Być w opiece Najwyższego (1 Ndz WlkP C 160214)

lut 14, 2016

—

W pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu jako pierwsze słowo w liturgii słyszymy wyznanie wiary Izraelity, który przychodzi do kapłana z owocami ziemi w celu złożenia ofiary. To wyznanie wiary to opowiadanie o faktach stanowiących doświadczenie życiowe wierzącego. Punktem wyjściowym tego wyznania jest przedstawienie sytuacji tułacza i niewolnika. Zasadniczym wydarzeniem jest wyzwolenie z Egiptu. Jest to wyzwolenie z niewoli, czyli takiej redukcji życia, w której człowiek jest wykorzystywany przez innych i musi innym służyć.

Wyzwolenie to nie tylko uwolnienie, ale pozwolenie na nowy styl życia. To życie w ziemi obiecanej, gdzie człowiek w wolności może żyć i rozwijać siebie zgodnie z zamysłem Boga jako jedynego Pana.

W dzisiejszej liturgii śpiewamy jako odpowiedź na to wyznanie wiary Psalm fragmenty Psalmu 91:

Kto się w opiekę oddał Najwyższemu
i mieszka w cieniu Wszechmocnego,
mówi do Pana: „Tyś moją ucieczką i twierdzą
Boże mój, któremu ufam”.

Nie przystąpi do ciebie niedola,
a cios nie dosięgnie twego namiotu.
Bo rozkazał swoim aniołom,
aby cię strzegli na wszystkich twych drogach.

Będą cię nosili na rękach
abyś nie uraził stopy o kamień.
Będziesz stąpał po wężach i żmijach,
a lwa i smoka podepczesz.

„Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie,
osłonię go, bo poznał moje imię.
Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham
i będę z nim w utrapieniu, wyzwolę go i sławą obdarzę” (Ps 91,1-2.10-15).

Zatrzymamy się na chwilę nad niektórymi wyrażeniami tego Psalmu, by lepiej uchwycić jego przesłanie i czynić go swoim. Składać wyznanie naszej wiary i dawać świadectwo o historii zbawienia, jaką Bóg prowadzi z nami i którą my stopniowo odkrywamy.

1. Opieka

Warto najpierw zwrócić uwagę na pierwsze określenie, z jakim spotykamy się w tym Psalmie. Chodzi o rzeczownik „opieka” (hbr. seter). Ten rzeczownik, podobnie jak czasownik o tym rdzeniu, występuje wielokrotnie w tekście Starego Testamentu. Ma on wiele odcieni i zastosowań. Jego zasadniczym znaczeniem jest ukrycie siebie czy kogoś lub czegoś w obliczu zagrożenia w celu wyświadczenia ochrony.

Naturalnie najpierw chodzi o ukrycie w celu ratowania kogoś czy czegoś, co jest dobre. Może to jednak też być próba ukrycia czegoś złego (błędu, grzechu, przewrotnego planu itp.) w celu przeprowadzenia jakiejś czynności lub jej szczególnego pokierowania dla zmylenia tropu ze strony poszukującego czy „przeciwnika”.

Kiedy to pojęcie jest odnoszone do Boga zawiera w sobie coś z tajemniczości i z transcendencji Boga. Bóg jest Bogiem ukrytym. A przed Nim nie ma nic, co byłoby zakryte, co mogłoby „uciec i schować się” – to znaczy znaleźć u kogoś innego niż Bóg inną stałą opiekę, czyli stale zabezpieczenie życia. Wszystkie inne „miejsca ucieczki i opieki” poza Bogiem, nie są skutecznymi na dłuszą metę.

2. Udział w Tajemnicy Boga

Człowiek od momentu stworzenia, jako „obraz i podobieństwo” Boga ma udział w życiu Boga. Bóg jest od początku jednym „miejscem” schronienia człowieka, miejscem jego opieki, aby był i stawał się coraz to pełniej człowiekiem zgodnym z zamysłem Boga.

W Psalmie 139,15 mamy słowa: „kiedy w ukryciu powstawałem”. Jest w tym miejscu użyty właśnie ten samo termin, co w pierwszym wierszu Psalmu 91, mianowicie „seter”. Możemy więc powiedzieć, kiedy powstawałem w „opiece”, w tajemniczej, ukrytej „opiece” Boga. Od początku moje życie było zabezpieczone i zakotwiczone w zamyśle Boga. To właśnie w Bogu moje życie ma stale właściwą opiekę.

Naturalnie ze względu na wolność, jaką Bóg od początku obdarzył człowieka, istnieje zawsze „jakaś” możliwość „wyrywania się” z tej opieki, z tego ukrycia sią w Bogu. To właśnie stało się w grzechu, kiedy człowiek wyszedł „poza to ukrycie w Bogu” i sięgnął po swoje poznanie dobra i zła – idąc za sugestią złego ducha.

3. Mieszkać w cieniu Wszechmocnego

Była mowa o opiece – ukryciu. Czyli przebywaniu w tajemnicy Boga. Dalsza część pierwszego wiersza Psalmu 91 mówi o mieszkaniu (przebywaniu) w cieniu Wszechmocnego (Szadaj). W niektórych komentarzach żydowskich spotykamy się z twierdzeniem, że chodzi o przebywanie w świątyni Pana. Jest to więc jakby ukierunkowanie na pewną lokalizację. Wiadomo jednak, że „świątynie” to nie tylko miejsce, ale także życiowa przestrzeń człowieka, w której człowiek „udostępnia” Bogu działanie w swoim życiu.

Ten aspekt zostanie w pełni objawiony przez Jezusa a potem praktycznie zastosowany przez św. Pawła. Jezus mówił o świątyni swego ciała i św. Paweł mówił chrześcijanom z Koryntu, a także wszystkim nam wierzącym w Chrystusa, że jesteśmy Ciałem Chrystusa. Jesteśmy Świątynią Boga.

Bycie pod osłoną Boga, w Jego opiece to przyzwalanie na to, by w nas realizował się Jego tajemniczy zamysł. Ten który jest w nas złożony od samego początku naszego istnienia. Potrzebne jest też nasze współdziałanie, by nie dać się odciągać od tego zamysłu. Ten Boży zamysł złożony w nas jest spełnianiem się w nas Jego podobieństwa.

Błędne jest więc wszystko to, co myślimy i robimy tylko ze względu na siebie i dla siebie. Co robimy po swojemu. Wytrącamy się wtedy z opieki Najwyższego, nawet jeśli formalnie do Niego się zwracamy. Jego opieka, Jego chronienie nas, Jego „ukrywanie” mas w Nim samym zmierza do tego, byśmy stanowili Jego „cząstkę”, Jego świątynię, Jego Ciało.

On, Bóg Najwyższy i Wszechmocny, z nas rozproszonych, gdzie każdy szuka dla siebie swego ratunku i opieki, tworzy wspólnotę. Będąc członkami tej wspólnoty doznajemy Jego opieki, która realizuje się w braterskiej miłości przekraczającej wszelkie podziały. Nie jest wówczas na pierwszym planie „moje dobro”, mój indywidualny interes itp. Na pierwszym planie pojawia się doświadczenie opieki przeżywanej w ten sposób, że staję się także ja sam jej narzędziem.

Jestem w opiece (zamyśle) Najwyższego. Jestem jej „owocem” i jej narzędziem. To Najwyższy i Wszechmocny „ocienia”. Daje swój plan, swoją opiekę – ukrycie w Jego Tajemnicy. Tak została „ocieniona mocą Najwyższego” Maryja. Tak poznała logikę „opieki” Boga, który Ją przeprowadziła przez bliskość Krzyża Jej Syna i dał Jej doświadczenie Wieczernika. Tam stała się też Matką Kościoła. Jest dla każdego z nas Tą, która kieruje nas pod opiekę Boga, by w nas spełniał się Jego zamysł.

Bp ZbK

Być w opiece Najwyższego (1 Ndz WlkP C 160214)

1. Opieka

2. Udział w Tajemnicy Boga

3. Mieszkać w cieniu Wszechmocnego

Komentarze

60 odpowiedzi na „Być w opiece Najwyższego (1 Ndz WlkP C 160214)”