Przejrzał i szedł za Jezusem drogą (30. Ndz B 2009)

Niech mi będzie wolno napisać kilka zdań po Sympozjum liturgicznym, które odbyło się w sobotę.
A to dlatego, że jestem pod jego wrażeniem.
Przede wszystkim dziękuję za możliwość uczestniczenia we Mszy świętej z liturgią chrzcielną, w której znakiem zewnętrznym chrztu było zanurzenie. Do dziś tylko o niej czytałam, nigdy nie widziałam.
Gdy Ksiądz Biskup zanurzał w pięknej chrzcielnicy z (ciepłą) wodą maleńką Zuzannę Paulinę czułam, że oto jestem świadkiem tajemnicy, która dzieje się na moich oczach. Cieszyłam się, że Chrystus wciąż zachwyca i porywa.
No i ta pieśń „Oto są Baranki młode…”, z którą łączą się moje wzruszające wspomnienia… Tak, ten czas był dla mnie bardzo ważny.
Wcześniej wysłuchałam referatów: rzeczowego, błyskotliwego, teologicznego, naukowo – archeologicznego, brawurowego i spokojnego.
Z każdego dowiedziałam się czegoś nowego, z każdego mam zamiar zapamiętać kilka myśli.
Pozdrawiam 🙂

Jezus rzekł: Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą stali się niewidomymi.

J 1,1+; J 8,12+; Mt 13,13

40 Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli i rzekli do Niego: Czyż i my jesteśmy niewidomi?

41 Jezus powiedział do nich: Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal.

Mt 15,14p J 3,36; J 12,48; Mt 23,16n…..”
To tam Jezus przystanie, by dać się przybić do krzyża i otworzyć ludziom oczy. To tam zawoła: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Są tak ślepi i wpatrzeni w siebie, że zabijają drugiego, że zabijają Boga, który daje im życie.

Jezus przystanie. Zostanie ukrzyżowany i złożony do grobu. Wielu zaślepionym otworzy przez to oczy. Jednak nie zatrzyma się. Zmartwychwstanie i uda się do Galilei, aby Go tam zobaczyli”…..
daleka droga przede mną!!!!!!
janusz franus

Bartymeusz wierzył, że JEZUS go uzdrowi. Każde spotkanie z Jezusem zmierza do uzdrowienia fizycznego lub duchowego, problem jest chyba w tym, że nasza wiara jest zbyt mała. Gdzieś tam w logice myślenia wiem o tym, ale w życiu szczególnie gdy horyzont jest ciemny, gdy czuje się swoją słabość, gdy wydarzenia stają się na tyle trudne i próbują kreować moim życiem, wtedy walka o wiarę staje się głośnym wołaniem do Jezusa.
Ale JEZUS milczy, ogarnia nas lęk i poczucie zagubienia i odrzucenia i jakaś ogromna samotność i pustka.
Proszę o modlitwę, bym mimo zniechęcenia potrafiła wołać z nadzieją ,,Jezusie Synu Dawida ulituj się nade mną”. Pozdrawiam księdza Biskupa i życzę Szcześć Boże.

„Jezus zatrzymuje się przede mną ze swoim krzyżem
szczególnie tam, gdzie mi jest trudno i niewygodnie; gdzie dostrzegam kryzys i bezsenc.
Zatrzymuje się, by mi dać szansę przejrzenia.
Czy tego naprawdę chcę? ”
Jakże często w kryzysie poddaję się chwilowej rozpaczy, kiedy nie opieram się na Tym, który daje sens życia mimo cierpienia…Jakże często z pewnym opóżnieniem wołam : „Jezusie, synu Dawida,
ulituj się nade mną „- obym przejrzała
i nie popadała w wątpiącą rozpacz…
Czy jeśli ktoś doznał raz dotknięcia uzdrowienia ze „ślepoty”, to już zawsze będzie widział wszystko jasno i we właściwym świetle?
Osobiście doświadczam czegoś takiego, mianowicie-
jeśli zaniadbam modlitwy szczerej i żarliwej, zdarza mi się ponowna ślepota , chociazby chwilowa.
Doświadczam siły przejrzenia, przez modlitwę i przez stawanie w prawdzie w konkretnych sytuacjach, nawet kiedy są dla mnie niewygodne.
Na pytanie, czy chcę przejrzeć? odpowiem : tak Panie, pragnę, pragnę mimo upadków trwać nie jako ślepiec, ale jako widzący i wierny Bogu Ojcu i Synowi…
Pan Bóg jest niesamowity, bo zatrzymuje się przy mnie na każde moje wołanie z głębi serca…i wstaję ponownie, by iść znowu za Nim, by iść Jego drogą…
Pozdrawiam słonecznie

Łatwiej mi jest obmyślać , jak mógłbym komuś pomóc, trudniej zapytać co ty byś chciał abym dla ciebie zrobił.Bo wtedy moje koncepcje na zbawianie innych musza iść w odstawkę.W jaki sposób mogę pomóc proszącym?Dać im coś z siebie, bez oczekiwań, pokazać swój uśmiech przekonanie, że wtedy jestem szczęśliwy.Wielu w to nie wierzy, mimo że niby widzą.Radość jest jednak wielka, jeśli choć jeden przejrzy.Wtedy wstanie i pójdzie bo doświadczy sensu takiej drogi.

Jerycho – najstarsze miasto świata. Położone w depresji poniżej 270 m ppm. W starożytności zwane Miastem-Księżycem, ze względu na zbudowaną tam świątynią na cześć boga Księżyca. To też pierwsze miasto zdobyte w czasie zasiedlenia ziemi Obiecanej przez Izraelitów pod wodzą Jozuego. Miasto, które jest zieloną oazą na pustyni. Graniczy z Morzem Martwym, znajduje się ok. 35 km od Jerozolimy. Pojawia się na kartach St i NT kilkakrotnie. A znane jest z NT z miejscem trzech ważnych wydarzeń: nawróceniem Zacheusza (Łk19,1-10), spotkanie z miłosiernym Samarytaninem (Łk10,30-37) i uzdrowionym ślepcem Bartymeuszem (Mk10,46-52). Pisze te szczegóły celowo. Bowiem ten fragm markowej Ewangelii oprócz wydarzeń, jest bardzo bogaty w symbolikę: depresja – grzech; księżyc – noc, morze martwe- brak życia, ślepota zaś to niemożności odbioru światła.
Bartymeusz cierpi na szczególnie dotkliwe kalectwo. Żyje na uwięzi, zdany na innych. Trwa w ciemności, w nocy, nie widzi światła, prawie nie ma w nim życia, a jednak… ma wiarę! To ona przymusza go do modlitwy. To ona rodzi nadzieję na zmianę. Stąd modli się wytrwale, głośno, wręcz natarczywie, wbrew tym, którzy próbują go uciszyć, zaszufladkować, zamknąć. I tym wołaniem do Boga pokonuje nie tylko własną niemoc, opór współziomków ale i „przymusza” Jezusa do działania. „Jezus przystanął i rzekł: zawołajcie go! (…) on zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa”. Płaszcz w języku biblijnym oznacza władze człowieka. Bartymeusz odrzuca więc to, co oddziela go od Jezusa. Staje się wolnym. Zrywa się, a więc posługując się znów językiem biblijnym: dokonuje zmiany, powstaje, zmartwychwstaje do nowego życia. Czyni gest, który pokazuje, że chce zerwać z przeszłością (przejście z ciemności do światła). Dlatego teraz może doznać uzdrowienia. Jezus interweniuje. Zmienia mu życie. Wszak „szedł za Nim na drogę” . A ta droga biegła do Jerozolimy, a potem przez Golgotę itd. Dar wzroku – widzenia (doświadczania) światła go zobowiązał. Pisząc językiem metafory: gdy dostrzegł światło (Jezusa) nie potrafił już, nie chciał zadowalać się marazmem. Te łaska (dar uzdrowienia) go nie zniewoliła, wręcz przeciwnie – uczyni go totalnie wolnym! Teraz może już żyć w pełni…

A ja? … W kontekście tego tekstu zastanawiam się nad swoją wiarą, nad wytrwałością mojej modlitwy, umiejętnością „twórczego” cierpienia (by moje kalectwo, niedostatek, krzyż były miejscami doświadczania Jego Miłości, miejscami zmiany i owocowania)…
Hmm… zdaje sobie sprawę w mojej niewiary, która paraliżuje działanie Jego łaski (Jezus mu rzekł: twoja wiara cię uzdrowiła)…. i chce zmiany! Stąd dzisiejszy Bartymeusz jest dla mnie bohaterem. Bo to człowiekiem który doskonale wiedział, że „najważniejszą rzeczą jest modlitwa, w której dokonuje się najprawdziwszych wyborów i doświadcza najgłębszej przemiany” → JP2.

Dodam jeszcze, że Katechezy Ks Biskupa i Wasze swiadectwa bardzo mnie przekonały do DN

….«Synu Dawida, ulituj się nade mną!»….tak mówi Słowo/Biblia/….dlaczego więc w modlitwie nieustannej dodajemy;GRZESZNIKIEM…..Jezusie,synu Dawida ulituj się na de mną grzesznikiem…..Czyżby widzieć to znaczy zobaczyć swój grzech??????janusz franus

Słyszałam o tej nieustannej modlitwie „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną” – może to brak pokory, ale mnie jakoś nie przekonuje stałe modlenie się tymi słowami. Powód? Taka modlitwa silnie koncentruje człowieka na nim samym i jego grzeszności. I ani się obejrzy, jak przestaje kontemplować wierną miłość Boga, a zaczyna kontemplować swoją grzeszność… Co innego, kiedy – jak u celnika – modlitwa wypływa jako wyraz świadomości swoich grzechów, a co innego kiedy ktoś tę modlitwę przyjął i modli się nią, ponieważ tak go nauczono. Wtedy taka modlitwa może się stawać po prostu pewną formą pobożności. Trawestując słowa Pana Jezusa (Mt 7,21) powiedziałabym, że nie każdy kto mówi „jestem grzesznikiem, jestem grzesznikiem” wejdzie do królestwa niebieskiego. Kiedy uczniowie poprosili Jezusa, by nauczył ich modlitwy, to w odpowiedzi otrzymali modlitwę „Ojcze nasz”, nie „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną”. W Modlitwie Pańskiej jest także moment na uznanie własnej grzeszności, ale on nie wypełnia całej przestrzeni modlitwy. Nie otrzymaliśmy przecież ducha niewolników, by się na nowo pogrążać w bojaźni, ale otrzymaliśmy ducha przybrania za synów Bożych (Rz 8, 15)
Pozdrawiam 🙂

Ta siła nie w słowach innych jest. ONA W NAS ! Inni mogą nam tylko dopomóż wydobyć ją.I tyle.

Dzięki Ci „morszczuk” za Twoje objaśnienia.Ile lat trzeba być ślepym,żeby doznać takiego cudu?
Takiej wiary i determinacji trzeba pozazdrościć.Większości z nas nie stać na taką uczciwość.Coś się musi zmienić.”Bóg nagradza męstwo”.

#19 Fasola, #21Ks.Biskup
Kiedy praktyka modlitwy Jezusowej nie idzie w parze ze szczerym rachunkiem sumienia, wtedy faktycznie nie kazdy kto mówi ,,jestem grzesznikiem” wejdzie do królestwa Bożego. Nie jest dobrze nadmiernie koncentrować się na własnych grzechach,( często jest to brak umiejętności wybaczania samemu sobie), ale też nie jest dobrze mieć nieuzasadnioną wiarę we własną niezawodność. Dla mnie modlitwa Jezusowa pomaga zachować pewną równowagę, jest mi bliska. Czy praktyka modlitwy Jezusowej, jako modlitwy nieustającej może przynieść złe owoce ? Czy zbyt koncentruje na grzeszności ?? Doświadczyłam dobrych jej owoców, niektórzy kapłani ją bardzo zalecają. Dziś dla wielu problemem jest uznanie /zobaczenie/ własnego grzechu. Modlitwa też w tym może pomóc, nie tracąc z oczu Bożej miłości, choć mogą być różne nastroje i odczucia.
Może czegoś dobrze nie rozumiem 🙁
Pozdrawiam

#28, katolicki baranie 🙂
Dziękuję Ci za pytanie, bo mogłam poszukać odpowiedzi 🙂 Znalazłam taki tekst:

„Zasadnicze różnice, jakie zachodzą pomiędzy poczuciem winy a świadomością grzechu:

Poczucie winy dotyczy pojedynczej osoby
Świadomość grzechu ma wymiar społeczny

Poczucie winy powstaje, trwa i ginie. Jeśli jest procesem trwałym, potrzeba psychoterapii.
Jeśli idzie o poczucie grzechu: on nie przemija, musi być przebaczony przez rozgrzeszenie.

Być człowiekiem, znaczy czuć się winnym.
Być uczniem Chrystusa znaczy między innymi posiadanie trwałej świadomości swej grzeszności wobec Chrystusa.

Nie każde poczucie winy jest grzechem
Nie każdy grzech budzi poczucie winy.

Poczucie winy jest przedmiotem badań psychologicznych.
Świadomość grzechu zakłada relacje osobowe, to znaczy relację do Chrystusa i do Kościoła (por. „spowiedź powszechna”); ale też i relację do samego siebie: por. Ps 50, 5 : „Grzech mój jest zawsze przeciwko mnie”

Konsekwencją poczucia winy jest kara.
Świadomość grzechu szuka rozgrzeszenia i zadośćuczynienia. Konsekwencja kary zajmuje dalsze miejsce

Trwałe i gwałtowne poczucie winy może doprowadzić do samobójstwa – samoukaranie (por. Judasz).
Silna świadomość grzechu pragnie miłosiernej miłości. Świadomości grzechu towarzyszy wiara w przebaczenie. Ta właśnie postawa obecna jest u Apostoła Piotra, wzięła górę nad emocjonalnym poczuciem winy.

Reasumując owe zestawienie. Skrupulant, obciążający się jedynie poczuciem winy, każdy taki akt utożsamiać będzie z grzechem. To właśnie poczucie winy prowadzi go na kozetkę psychoterapeuty. Dojrzały zaś chrześcijanin nie przystępuje do spowiedzi z poczuciem winy, lecz właśnie nade wszystko z świadomością grzechu. Nie oczekuje w konfesjonale penitent pschychoanalizy lecz rozgrzeszenia. Droga sakramentalna jest zawsze drogą najwyższego obdarowania. Tam, gdzie grzech został w wierze uświadomiony, w miłości sakramentalnej jest odpuszczony. Zatem, jako iż grzech nie został stłumiony, czy zracjonalizowany (samousprawiedliwienie) tam również przestaje on być przeszkodą w formacji sumienia. Przeciwnie: staje się siłą i mocą do przylgnięcia do Chrystusa, prowadząc do wewnątrzosobowej równowagi”
Pozdrawiam 🙂

Trwa rok kapłański,rok poboszcza z Ars co ks.biskup robi w tym kierunku w naszej diecezji. Czy organizuje adorację Najświętszego Sakramentu ,zaleca post,wieczerniki,ubóstwo.Czytałam życiorys tego św.kapłana on tym sprowadzał ludzi do kościoła,spowiedzi bo sam tam nieustannie przebywał.Dawał przykład,nie miał wymowy pięknej,ale umiał do ludzi przemówić w najprostszy sposób.Wszystkiego się wyzbył,gospodyni ,jedzenia,mebli oddał ubogim.Ile gromadził ludzi.Proszę powiedzieć gdzie my możemy to spotkać.Jak trudno zobaczyć księdza w sutannie i który mówi Niech Będzie Pochwalony Jezus Chrystus u nas w Siedlcach mogę na palcach u jednej ręki po nazwisku wyliczyć którzy to zachowują.Byłam sklepową ks.wchodzi mówi dzień dobry.Gdzie jest przykład ,ewangelizacja nawet samym strojem.

Fasola #30
Dziekuję za odpowiedź, teraz lepiej Cię rozumiem :-). Żadnej modlitwy nie powinno się traktować w sposób magiczny. Pan Bóg chce naszego serca, a nie automatu do klepania paciorków, który ma wszystko u Pana Boga ,,załatwić pozytywnie”. Modlitwa Jezusowa jest nazywana też ,,modlitwą serca”, ponieważ ma wypływać z wnętrza /serca/ człowieka. Przypominana w ciągu dnia nie eliminuje ona modlitwy Pańskiej, ani też z nią nie rywalizuje. Jak sama wiesz jest zalecana przez Ojców Kościoła, więc trudno mi uwierzyć, że może przynieść złe owoce, chyba że…….zamieni się w automat.
Pozdrawiam 🙂

Dziękuję Januszowi za pytanie, a Julii za kapitalną odpowiedź / napracowałaś się dla nas /.Poczucie winy a świadomość grzechu to całkiem różne rzeczy. Czasem mogą się poplątać, gdyż często idą w parze. Dobrze jest znać różnicę.
Pozdrawiam 🙂

Wydaje mi się, że zarówno świadomość popełnionych grzechów, jak i poczucie winy za te grzechy, winny po szczerej spowiedzi minąć. Pewien spowiednik upomniał mnie, żebym nie stawała na krawędzi morza Bożego Miłosierdzia.Przyznam się, że powracałam do popełnionego ciężkiego grzechu i powracało też silne poczucie winy a ta porada i żarliwa nie tylko moja modlitwa , stały się dla mnie wybawieniem . Nie mam już poczucia winy chociaż pewien smutek pozostał kiedy wracają wspomnienia, ale za to wzmogła się miłość do Bożego Miłosierdzia i ta wiara,że Łaska Boża
oczyszcza i wybawia z niewoli każdego grzechu.
Januszu myślę,że nie chodzi Tobie o niezawinione poczucie winy, bo to inna jest tego przyczyna . Można też być nieświadomym popełniania grzechów i szczerze powiem, że nadzieja w tych, którzy uświadomią taką postawę bycia w pewnej nieświadomości.Trochę zawile mi to wyszło ale pisząc te słowa, próbuję zrozumieć to sama ,czy również mnie to może dotyczyć… i tak myślę, że można odnieść ten problem, do każdego człowieka.
#32
Piszę nie jako mądrzejsza , ale po prostu temat mnie poruszył…
Pozdrawiam

owieczko, #33
piszesz: „jak sama wiesz jest zalecana przez Ojców Kościoła”. Rzecz w tym, że ja właśnie tego nie wiem. Czy jesteś w stanie podać, którzy konkretnie ojcowie Kościoła i w których konkretnie pismach zachęcali do takiej modlitwy? Wobec takich lakonicznych informacji jestem sceptyczna. Jestem także sceptyczna (ogólniej) wobec powoływania się na autorytety oraz na argumenty ilościowe („wielu kapłanów tę modlitwę zaleca” itp), ale to już inna kwestia. 🙂
Jakie złe owoce może przynosić taka modlitwa? To już wspomniałam wcześniej: nadmierne koncentrowanie się na sobie samym. Choć cel jest pobożny, to owocem jest egocentryzm. Poza tym, w moim odczuciu, ta modlitwa jest jakoś podszyta niedowierzaniem w Boże przebaczenie, w darmowość Bożej miłości.
Piszesz, że ta modlitwa ma wypływać z serca, ale jednocześnie piszesz o przypominaniu jej sobie. A przypominana modlitwa „wypływa” już z rozumu, a nie z serca, jest więc pobożnością nabytą. 🙂
Napisałaś „Tak! Widzieć to znaczy zobaczyć swój grzech” Otóż myślę, że to kwestia indywidualna. Dla tych, co poza własnym „ja” (jak to mówi nasz prezbiter: „ja, ja, ja… – duchowa jajecznica” 😉 ) nie potrafią nic więcej widzieć, przejrzeć na oczy, odzyskać wzrok, będzie oznaczało dostrzec bliźniego który jest obok. Dla człowieka, który widzi tylko własną grzeszność, przejrzeć będzie oznaczało zobaczyć także Bożą miłość, która usprawiedliwia, która potrafi się nami posłużyć mimo naszej grzeszności.
Pozdrawiam 🙂

Masz rację Teresko”… Świadomość, że jestem grzeszna,powinna trwać we mnie zawsze…”
Pozdrawiam

#39 Fasolo,
odnoszę się do Twojego wpisu dotyczącego modlitwy Jezusowej. Znalazłam artykuł, w którym autorka pisze, że modlitwa Jezusowa sięga korzeniami Pisma Świętego:
„Niewidomy żebrak, Bartymeusz, u bram Jerycha woła do Jezusa: „Jezusie, synu Dawida, ulituj się nade mną”. Skruszony celnik prosi o miłosierdzie, a Kananejka powtarza: „Panie, synu Dawida, zmiłuj się nade mną”. Jest to wezwanie modlitwy nieustannej, bo takie jest polecenie Jezusa: „Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie ustawać” (Łk 18, 1), powtórzone przez św. Pawła: „Nieustannie się módlcie” (1 Tes 5, 17)”.
Piszesz, Fasolo:
„Piszesz, że ta modlitwa ma wypływać z serca, ale jednocześnie piszesz o przypominaniu jej sobie. A przypominana modlitwa “wypływa” już z rozumu, a nie z serca, jest więc pobożnością nabytą”… jakby taka modlitwa była mniej ważna w oczach Pana Boga, a przecież…
1. „W „Opowieściach pielgrzyma” starzec radzi pielgrzymowi, który pragnie nauczyć się modlitwy Jezusowej, aby nigdy się nie zniechęcał. Ma tylko często odmawiać wezwania modlitwy Jezusa bez troszczenia się o czystość samej modlitwy. Należy ofiarować Bogu to, co jest w nas, to znaczy powtarzanie tej formuły. Nawet jeśli mamy wrażenie odmawiania jej tylko wargami, to częsta modlitwa ustna doprowadzi to w końcu do modlitwy serca. „Modlitwa może być sucha i rozproszona, lecz powtarzana stworzy przyzwyczajenie, stanie się drugą naturą i przekształci w czystą, jaśniejącą modlitwę, chwalebną modlitwę ognia” (Jean Lafrance, Modlitwa serca). Nasza codzienność zostanie przemieniona, a my przez nią będziemy mogli coraz bardziej zbliżać się do świętości” – to cd. tegoż artykułu…
2. „To jest moment rozstrzygający, kiedy ZDECYDUJESZ SIĘ zawołać we wnętrzu albo nawet całym sobą: „Panie, ratuj!”. W tym momencie rozpoczyna się w twoim życiu nowy etap (może to niestosowne słowo) – nowa tresura, w której twoje życie poddaje się już nie pod bat szatana j jego głosu, ale pod rózgę Baranka i natchnienia Ducha Świętego” – to o. Augustyn Pelanowski z książki „Wolni od niemocy”.
Pozdrawiam 🙂

Fasola
Piszesz mądrze i masz dużo racji,tylko ja tej racji nie potrafię przyjąć. Nie mam też za wiele argumentów /wiedzy/, więc nie będę przekonywać. Życzę tobie i wszystkim dobrych, pełnych ciszy i zadumy świąt naszych Wszystkich Świętych – Oni wiedzą najlepiej 🙂

owieczko #44, #45
może ja też się za bardzo upieram przy swoim. 🙂 Założenia faryzeuszy były też bardzo pobożne – oni się jednoczyli jako „oddzieleni”; jako ci, którzy chcą wiernie zachowywać Prawo. Ich gorliwość w zachowywaniu Prawa jest naprawdę pełna podziwu. Czy jest coś złego w pragnieniu wiernego zachowywania Prawa? To przecież piękne i święte pragnienie! A jednak karty Ewangelii jasno pokazują, jakie owoce przyniosły takie dążenia. Dlatego moje wątpliwości co do owoców takie modlitwy wydają mi się uzasadnione.
Pozdrawiam 🙂

#46 do Fasoli cd.
Wilfrid Stinissin OCD w książce „Ani joga, ani zen. Chrześcijańska medytacja głębi” poświęcił rozdział „Modlitwie Jezusowej”.
Pisze, że przygotowanie do tej modlitwy można znaleźć w Starym Testamencie. Imię nie jest w nim tylko etykietą, ale wyraża istotę człowieka (Abram, Abraham) czy Boga (Jahwe). Można powiedzieć, że imię jest sakramentem (znakiem) osoby. „Czynnym znakiem (signum efficax), przez który otrzymuje się uczestnictwo w mocy i dziele osoby”.
Tak samo można powiedzieć, że Jezus jest sakramentem Boga.
Teksty Nowego Testamentu mające szczególną wagę
w odniesieniu do imienia Jezus są trzy:
1. Tajemnica, którą Jezus objawia swoim uczniom:
„O cokolwiek będziecie prosili Ojca, da wam
w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście
w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość
wasza była pełna” (J 16,23-24).
2. Uroczyste oświadczenie Piotra przed Wysoką
Radą: „I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż
nie dano ludziom pod niebem żadnego innego
imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”
(Dz4,12).
3. Fundamentalny tekst św. Pawła, świadczący
o kosmicznej perspektywie: „Dlatego też Bóg
Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię
ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich, ziemskich
1 podziemnych” (Flp 2,9-10).
Pośród dzieł Ojców Kościoła (!) „Pasterz” Hermasa
(I/II wiek) jest pierwszy, który wyraźnie mówi o imieniu Jezusa. Hermas pisze: „Wielkie i niepojęte jest imię Syna Bożego i dźwiga cały świat”. I mówi dalej:
„Wy, którzy cierpicie dla imienia, macie sławić
Boga, ponieważ uznał was godnymi nosić to imię”.
Najwyraźniej dla Hermasa IMIĘ jest czymś, co ma
wartość obiektywną i STANOWI SAMĄ RZECZYWISTOŚĆ.
A teraz bezpośrednio o modlitwie Jezusowej…
Święty Kalikst, patryjarcha Konstantynopola
w XIV wieku, w swoim dziele Centuria (księga mająca 100 rozdziałów) rozróżnia w niej podwójne poruszenie.
Jedno KU JEZUSOWI CHRYSTUSOWI w części pierwszej: „Panie, Jezu Chryste, Synu Boży” — i poruszenie, w którym powracamy DO SIEBIE: „ulituj się nade mną”.
Albo inaczej:
„W całej swojej PROSTOCIE modlitwa Jezusowa jest
bardzo BOGATA. Jest syntezą całej teologii. Wprowadzeniem do modlitwy są słowa: Panie, Jezu Chryste.
Połączenie imion Jezus i Chrystus jest już wyznaniem wiary: Jezus jest Chrystusem, to znaczy
Mesjaszem, Pomazańcem. „Jezus jest nikim, jeżeli
nie jest Chrystusem, a Chrystus jest nikim, jeśli nie jest Jezusem”.
Pierwsza część modlitwy wyraża nadzieję i zaufanie.
Jej druga część jest wyznaniem totalnej bezradności. Stąd też modlitwa Jezusowa jest streszczeniem życia chrześcijańskiego: nie mogę nic, Ty możesz wszystko. Pokora i zaufanie. „Mała droga” św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Todo i Nada św. Jana od Krzyża”
I jeszcze kolejny fragment:
„Modlitwa Jezusowa jest z jednej strony ŚRODKIEM, a z drugiej także duchowym CELEM życia. Środkiem, ponieważ słowo pomaga rozbitemu człowiekowi, który ma trudności koncentrowania się na jednym przedmiocie. Wielką plagą współczesnych ludzi jest wewnętrzny nieład i zamieszanie, co niemal uniemożliwia im skoncentrowanie się na Bogu. Modlitwa Jezusowa przywraca tę wewnętrzną jedność. Jednak modlitwa Jezusowa jest równocześnie i celem. To przecież sam Bóg objawia się w Jezusie Chrystusie. Przez ciągłe powtarzanie Jego imienia, Imię, czyli osoba Jezusa, ma możliwość stopniowo przeniknąć całego człowieka. (TO SĄ OWOCE!!!)
Dopóki modlitwa jest czymś, co dokonuje się mechanicznie i jest umiejscowiona w umyśle, to cel nie jest osiągnięty. Dlatego wciąż się powtarza, że trzeba porzucić głowę i wejść do serca. Kiedy wzywamy imię Jezus, to przypominamy sobie o Jezusie w najgłębszym rozumieniu tego słowa. Ilekroć wymieniamy Jego imię w modlitwie, aktualizujemy Jego obecność i wchodzimy w Jego Eucharystię (dziękczynienie), tak jak ma to miejsce podczas mszy świętej. Święty Grzegorz Synacjusz (zm. 1346) pisał, że ilekroć wypowiadamy imię, to mamy się nim karmić jak pożywieniem. Ilekroć myślimy o Jezusie, jest to przypomnienie o początkach i celu całego wszechświata. I o naszym osobistym początku. Jak powiada Maksym Wyznawca (ok. 580-662): „On jest początkiem, środkiem i końcem wszystkiego, a w pierwszym rzędzie naszego ludzkiego istnienia”.
Dowiedziałam się również, że ważne w tej modlitwie jest milczenie.
„Relacja między milczeniem a słowem odpowiada relacji między Duchem Świętym a Chrystusem (Słowem), „Pożyteczne jest dla was moje odejście” (J 16,7), by zrobić miejsce innej obecności, duchowej, której OWOCEM (!!!) jest, że „Ja będę trwał w was” (J 15,4)”.
I na zakończenie o starcach:
„Tradycja przykłada wielką wagę do posłuszeństwa „starcom”. W XIX wieku starcy odgrywali znaczącą rolę w Rosji. Starcem był zwykle starszy mnich, niekoniecznie kapłan, który długi okres swojego życia spędził w odosobnieniu na modlitwie. Jeżeli nie można znaleźć takiego doświadczonego starca, to nie trzeba przez to odstępować od modlitwy Jezusowej. Jednak IM BARDZIEJ wchodzi się w tę psychofizyczną technikę, TYM WIĘKSZA jest potrzeba doświadczonego przewodnika”
Fasolo, pisząc ten dłuuuugi wywód chciałam tylko zauważyć, że modlitwa Jezusowa ma oparcie w Ojcach Kościoła, przynosi owoce, a starzec może być doświadczonym w modlitwie przewodnikiem (w tej modlitwie).
pozdrawiam 🙂

#50 Fasolo,
piszesz:
„te refleksje są z pewnością cenne dla zakonników i zakonnic, którzy prowadzą życie kontemplacyjne, niekoniecznie jednak muszą znajdować odbicie w życiu (na przykład) osób świeckich”
A te właśnie refleksje są bardzo cenne dla mnie (nie jestem zakonnicą 🙂 ). Cieszę się, że dzięki Twoim uwagom mogłam się z nimi zapoznać.
Poza tym:

1. Porównanie Modlitwy Jezusowej do RRN wydaje mi się jednak pewnym nadużyciem…
Przecież niczego nikomu nie narzucam, to jest pewna propozycja…
2. Baaardzo lubię czytać książki zakonnika paulina o. Augustyna Pelanowskiego – są jakby pisane dla mnie – zwykłej świeckiej osoby, mężatki i matki…
Pozdrawiam Cię 🙂

Julio #51
Pozwolę sobie zacytować jeszcze jeden opis modlitwy, który mnie niezmiennie fascynuje:
W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. „Ananiaszu!” – przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: „Jestem, Panie!” A Pan do niego: „Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się modli”. (…) „Panie – odpowiedział Ananiasz – słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia”. „Idź – odpowiedział mu Pan – bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie(…)”.
Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: „Szawle, bracie, Pan Jezus, który ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym”. (Dz 9,10-17)
Ta modlitwa przemieniła Ananiasza, dała mu moc do pełnego przebaczenia dla Szawła, tak iż do zabójcy swoich braci w wierze zwrócił się z miłością „Szawle, bracie”. Fascynuje mnie otwartość i pokora Ananiasza – sposób, w jaki w modlitwie Ananiasz mówi do Pana Jezusa o Pawle. W modlitwie Jezusowej brakuje mi jakoś tego miejsca na obecność bliźniego.
Pozdrawiam Cię 🙂

#54 Kaśka
Dziękuję, że zechciało Ci się o tym napisać…
Pozdrawiam 🙂

Fasola
Ojej, dopiero teraz przejrzałam cały tok dyskusji i wiem, że zaczęło się od Twojej uwagi, że czasem w tej modlitwie tracimy z oczu bliźniego. Masz rację, oczywiście – ale myślę, że to nie jest wina modlitwy tylko naszego serca. Dlatego dobrze, że na drodze wiary pewne „rzeczy” przychodzą stopniowo i z wyjaśnieniem. (Nie tylko DN)
A wiesz R.Brandstaetter napisał kiedyś tak:
„OJCIEC ELIASZ UDZIELA ANZELMOWI NAUKI O SZTUCE KLĘKANIA:
Klękając w kościele podczas Mszy obejrzyj się za siebie, Anzelmie, abyś nie potrącił nogą stojącego za Tobą człowieka. Nie miej skrupułów, jeżeli ten drobny ruch głową rozproszy twoje gorące, modlitewne skupienie. Uwaga, którą poświęcisz bliźniemu, jest cenniejsza od Twojej modlitwy.”
Bardzo mi się podoba.
Z drugiej strony moja znajoma była kiedyś zakonnicą i rozmawiała ze starszą siostrą, staruszką o modlitwie Ojcze nasz, a ona była jej bardzo wdzięczna ponieważ mimo podeszłego wieku nigdy nie zastanawiała się nad tymi słowami. Powtarzała słowa tej modlitwy z szacunkiem jako święte słowa. Ktoś może powiedzieć – mechanicznie.
Tak więc dobrze jest poznawać sens modlitwy i zawsze czuwać nad nią. Ja jestem wdzięczna Julce za przypomnienie Pielgrzyma, – on jest zupełnie wyjątkowy, a czuję że dobrze mi zrobi wrócić do tej lektury.
Pozdrawiam

JEZUS to miód w ustach, w uszach melodia, w sercu radość. Ale i lekarstwo. Smuci się kto między wami ? Niech przyjdzie do serca Jezus, a stamtąd wytryśnie na usta; i oto gdy wzejdzie to IMIĘ – ŚWIATŁO, wszystkie chmury się rozpraszają, wraca pogoda. Popada kto w zbrodnię ? Gorzej, pędzi w rozpaczy w sidła śmierci ? Czy jeśli wezwie IMIENIA ŻYCIA, nie odetchnie natychmiast życiem ?…Komu kto drżał i szamotał się wśród niebezpieczeństw, Imię to, zawezwane, nie przywróciło natychmiast ufności, od kogo nie przegnało strachu ?… Nic nie powściąga tak skutecznie ataku gniewu, nie wytłumia naporu pychy, nie leczy rany zazdrości……Święty Bernard z Clairvaux