Niewzruszony tron Króla (34 Ndz B Chrystusa Króla – 151122)

lis 22, 2015

—

W ostatnią Niedzielę roku liturgicznego Kościół obchodzi uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Po czytaniu z Księgi Daniela śpiewamy jako naszą odpowiedź fragment Psalmu 93. Psalm ten wprowadza tematykę panowania Boga.

Jest to panowanie, które wyraża się we władzy nad żywiołami świata czyli nad światem materialnym (bezrozumnym, kierującym się prawami przyrody i instynktami) i jest to panowanie, które wyraża się nad światem rozumnym, w szczególności nad życiem człowieka. Dokonuje się to przez Boże Prawo (Torę) i Ewangelię. Jedno i drugie panowanie Boga jest ze sobą powiązane. stanowi jedność i całość. Jest bowiem jeden Bóg i jeden Władca nad wszystkim i wszystkim kieruje dla dobra stworzenia.

Naszą odpowiedź na to królowanie Boga wyraża właśnie między innymi Psalm 93.

REFREN: Pan Bóg króluje, pełen majestatu

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan odział się w potęgę i nią się przepasał,
tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Twój tron niewzruszony na wieki,
Ty od wieków istniejesz, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary,
Twojemu domowi przystoi świętość, po wszystkie dni, o Panie (Ps 93,1.2.5).

Spróbujmy wniknąć głębiej w niektóre momenty przesłania tego Psalmu.

1. Pan króluje

W słowach: „Pan króluje” jest wyrażona obiektywna prawda władzy Boga nad całym stworzeniem. Kiedy jednak słowa tego Psalmu są wypowiadane, następuje aktualizacja i niejako przejście z obiektywnego sposobu patrzenia, do jego ukonkretnienia tu i teraz. Możemy więc powiedzieć, że wypowiadana prze poszczególnego człowieka czy przez zgromadzenie słowa: „Pan króluje” oznaczają: ja siebie oddaję w tej sytuacji, w jakiej jestem, aby Pan królował w moim życiu i przeze mnie królował we wszechświecie.

Podobnie dzieje się, jeśli słowa tego Psalmu śpiewa zgromadzenie, którego członkowie wypowiadają te słowa z wiarą i poddaniem siebie Bogu i Jego panowaniu. Możemy więc powiedzieć, że Bóg potrzebuje do aktualizacji swego panowania ludzi, którzy świadomie akceptują Jego władzę i służą temu panowaniu. Są niejako nośnikami i wykonawcami królewskiej władzy Boga. Dzieje się to przez respektowanie ze strony człowieka Bożego Prawa, Bożego zamysłu.

2. Bóg przyobleka się w majestat i potęgę

Tam, gdzie dokonuje się królowanie Boga dzięki temu, że człowiek (konkretni ludzie) respektuje Boże prawa, tam objawia się (ukazuje się) w świecie majestat i potęga Boga. Ten wielkość, ten majestat Boga jest dla nas najpierw dostępny i widzimy go i podziwiamy w rzeczach stworzonych. Dzieje się tak, gdy patrzymy na wyniosłość gór czy niezmierzoność wszechświata czy też wnikamy w tajniki mikrokosmosu, układów i kodów genetycznych. To wszystko świadczy o majestacie Boga i Jego potędze.

Ten majestat i ta potęga Boga objawia się jednak także w tym, jak mówi dalsza część Psalmu: „tak świat utwierdził, że się nie zachwieje”. To stwierdzenie Psalmu można też rozumieć na różnych poziomach czy w różnych aspektach egzystencji świata i człowieka.

My dzisiaj, jako chrześcijanie, możemy i powinniśmy widzieć spełnianie się tego słowa (tej prawdy) szczególnie w tych przypadkach i w tych sytuacjach, kiedy doświadczamy chwiejności niestabilności. Naszej osobistej, zmienności i gwałtowności wydarzeń, które dzieją się wokół nas i nas dotykają. Zdajemy sobie sprawę (a przynajmniej powinniśmy zdawać sobie sprawę) z tego, że chwiejność i niestabilność świata i wszystkiego, co jest objawem braku porządku i jedności, jest grzech człowieka. Jest to, że człowiek przez próbę poznania dobra i zła na własną rękę czyli próbę określania co dobre i co złe i próbę władzy nad dobrem i złem, sam siebie stawia w centrum. To człowiek próbuje „zbudować sobie swój tron i umieścić go w centrum wszystkiego”. Tak dzieje się w każdym naszym osobistym mikrokosmosie czy makrokosmosie.

Co zrobił Bóg? Przyodział się w majestat i potęgę na krzyżu. Syn Boży w sposób przedziwny okazał swoją moc – moc płynącą z wierności Ojca. Nie skorzystał z tej mocy, by bronić siebie. Jego moc objawiła się w przyjęciu postawy, w której nie bronił siebie, lecz trwał w jedności z Ojcem, który posłał Go, by zbawić grzeszników, a więc w pewnej mierze nieprzyjaciół Boga. Jezus przeniknięty mocą Ojca, dał „wrogiemu” człowiekowi dostęp do siebie. Pozwolił się przebić do krzyża i pozwolił przebić sobie bok, by z nieprzyjaciół Boga zrodziła się Oblubienica – Kościół.

Majestat i potęga Boga objawiły się w przyjęciu tego, co w ochach ludzi było hańbą i porażką, a co przyniosło nowe życie. W ten sposób Bóg dał człowiekowi możliwość korzystania z prawdziwego ratunku i unikania życiowego zamętu, który powoduje to, że człowiek wybiera różnych panów, władców i „królów” dla zadowolenia samego siebie. Prowadzi to do fałszywych rozwiązań życiowych.

3. Moc i zasada trwania niewzruszonego tronu Króla

W dalszej części Psalmu śpiewamy: „Twój tron niewzruszony na wieki, Ty od wieków istniejesz, Boże. Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary”. Jest to świadectwo prawdy, że plan Boga spełniony w Jezus Chrystusie dla ratowania człowieka jest niezmienny i niewzruszony. Nawet jeśli krzyż Jezusa Chrystusa będzie przedmiotem ataków i prześladowań, to z drugiej strony musimy wiedzieć – i my w to wierzymy – że na miejsce Chrystusa, który przyjął krzyż i który króluje z krzyża, nikt nie wejdzie. Tego miejsca żaden władca tej ziemi ani żadna potęga tego świata Jezusowi nie zabierze. Ten tron pozostaje nieodwołalnie w gestii (w zarządzie) Jezusa Chrystusa i tych, którzy za Nim idą i uważają Go za swojego króla.

Z tego tronu Jezus nieustannie obwieszcza Bożą sprawiedliwość, która przejawia się w usprawiedliwianiu człowieka, kiedy człowiek uznaje Jezusa i cały sposób działania Boga za jedynie sprawiedliwy. To stało się z jednym z łotrów współukrzyżowanych z Jezusem. Wystarczyło, że uznał Jezusa za sprawiedliwego a siebie za winnego (zob. Łk 23,39-43).

Możemy tak zakończyć i podsumować: tronem Boga – niewzruszonym i niedającym się zachwiać żadnym mocom i siłom, żadnym spekulacjom i ideologiom – jest Jego miłosierdzie i wynikające zeń przebaczenie dla wszystkich, którzy się do Niego zwracają. To jest tron Króla. On króluje w świecie przez tych, którzy niosą Jego przebaczenie. To jest wiarygodne świadectwo płynące z mocy Boga, z Jego wierności i świętości.

Bp ZbK

Niewzruszony tron Króla (34 Ndz B Chrystusa Króla – 151122)

1. Pan króluje

2. Bóg przyobleka się w majestat i potęgę

3. Moc i zasada trwania niewzruszonego tronu Króla

Komentarze

28 odpowiedzi na „Niewzruszony tron Króla (34 Ndz B Chrystusa Króla – 151122)”