Dzień Życia Konsekrowanego (190202)

Wszystkim Osobom Konsekrowanym w ten Dzień Wkroczenia Pana i Władcy do swojej Świątyni składam jak najserdeczniejsze życzenia światła i mocy płynącej od tego Niezwykłego Pana. To On wkracza do swojej świątyni narażając się, że zostanie przez niektórych (wielu) swoich (tych którzy nie zawsze akceptują przynależność do Niego) odepchnięty, wzgardzony. Stanie się wśród swoich „znakiem sprzeciwu” a jednocześnie światłem na oświecenia pogan i chwałę swego ludu – Izraela.

Konsekracja to stałe wchodzenie razem z Nim w te paradoksy życia, przez które Jego mocą dokonuje się zbawienie człowieka.

Poniżej pozwalam sobie przytoczyć fragment mojego listu na Dzień życia Konsekrowanego z roku 2003.

Pkt 6. listu

Krańcowe przejawy ziemskiej egzystencji Jezusa, a więc blask Jego chwały i ciemność nocy poniżenia przepełnione Bożą obecnością, stają jako wyzwanie i propozycja w sposób szczególny przed osobami, które weszły na drogę konsekracji swojego życia. Wyznaczają charakter całego życia konsekrowanego. Nie można sobie wyobrazić życia konsekrowanego, w którym ktoś chciałby mieć tylko udział w objawieniu się blasku Zmartwychwstałego, bez przeżywania tajemnicy Oblicza spotwarzanego. To właśnie stawanie wobec tego przejawu Oblicza Jezusa stanowi istotną część życia konsekrowanego.

Będą w tym życiu momenty przeniknięte blaskiem, ale zasadniczo istota konsekracji rozgrywa się w sferze całkowitego i bezwarunkowego oddania się, które ukonkretnia się w przechodzeniu przez ciemności, będą­ce skutkiem grzechu. Formułując całą prawdę o życiu konsekrowanym musimy stwierdzić, że osoby konsekrowane oddają siebie na posługę, by to i takie Oblicze Jezusa, czyli udostępnienie się w posłudze człowiekowi – grzesznikowi, nadal mogło się objawiać i urzeczywistniać w świecie, między ludźmi. Tajemnic tych osoby konsekrowane nie przyjmują dla sie­bie, lecz dla swych sióstr i braci – jako Dobrą Nowinę wśród doświadczeń. Takie życie będzie wówczas światłem dla ludzi szukających i zagubionych – ulegających fascynacji każdy swoim obliczem i swoją koncepcją życia.

Dobrze, że jesteście!

Cieszymy się we wspólnocie Kościoła z Was wszystkich, czcigodne Osoby Konsekrowane. Dobrze, że jesteście! Dobrze, że jesteście znakiem! Znakiem, który czasem jest uznawany i wychwalany, ale czasem też niezrozumiany, odrzucany i prześladowany. Ale przecież taki jest sens znaku!

Jeszcze raz serdeczne życzenia i modlitwa oraz pozdrowienie. Niechaj świadomie przeżywana konsekracja w każdej chwili i w każdej sytuacji będzie objawianiem mocy Pana!

Bp ZbK