Szukać Oblicza Boga – Boga Jakuba (Urocz. Wszystkich Świętych (31 Ndz – 151101)

lis 1, 2015

—

Przeżywamy Uroczystość Wszystkich Świętych. Jest to dzień, w którym Kościół oddaje cześć Bogu wspominając Jego dzieło zbawienia dokonane w ludziach, którzy poszli za Jego głosem i kształtowali swoje życie według woli Pana Boga. Spotkali w swoim życiu Oblicze Boga. Historia Świętych, to istotna część historii Kościoła. Właściwie to dzieło zbawienia dokonujące się przez wieki.

Dzieje się to w pewnej analogii do tego, co działa sią w historii zbawienia, prowadzonej przez Boga z narodem Wybranym aż do czasów przyjścia Jezusa Chrystusa jako Mesjasza, w którym wszystko się dopełniło. To natomiast, co dzieje się po Jego przyjściu, a czego jesteśmy my uczestnikami, to jest „rozwijanie” i prowadzenie przez pokolenia tego, co stało si w Nim i przez Niego. To w każdym z nas wierzących dokonuje się coś z Jego dzieła świętości.

Dokonuje się to w poszczególnych ludziach, którzy wierzą Bogu i poddają się Jego prowadzeniu . Dokonuje się to także w społeczności tych, którzy wierzą i stają się ludem Boga. Naturalnie cały wszechświat do Niego należy. Potrzebnie jednak są ci, którzy przeżywają tę relację świadomie i są tego świadkami. Śpiewamy więc fragment Psalmu 24.

REFREN: Oto lud wierny, szukający Boga

Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia,
świat i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził
i utwierdził ponad rzekami.

Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
który nie skłonił swej duszy ku marnościom.

On otrzyma błogosławieństwo od Pana
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, co Go szukają,
którzy szukają oblicza Boga Jakuba (Ps 24,1-6).

Jednym ze znamion udziału człowieka w tym działaniu Boga prowadzącym do świętości jest szukania przez człowieka oblicza Boga, albo relacja człowieka do oblicza Boga.

1. Oblicze Boga – przemiana człowieka

Najpierw kilka słów o „Obliczu Boga”. W Biblii termin oblicze” (hbr. panim) jest często odniesione do Boga. Czasem jest użyte tylko samo słowo „oblicze” w znaczeniu obecności i działania samego Boga. Tak na przykład mamy w proroctwie Izajasza: „to nie jakiś wysłannik lub anioł, lecz Jego oblicze ich wybawiło” (Iz 63,9; zob. też Lam 4,16; Pwt 4,37 – w przekładzie polski ginie sprawa oblicza, jest mowa tylko o potędze).

Mamy określenia, w których wyraża się relację Boga do człowieka. Bóg zwraca swoje oblicze ku komuś lub kryje swoje oblicze wobec kogoś (Zob. np. Lb 6,25; Kpł 17,10 Pwt 31,17 itp. Szczególną bliskość i jakby zażyłość udostępnioną człowiekowi wyraża określenie rozmawiać twarzą w twarz: A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem (Wj 33,11; zob. też Lb 12,8; 14;14; Pwt 5,4; Sdz 6,22 itp.).

Najbardziej znamienny „spotkaniem” człowieka z Obliczem Boga jest wydarzenie z życia Jakuba, kiedy to dokonała sią zmiana imienia Jakuba na Izraela. Wtedy to Jakub przedstawił się jako Jakub, a więc człowiek zdolny mieć swój los (swoje życie) w swoich rękach. Przedstawił się jako człowiek zdolny, przebiegły, potrafiący wszystkiemu zaradzić i wszystko obrócić na swoją korzyść. W zmaganiu nocnym otrzymał imię Izrael – a więc zmagający się z mocą (z Obliczem) Boga i oparty na mocy tegoż Boga. Po tym wydarzeniu Jakub dał owemu miejscu nazwę Penuel, mówiąc: «Mimo że widziałem Boga twarzą w twarz, jednak ocaliłem me życie». Tak. Ale by to już „inny” człowiek. By był to Izrael (Gen. 32,30n). Po chrześcijańsku mówiąc: by był to ochrzczony, który żyje mocą Boga udzieloną mu w Chrzcie i karmioną w Eucharystii.

Oblicze Boga, kiedy dojdzie do „spotkania” człowieka z Nim, przemienia człowieka.

2. Problem człowieka po grzechu (człowieka grzesznika)

Bóg stworzył człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo. W pewnym sensie można powiedzieć, że w raju oblicze Boga był złożone w człowieku. Człowiek nosił w sobie tę bliskość, jedność i komunię z Bogiem. Był stworzony do jedności i komunii i do przeżywania relacji z drugim człowiekiem na podobieństwo relacji i związku Osób w Trójcy Świętej.

Wskutek grzechu ta prawd i ta rzeczywistość dana ludziom, jako specyfika ich natury, zostały zwichnięte. Straciły swoją aktualność i zdolność spełniania się, bo człowiek odwrócił się od Oblicza Boga. Zwrócił się sam ku samemu sobie. Sięgną po swoje poznanie (określanie) dobra i zła. Przestał się odnosić do Boga, jako jedynego źródła i „wzorca” swego życia i swej szczęśliwości. Będąc stworzony jako „obraz i podobieństwo” Oblicza Bożego, odwrócił się od tego Oblicza i sam dla siebie chciał być i stanowić swoje „samookreślenie”. Uległ fałszywej obietnicy: będziecie jak Bóg znali dobro i zło. A więc nie będziecie potrzebować odnoszenia siebie (bycia w posłuszeństwie) do Oblicza Boga.

Od tego czasu człowiek stał się „uciekinierem”, wagabundą, kimś kto stale „musi” szukać swojej tożsamości. Jest ukierunkowany na szukanie jej w sobie, gdzie jednak nie może jej odnaleźć. Potrzebuje pierwotnego odniesienia do Boga, ale pycha (podszepty szatana) odciąga go od tego, aby się zwrócić do Boga i uznawać Go jako jedynego Pana. Zazwyczaj dopiero momenty kryzysowe stają się punktem zwrotnym na tej „rozbitej” drodze poszukiwania. Ten stan człowieka ma swój kres (biegnie do tego kresu). Jest nim czas i są nim sytuacje, kiedy człowiek uzna, że sam nie potrafi, że został oszukany i jest utrzymywania w tym stanie oszukania, że potrzebuje się zwrócić do Kogoś poza sobą. Będzie wówczas szukał prawdziwego Oblicza.

3. Wstąpić na górę Pana – szukać Oblicza Boga Jakuba

Wspomniany proces ma wiele etapów i faz w życiu człowieka zwiedzionego przez grzech i stopniowo (czasem w wydarzeniu bardzo gwałtownym) odkrywającego wyzwolenia ze swej niewoli (z niewoli siebie, swego poznania dobra i zła). Potrzebny jest moment „odwrócenia” się od siebie; od swego oblicza, to znaczy od własnej koncepcji życia; od własnych projekcji i planów życiowych czynionych poza Bogiem czy bez Boga.

Psalm wyraża to w obrazie wstępowania na górę. Takie wstępowanie zakłada gotowość zostawiania siebie, swego „życiowego balastu”, którym człowiek sam obciąża siebie. Jest to proces składania swej troski (wszystkiego) na Pana (zob. Ps 55,23). Jest to czas i doświadczenie, by uczyć się, aby ręce były wolne (były stale uwalniane) od własnego interesu i serce stawało się czyste – to znaczy mające coraz to bardziej i wyraźniej jedno pragnienie: nie skłonić się ku marnościom, lecz być zwróconym do Oblicza, z którego płynie wszystko.

Szukać Oblicza Boga Jakuba to być gotowym wejść w zmaganie i konfrontację, jakie Bóg przygotowuje. Jest to wejście w zmaganie się, w którym człowiek (Jakub) musi „przegrać”, żeby w nim zwyciężył Bóg. By na nowo w człowieku na jego całym życiu) zajaśniało Oblicze Boga. Ono pozwoli mu podejmować wszystko, co stanie na drodze jego życia. Będzie bowiem niósł w sobie Oblicze zwycięskiego Boga, który zwycięża przez to, co oczach ludzkich jest widziane jako przegrana. Do Jakuba – Izraela Bóg powie: «Odtąd nie będziesz się zwał Jakub, lecz Izrael, bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, i zwyciężyłeś» (Rdz 32,29). Nie jesteś już Jakubem, ale Izraelem – tym, kto zobaczył Oblicze Boga.

Jest to jasność poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa (zob. 2 Kor 4,6). Jest to inne poznanie niż własne poznanie dobra i zła, które zwiodło i stale zwodzi człowieka. Niech dzisiejsza Uroczystość stanie się okazją do bardziej intensywnego szukania Oblicza Boga. A właściwie niech nas uzdalnia do gotowości wchodzenie w konfrontację i takie zmaganie się, by nas oświecało Oblicze Jezusa Chrystusa. Byśmy też sami stawali się Obliczem Boga – Jego obrazem i podobieństwem.

Bp ZbK

Szukać Oblicza Boga – Boga Jakuba (Urocz. Wszystkich Świętych (31 Ndz – 151101)

1. Oblicze Boga – przemiana człowieka

2. Problem człowieka po grzechu (człowieka grzesznika)

3. Wstąpić na górę Pana – szukać Oblicza Boga Jakuba

Komentarze

66 odpowiedzi na „Szukać Oblicza Boga – Boga Jakuba (Urocz. Wszystkich Świętych (31 Ndz – 151101)”