Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś (13 Ndz B 150628)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W trzynastą Niedzielę śpiewamy fragmenty Psalmu 30 z refrenem, który wzywa nas do wysławienia Pana jako naszego wybawiciela. W tym wybawieniu nie chodzi tylko o jakiś ratunek czy chwilowe załatanie jakiejś przysłowiowej dziury w naszym życiu, czyli jakiegoś problemu, którego często sami jesteśmy przyczyną. Chodzi o to, by zostać wybawionym od fałszywej koncepcji życia.

Poszczególne i różne problemy w życiu każdego z nas bowiem były, są i będą. Każdy z nas też umrze ze swoimi – przynajmniej niektórymi – problemami. Istotne jest jednak to, czy my, w naszym śmiertelnym życiu, możemy mówić już teraz i kiedyś powiedzieć ostatecznie: Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś od pomylonego życia. Uratowałeś mnie przed samym sobą, i sprawiłeś, że jestem z Tobą – Bogiem życia. To wszystko Ty zrobiłeś dla mnie, by mnie wybawić. Z takim przekonaniem (wiarą) i z taką nadzieją śpiewamy dziś – jeśli pozostajemy w wierze – każdego dnia i w każdej sytuacji:

 

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie, Boże mój, z krainy umarłych wywołałeś moją duszę
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.

Śpiewajcie psalm wszyscy miłujący Pana
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę,
a Jego łaska przez całe życie.

Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną,
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament.
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki (Ps 30, 2.4-6.11-13).

 

Zawsze dobrze jest zdawać sobie sprawę z sytuacji wyjściowej. Diabeł nas łudzi propozycjami życia i takim ustawieniem życia, jakoby każdy z nas był nie wiadomo kim i jakby nam się wiele należało. Tymczasem jesteśmy ludźmi, którzy należą do krainy umarłych.

 

1.    Kraina umarłych

 

Nam, żyjącym, może wydawać się to przesadą, jeśli ktoś nam mówi, że należymy do krainy umarłych. Tego zresztą zazwyczaj nie chcemy dopuszczać do naszej świadomości. Zagonieni i zatroskani o nasze życie bardzo często (jeśli nie najczęściej, albo prawie zawsze), czynimy wszystko tak, jakby to miał być ostateczny i jedyny wymiar naszego życia. Czytaj więcej…

css.php