Opuszczenie (6 NdzWlkP, Palmowa C – 160320)

mar 20, 2016

—

W Niedzielę Palmową, która otwiera Wielki Tydzień jako pierwsze Słowo Kościół nam podaje początkowy fragment trzeciej Pieśni o Słudze Jahwe. Sługa Jahwe jest przedstawiony jako uczeń, który przyjmuje Słowo Boga, i w ten sposób niesie pomocy wszystkim doświadczony przez cierpienie, przez trud życia, przez niesprawiedliwość itp.

Jest to zapowiedź przyjścia i obecności między ludźmi tego największego Ucznia i Nauczyciela, jakim miało się stać Słowo Wcielone Jezus Chrystus. On jest stale słuchającym Ojca i jednocześnie stale pouczającym Słowem Ojca. Tym Słowem, które stało się ciałem. Ten Jezus nie pouczał ludzi tylko słowami, lecz stał się tym, który przeżył na sobie całą wolę Ojca zmierzającą do stworzenia dla grzeszników drogi powrotu do Ojca i przywrócenia godności dziecka Bożego – człowieka na obraz i podobieństwo Boga.

Po tym czytaniu śpiewamy Psalm 22, którego pierwsze słowa stanowią refren.

REFREN: Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą,
wykrzywiają wargi i potrząsają głowami:
„Zaufał Panu, niech go Pan wyzwoli,
niech go ocali, jeśli go miłuje”.

Sfora psów mnie opada,
otoczyła mnie zgraja złoczyńców.
Przebodli moje ręce i nogi,
policzyć mogę wszystkie moje kości.

Dzielą między siebie moje szaty
i los rzucają o moją suknię.
Ty zaś, o Panie, nie stój z daleka:
pomocy moja śpiesz mi na ratunek.

Będę głosił swym braciom Twoje imię
i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:
„Chwalcie Pana, wy, którzy się Go boicie,
niech się Go lęka całe potomstwo Izraela” (Ps 22,8-9.17-20.23-24).

Śpiewamy fragmenty tego Psalmu, który Jezus wypowiadał i uczynił swoim na krzyżu. Jest to zaskakujące i poniekąd bulwersujące, że Syn Boży postawiony w sytuację człowieka grzesznika, któremu zasądzono karę śmierci, woła do Boga swego Ojca słowami jakby skargi czy wyrzutu z powodu opuszczenia.

1. Komu należy się opuszczenie

Człowiek w grzechu przez wybór własnego poznania dobra i zła i postawienie się w ten sposób jakby w niezależności od Boga, zaprzeczył w sobie samym swoją egzystencjalną (życiową) wspólnotę z Bogiem. To człowiek, chcący być niezależnym, opuścił Boga.

Wygnanie z raju, było dopełnieniem i uzewnętrznieniem tego, co stało się we wnętrzu człowieka i co w jakiejś mierze stale istnieje w człowieku. Człowiek, dla realizowanie siebie, swoich planów itp., w jakiś sposób i w jakiejś mierze opuszcza Boga. Sam bowiem chce tworzyć swoje życie w niezależności od Boga.

Prorok Jeremiasz wypowie to w bardzo jasnych słowach: „podwójne zło popełnił mój naród: opuścili Mnie, źródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny, cysterny popękane, które nie utrzymują wody” (2,13). Chociaż te słowa odnoszą się wprost do narodu wybranego, to jednak jest to stały problem wszystkich nas, jak długo nie poddamy się zbawczemu planowi Boga objawionemu w Jezusie Chrystusie.

2. Bóg posłał swego Syna – swoje odwieczne Słowo

Bóg w swoim zbawczym planie nie chciał zniewolić człowieka i niejako na siłę zmusić go do powrotu do Niego, do jedynego źródła życia. Od początku bowiem Bóg stworzył człowieka wolnym i stale respektuje jego wolność. Tak się dzieje do końca czasów. To nie znaczy, że Bóg nie ingeruje w historię człowieka. Dokonuje jednak w przedziwny sposób. Dokonuje tego przez wcielanie się w tę historię.

Wcielenie dokonało się przez Poczęcie i Narodzenie Jezusa z Maryi. Ale to był dopiero początek. To wcielenie Boga w historię człowieka dokonywało się przez całe ziemskie życie Jezusa. Uzyskało swój punkt kulminacyjny właśnie na krzyżu. Na krzyżu człowiek grzesznik „otrzymał” należne mu miejsce. To miejsce zajął Jezus.

Stało się tek, ponieważ nikt z nas grzeszników dobrowolnie nie chciał i nie chce być na tym krzyżu, Wcielone Słowo – Syn Boży przyjął to miejsce w nasze imię jako swoje. Stał się człowiekiem do końca, posłuszny aż do śmierci na krzyżu (zob. Flp 2,8). Zajął miejsce należne grzesznikowi i pozwolił potraktować się jak grzesznik. Między złoczyńcami okazało się Jego miejsce (Ba 3,11; Mk 15,28 ; Łk 22,37; Mk 15,27 paral.).

3. Prawda opuszczenia

Słowa Psalmu wypowiedziane przez Jezusa na krzyżu są prawdą o życiu każdego z nas. Nam jest trudno a nawet wprost okazuje się niemożliwe uznanie prawdy, że po grzechu należy się nam opuszczenie. Stało się to i zawsze staje się to z naszego wyboru, ale nie jesteśmy w stanie uznać i wziąć na siebie wszystkich konsekwencji tego grzechu. Odkrywamy, że zostaliśmy oszukani i zwiedzeni. Trudno nam jest jednak do tego się przyznać. Dlatego często brniemy – wskutek kuszenia i zwodzenia ze stron złego ducha – jeszcze dalej w nasze racje i szukamy naszego usprawiedliwienia (usprawiedliwienia siebie) a nierzadko zwalamy winę na innych i szukamy kozła ofiarnego.

Dla ratowania nas z tego naszego zabłądzenia Syn Boży powieszony na krzyżu zaakceptował tę sytuację opuszczenia. Wypowiedział słowa skargi, jednak nie zbuntował się i nie skorzystał ze swojej mocy zejścia z krzyża, co Mu zresztą podpowiadano (Mr 15,29-32 i paral.). On wołał i wypowiadał te słowa ze względu na nas i w naszym imieniu. Czynił to po to, abyśmy uznali, że nam się należy to, co jest skutkiem grzechu, a więc opuszczenie. Jednak objawił tym samym dla każdego z nas, którzy uwierzymy w prawdę Jego Wywyższenia (zob. J 12,32), że Bóg nas nie opuścił.

Możemy zamknąć to paradoksalnym stwierdzeniem: trzeba doznać należnego nam (każdemu z nas) opuszczenia, aby doświadczyć, że Bóg nas nie opuścił i nie opuszcza, lecz obdarowuje nas w swoim Synu łaską Jego Obecności.

Bp ZbK

Opuszczenie (6 NdzWlkP, Palmowa C – 160320)

1. Komu należy się opuszczenie

2. Bóg posłał swego Syna – swoje odwieczne Słowo

3. Prawda opuszczenia

Komentarze

20 odpowiedzi na „Opuszczenie (6 NdzWlkP, Palmowa C – 160320)”