Misja Proroka (4 Ndz C 2013)

lut 2, 2013

—

W czwartą Niedzielę roku C Kościół daje nam jako pierwsze czytanie piękny i wymowny fragment Księgi Proroka Jeremiasza. Jest to fragment opowiadania o powołaniu. Niestety w czytaniu niedzielnym zostają pominięte duże fragmenty tej sceny powołania – Możemy je ewentualnie doczytać sami. Przedstawiają dialog powołanego Jeremiasza z powołującym Bogiem i pierwsze wizje proroka (Jr 1,6-16).

Pierwszym i fundamentalnym momentem powołania jest słowo skierowane do powołanego, które pozwala mu odkryć siebie przed Bogiem i wobec działania Bożego. To słowo pozwala odkrywać i umacnia wiarę, że to sam Bóg stoi u zarania życia i misji proroka. To słowo pozostaje także przez całe życie proroka jako punktu odniesienia we wszystkich jego działaniach.

Zanim ukształtowałem cię w łonie matki,
znałem cię,
nim przyszedłeś na świat,
poświęciłem cię,
prorokiem dla narodów ustanowiłem cię (Jr 1,5).

Tym pierwszym elementem jest więc wzbudzenie u powołanego świadomości, że jest on od samego zarania swoich dziejów, a właściwie jeszcze wcześniej w zamyśle Boga. To Bóg wkomponował go w swoje plany.

1. Zanim . . .

Wspaniałe jest doświadczenie świadomości, przeżywania i rozwijania się człowieka, od kiedy dotrze do niego prawda, że to Bóg zaplanował jego życie. W pierwszej chwili może się to wydawać ograniczeniem. Może się wydawać, że Bóg czyni człowieka jakby pajacykiem czy marionetką dla realizacji swoich planów, które człowieka niewiele interesują i nie są dla niego korzystne, bo zabierają mu wolność kształtowania swego życia według własnego rozeznania i upodobania.

Trzeba jednak pamiętać o tym, że to uprzednie poznanie, jakim Bóg obejmuje powołanego człowieka, przed jego ukształtowaniem i to poświęcenie go jeszcze w łonie matki, to nie jest ślepy determinizm, czyli absolutne uwarunkowanie i bezduszna egzekucja narzuconego planu. Jest to natomiast plan, który stopniowo jest przekazywany człowiekowi, tak aby go poznawał i w swej wolnej woli do niego przylegał, albo – co też nie jest wykluczone ‑ od niego odstępował. Komunikowanie człowiekowi tego zamysłu Boga daje człowiekowi szansę – w miarę poznawania tego planu – właściwe wzrastać, poznawać siebie samego i działać.

2. Odkrywanie i akceptacja uprzedzającego działania Boga

Uprzedniość działania Boga jak Stwórcy a następnie jako Odkupiciela stanowi mocny punkt wyjściowy, czyli bazę całego życia człowieka. Już w naszym ludzkim odczuwaniu naszej tożsamości rozpatrywanej w kluczu ziemskiego pochodzenia bardzo wielką rolę odgrywa świadomość pochodzenia i znajomość przodków oraz doświadczenie ich miłości i dobroci. O ileż bardziej tak jest w dziedzinie pojmowania i odczuwania naszej tożsamości w ogóle czyli w odniesieniu do naszego Stwórcy. To tutaj zasadza się nasze jestestwo.

Kto ma w sobie żywe i zawsze aktualne poczucie tego, że jest w rękach Boga i że Bóg ma dla niego właściwą i dobrą historię życia, ten wchodzi we wszystkie życiowe sytuacje w pokoju. Nie znaczy to, że wszystko będzie łatwe, ale to pomoże do życia w nadziei, że wszystko ma sens i prowadzi do dobra.

Kto tak żyje, staje się świadkiem działania Boga. Spełnia w swoim życiu, a właściwie swoim życie urząd prorocki. Objawia ludziom w historii własnego życia działanie Boga. Zobaczy on też, że wiele jego projektów życiowych nie zostanie zrealizowanych. W zamian za to odkryje i będzie stale i coraz głębiej odkrywał, że Bóg przygotował dla niego wspaniały plan życiowy i uzdolnił go do wypełnienia go w wolności, w radości i w dziękczynieniu.

3. Swoboda (wolność) działania i moc ducha

Kto ma w sobie świadomość takiego powołania i takiego zakorzenienia w Bogu oraz kształtuje stosownie do tego rozeznania swoją wiarę, ten odkrywa w sobie rację prawdziwej wolności czyli swobody działania w odkrywanym przez niego „systemie” relacji. To znaczy coraz bardziej doświadcza, że dobrze jest dla niego być i żyć w postawie całkowitego zawierzenia Temu, kogo coraz bliżej poznaje jako swego Stwórcę i Odkupiciela. Nie jest to wolność absolutna i nieograniczona. Nie jest to swawola. Jest to wolność działania zgodnie ze swoją naturą odniesioną do Boga i zgodnie ze swoim powołaniem, jakie człowieka zaakceptował.

Wtedy taki człowiek, podobnie jak Jeremiasz, pójdzie i będzie mówił i czynił wszystko, co Bóg mu poleci. Będzie świadom tego, że wielokrotnie i na różne sposoby będzie wystawiany na próbę i będzie przeżywał trudne sytuacje. Spotka się z oporem, odrzuceniem, niezrozumieniem i prześladowaniem. Nic jednak nie zdoła go pokonać i odciągnąć od poznanej miłości Boga – naturalnie tak będzie pod warunkiem, że sam od Boga się nie odwróci i nie zwątpi, że Pan jest w stanie go w tych wszystkich sytuacjach prowadzić. Wyrażają to obrazy: „Oto Ja – mówi Pan Bóg ‑ czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną ze stali, murem spiżowym”.

O zwycięstwie nie decyduje wówczas moc samego człowieka, jego zdolności, jego inteligencja i przebiegłość czy przedsiębiorczość. O zwycięstwie decyduje świadome i dobrowolne poddanie się prowadzeniu przez Boga ze względu na poznanie Jego miłości wyrażającej się w Jego zamyśle objawionym człowiekowi.

Prorok to człowiek wybrany przez Boga i tak przeżywający swoje wybranie i swoją misję, że na pierwszym planie będzie zawsze uprzedzające działanie Boga i odkrywanie przez proroka Bożego zamysłu. Dla proroka oznacza to, że wielokrotnie będzie stawiany wobec trudnych sytuacji. W tych sytuacjach i okolicznościach będzie gotów przeżywać swoją niemoc, swoją przegraną, byleby tylko dla wielu, dla jak najliczniejszej rzeszy ludzi, objawił się zamysł Boga i by ludzie, którzy takiego proroka spotkają, mogli zwrócić się do Boga.

Bp ZbK

Misja Proroka (4 Ndz C 2013)

1. Zanim . . .

2. Odkrywanie i akceptacja uprzedzającego działania Boga

3. Swoboda (wolność) działania i moc ducha

Komentarze

38 odpowiedzi na „Misja Proroka (4 Ndz C 2013)”