Udział we władzy – być uczniem (7 Ndz Wlkn – Wniebowst. P. (A 2011)

cze 4, 2011

—

W siódmą Niedzielę Wielkanocną obchodzimy Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. W roku A czytamy zakończenie Ewangelii wg św. Mateusza (28,16-20). To zakończenie nie mówi bezpośrednio o Wniebowstąpieniu. Fragment ten stanowi raczej obraz ostatniego spotkania Jezusa z uczniami, podczas którego Jezus daje im zapewnienie, że jest z nimi przez wszystkie dni aż do skończenia świata. Paradoksalnie: jest to ostatnie spotkanie, podczas którego Jezus zapewnia uczniów o Jego stałej obecności z nimi.

Daje też im polecenia, które stają przed nimi jako trwałe i nieodwołalne zadanie odnoszące się do wszystkich czasów i do wszystkich miejsc. To wynika z faktu, że Jezus może o sobie powiedzieć:

Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody,
udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mt 28,18n).

Te ostatnie słowa Jezusa ziemskiego, ale już zmartwychwstałego objawiają to, co jest specyficzne w Jego Osobie i w Jego misji.

1. Wszelka władza

Sformułowanie: „dana mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi” jest bardzo mocnym wyrażeniem. Odnosi się do władzy samego Boga nad całym wszechświatem. Jednak chyba nie to jest na pierwszym planie w wypowiedzi Jezusa. Nie chodzi tylko o ogólną władzę w sprawach niebieskich i władzę nad światem. Ta władza Jezusa ma swoje ukierunkowanie i swoją specyfikę. We Wcieleniu i w Męce i Śmierci Jezus stał się bliski człowiekowi. Jest to więc władza Boga, która staje się i urzeczywistnia przez Człowieczeństwo Jezusa.

Ten, kto wypowiada te słowa, to nie jest Bóg odległy, mieszkający w niebiosach i całkowicie transcendentny, a więc niedostępny dla człowieka. To nie jest Bóg który niejako z zaświatów kieruje światem i wydarzeniami ludzkimi. Jest to natomiast Ten, kto dotychczas bywał z uczniami, kto został ukrzyżowany i zmartwychwstał. To Ten, który mówi teraz z nimi. To ten, któremu oddają pokłon, mimo że – przynajmniej niektórzy – stale mają wątpliwości.

Ten, tak bliski człowiekowi Jezus mówi: „jest mi dana władza”. Jest to coś więcej niż tylko „mam władzę”. On tę władzę otrzymał właśnie dlatego w takiej mierze i w tak bliskim człowiekowi znaczeniu, dlatego, że w ludzkim wcieleniu stał się jako ktoś bez żadnej władzy, bo dał się przybić do krzyża. To On, właśnie w sytuacji oskarżenia, gdy usłyszał od Piłata, że ten ma władzę Go uwolnić i ukrzyżować, potrafił w zupełnie bezbronnej i w oczach ludzkich przegranej sytuacji powiedzieć: Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci nie dano jej z góry (J 19,10n). Jezus przeżył swoją bez-władzę, swoją świadomie przyjętą bez-bronność. Wiedział, że władza jest z wysoka. Wiedział, że władza jest w rękach Ojca. Dziś i stale mówi o władzy, która mu została dana, a nie o władzy, którą ktoś uzurpuje na swój sposób – mniej czy bardziej legalny i poprawny.

2. Idźcie i czyńcie uczniami

Ten, mający wszelką władzę Jezus, poleca swoim uczniom: Idźcie i nauczajcie! Dosłownie: Idąc, czyńcie uczniami wszystkie narody. Idąc między narody, czyli między ludzi wszystkich narodów wprowadzajcie ich w stan uczniów. O co chodzi. Nie chodzi tyle i przede wszystkim o to, by coś czy nawet wiele wiedzieli o Jezusie. Chodzi o to, by przyjmowali postawę ucznia i szli za Nauczycielem.

Będzie dokonywać się to przez udzielanie chrztu, czyli zanurzanie tych, którzy uwierzą i zechcą iść drogą owej władzy, w tajemnicy Jezusa, w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Stając się uczniami będą coraz to więcej i głębiej doświadczać, że aby mieć udział w tej władzy z wysoka, która została dana Jezusowi, trzeba, podobnie jak On najpierw uznać, że jest ona z wysoka i że ten w niej otrzymuje udział, kto wyrzeka się swojej władzy nad drugim.

Trzeba przeżywać coś z bezwładzy i bezbronności związanej z krzyżem, by mieć udział we władzy zmartwychwstałego Pana. To zostaje dane każdemu uczniowi Jezusa dzięki posłudze apostolskiej. Ta tajemnica i tak praktyka trwa w Kościele. Ona trwa i jest jednym z najgłębszych przejawów prawdy Kościoła mimo najróżniejszych zniekształceń i nadużyć władzy w Kościele.

3. Radość z obecności wstępującego do nieba

Kto otrzymuje i przyjmuje tę prawdę bycia uczniem raduje się, że staje przed nim perspektywa nowego życia. Jest to życie w zupełnie innym kluczu niż to, które człowiek chce utrzymać w swojej władzy. Chce utrzymać dla siebie i po swojemu. Jako uczeń odkrywa, że dobrze jest uczyć się coraz to więcej tego, by rezygnować ze swojej władzy i otrzymywać ją jako dawaną, jako niezależną od człowieka, od samego siebie.

Prawdziwym staje się ów paradoks, o którym mówi się właśnie w związku z reakcją uczniów na Wniebowstąpienie Jezusa. Oni cieszyli się z Jego odchodzenia od nich, gdyż wiedzieli, że w ten sposób Jezus będzie z nimi na nowy sposób: stale jakoby mniej uchwytny, ale stale bardziej obecny i bardziej działający. Bardziej okazujący wszelką władzę właśnie w nich, którzy mogą być i czasem wprost są pozbawiani najbardziej podstawowych praw i władzy. Właśnie wtedy uczniowie Jezus doświadczaj, że jest z nimi wszędzie i zawsze. Jest po wszystkie dni aż do skończenia świata.

Jest to tajemnica, której władcy tego świata nie pojmują i nigdy nie pojmą. Nie pojmą tak długo dopóki się nie nawrócą i nie staną uczniami.

Panie, który wstąpiłeś do nieba, dawaj nam poczucie udziału w Twojej władzy
i uzdalniaj nas do rezygnowania i do tracenia naszej władzy.
Tylko tą drogąbowiem, jako Twoi uczniowie,
możemy iść za Tobą i być świadkami Twojej tajemnicy,
by jak najwięcej było tych, którzy stają się uczniami – na całym świecie, wśród wszystkich narodów i po wszystkie czasy.

Bp ZbK

Udział we władzy – być uczniem (7 Ndz Wlkn – Wniebowst. P. (A 2011)

1. Wszelka władza

2. Idźcie i czyńcie uczniami

3. Radość z obecności wstępującego do nieba

Komentarze

33 odpowiedzi na „Udział we władzy – być uczniem (7 Ndz Wlkn – Wniebowst. P. (A 2011)”