e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:26 lutego, 2011
• Komentarze:95 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

W ósmą Niedzielę roku A kontynuujemy słuchanie Kazania na Górze (Mt 6,24-34). Otrzymujemy przesłanie, w którym zostajemy ukierunkowani na jednoznaczne odnoszenia naszego życia do Boga. To On jest tym, który jest naszym jedynym Bogiem i poza Nim nie ma żadnego innego. To On troszczy się prawdziwie i ostatecznie o nasze życie i jemu nadaje pełny sens. To On czyni nas wolnymi, byśmy nie musieli być sługami innych „bogów” czyli jakichkolwiek sił i mocy, które zdają się obiecywać człowiekowi życie i szczęście.

Obrazem i symbolem tych wszystkich „bożków” czyli sił i mocy lub idoli, przez które człowiek bywa zwodzony i od których spodziewa się życia jest mamona. To pojęcie może odnosić się do bytów personifikowanych i być pisane przez duże M, czyli Mamona. W czytanym w tę niedzielę fragmencie słyszymy słowa Jezusa:  

Nikt nie może dwom panom służyć.
Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował;
albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi.

Nie możecie służyć Bogu i Mamonie (Mt 6,24).  

Po obwieszczeniu Błogosławieństw, czyli nakreśleniu drogi szczęśliwości chrześcijańskiej (Mt 5,3-12), Jezus wskazał na tożsamość swoich uczniów (światło świata i sól ziemi) oraz i na ich relacje do tego, co zostało powiedziane przodkom, czyli jakie były wymagania Prawa w judaizmie (Starym Przymierzu). Następnie wskazał na cechy charakterystyczne w postawie swoich uczniów odnosząc się przede wszystkim do jałmużny, modlitwy i postu i wreszcie przeszedł do określania postaw uczniów wobec rzeczywistości ziemskich, a przede wszystkim tego, czym jest posiadanie dóbr (pieniądza – mamony) i troska o swoje życie. 

1. Mamona

W określeniu „mamona” pochodzącym od aramejskiego przymiotnika mamon (bogaty) zawiera się wszystko, co oznacza bogactwo oraz zostaje wyrażony stosunek człowieka (posiadacza) do tego bogactwa, który w tym bogactwie (w posiadaniu) widzi całkowite i jedyne zabezpieczenie swego życia. Czytaj więcej…

• Opublikowane:18 lutego, 2011
• Komentarze:50 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

Czytamy dalszy ciąg Kazania na Górze wg św. Mateusza (5,38-48). W ubiegłą niedzielę usłyszeliśmy cztery z pośród sześciu Jezusowych obwieszczeń: Słyszeliście, że powiedziano … A Ja wam powiadam …. W obecną, siódmą Niedzielę roku A, słyszymy dwa kolejne, które – pod pewnym względem – stanowią ukoronowanie tych wypowiedzi Jezusa, które Jezus kończy wezwaniem: Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski. W ten sposób Jezus zamyka tę część swej Mowy.

W czym się więc ta doskonałość Ojca objawia? Do czego się odnosi? Odnosi się ta doskonałość do tego, co Jezus przedstawia, jako swoje przepowiadanie: Ja wam powiadam. Jest to szczególnie znamienne w tych dwóch ostatnich wezwaniach:   

A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu.
Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!

A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół
i módlcie się za tych, którzy was prześladują;
tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie;
ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi,
i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych (Mt 5,39. 44n).  

Jezus przy tym wskazuje cechy swoich uczniów, które ich odróżniają od tych, którzy myślą według kategorii tego świata, a więc tych, którzy Boga nie znają i nie akceptują. W szczególności wymienia celników, pogan, którzy podchodzą także do religijności w sposób interesowny. Chcą uzyskać swoją nagrodę. Mają na uwadze to, by wyszło dla ich dobra według ich oczekiwania.    

1. Nie stawiajcie oporu złemu

Jest to bardzo prowokujące wezwanie, które dla wielu staje się powodem nie tylko zdziwienie i niezrozumienia, ale czasem także powodem zgorszenia i zwątpienia (zob Mt 11,6; 7,23). Czytaj więcej…

• Opublikowane:15 lutego, 2011
• Komentarze:43 komentarze
• Kategoria:Audycja w KRP

Podejmujemy dziś rozmowy na temat przygotowania do Chrztu. Zmierzamy w naszej Diecezji do większego ujednolicenia przygotowań rodziców i rodziców chrzestnych do chrzutu ich dzieci. W ubiegłą niedzielę był czytany mój list w tej sprawie. Zostały wydane ożpowiednie materiały.  Z początkiem Wielkiego Postu w Prafiach będą organizowane spotkania, w których zostanł poruszone cztery grupy tematyczne pozwalające lepiej wniknąć w Tajemncę Paschalną.

Te grupy tematyczne to:

1. Podstawowe zagadnienia antropologiczne, czyli pierwsze 3 rozdziały Księgi Rodzaju;

2. Zasadnicze etapy historii zbawienia – typologia wybranych osób i wydarzeń ze Starego Testamentu;

3. Wydarzenie zbawcze Jezusa Chrystusa (Jego nauczanie i dzieło – w szczególności Misterium Paschallne);

4. Liturgia Chrztu św. – bezpośrednie przygotowanie, przeżycie i konsekwencje

Spodziewam się, że do rozmów na antenie włączy się też grono słuchaczy, do czego serdecznie zachęcam.
Naturalnie – jak zazwyczaj – będzie możliwe połączenie telefoniczne i elektroniczne.

Pan Redaktor poda na początku audycji wszystkie dane  adresowe.

Zapraszam do komentarzy na blogu.

Posłuchaj audycji:  http://archiwum.radiopodlasie.pl/?p=8504

• Opublikowane:12 lutego, 2011
• Komentarze:13 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

W 6 Niedzielę roku A czytamy dalszy ciąg Kazania na Górze wg św. Mateusza (5,17-37). Po błogosławieństwach i obwieszczeniu prawdy o soli ziemi o światłości świata Jezus koncentruje się na relacji do Prawa i Proroków. Prawo – jako Tora – stanowiło podstawę całej moralności judaistycznej. Prorocy zaś zapowiadali nowość wypełnienia Prawa po doświadczeniu przez Izraelitów wszelkiego rodzaju niepowodzeń i życiowych przegranych, które najpełniej wyrażają się w wydarzeniach bolesnego dla nich wygnania babilońskiego, widzianego przez Proroków, jako skutek niewierności Izraela wobec Prawa.

Prawo odnosiło się do życia poszczególnych osób jak i życia i organizacji całego ludu Wybranego. W myśleniu judaistycznym na Prawie było oparte wszystko – także cały kosmos (wszechświat) był pojęty przez Boga wg Prawa. W Prawie zawierała się cała mądrość Boża przekazana ludziom, w szczególności Narodowi Wybranemu, by był tego świadkiem wśród wszystkich innych narodów.

Wypełnianie więc Prawa, czyli jego poszczególnych przepisów i wymagań stawało przed oczami każdego Izraelity jako najważniejsze zadanie. W takim duchu też wielokrotnie modlił się i tego był świadomy odmawiając słowa zawarte w księdze Powtórzonego Prawa: Słuchaj Izraelu… Szema Israel … (Pwt 6,4nn). Jezus, jako wcielony Syn Boży, stawszy się człowiekiem, członkiem Narodu wybranego, też stanął wobec tego zadania. Miał On wypełnić Prawo nie tylko w sensie przestrzegania jego przepisów, ale wypełnić wszystko, do czego Prawo zmierzało i to nie tylko w obrębie samego Ludu Wybranego, lecz wobec całej ludzkości. Dlatego też powiedział o sobie i o swoim stosunku do Prawa: 

Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków.
Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
Zaprawdę. bowiem powiadam wam:
Dopóki niebo i ziemia nie przeminą,
ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie,
aż się wszystko spełni (Mt 5,17n).  

Jak wynika z powyższych słów Jezusa, pojmuje On siebie jako Kogoś, kto wypełni Prawo w sensie pełnym i absolutnym. Uczynił to, by człowieka wyzwolić z niewoli Prawa i uzdolnić go do wypełnienia tego, do czego prowadziło Prawo, chociaż nie było w stanie tego spełnić. 

1. Pozycja Jezusa wobec Prawa

Pozycję Jezusa wobec Prawa wyznaczały dwa bieguny. Można powiedzieć dwa ekstremalne punkty czy sposoby odkrywania i przeżywania własnej egzystencji. Z jednej strony był On, jako syn Boży, w którym wszystko się stało i wszystko istnieje (por. Kol 1,15-18), Prawodawcą. W Nim niejako było Prawo. Czytaj więcej…

• Opublikowane:11 lutego, 2011
• Komentarze:4 komentarze
• Kategoria:Katechumenat - skrutynia

Otrzymałem polski tekst i podaję go zainteresowanym do wiadomości
Można też obejrzeć nagranie video z tej audiencji

PRZEMÓWIENIE OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XVI

            DO CZŁONKÓW DROGI NEOKATECHUMENALNEJ

Aula Pawła VI

Poniedziałek, 17 stycznia 2011

Drodzy przyjaciele!

Cieszę się, że mogę was przyjąć i serdecznie was przywitać. Pozdrawiam w sposób szczególny Kiko Argüello i Carmen Hernández, inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej, oraz o. Mario Pezzi, dziękując im za słowa pozdrowienia i prezentacji, które do mnie skierowali. Z żywym uczuciem pozdrawiam wszystkich was tu obecnych: kapłanów, seminarzystów, rodziny i członków Drogi. Dziękuję Panu, że daje nam możliwość tego spotkania, w czasie którego odnawiacie waszą więź z Następcą Piotra, przyjmując na nowo polecenie, jakie zmartwychwstały Chrystus dał uczniom: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15).

Od ponad czterdziestu lat Droga Neokatechumenalna przyczynia się do ożywienia i umocnienia w diecezjach i parafiach Inicjacji chrześcijańskiej, sprzyjając stopniowemu i radykalnemu odkrywaniu bogactw Chrztu, pomagając zasmakować życia Bożego, życia niebiańskiego, które Pan zapoczątkował przez swoje Wcielenie, przychodząc do nas, rodząc się jako jeden z nas. Ten dar Boga dla Jego Kościoła „pozostaje w służbie Biskupowi jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary” (Statut, art. 1 § 2). Służba ta, jak przypominał wam mój poprzednik, Sługa Boży Paweł VI, na pierwszym spotkaniu z wami w 1974 roku „będzie mogła odnowić w dzisiejszych wspólnotach chrześcijańskich te oznaki dojrzałości i pogłębienia, które w Kościele pierwotnym osiągano w okresie przygotowania do Chrztu”. (Insegnamenti di Paolo VI, XII [1974], 406).

W ostatnich latach został przeprowadzony owocnie proces redakcji Statutu Drogi Neokatechumenalnej, który, po odpowiednim czasie ważności ad experimentum, otrzymał swe definitywne zatwierdzenie w czerwcu 2008 roku. Kolejny znaczący krok został wykonany w tych dniach, poprzez zatwierdzenie przez kompetentne dykasterie Stolicy Apostolskiej, „Dyrektorium Katechetycznego Drogi Neokatechumenalnej”. Tymi eklezjalnymi pieczęciami Pan potwierdza dziś i powierza wam na nowo to cenne narzędzie, którym jest Droga, tak byście mogli, z synowskim posłuszeństwem wobec Stolicy Apostolskiej i Pasterzy Kościoła, przyczyniać się z nowym porywem i zapałem do radykalnego i radosnego odkrywania daru Chrztu oraz wnieść wasz oryginalny wkład na rzecz nowej ewangelizacji. Kościół uznał w Drodze Neokatechumenalnej szczególny dar wzbudzony przez Ducha Świętego: jako taki zmierza on w sposób naturalny do włączenia się w wielką harmonię Ciała Kościoła. W tym świetle zachęcam was do ciągłego poszukiwania głębokiej jedności z Pasterzami oraz ze wszystkimi członkami Kościołów partykularnych i środowisk eklezjalnych, dość zróżnicowanych, w których jesteście powołani do działania. Braterska jedność pomiędzy uczniami Jezusa jest w rzeczywistości pierwszym i największym świadectwem o Jezusie Chrystusie.

Czytaj więcej…

• Opublikowane:6 lutego, 2011
• Komentarze:29 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

W niedziele zwykłe roku A czytamy zasadniczo Ewangelię wg św. Mateusza. Ubiegłej niedzieli zostały obwieszczone Błogosławieństwa Teraz czytamy kolejno dalsze fragmenty Kazania na Górze. Jezusowe Kazanie na Górze stanowi w Ewangelii Mt  jedną z tzw. pięciu wielkich mów Jezusa. Kazanie na Górze to pierwsza mowa (Mt 5 – 7), w której Jezus przedstawia swój program – a właściwie jest to program chrześcijańskiego życia. Jest to program życia uczniów Jezusa.

W całym kazaniu na Górze przedstawia jakby obraz chrześcijanina czyli swego ucznia. O tych, którzy stają się Jego uczniami, czyli przyjmują całe nauczanie z Kazania na Górze Jezus wypowie te znamienne słowa: 

Wy jesteście solą dla ziemi.
Wy jesteście światłem świata (Mt 5,13n).  

1. O kim mowa ?

Dla zrozumienia tego, do kogo ten program się odnosi i kogo dotyczy, czyli inaczej mówiąc, kto jest uczniem Jezusa, ważne jest zwrócenie uwagi na początek czy raczej na wprowadzenie, jakie daje Mt owej Mowie Jezusa. Mówi on, że Jezus po wejściu na Górę usiadł i wówczas przystąpili do Niego Jego uczniowie (zob. Mt 5,1-2). Czytaj więcej…