e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:31 października, 2012
• Komentarze:30 komentarzy
• Kategoria:Liturgia

Kościół jako wspólnota wierzących, a więc „świętych z powołania” (zob. Rz 1,7), oddawał i stale oddaje cześć Świętym. Za takich uważa tych, którzy od nas odeszli, a którzy podczas swego ziemskiego życia tak współpracowali przez wiarę z łaską Bożą, że dokonały się w nich wielkie dzieła Boże. Kościół uważa ich za tych, którzy dzięki tej współpracy w posłuszeństwie wiary i przyjęciu w sobie tych dzieł Bożych, są przykładem dla wszystkich wierzących na ziemi i zmierzających do Królestwa Bożego. Co więcej, nie tylko są przykładem, ale orędują za nami i są dla nas pomocą, abyśmy i my po naszym ziemskim życiu dołączyli do ich grona. 

Początki kultu Świętych

Pierwszą, w której objawiły się wielkie dzieła Boże i która to wyznała, to Maryja  Ona też powiedziała o siebie, że będą Ją zwać błogosławioną wszystkie pokolenia (zob. Łk 1,45.48n). Już bardzo wcześnie – bo zdobnictwie katakumbowym (III wiek) – Maryja była przedstawiana z atrybutami, które wskazywały na Jej wyjątkową rolę i udział w chwale Chrystusa. Kolejno rozszerzało się pojęcie i praktyka kultu świętych, w szczególności męczenników.

Uroczyście były obchodzone rocznice ich męczeństwa a miejsca ich męczeństwa i ich groby stawała się celem pielgrzymek. Stopniowo kultem byli obejmowani poza męczennikami także inni przede wszystkim jako wyznawcy, głównie wybitni nauczyciele i pasterze, którzy kształtowali myśl teologiczną i praktyczne życie wiernych w Kościele. Do tego dochodzili święci, którzy odznaczali się szczególnym życiem ascetycznym i pokutniczym a także dziewice.

Rozwój kultu

Kult świętych przybierał coraz to bardziej oficjalne i urzędowe formy. Oprócz imiennych wspomnień poszczególnych świętych kształtowała się stopniowo myśl, by wspominać wszystkich świętych. W roku 608 papież Bonifacy IV przeznaczył starożytny Panteon, czyli pogańską świątynię z czasów rzymskich poświęconą „wszystkim bogom”, na miejsce kultu Matki Bożej i świętych męczenników. Na początku X wieku papież Jan XI postanowił, że dzień 1 listopada będzie dniem, w którym Kościół oddaje kult wszystkim świętym.

Dzień 1 listopada – Uroczystość Wszystkich Swiętych

Dzień 1 listopada to nie jest, jak to zazwyczaj się mówi, „święto zmarłych”, lecz Uroczystość Wszystkich Świętych. Czytaj więcej…

• Opublikowane:28 października, 2012
• Komentarze:51 komentarzy
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

W spotkaniu wzięła młodzież ze swymi opiekunami i prowadzącymi z trzech środowisk artystycznych: Teatr eS, Chór Miasta Siedlce i Zespół „Chodowiacy”.

Po przedstawieniu zarówno indywidualnym jak i zespołowym zostało wykonanych kilka utworów (m. in.: Czego chcesz od nas Panie, Miłość mi wszystko wyjaśniła). Zatrzymaliśmy się kolejno nad ich treścią. Przy tej okazji prowadziłem refleksję nad różnymi aspektami naszego życia, w szczególności młodego i artystycznego.

Zachęcam do kontynuowania rozpoczętych rozmów.

Bp ZbK

• Opublikowane:27 października, 2012
• Komentarze:6 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

W trzydziestą Niedzielę roku B jako pierwsze czytanie jest proklamowany fragment proroctwa Jeremiasza. (W Diecezji siedleckiej obochodzimy Uroczystość Patronów Diecezji – Swiętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Dlatego są inne czytania). Jest to ta część proroctwa , która bywa nazywana Jeremiaszową Księgą Pocieszenia (rozdziały 30 i 31). To w tej części powtarzają się formuły i motywy mówiące o przyszłości, takie jak „oto nadchodzą dni…” , „W owych czasach …”, „W dniu tym …”, czy: „W tych dniach …”.

Jest to więc Księga wielkiej obietnicy, że Pan wypełni to, co zapowiedział wcześniej, a co będzie kontynuacją  wcześniejszych dzieł zbawczych a jednocześnie wielką nowością. Ta nowość nie będzie wprost nowym stworzeniem (zob. 31,22). Te zapowiedzi wypełnienia obietnic są skierowane do Izraelitów jeszcze podczas pobytu na wygnaniu babilońskim. Zarysowuje się jednak koniec tego wygnania. Co więcej: jest zapowiedziany chwalebny powrót.

Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba,
weselcie się pierwszym wśród narodów!
Głoście, wychwalajcie i mówcie:
Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela!
Oto sprowadzę ich z ziemi północnej
 i zgromadzę ich z krańców ziemi …  (Jr 31,7n).

Prorok przedstawia ten powrót jako coś wielkiego. Coś co jest nawet większe od tego, co było dotychczas podstawowym doświadczeniem Izraela, mianowicie wyjście z niewoli egipskiej. Jest w tej Księdze pocieszenia motyw, że to Pan, który słusznie rozproszył Izraela z powodu jego nieprawości, teraz, po doświadczeniach niewoli, zgromadzi go i będzie nad nim czuwał tak, że tej „ocalałej reszcie” nic już nie zagrozi. Dlatego wezwanie do radości!

1. Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba

Zapewne nie jest przypadkowe użyci tutaj obydwu imion narodu wybranego: Jakuba i Izraela. Odnoszą sią one obydwa do tego samego protoplasty narodu wybranego. To Jakub musiał przeżyć przemianę siebie, całej swojej natury i swojego działania, aby stać się Izraelem (odsyłam do rozdziałów 25 – 36 księgi Rodzaju; w szczególności rozdział 32).   Czytaj więcej…

• Opublikowane:27 października, 2012
• Komentarze:1 Komentarz
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

W sobotę wieczorem spotkaliśmy się w gronie kilku małżeństw. Omawialiśmy sprawę relacji. Także posłuszeństwa. Czyniliśmy to w oparciu o kilka tekstów. Najpierw przywołaliśmy już wcześniej omawiane teksty mówiące o stworzeniu człowieka i o grzechu (pierwsz roudziay księgi Rodzaju). Następnie skupiliśmy się głównie na hymnie z listu do Filipian (2,6-11).

Gdyby ktoś zechciał kontynuować rozmowę, to zapraszam.

Bp ZbK

• Opublikowane:27 października, 2012
• Komentarze:16 komentarzy
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Dziś miało miejsce spotkanie z Katechetami w ramach formacji, jak jest prowadzona w naszej Diecezji.

Po celebracji Godziny Przedpołudniowej – modlitwy Ludu Bożego, wygłosiłem katechezę. Poruszyłem w niej sprawy Roku Wiary, nawiązując do Listu Apostolskiego Papieża Benedykta XVI  „Porta Fidei”. Wyjaśniłem sens tego określenia „brama wiary” wskazując na potrzebą i możliwość przemiany człowieka mocą Bożą – stosownie do wiary, jaka w nim się zrodzi, gdy słucha Słowa Bożego i wchodzi na drogę Sakramentów. Ta brama, to jest nie tyle jakiś próg czy przekroczenie czegoś, co jest na zewnątrz człowieka, lecz wejście w sankturium spotkania z Bogiem w samym człowieku pozwalając na to, by Pan Bóg w człowieku dokonał swego dzieła.

Następnie mówiłem o naszym II Synodzie Diecezjalnym. Przedstawiłem plan i specyfikę prac synodalnych w parafiach. Zachęciłem Katechetów, by nie tylko sami w tych pracach uczestniczyli, ale służyli pomocą Duszpasterzom w organizowaniu i przeprowadzeniu kolejnych spotkań oraz by wprowadzali ludzi w ducha prac synodalnych.

Zapraszam do dalszej wymiany myśli, spostrzeżeń itp,

Bp ZbK

• Opublikowane:26 października, 2012
• Komentarze:3 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Dziś rozpocząłem też spotkania z Rodzcami Dzieci, które przygotowują się do przyjęcia I Komunii św. Było to pierwsze z trzech spotkań planowanych na ten rok duszpasterski. Jest to już trzeci rok  duszpasterski, w którym prowadzę takie spotkania.

W tym dzisiejszym pierwszym w tym roku spotkaniu poruszyłem sprawę istoty czy natury Sakramentu Eucharystii jako pokarmu podtrzymującego w nas owoc tego, co stało się w Chrzcie św. W Eucharystii bowiem uczymy się żyć na wzór Jezusa Chrystusa i żyć Jego mocą. Ta Jego moc objawia się szczególnie w życiu nie dla siebie. Inaczej mówiąc w przeżywaniu tego wwzystkiego co jest zawarte w Jego Tajemnicy Smierci i Zmartwychwstania – jak to wyznajemy w aklamacji po Przeistoczeniu.

Do Rodziców należy prawo i obowiązek wprowadzić swoje dzieci w tę tajemnicę nowego życia. Jest to nowy stylu życia, odmienny od ducha świata. To nowe życie wynika z Chrztu i jest karmione w Eucharystii. Kościół przez swoje nauczanie i otoczenie opieką duszpasterską Rodziców i Dzieci wspomaga ich w tym zadaniu.

Interesująca była wymiana zdań po mojej katechezie. Naturalnie mogło być jeszcze więcej pytań i refleksji. Kto zechciałby, może to jeszcze uczynić tutaj na blogu.

Zyczę Rodzicom dobrego i owocnego wprowadzania swoich Dzieci na drogę prowadzącą do Eucharystii a następnie wspólnego przeżywania tej Tajemnicy.

Bp ZbK

• Opublikowane:26 października, 2012
• Komentarze:0 Komentarzy
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

W dniu dzisiejszym odbyła się wizytacja Paraffi pw. Matki Bożej Skaplerznej w Górkach k. Garwolina.  W Katechezie przed Eucharystią mówiłem o Kościele jako znaku Jedności. Konkretyzuje się to w życiu wspólnoty parafialnej. Wszystkie wysiłki duszpasterskie winny mieć wspólny mianownik, jakim jest Misterium Paschalne Jezusa Chrystusa obwieszczane człowiekowi prze Eweangelię i przeżywane w sakramentach sprawowanch we wspólnocie parafialnej. Tutaj uczymy się wchodzić w ducha (w mentalność)  Jezusa Chrystusa. Sprawowanie liturgii jest uroczystym clebrowaniem czyli sprawianiem tych prawd i rzeczywistości w tych, którzy słuchają Słowa Bożego i przyjmują działenie mocy Sakramentów. Modliliśmy się przy użyciu V Modlitwy Eucharystycznej, z jej modlitwą wstawienniczą nawiązującą do znamienia Kościoła jako znaku jedności i upraszającą ten dar jedności.

Po  Eucharystii było spotkanie z Radą Parafialną. Następnie spotkanie z Dziećmi i młodzieżąw Zespole Szkół im. Bł. Bronisława Markiewicza w Rudzie Talubskiej. Interesujące było spotkanie z Gronem Nuaczycielskim tejże Szkoły.

Jeśli znajdą się głosy, które nawiążą do wydarzeń z dzisiejszej wizytacji, to będzie to okazja do kontynuowania tego przeżycia.

Bp ZbK

• Opublikowane:24 października, 2012
• Komentarze:2 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Dziś odbyło się w Domu Biskupim spotkanie z przedstawicielami Ruchu Światło-Życie. Było około przedstawicieli Domowego Kościoła, Rodzin, Młodzieży.

Przedstawciele poszczególnych grup formacyjnych powiedzieli o swoje pracy i przeżywaniu formacji  deuterokatechumenalnej. Poruszone zostały zagadnienia współpracy w parafiach i sposobu włączania się w pracę duszpasterską. Podstawową sprawą będzie zawsze sprawa własnej tożsamości. Następnie można mówić o posługiwaniu i spełnianiu posług i funkcji liturgicznych i innych. Zasadniczo dobrze to wychodzi w niektórych diakoniach.

Zachęciłem do takiego prowadzenia formacji, by na pierwszym miejscu – zgodie z wolą Założyciela, Sł. B. Ks. Franciszka Blachnickiego, był aspekt katechumenalny oraz docenienie liturgii.  Przedstawiłem też możliwości włączenia się w prace synodalne. Jest to dla Ruchu Swiatło-Zycie konkretne wzywanie i szansa, by jeszcze bardziej integrować się z całym działanim duszpasterskim w parafiach.

Zachęcam do dalszych refleksji i spostrzeżeń

Bp ZbK

• Opublikowane:23 października, 2012
• Komentarze:4 komentarze
• Kategoria:Audycja w KRP

Zapraszam do udziału w kolejnej audycji w KRP.

Bp ZbK

Posłuchaj audycji

• Opublikowane:21 października, 2012
• Komentarze:23 komentarze
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

W 29 Niedzielę roku B jako pierwsze czytanie mamy końcowy fragment czwartej Pieśni o Słudze Pańskim (Sługa Jahwe). Ta pieśń rozpoczyna się słowami: „Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo”. Tak oto otwiera się perspektywa przed Tym, kto ma być narzędziem realizującym plan Boży: Boży plan zbawienia człowieka. Oto on wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Takie słowa skierowują myślenie człowieka na „sukcesie” sługi Pańskiego. Na osobisty sukces w kategoriach świata.

Może to jeszcze podkreślać kolejne wyrażenie: „Jak wielu osłupiało na Jego widok”. Chciałoby się myśleć o jakimś pojawieniu się tego sługi na sposób fascynujący człowieka.

Dopiero dalsze słowa wskazują na inną stronę rzeczywistości. Oto „tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi”. Dalsza część tej pieśni o Słudze Pańskim już mówi jasno, o co chodzi i w czym zasadza się jego niezwykłe powodzenie.

Spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem.

Po udrękach swej duszy, ujrzy światło i nim się nasyci.
Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu,
ich nieprawości On sam dźwigać będzie  (Iz 53,10n).

Widzimy oto nową perspektywę. Spodobało się Panu zmiażdżyć tego Sługę cierpieniem. Przed nim stanęła niespotykana możliwość czy okazja. Jest nią wydanie swe życie na ofiarę za grzechy, by ujrzeć potomstwo. Naturalnie chodzi o złożenie z siebie ofiary za grzechy innych. Chodzi też o to, by oddawszy życie zobaczyć nowe potomstwo, które nie jest owocem prostego zrodzenia, lecz darem. Chodzi też o takie przedłużenie swoich dni, które otwiera wieczność.

1. Dlaczego właśnie to spodobało się Panu ?

Pan Bóg miał od początku historii człowieka, w szczególności po grzechu człowieka, swój plan, ale także swoje „upodobanie” zbawienia człowieka. Był to plan jedyny możliwy do zrealizowania bez pogwałcenia wolności człowieka. Chodziło o starcie głowy węża (zob. Rdz 3,15). Czytaj więcej…