Bliskie jest Królestwo Boże . . . (3. Ndz B)

sty 23, 2009

—

Ewangelia 3. Niedzieli roku B (Mk 1,14-20) wprowadza nas w istotę publicznej działalności Jezusa. Obwieszczanie i realizacja Królestwa Bożego. Znamienne jest najpierw wskazanie na zakończenie minionego etapu: Jan Chrzciciel – największy i ostatni z proroków czasu zapowiedzi – został uwięziony. Etap zamknięty. Dotychczasowy czas wypełnił się.

Teraz przechodzi się z etapu przygotowania do wypełnienia. Wtedy to Jezus zaczął głosić Ewangelię Bożą. Nastąpił czas możliwości wchodzenia do Królestwa Bożego, które jest dostępne w Jezusie: w Jego nauczaniu i w tym wszystkim, co się spełni przez Jego misję. To co się rozpoczyna, jest zapowiedzianą całkowitą nowością oraz ma charakter ostateczny i definitywny.

Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże.

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! (Mk 1,15)

Nowość wymaga nawrócenia

Wypełnienie się czasu przygotowania i oczekiwania. Obrazowo mówiąc została przewrócona karta dziejów. Jest otwarta nowa karta. Ta nowość sytuacji domaga się też nowego w stosunku do starego czy innego sposobu działania. Jest to wyrażone w pojęciu wzywającym do nawrócenia. Nawróćcie się. Grecki termin wyraża zmianę myślenia. Meta-noeo. Jest to więc wezwanie: miejcie inne myślenie, czyli inną mentalność. Inny sposób pojmowania i przeżywania wszystkiego. To bowiem co, się dzieje nie dotyczy jakiegoś szczegółu życia, lecz obejmuje całość życia. Odnosi się do wszystkich aspektów życia. Wyraża to pojęcie królestwa. Pojęcie królestwa z natury jest totalne. Nie chce być podzielone. Obejmuje wszystko.

Wezwanie więc do tak radykalnej zmiany musi być dobrze uwarunkowane i umotywowane. Nie wchodzi tutaj w grę motywacja typu rozważania za i przeciw. Nie dotyczy to bowiem pewnej opcji życia, wg której człowiek mógłby coś zmienić w swoim życiu lub coś osiągnąć. Nie wchodzi też w grę kwestia pewnej poprawy swego życia czy polepszenia jego warunków. Wezwanie to obejmuje wszystko, całe życie i to bezwarunkowo.

Najpełniej wyraża to owo proste: pójdźcie za Mną, a oni zostawili wszystko i poszli. Poszli bez pytania o przyszłość, o warunki, o los pozostawionych itp. Ten moment spotkania wiary i przeżycia nawrócenia to moment najbardziej radykalny, jaki w życiu człowieka może zaistnieć. Może zdarzyć się, że przyjdą wątpliwości, załamania czy nawet niewierności. Tak przeżyty i zachowany w pamięci moment, nie może pozostać bez śladu. Poszli za Nim. Będą odtąd uczyli się chodzić za Nim, będą uczyli się nawracać się do Niego.

Potrzebna jest decyzja, pierwszy krok, zostawienie czegoś

Ten pierwszy krok decyduje właściwie o całej przyszłości i definiuje relacje między powołanym a powołującym. Naturalnie zakładając, że ten krok został uczyniony autentycznie jako wyraz pełnego zawierzenia się Temu, kto powołuje, a nie jakkolwiek pojętej realizacji siebie i szukaniu spełnienia swoich celów – nawet najlepszych, ale tylko własnych. Przy uczynieniu tego kroku dokonać się musi pozostawienie czegoś z siebie, a właściwie siebie. Naturalnie człowiek nie może tego dokonać ani sam, ani w pełni ani doskonale. Dokonuje się to stopniowo przez różne gesty i znaki, które – choć konkretne – nabierają znaczenia symbolicznego. Są znakami wyrażającymi, że człowiek podejmuje serio wezwanie, jakie do niego kieruje Pan.

Przyszli uczniowie, Piotr i Andrzej, a potem Jakub i Jan i podobnie inni, zostawili łodzie z sieciami, ojca i najemników, komorę celną itd. Istota nie leżała w zostawieniu tych rzeczywistości. Potrzebne jednak było, aby oni to uczynili i tego doświadczyli. To pozostawienie czegoś lub kogoś było z ich strony znakiem wyrażającym ich gotowość, ich przyzwolenie na to, by Pan zaczął być ich Panem i zaczął w nich działać i ich formować według logiki swego Królestwa.

Pójście za Jezusem

Pójść za Jezusem, to dać się formować w Jego szkole życia, tzn. wejść w Jego mentalność, w Jego ducha, w Jego postawy. To nie dokonuje się jednorazowo. Jest to stopniowe, coraz to głębsze doświadczenie, które – ze strony człowieka – dokonuje się w odkrywaniu wierności Boga. Inaczej mówiąc, człowiek doświadcza coraz to pewnej, że dobrze jest zostawiać siebie, a iść za wezwaniem Jezusa i chodzić Bożymi drogami.

Królestwo niebieskie, to właśnie takie doświadczenie Boga, w którym człowiek doświadcza, że Bóg wystarczy, że On jest pełnią życia, że w Nim, tzn. w relacji do Niego człowiek odnajduje pełnię swego życia i jego sens niezależnie od tego, co w jego życiu się dzieje, co go spotka, co musi opuścić czy stracić oraz jak zostanie potraktowany przez innych. Królestwo Boże to wolność dziecka, które na nowo spotkało kochającego i wszechmocnego Ojca.

To Jezus Chrystus wprowadza nas w to doświadczenie najpierw przez wezwanie, a następnie przez podprowadzanie, by wejść w doświadczenie krzyża. On jest zawsze przed nami – wskazuje i gwarantuje czy wprost tworzy drogę do Ojca. To On mówi: przybliżyło się i jest bliskie królestwo Boże. Uczy nas rozeznawać wypełniania się czasu – naszego czasu, który upływa. Daje nam poznać Ewangelię – Dobrą Nowinę, dzięki której widzimy wszystko w innym, właściwym świetle. Pozwala nam to na oderwanie się od siebie i naszych uwarunkowań i być wolnymi dziećmi, uczestnikami Królestwa.

Bp ZbK

Bliskie jest Królestwo Boże . . . (3. Ndz B)

Nowość wymaga nawrócenia

Potrzebna jest decyzja, pierwszy krok, zostawienie czegoś

Pójście za Jezusem

Komentarze

34 odpowiedzi na „Bliskie jest Królestwo Boże . . . (3. Ndz B)”