Dar Ducha Świętego – odpuszczenie grzechów (2 Ndz Wlkn C – 2010)

kwi 10, 2010

—

Przygotowujemy się do przeżycia 2 Niedzieli Wielkanocnej, która kończy oktawę Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. W tradycji Kościoła była nazywana Niedzielą Białą. W tym dniu bowiem neofici przychodzili ostatni raz w białych szatach i je uroczyście zdejmowali. Obecnie jest też zwana Niedzielą Miłosierdzia. Ewangelia czytana w tę niedzielę to każdego roku (niezależnie od tego czy to rok A, B czy C), to Ewangelia wg św. Jana (J 20,19-31). Jest to opowiadanie o przyjściu Jezusa do Wieczernika pierwszego dnia tygodnia, czyli wieczorem w dzień Zmartwychwstania. Ze względu na nieobecność Tomasza, który nie chciał uwierzyć temu, co mówili Apostołowie, Jezus przychodzi także ósmego dnia. Obecny wówczas Tomasz wyznaje: Pan mój i Bóg mój!

Zatrzymajmy się na tym, co stało się owego pierwszego dnia tygodnia, czyli w wieczór Zmartwychwstania, kiedy to Jezus powiedział:

Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20,22n).

Jezus stanął przed uczniami pokazując im ręce i bok. Jest to wskazanie na rany, jakich Jezus doznał przez ukrzyżowanie. Zmartwychwstały Jezus pokazuje te rany by uświadomić Apostołom Jego tożsamość – z jednej strony jako tego, który był ukrzyżowany a z drugiej jako tego, który z tymi ranami staje przed nimi jako uwielbiony.

1. Przemienione rany

To co wynika z tego obrazu, można sformułować lapidarnie: Jezus pokazuje uczniom rany, które już Go nie bolą, co zostały przemienione. Pozostają one faktami w Jego Ciele. Nie miały czasu naturalnego zabliźnienia się. Są jednak już nie tylko ranami, ale świadectwem nowości tego samego Ciała Jezusa. Jest to Ciało, które już nie podlega naturalnym procesom. Jest to Ciało tego, kto przeszedłszy prze śmierć fizyczną, żyje mocą Duch ożywiającego.

Jednym ze znamion tego Ciała jest to, że nie domaga się satysfakcji wyrządzonej Mu krzywdy, lecz ukazuje te rany jako okazję do przebaczenia i czyni je niejako narzędziem i nośnikiem przebaczania.

Trzeba bowiem być zawsze tego świadomym, że pierwszym warunkiem koniecznym do tego, aby mogło zaistnieć przebaczenie, jest to, że komuś została wyrządzona krzywda, że ktoś został potraktowany niesprawiedliwie, że ktoś został zraniony. Gdy bowiem nie ma krzywdy, niesprawiedliwości, zranienia itp., nie ma potrzeby przebaczenia.

Rany, które istnieją, są więc tym pierwszym warunkiem rozpoczęcia procesu przebaczenia temu, kto te rany wyrządził i kto stoi u początku ich zaistnienia.

Nowością, jaką Jezus objawia jest to, że te rany nie stanowią powodów i dowodów do tego by sprawców tych ran ukarać, lecz by im przebaczyć. To stanowi kolejny moment objawienia si Zmartwychwstałego.

2. Weźmijcie Ducha Świętego

Jezus ponownie mówi „Pokój Wam!” W słowie pokój (shalom) jest zawarte całe bogactwo przesłania dobroci i błogosławieństwa wobec tego, do kogo ono jest skierowane. Jest to obwieszczenie pokoju, który przychodzi ze świadomości obecności Najwyższego Boga, dawcy wszelkiego dobra.

Jezus tchnął na uczniów. To wskazuje na komunikowanie im Jego ducha i czegoś z Jego natury. Wskazuje na udostępnianie im Jego natury. Podobnie jak ulepionemu z prochu ziemi Adamowi Bóg tchnął ducha życia (Rdz 2,7 – użyty ten sam czasownik, emphusao, w przekładzie greckim ST i w tym fragmencie Ewangelii), tak teraz Jezus uczniom daje ducha nowego życia, udzielając im cząstki ze swego uwielbionego życia.

Stał się pierwszy człowiek, Adam duszą żyjąca, a ostatni Adam duchem ożywiającym – tak mówi św. Paweł o Jezus Chrystusie (1Kor15,45). To bycie duchem ożywiającym jest skierowane na ożywianie, czyli na niesienie życia drugiemu człowiekowi, który życia nie ma. Najbardziej przejawia się to właśnie w przebaczeniu.

Przebaczenie jest dawaniem życia temu, kto z powody winy jest jakby umarły. Albo też inaczej wyrażając: przebaczenie jest niesieniem życia temu, kto – dlatego że wewnętrznie skierowany tylko na siebie, a więc umarły w relacjach z bliźnimi – czyni zło, nie potrafi kochać. Obwieszczenie jemu, że jest mu przebaczone, że uczynione prze niego rany już nie bolą, że są przemienione i świadczą o udzielaniu mu z Jezusowego bogactwa zmartwychwstania.

Ukrzyżowany i zraniony Jezus po zmartwychwstaniu nie tylko przebacza, ale uzdalnia swoich uczniów do niesienia przebaczenia.

3. Misja niesienia przebaczenia

Jezus był posłany przez Ojca dla wypełnienia tej misji, tzn., do tego, aby zostać ukrzyżowanym i obwieścić ludziom winnym Jego śmierci przebaczenie i obdarzyć ich mocą życia w przebaczeniu.

Kiedy Jezus udziela przebaczenia i obdarowuje tchnieniem swego uwielbionego życia dając dar Ducha Świętego, czyni to dla niesienia tej samej rzeczywistości przebaczenia przez uczniów w dzisiejszy świat.

Tam, gdzie to jest przyjmowane, tam kształtuje się środowisko przebaczenia. Można powiedzieć atmosfera objawiająca miłosierdzie Boże.

Naturalnie nie może się to ograniczać do odmówienia modlitw czy koronki. Jest to kwestia przyjmowania zranień i obwieszczania przebaczenia i to bezwarunkowego i w pełni bezinteresownego.

Miłosierdzie jest wielkim darem Boga, ale jednocześnie też wielkim wyzwaniem i zadaniem, które nie odbędzie się bez przeżywania naszych ran i przemieniania ich w rany chwalebne, które już nie bolą i które nie domagają się satysfakcji i wynagrodzenia, lecz zwiastują darmowe przebaczenie.

Niechaj będzie w nas gotowość przyjmowania tego nadzwyczajnego daru od Zmartwychwstałego Pana.

Bp ZbK

Dar Ducha Świętego – odpuszczenie grzechów (2 Ndz Wlkn C – 2010)

1. Przemienione rany

2. Weźmijcie Ducha Świętego

3. Misja niesienia przebaczenia

Komentarze

12 odpowiedzi na „Dar Ducha Świętego – odpuszczenie grzechów (2 Ndz Wlkn C – 2010)”