e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:30 października, 2011
• Komentarze:73 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Podczas 31 Niedzieli zwykłej odbyła się wizytacja kanoniczna w Parafii pw. św. Józefa w Siedlcach.

W katechezie, która miała miejsce po obrzędzie ingresu a przed Eucharystią, zwróciłem uwagę  na potrzebę słuchania nauki Bożej – niezależnie od „dobroci” bądź życiowej przykładności tego, kto ją podaje.  Takie są czytania tej Niedzieli. Nawiązując zaś do słów Osób, które mnie witały – Państwa Agaty i Krzysztofa, wyrażających prawdę o wspólnocie kościelnej, jako tej złożonej z ludzi grzesznych, którzy gromadzą się wokół Tajemnicy i Osoby Jezusa Chrystusa, mówiłem o  potrzebie ewangelizacji prowadzącej do przemiany naszego myślenia. Potrzeba zrozumienia faktu, że Kościół jest wspólnoitą misyjną także w swoim wnętrzu, w przeżywaniu Tajemncy Chrystusa przez każdego ze swych członków – tak pasterzy jak i wszystkich wiernych. Zadniem pasterzy jest ukierunkowywać na Jezusa Chrystusa. Prowadzić do jak najbliższej relacji z Nim a przez Niego z Ojcem w mocy i świetle Ducha Swiętego.  To nie dobroć pasterzy buduje Kościół – chociaż ona jest i powinna stale być większa, ale przede wszystkim prawda ich życia, w której sami są zorientowani na Jezusa Chrystusa i innym Go ukazują i do Niego prowadzą.

Po Mszy św. oodbyło się spotkanie z przedstawicielami grup, ruchów i wspólnot działających w Parafii. Ksiądz Proboszcz przedstawił kolejno wszystkie grupy.  Przy tej okazji odbyła się z ich przedstawicielami krótka rozmowa i pogłębienie znajomości tego, co robią i co wnoszą w życie Parafii. Nie będę tutaj ich przedstawiał. Może sami się włączą i od siebie coś napiszą. Przynajmniej niektórzy.

Miało też miejsce spotkanie z Radą Parafialną i omówienie sytuacji w Parafii. Podjęliśmy niektóre tematy duszpasterskie. Myślę, że będzie jeszcze okazja, by je kontynuować i podejmować odpowiednie działania.

Odwiedziłem Księdza Prałata Leona Balickiego, byłego Proboszcza Parafii i budowniczego kościoła. Następnie odwiedziłem Siostry Orionistki mieszkające na terenie Parafii i pracujące w Parafii.  Na zakończenie odwiedziłem jedną z Rodzin, gdzie mogłem porozmawiać z Kingą i Hubertem oraz ich Rodzicami i Dziadkami.

Dziękuję Wszystkim za spotkania, za wymianę myśli.  Zapraszam do dalszej rozmowy na blogu.

Bo ZbK

http://podlasie24.pl/wiadomosci/diec.-siedlecka/wizytacja-biskupia-w-parafii-sw.-jozefa-w-siedlcach-82f8.html

• Opublikowane:29 października, 2011
• Komentarze:62 komentarze
• Kategoria:Bez kategorii, Rozważanie Ewangelii

Ostatnia Niedziela października jest niedzielą jest specjalną uroczystością w kościołach, których nie jest znana data konsekracji. W tych kościołach obchodzi się w tę niedzielę Uroczystość Poświęcenia Własnego Kościoła. Wtedy też bierze się jako czytania do liturgii Słowa z tej uroczystości. W kościołach, których jest znana data ich poświęcenia rocznicę konsekracji obchodzi się wtedy, gdy przypada. Wówczas też jutrzejsza niedziela jest 31. Niedzielą zwykłą. W roku A czytany jest więc dalszy ciąg Ewangelii wg św. Mateusza (23,1-12).

Jak to już wielokrotnie było wspominane, czytamy opowiadanie wydarzeń z ostatnich dni ziemskiego życia Jezusa przed Jego męką. Napięcie między przywódcami ludu a Jezusem stale wzmaga się. Zostali „odprawieni” wszyscy ci, którzy podchodzili do Jezusa, aby Go pochwycić w mowie. Ostatnie zdanie Ewangelisty przed czytanym w tę niedzielę fragmentem brzmi: Żaden z nich nie mógł Mu odpowiedzieć. Nikt też od owego dnia nie odważył się więcej Go pytać (22,46).

W takim to kontekście Jezus zwraca się do tłumów i do swych uczniów tymi oto słowami:

Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.
Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą,
lecz uczynków ich nie naśladujcie.
Mówią bowiem, ale sami nie czynią (Mt 22,2n).  

Ze słów Jezusa przebija świadomość niezmiennej Bożej prawdy, która jest powierzona ludzkim ustom i umysłom oraz czynom. Niezależnie czynów ludzkich, prawda i nauka Boża pozostanie aktualna. Stoi to w pewnej sprzeczności z powszechnym powiedzeniem: że słowa pouczają, ale dopiero przykład pociąga do naśladowania. Tutaj słowa są postawione jako w pierwszej i nieodwołalnej linii w pewnym sensie niezależnie od przykładu tych, którzy nauczają. Zapewne nie jest to przedstawione jako sytuacja najlepsza czy idealna, ale jako sytuacja prawdziwa i uniwersalna.  

1. Objawienie – w czyim imieniu mówi Mojżesz?

Nasze ludzkie spojrzenie i uczenie się życia pochodzą zasadniczo doświadczenia przekazywanego sobie z pokolenia na pokolenie, z ojca na syna, z nauczyciela na wychowanka, z mistrza na ucznia itp. W ten sposób rodzi się i funkcjonuje „bogactwo” czy skarb życiowy. Jest to ludzka mądrość i doświadczenie.

Inaczej jest w Objawieniu, chociaż Objawienie też korzysta z ludzkiej mądrości i ludzkiego doświadczenia i wpisuje się w ludzkie doświadczenie. Jednak stale je przekracza. Czytaj więcej…

• Opublikowane:29 października, 2011
• Komentarze:22 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Dziś, 29 października spotkałem się z Katechetami. Po modlitwie przedpołudniowej wygłosiłem katechezę. Poruszona problematyka to proces kształtowania wiary i adekwatnego do niej życia. Wiąże się to z potrzbą (nowej) ewangelizacji i inicjacji chrześcijańskiej. Odniosłem się w tym do Apostolskiej adhortacji posynodalnej Benedykta XVI „O Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła” – Verbum Domini.

Zwróciłem następnie uwagę na to, co my robimy i winniśmy robić na tym polu w naszej Diecezji. Oprócz zwyczajnego duszpasterstwa i parcy katechetycznej jawią się przede wszystkim trzy dziedziny.

1. Jest to realizacja programu diecezjalnego „Chrzest w życiu i misji Kościoła„. Jest on prowadzony już siódmy rok. Ma on charakter wprowadzenia w biblijną historię  zbawienia, a więc spełnia w pewnej mierze rolę inicjacji chrześcijańskiej. Naturalnie musi być robiony adekwatnie do założeń, tzn. trzeba robić jego poszczególne etapy, jakimi są kerygmat (katecheza kerygmatyczna), osobista relacja ze Słowem Bożym, dzielenie się tym doświadczeniem Słowa w małych grupach i wreszcie szersze świadectwo. Można i ten program robić w rodzinach i wtedy może stanowić „materiał” do rodzinej rozmowy i przekazu wiary młodszemu pokoleniu.  

2. Następnie chodzi o właściwe rozumienie potrzeby i roli katechumenatu pochrzcielnego. Jest to proponowane przez Ruch Swiatło – Zycie, czyli  rekolekcje oazowe, Domowy Kościół. Według zamysłu założyciela, sł. b. ks. Franciszka Blachnickiego chodzi o deuterokatechumenat.  Drugą propozycją jest Droga Neokatechumenalna. Jets to propozycja kszutałtowania wiary dojrzałej przede wszystkim u osób już ochrzczonych.

3. Trzecim polem, na które dzisaj w naszej Diecezji musimy zwrócić uwagę i podejmować wysiłki formacyjne dotyczące naszej wiary, i jej przekazu młodemu pokoleniu oraz kształtowania świadomości wspólnoty Kościoła lokalnego (w wymiarze diecezjalnym ale także w wymiarze wspólnoz parafialnych) to przygotowanie i przeprowadzenie II Synodu Diecezjalnego. Wydane materiały Lineamenta są pierwszym krokiem, aby przedstawić nurtujące zagadnienia i w ogóle ustosunkować się do rzeczywistości Kościoła, który tworzymi i w którym żyjemy.

Zachęcam do wymiany opinii, do przedstawiania problemów, do ukazywania rozwiązań i sugestii itp., które pomogą być nam bardziej Kościołem żyjącym Ewangelią i dającym świdectwo wobec świata a nie upodabniającym się do tego świata czy walczącym z tym światem.  To wszystko, co dzieje się w naszym narodzie, jest wystarczającym wezwaniem, by podjąć rzetelną refleksję prowadzącą do życiowych decyzji odpowiadajcych prawdzie Ewangelii i rzeczywistości Sakramentów w Kościele.

Bp ZbK

• Opublikowane:25 października, 2011
• Komentarze:52 komentarze
• Kategoria:Audycja w KRP

Dziś, 25 października 2011, dalsza część katechezy o Prorokach.

Zapraszam do wypowiedzi – wyrażania swojej opinii oraz przedstawiania swych doświadczeń z pracy w tym programie.

Bp ZbK

 Posłuchaj audycji: http://archiwum.radiopodlasie.pl/?p=11975

• Opublikowane:24 października, 2011
• Komentarze:31 komentarzy
• Kategoria:Liturgia

Dzisiaj, 24 października, w katedrze clebrowałem wraz z licznymi Kapłanami i przy licznym udziale Wiernych Eucharystię polecając Bogu utracone Dzieci oraz przedkładając Bogu bolesne doświadczenie Rodziców tychże Dzieci.

Jest już szersza informacja o tym na naszej stronie diecezjalnej.

Tutaj zachęcam do ewentualnych wypowiedzi i świadectw. Wydaje się bowiem, że potrzebujemy większej troski o wzrast naszej świadomomości w podejściu do tej prawdy i rzeczywistości utraconego dziecka a tym samym do szacunku wobec człowieka i jego życia w szerokim tego słowa znaczeniu.

Zapraszam

Bp ZbK

• Opublikowane:23 października, 2011
• Komentarze:8 komentarzy
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

W dniu dzisiejszym, niedziela 23 października 2011 roku, odbyła się wizytacja kanoniczna w Parafii pw. Ducha Świętego w Siedlcach. W katechezie, jaką zazwyczaj czynię po ingresie, nawiązałem do słów wypowiedzianych przez Panią G., Delegatkę Parafialną. Dotyczyło to utwierdzania w nauce Chrystusa. Drugi motyw, który podjąłem, to słowa, w których wyrażała nadzieję, że obraz Parafii, tzn. Parafian z tej wizytacji zapisze się dobrze i na trwałe w mojej pamięci sercu. Wyraziłem więc też moje przekonanie, że moje nauczanie dotrze do serc Parafian i w nich pozostanie. Moje nauczanie, jako nauczanie prawdy Jezusa Chrystusa głoszonej Kościele i zgodnie z tradycją Kościoła.

Po południu miało miejsce spotkanie z przedstawicielami grup, wspólnot i ruchów działających w Parafii. Po przedstawieniu, jakie odbyło się pod kierownictwem ks. Łukasza w krótkiej katechezie zwróciłem uwagę na trzy elementy, które powinny zawsze być obecne w działalności wspólnot i ruchów.

1. Najpierw wskazałem na to wszystko, co wiąże się z modlitwą. Są to bowiem wspólnoty kościelne i działają nie w swojej mocy, lecz są zanurzone w mocy Chrystusa i Kościoła. Tę moc zdobywa się prze modlitwę i tą mocą wielbi się Boga oraz przeżywa wspólnotę Kościoła,

2. Następnie przywołałem nie zawsze obecną prawdę o potrzebie formacji w każdego typu wspólnotach i grupach. Obok celów partykularnych, jakie sobie one stawiają, nie można nigdy zapomnieć o tym, że winny służyć pogłębianiu i kształtowaniu wiary z odniesieniem do sakramentów a w szczególności do chrztu.

3. Wreszcie trzeci element to działalność praktyczna: charytatywna, niesienie wszelkiego rodzaju pomocy potrzebującym i całej wspólnocie parafialnej, współdziałanie przy organizacji życia parafialnego itp.

Tym, co spina i wiąże wszystkie rodzaje działalności i wszystkie podmioty działające, to świadomości jedności kościelnej i troska o nią – dążenie do niej.

Dziękuję wszystkim Parafianom na czele z Księdzem Proboszczem i wszystkimi Prezbiterami. W szczególności dziękuję Osobom, z którymi było mi dane chwilę porozmawiać.

Życzę Wszystkim Bożego Błogosławieństwa

Bp ZbK

• Opublikowane:22 października, 2011
• Komentarze:34 komentarze
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

W 30 Niedzielę roku A czytamy dalszy fragment Ewangelii wg św. Mateusza (Mt 22,34-40). Ponownie Jezus jest wystawiany na próbę. Jest to czas bezpośrednio przed Jego Męką. Wokół Jezusa zacieśnia się krąg tych, którzy szukają powodów do oskarżenia Jezusa i usprawiedliwienia podjęcia kroków przeciwko Niemu. Widać, że są wykorzystane wszystkie możliwości, by stawić Jezusa w trudnej sytuacji i pochwycić Go na słowie.

Postawienie przez jednego z faryzeuszy, uczonego w Prawie, Jezusowi pytania o największe przykazanie, mogło być rozumiane za prowokację albo nawet pewną kpiną z Jezusa. Dla każdego wierzącego Żyda było bowiem oczywiste, że pierwszym i największym przykazaniem było to, które kilkakrotnie wypowiadali w modlitwie recytując Szema.

Jezus jednak mu odpowiedział przytaczając fragment słowa z Księgi Powtórzonego Prawa (6,5):  

Będziesz miłował Pana Boga swego
całym swoim sercem,
całą swoją duszą
i całym swoim umysłem (Mt 22,37).

Trzeba zauważyć, że odpowiedź Jezusa niczego nowego nie wnosiła w stosunku do tego, co oni już wiedzieli. Była on przytoczeniem obowiązującego w judaizmie Prawa, które w sposób dumny przyjmują Izraelici i którym się chlubią i którego niejako zazdrośnie strzegą. To jest ich swoista legitymacja i świadectwo tożsamości, jako wierzących w Jedynego Boga. Jezus więc potwierdza to, co było powszechnie akceptowane i co stanowiło o tożsamości ludu. Dla wyrazistości swoje wypowiedzi jeszcze wprost dodaje:  

1. To jest największe i pierwsze przykazanie

Na czym polega wielkość i pierwszeństwo tego przykazania?  Jest to pytanie dotyczące fundamentalnego aspektu życia – ważne dla Żyda i ważne także dla nas, którzy przez Ewangelię zostaliśmy wprowadzeni w wiarę w Jednego Boga. To właśnie poznanie jednego Boga i uznanie Go za jedynego stanowi o doniosłości tego przykazania. Czytaj więcej…

• Opublikowane:18 października, 2011
• Komentarze:22 komentarze
• Kategoria:Audycja w KRP

Dziś podczas audycji w KRP podejmujemy już po raz kolejny temat Dzieci utraconych.

Wnikamy w sytuacje Rodziców, którzy to przeżywają. Otwieramy się na ich doświadczenie  bólu i niepokojów.  Zwracamy uwagę na to, że jest to problem, z którym ci Rodzice nie powinni zostawać sami.

Potrzeba ze strony nas wszystkich szacunku i respektu. Jednym z wyrazów tego jest też odpowiednie podejście do pochówku tychże Dzieci.

Zachęcam do uczestniczenia w rozmowie i do zabierania głosu bezpośrednio podczas audycji w KRP oraz wyrażania swoich myśli i opinii na blogu.

Pozdrawiam

Bp ZbK

Posłuchaj audycji: http://archiwum.radiopodlasie.pl/?p=11825

• Opublikowane:15 października, 2011
• Komentarze:170 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

Fragment Ewangelii wg św. Mateusza (22,15-21) czytany w 29 Niedzielę roku A stawia nas m.in. wobec problemu prawdy. Nie chodzi jednak o prawdę teoretyczną, o zgodność pewnych twierdzeń wynikających z określonych założeń itp. Chodzi o prawdę w znaczeniu egzystencjalnym, czyli prawdę odniesioną do życia.

Scena zapisana prze św. Mateusza pokazuje w pewnym sensie jakby ironię zawartą w sposobie podejścia faryzeuszów do Jezusa. Oto naradzali się, jak Go pochwycić w mowie. Nie poszli sami, lecz posłali swych uczniów i zwolenników Heroda. Jest to już bardzo wymowny fakt wskazujący na „nie-uczciwość” podejścia do całej sprawy. Posłali ich, z konkretnym pytanie. Zanim jednak postawią pytanie, wypowiadają słowa które stoją w pełnym kontraście z ich zamiarami. Tak oto zwracają się do Jezusa:   

Nauczycielu,
wiemy, że jesteś prawdomówny
i drogi Bożej w prawdzie nauczasz.
Na nikim Ci też nie zależy,
bo nie oglądasz się na osobę ludzką (Mt 22,16). 

Wypowiedzenie takich słów w kontekście zamiaru, z jakim zostali posłani owi „wywiadowcy” przez faryzeuszów, musiało oznaczać dla tych ludzi – jeśli mieli jakiekolwiek poczucie prawdy i sprawiedliwości ‑  drastyczne pogwałcenie sumienia. Jeśli zaś nie mieli w sobie tego minimum uczciwości, świadczyło o ich degradacji i hipokryzji. Wypowiadają bowiem najbardziej wzniosłe i szlachetne cechy człowieka, a jednocześnie właśnie z powodu tej Jego prawdomówności, chcą Go pochwycić w mowie, by mieć motyw i powód do oskarżenia i skazania. Jest to postawa świadcząca o  przewrotności.  

1. Postawienie pytania  

Odpowiedź na postawione przez wysłanników pytanie zależy – patrząc w kategoriach ludzkich, a więc zawsze w jakiejś mierze utylitarnych (co mi się opłaci, co mi sprzyja) zależy – od tego, czy ktoś należy do tych, co winni płacić podatek czy też jest po stronie tych, którzy zbierają i korzystają. Czytaj więcej…

• Opublikowane:13 października, 2011
• Komentarze:3 komentarze
• Kategoria:Spotkania i wizytacje

Przy okazji (w przeddzień) 356. Zebrania Plenarnego KEP, które odbywa się w Przemyślu,  mieliśmy możliwość wizyty we Lwowie. W Katedrze Lwowskiej celebrowało dziś Eucharystię około 50 biskupów i kilkudziesięciu księży z Polski. Jak powiedział Metropolita Lwowski, Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki, było to najliczniejsze zgromadzenie biskupów z Polski w tej Katedrze. Ksiądz Arcybiskup przedstawił historyczne znaczenie tej katedry w dziejach Polski. To tu miały miejsce śluby króla Jana Kazimierza, to tutaj przybywało wielu królów i wieszczów narodowych, to tu działali święci Abp Józef Bilczewski, Ks. Zygmunt Gorazdowski.

Po liturgii zwiedziliśmy Katedrę i inne kościoły różnych obrządków. Jest jeszcze sporo kościołów, które nie zostały przywrócone do sprawowania kultu. Spoglądanie na tamtejszą rzeczywistość i słuchanie opowieści ludzi (głównie potomków), którzy przeżyli wydarzenia związanie z II wojną światową i czasy sowieckiej okupacji i nowego układu sił, jakie zostały w konsekwencji tamtych wydarzeń usankcjonowane, jest wzruszające.

Podobnie wzruszająca jest wizyta na Cmentarzu Łyczakowskim oraz na Cmentarzu Orląt Lwowskich.

Bardzo wiele tam się dzieje, aby sprostać nowym wymaganiom i stworzyć warunki do życia w zgodzie i porozumieniu. Jest jednak bardzo wiele do zrobienia pod wieloma względami.

Bp ZbK