Doświadczony we wszystkim dla nas (29. Ndz B – 181021)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Dzisiejsza niedziela wprowadza nas w bardzo istotny moment naszej wiary. Jest to kreślenie przed naszym oczami figury Jezusa – Sługi Bożego.

To On jest tym, który wykonał dzieło naszego zbawienia. Dokonał tego dzieła na sobie samym i daje nam siebie, abyśmy korzystali z tej Jego posługi.

Arcykapłan

List do Hebrajczyków ukazuje Jezusa jako Arcykapłana, który jest – z jednej strony – przedstawiony jako ten ma moc i kwalifikacje przechodzenia przez niebiosa. Tak można rozwinąć i interpretować wyrażenie greckie. Ujmując je w języku familiarnym, można powiedzieć: który w niebie czuje się jak w swoim domu, czyli: jak u siebie. Z drugiej strony ten Arcykapłan jest doświadczonego we wszystkim na nasze ludzkie podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. I możemy czy nawet musimy to tak ująć, że podobnie jak Jezus był  (i jest) w niebie jak u siebie w domu, to tak też całkowicie wszedł w sytuację ludzi grzesznych i wśród nich czuł się też jak u siebie – mimo że żadnego grzechu nie popełnił i po prostu nie było w Nim grzechu.

To On przyjął i ma wszystko, co nasze. Przyjął to wszystko, aby nas wyzwolić z tego, co przez grzech tak bardzo stało się nasze, że od tego się uzależniliśmy. Popadliśmy w niewolę siebie, swojego myślenia, swoich planów, także swojego posiadania itp. udziałem naszej egzystencji w grzechu labo inaczej: przez grzech.

Jezus, jako Arcykapłan wszedł w naszą sytuację i stał się wykonawcą Bożego planu pojednania człowieka z Bogiem. On stał się człowiekiem i wszedł całkowicie w sytuację człowieka grzesznego zachowując swój związek z Bogiem Ojcem, czyli wolność od grzechu, bezgrzeszność. To Jego przyjęcie ludzkiej natury i niejako „utożsamienie” się z człowiekiem dotkniętym grzechem, musiało w Nim spowodować to, co było konsekwencją grzechu, mianowicie śmierć. On umarł śmiercią niesprawiedliwą, abyśmy jako grzesznicy mogli przyjmować śmierć, jako drogę do usprawiedliwienia i zbawienia naszego życia.

Sługa

Jest to przedziwna tajemnica, która ma swoje źródło w miłości Boga, że dał swojego Syna jako narzędzie wybawienia człowieka ze zniewolenia, które człowiek sobie sam zgotował i stałe w nim brnie coraz głębiej. Skoro człowiek nie był w stanie sam wrócić do Boga, uczynił to Bóg stając sią człowiekiem. Dokonał tego właśnie przez tę przedziwną tajemnicę posługi uniżenia. Izajasz ujął i wyraził to słowami pełnymi dramatu.

 

Spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem.
Jeśli On wyda swe życie na ofiarę za grzechy,
ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży,
a wola Pańska spełni się przez Niego.

Po udrękach swej duszy, ujrzy światło
i nim się nasyci.
Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu,
ich nieprawości On sam dźwigać będzie.

Perspektywa nowego pojmowania życia

Po co to zmiażdżenie Sługi Boga. Czemu to zmiażdżenie miało służyć? Komu było potrzebne?

Gdy wrócimy do początków historii zbawienia, odkryjemy przedziwną obietnicę, jaką Bóg daje ludzkości po grzechu pierwszych rodziców.

Wtedy to powiedział do szatana – węża, który uwiódł Ewę:

 

Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę,
pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej:
ono zmiażdży ci głowę,
a ty zmiażdżysz mu piętę». (Rdz 3,15).

 

Potrzebny był taki Sługa, Potomek zrodzony z niewiasty, który za cenę doświadczenia przeciwności, co wyraża „zmiażdżenie pięty” zmiażdży szatanowi głowę. To oznacza, że szatan, że jego przebiegłość, jego podstęp zostaną pozbawione mocy.

Każdy, kto uwierz w tego Sługę Pańskiego, w tego Jezusa doświadczanego aż do śmierci na krzyżu, będzie miał drogę wyzwolenia się spod podstępu i całej mentalności szatana.

Tylko w ten sposób mamy dostęp do nowego życia, dostęp do tronu łaski. Dzięki temu coraz mniej boimy się trudnych doświadczeń, jakie spotykają nas w naszym życiu, bo wiemy, że każde takie doświadczenie jest okazją do zmiażdżenia głowy węża. Inaczej mówiąc: tej mentalności, jaką odziedziczyliśmy w grzechu pierworodnym.

Dziękujemy Bogu Ojcu, za dzieło dokonane w Jego synu Jezusie Chrystusie. W Nim bowiem także my możemy w naszych doświadczeniach odkrywać drogę do Boga jako naszego Ojca.

To jest dla nas stale aktualna perspektywa nowości życia.

Bp ZbK

css.php