Wielkie rzeczy Pana Boga (30 Ndz B 151025)

paź 24, 2015

—

W trzydziestą Niedzielę roku B śpiewamy Psalm 126. Jest to odpowiedź na słowa proroka Jeremiasza, które – w kontekście wygnania babilońskiego – zapowiadają ocalenie Reszty Izraela. Upraszczając możemy powiedzieć, że chodzi o tych, którzy przeżyją przy okazji wygnania swoje nawrócenie i skorzystają z odmiany losu, jaki Pan przygotował.

Prorok obwieszczał: Głoście, wychwalajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela! Oto sprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi. Są wśród nich niewidomi i dotknięci kalectwem, kobieta brzemienna wraz z położnicą: powracają wielką gromadą. Oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. Przywiodę ich do strumienia wody równą drogą – nie potkną się na niej.

Ta zmiana nie tylko okoliczności, ale także – a właściwie przede wszystkim – zmiana mentalności tych, którzy powracają jest powodem radości. To odnosimy także dzisiaj do nas i dlatego śpiewamy:

REFREN: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas

Gdy Pan odmienił los Syjonu,
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między poganami:
„Wielkie rzeczy im Pan uczynił”.
Pan uczynił nam wielkie rzeczy
i ogarnęła nas radość.

Odmień znowu nasz los, Panie,
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją,
żąć będą w radości.

Idą i płaczą
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością
niosąc swoje snopy (Ps 126,1-6).

W Jeremiaszowym przedstawieniu powrotu z wygnania nie tyle uderza wymiar ludzkiego (ziemskiego) tryumfu, lecz raczej radość z doświadczenia działania Pana Boga w życiu tych, którzy doświadczyli poniżenia.

1. Co takiego Pan uczynił ?

Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się prawda i fakt powrotu z niewoli. Tego nie można zanegować. Sięgając jednak głębiej i dokonując refleksji nad tym, że to jest ten sam Pan, który „spowodował” wygnanie, zaczynamy rozumieć, że nie chodzi tylko o powrót z wygnania, lecz o to, co dokonało się przy okazji uprzedniego wygnania i co dokonuje się podczas obecnego powrotu.

To jest ten sam Pan, który „zajął się” sytuacją wybranego przez siebie ludu, kiedy ten lud okazał się niewierny i tym samym niejako stracił wiarygodność jako świadek dzieł Boga. Pan dokonał wielkiego dzieła wtedy, kiedy zainterweniował tak mocno w życie ludu wybranego, że pozbawił go tego, co ten lud uważał za najświętsze i co w jakiejś mierze przyczyniało się do takiej pewności Izraelitów, że bardziej ufali faktowi posiadania świątyni i wszystkich religijnych instytucji niż samemu Bogu i w konsekwencji nie słuchali Jego Słowa (zob. np. Jr 7).

Pan „musiał wówczas” działać niejako (pozornie) przeciwko swemu planowi, żeby doprowadzić do tego, by kształtował się lud, który będzie niósł i realizował Boży plan. Nie mieli bowiem oni być świadkami jakiejkolwiek pomyślności (ziemskiej), lecz tego, że Bóg wybiera i jest wierny wobec dokonanego wyboru, nawet jeśli musi tego wybranego przez siebie swego umiłowanego sługę doświadczyć cierpieniem.

Rozpatrując tę prawdę tylko w kategoriach ziemskich, ktoś mógłby powiedzieć, co to za wybranie i co za łaska, co za przywilej i co za dar. Nie chodzi jednak o żaden sukces ziemskiego przetrwania, lecz o objawienie prawdy, że człowiekowi jest potrzebne doświadczenie obecności i działania Boga właśnie tam i wtedy, kiedy człowiekowi wydaje się (wszystko zdaje się na to wskazywać), że nie ma wyjścia, że wszystko się kończy. Człowiek grzesznik potrzebuje dla wyratowania ze swojej zwichniętej przez grzech sytuacji właśnie tego doświadczenia klęski. Może to być w jakimś tylko ograniczony sektorze życia. Musi to być jednak przekonujące dla niego samego. Musi zawołać za św. Pawłem: „Nieszczęsny ja człowiek… (zob. Rz 7,25).

2. Będą mówić między narodami …

Wygnanie to jednak nie koniec. Doświadczenie nieszczęścia to nie ostatni akt w życiu człowieka, który jest otwarty na Boga i jest gotów przeżywać swój powrót do Niego. Dokonają się bowiem w jego życiu takie wydarzenia – czasem może nawet w ocenie od zewnątrz uważana za niewielkie – które ono pozna i uzna za ewidentny i niezaprzeczalny cud w jego życiu. Doniosłość tego tkwi między innymi a może nawet przede wszystkim w tym, że taki człowiek pozna i rozezna, że to jest działanie tego samego Pana. Pozna wtedy, że to Pan wynajduje takie „sposoby” działania wobec niego jako wybranego.

Co więcej. Zacznie też coraz pełniej pojmować, że te wszystkie wydarzenia stały się nie tylko dla niego i z jego powodu, ale, także po to, aby objawiło się działanie Boga dla innych. Odkryje wtedy swoją tożsamość jako świadek i „biorca” działania Bożego. Będzie wówczas coraz mniej zależało mu na nim samy, na jego pomyślności, zwycięstwie, sukcesie itp. Będzie odkrywał coraz bardziej, że dobrze jest być w ręku Boga i być narzędziem Jego dobroci i zmiłowania wobec innych.

Prorok Jeremiasz mówił o powracających jak tych, którzy niosą ze sobą własną słabość. Są wśród nich niewidomi i dotknięci kalectwem, kobieta brzemienna wraz z położnicą. Oni wszyscy idą jednak w radości, bo spotkali Boga, który działa właśnie przy okazji tych wszystkich słabości i bolesnych doświadczeń. Tego się nauczyli i ze sobą niosą to doświadczenie.

3. Prawdziwa wielkość działa Boga

Chrześcijanie o nie ludzie „sukcesu”, jaki sami przygotowali i zdobyli nawet z pomocą Pana Boga, lecz to ci, którzy uznając swoją zwichniętą (grzeszną) sytuację wyjściową mogą świadczyć, że Bóg działa w ich życiu i ich prowadzi. Radość i wesele płyną z każdego doświadczenia, które ukazuje działanie Boga – w szczególności tam i wtedy, gdy człowiek zobaczył swój kres i gdy nie przypisuje sobie sukcesu i nie musi konkurować z innymi na tym polu. Niesie natomiast w sobie – na podobieństwo żniwnego snopu – doświadczenie zwycięskiego działania Boga. Tego mi nie zabierze żaden przeciwnik, złodziej itp. To jest cudem

Wydaje się, że dzisiaj szczególnie jako wierzący w działanie Boga objawione w całej historii zbawienia i dopełnione w Jezusie Chrystusie potrzebujemy uświadamiania sobie, że Pan Bóg nie tyle działa w naszym życiu, gdy uważamy, że wszystko idzie po naszej pomyślności, ile wtedy, gdy doświadczamy prawdy o sianiu we łzach. Z trudnością spotkamy Go wtedy, gdy będziemy chcieli, aby to stało się w „idealnych”, pozytywnych, przez nas ułożonych okolicznościach. Ona nas spotka raczej tam, gdzie doświadczenie naszych łez – czy wprost nasze łzy – będą stanowić „nawodnienie” gleby naszego życia, by Jego ziarno – ziarno Jego Słowa – mogło w nas przyjmować się i wzrastać.

Wtedy odmieni się nasz los jak strumieni na południu. W czasie letnie posuchy ich koryta są puste. Gdy przyjdzie pora deszczowa niosą ze sobą życiodajną wodę. Nasze łzy są potrzebne, aby spełniało się dzieło Boga i przynosiło owoc właściwy Jego działaniu – w nas i przez nas. Wielkie to rzeczy Pan nam uczynił!

Bp ZbK

Wielkie rzeczy Pana Boga (30 Ndz B 151025)

1. Co takiego Pan uczynił ?

2. Będą mówić między narodami …

3. Prawdziwa wielkość działa Boga

Komentarze

18 odpowiedzi na „Wielkie rzeczy Pana Boga (30 Ndz B 151025)”