e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:1 marca, 2008
• Komentarze:11 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

Ewangelia IV Niedzieli Wielkiego Postu to ewangelia drugiego skrutynium chrzcielnego według praktyki starożytnego Kościoła, stosowanej także i dzisiaj we wspólnotach, gdzie przygotowują się do chrztu dorośli katechumeni. (Obrzędy II skrutynium będziemy przeżywać również w tę niedzielę w naszej siedleckiej katedrze). Pierwsze skrutynium, powiązane treściowo z Ewangelią o Samarytance, koncentruje się na odniesieniu do źródła życia, do wody, która zaspokaja oraz do kultu, który jest życiodajny i wyrażający życie. Drugie skrutynium jest związane z Ewangelią o ślepcu. Chodzi o uzdrowienie człowieka niewidomego od urodzenia, a więc takiego, który nigdy nie zaznał światła. Był on człowiekiem, który nie zaznał piękna i dobroci życia. Co więcej, jak wynika w dalszej części opowiadania, ten człowiek żebrał, a być może był wykorzystywany do żebrania. Ten obraz wyraża sytuację człowieka, który nie mając światła i mocy życia, żyje żebrząc, prosząc o życie.

Żebranie to stałe oczekiwanie na dar. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że tym żebrzącym był niewidomy, to wtedy jeszcze bardziej możemy uzmysłowić sobie, jakie było jego oczekiwanie na to, aby ktoś mu coś darował i jakie musiało być jego uczucie, gdy nie mógł komunikować się z otoczeniem za pomocą tego bodajże najbardziej bezpośredniego narządu, jakim jest wzrok. Był on w zupełnym zdaniu się na innych, nie mogąc wiele uczynić w zamian. A jeśli był wykorzystywany przez innych, to jego życie było niejako uprzedmiotowione tak, jakby nie miało wartości samo w sobie.

Jest to obraz człowieka podległego grzechowi, noszącego na sobie skutki grzechu. Tak to też odebrali uczniowie Jezusa, gdy pytali, kto zgrzeszył: on czy jego rodzice. To pytanie zresztą zawiera w sobie pewien brak logiczny, gdyby bowiem ta ułomność była konsekwencją jego grzechu, to ten człowiek musiałby zgrzeszyć jeszcze przed narodzeniem (był niewidomy od urodzenia). Jezus ucina krótko sprawę doszukiwania się winy. Odpowiada na to, że „ani on nie zgrzeszył, ani jego rodzice”. Jezus nie neguje w ten sposób ogólnego związku ludzkiego cierpienia z grzechem człowieka. Tutaj prawdopodobnie chce wykluczyć proste zastosowanie łączenia ułomności ludzkiej z konkretnym grzechem.

Dalej Jezus stwierdza, iż stało się tak, „aby objawiły się na nim sprawy Boże”. Bóg bowiem podejmuje ratowanie człowieka zniewolonego, zaślepionego przez grzech i z powodu grzechu. To, co Jezus przyszedł spełnić wobec ludzi, wobec każdego człowieka dotkniętego grzechem i jego skutkami, będzie dziełem Boga i będzie objawieniem chwały Bożej. To On, Jezus jest narzędziem Bożego działania i objawieniem chwały Bożej. Dlatego też wprost mówi: „Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień” (J 9,4). Tam, gdzie jest Jezus jest dzień; dzień działania Bożego, dzień Bożego światła. Tym specyficznym działaniem Jezusa jest wyzwalanie człowieka z grzechu, czyli dawanie mu nowego światła, nowego spojrzenia na własne życie. Tego dokona Jezus przez śmierć na krzyżu i przez zmartwychwstanie. Za swego ziemskiego życia dokonuje gestów, które wyobrażają i zapowiadają to, co się później dokona. W tym celu Jezus splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył niewidomemu na oczy. Następnie polecił mu obmyć się w sadzawce Siloe – co się tłumaczy: Posłany. Niewidomy tak uczynił i wrócił widząc.

Trudno sobie wyobrazić, jak ten człowiek mógł pójść do wskazanej sadzawki, której nigdy jeszcze nie widział, bo był niewidomy od urodzenia. Zakłada się więc, że go zaprowadzono. Czy nie jest to wskazanie na posługujących wokół chrztu?

Ten niewidomy poszedł posłuszny słowu Jezusa; poszedł być może wspomagany przez innych; poszedł ku temu, czego nigdy nie znał – był bowiem ślepy od urodzenia. Poszedł z błotem na oczach i wrócił widząc. Zmieniła się całkowicie perspektywa jego życia. Zobaczył świat w sposób dotychczas nieznany. Ta przedziwna przemiana życia dokonała się wskutek spotkania z Jezusem. Odtąd mógł świadczyć, iż był niewidomy, a teraz widzi. Przejrzał dzięki mocy Tego, który położył mu błoto na oczy.

Można być przekonanym, że się widzi i patrzeć tylko ze swego punktu widzenia, ale nie widzieć – nie widzieć poprawnie, nie widzieć w prawdzie. Można zaś otrzymać błoto na swoje oczy – czy to błoto własnych błędów czy oskarżeń bądź przypuszczeń o naszej winie, i dzięki posłuszeństwu Jezusowi przejrzeć. Można więc doświadczyć, że jedyny właściwy punkt spojrzenia na wszystko to posłuszeństwo Jezusowi, niezależnie od winy czy jej braku. We wszystkim może się objawić chwała Boża.

Bp ZbK