Panie, naucz nas liczyć dni nasze (23 Ndz C 16004)

wrz 4, 2016

—

Dzisiejsza niedziela zaprasza nas w rozważanie Mądrości. Zaprasza nas do uznawania i przyjmowania Bożej Mądrości. Stanowi też okazję do tego, by uświadamiać sobie potrzebę życiowej mądrości i przyjmować pokorę uzdalniającą do prośby o tę życiową mądrość. Takie myśli kojarzą się z pierwszym czytaniem dzisiejszej liturgii. Odpowiedzią na to czytanie z Księgi Mądrości jest śpiew fragmentu Psalmu 90.

Obracasz w proch człowieka
i mówisz: „Wracajcie, synowie ludzcy”.
Bo tysiąc lat w Twoich oczach
jest jak wczorajszy dzień, który minął,
albo straż nocna.

Porywasz ich, stają się niby sen poranny,*
jak trawa, która rośnie:
rankiem zielona i kwitnąca,
wieczorem więdnie i usycha.

Naucz nas liczyć dni nasze,
byśmy zdobyli mądrość serca.
Powróć, o Panie, jak długo będziesz zwlekał?*
Bądź litościwy dla sług Twoich!

Nasyć nas o świcie swoją łaską,
abyśmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć.
Dobroć Pana Boga naszego niech będzie nad nami
i wspieraj pracę rąk naszych,
dzieło rąk naszych wspieraj (Ps 90,3-6.12-14.17).

Bóg stworzył człowieka do życia. Stworzył go na swój obraz i podobieństwo. Stworzył go więc do życia wiecznego. Na podobieństwo Bożego życia. A jednak …

1. Gdy spożyjesz, umrzesz

Takie słowo usłyszał kiedyś Adam z ust Boga ze wskazaniem na owoc drzewa poznania doba i zła. Wskutek namowy szatana człowiek przekroczył to strzeżenie. I w konsekwencji nosi w sobie wyrok śmierci. Z tym żyje na co dzień, nawet jeśli tę myśl odkłada czy wprost wypiera i próbuje żyć tak, jakby to od niego zależało, że tutaj będzie zawsze.

Konsekwencja grzechu, czyli ów wyrok śmierci, nie mogła zostać spełniona w raju, w bezpośredniej obecności Boga, który jest Bogiem życia. Człowiek „musiał” zostać wyłączony z kręgu bezpośredniego działania Pana Boga. Nastąpiło zbawienne dla człowieka wypędzenie go z raju i uniemożliwienie mu dostępu do drzewa życia na własną rękę (zob. Rdz 3,22-24).

2. Kara czy ratunek

Na „decyzję” Pana Boga o wypędzeniu człowieka z raju i uniemożliwienie mu dostępu do drzewa życia patrzymy zazwyczaj jako na wyraz kary. To niewątpliwie jest. Ale jest to także ratunek dany człowiekowi, aby mógł wrócić do Boga z własnym doświadczeniem – z doświadczeniem swego człowieczeństwa.

Jest to już jednak nie człowieczeństwo „idealne” i oryginalne (jakie było od początku w zamyśle Boga), lecz człowieczeństwo zranione. Można powiedzieć człowieczeństwo, które doznało prawdy czym jest tylko jako człowieczeństwo, czyli próbujące żyć bez Boga czy poza Bogiem.

Człowiek nie mógł i nie może być jak Bóg bez Boga – jak to insynuuje zły duch: zwodziciel (diabeł) i oskarżyciel (szatan). Ratunkiem i drogą powrotu jest brama śmierci na wygnaniu ziemskim. To nie mogło dokonać się w raju. To nie mogło być prostą kontynuacją życia. To musiało przejść przez kres, przez śmierć.

3. Kres dni naszych

W takim kontekście i na takim tle czy w takim znaczeniu należy rozumieć słowa Psalmu „Naucz nas liczyć dni nasze, byśmy zdobyli mądrość serca”. Bez właściwego rozumienia tego kresu, jakim jest upływanie naszych dni, dni naszego ziemskiego życia i ostatecznie akceptacja jego kresu, nie możemy wejść w mądrość życia.

Jak długo tego nie rozumiemy i nie akceptujemy, żyjemy jak bezmyślne istoty, które są przekonane, że to życie to jedyne właściwe życie. Przekonane (świadomie lub nie), że nie ma innego wymiaru życia. Przekonane, że trzeba tego życia bronić o swojemu i za wszelką cenę – nawet za cenę życia drugiego człowieka, czy też odchodzenia od zamysłu Bożego.

Abyśmy w tych „życiowych dylematach” obrony swego życie nie zostali sami, Bóg posłał swojego Syna. Jako Syn Boży miał w sobie życie wieczne. Przyjął jednak to nasze ziemskie życie i „mógł” wskutek tego liczyć dni swego ziemskiego życia. Kilkakrotnie w Ewangeliach mamy wspomniany „wiek” Jezusa. Mamy też wskazanie kresu: „gdy dopełniły się dni (czas) Jego wzięcia [z tego świata], skierował się zdecydowanie do Jerozolimy” (Łk 9,51). W ten sposób przez swojego Syna, który jest także Synem Człowieczym i naszym Bratem, Bóg wskazuje nam potrzebę życia w świadomości dopełniania się czasu i potrzeby „liczenia” naszych dni tutaj na tej ziemi.

Im wcześniej to rozumiemy, tym mamy szansę bardziej właściwego prowadzenia naszego życia i traktowania życia naszych bliskich. Jeśli zaś stracimy odniesienie do „miary” życia człowieka i żyjemy tak, jakby miało ono być absolutne, grozi nam niebezpieczeństwo mijania się z prawdą, która w tym naszym życiu jest najważniejsza. Jest to prawdą o potrzebie powrotu do Ojca.

Bp ZbK

Panie, naucz nas liczyć dni nasze (23 Ndz C 16004)

1. Gdy spożyjesz, umrzesz

2. Kara czy ratunek

3. Kres dni naszych

Komentarze

27 odpowiedzi na „Panie, naucz nas liczyć dni nasze (23 Ndz C 16004)”