogiem, a z drugiej na wybranie go przez Boga do specjalnych zadań. Ten tytuł, używany też później często przez Jezusa, zarówno w Jego ustach jak i wypowiedziach zawartych w niektórych pismach Nowego Testamentu przybiera duże znaczenie, jako tego, który ma władzę sądzenia i kształtowania dziejów ludzkości (zob. np. Dz 7,55nn; Ap 1,12-16; 14,14; Hbr 2,5-9). Z tym tytułem jest więc związana koncepcja władzy Boga nad losami ludzkości.

 

1.  Stróż domu Izraela

 

W pierwszych słowach proroctwa zawartego w 33 rozdziale, których nie czytamy podczas liturgii, prorok w imieniu Boga przedstawia rolę stróża, który stoi na straży i ma ostrzegać mieszkańców przed grożącym im niebezpieczeństwem. Czytaj więcej…

css.php