Z głębokości (10 Ndz B 150607)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W dziesiątą Niedzielę roku B śpiewamy jako responsorium Psalm 130. Jest to odpowiedź na Słowo z Księgi Rodzaju czytane podczas tej niedzielnej liturgii.  Tym słowem jest przywołanie sytuacji po grzechu pierwszych rodziców, Adama i Ewy, kiedy to Bóg odkrywa ich stan. W konsekwencji grzechu, kiedy otworzyły im się oczy i zobaczyli, że są nadzy, ukryli się. Człowiek stracił zdolność właściwego przeżywanie relacji z drugim człowiekiem i z Bogiem. Pytanie Boga skierowane do nich, do Adama: „Gdzie jesteś?” jest pytaniem o całą sytuację, w jakiej znalazł się człowiek i o jego wewnętrzny stan. Można powiedzieć, że jest to pytanie dotyczące całej egzystencji człowieka.

Psalm 130 jest swoistym wyartykułowaniem tej sytuacji człowieka, w jakiej znalazł się z powodu winy i doświadcza bezradności i niemocy wyjścia z tej sytuacji. Grzech bowiem jest tym faktem (wydarzeniem) i stanem, który człowieka zwrócił ku sobie samemu przy jednoczesnym doświadczaniu niemocy. Jedyne, co pozostaje, to uznanie tej sytuacji, jako całkowitego kryzysu i konieczność zwrócenia się ku Bogu.

 

Z głębokości wołam do Ciebie Panie,
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl Twe ucho
na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechu, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby ze czcią Ci służono.

Pokładam nadzieje w Panu,
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie,
dusza moja oczekuje Pana.
Bardziej niż strażnicy poranka, niech Izrael wygląda Pana.

U Pana jest bowiem łaska,
u Niego obfite odkupienie.
On odkupi Izraela
ze wszystkich jego grzechów (Ps 130, 1-8).

 

Wołanie wyrażone w tym Psalmie odnosi się do każdego człowieka. To każdy z nas może i winien się z nim utożsamiać. Uświadamia je sobie ten, kto doświadcza przeciwności i komu niejako wali się grunt pod nogami i kto doświadcza paradoksu życiowych wydarzeń, które przekraczają jego siły i możliwości.

 

1. Sytuacja Adama – grzesznika

 

Dla przedstawienia sytuacji, w jakiej znalazł się człowiek – grzesznik Psalm używa wyrażenia hebrajskiego „maamaqqim”. Jest to rzeczownik złożony mający w sobie rdzeń znaczeniowy: głębia, tajemniczość, coś, co nie jest do przeniknięcia; oznacza też dolinę czy depresję. Zazwyczaj występuje w powiązaniu z innymi rzeczownikami, jak np. woda, morze, ale też przenośnie w odniesieniu do myśli czy decyzji. Czytaj więcej…

css.php