Chleb życia – Jezus, który siebie za nas wydaje (18. Ndz B 2009)

sie 2, 2009

—

W 18. Niedzielę roku B kontynuujemy czytanie Ewangelii według św. Jana. Tak będzie jeszcze przez trzy kolejne niedziele. Jak wspomniałem już we wpisie poprzedniej niedzieli głównym przesłaniem tej części Janowej Ewangelii jest tzw. eucharystyczna mowa Jezusa wypowiedziana w Kafarnaum. Ta mowa wypowiedziana w synagodze w Kafaranum jest poprzedzona dwoma cudami. Cudem rozmnożenia chleba i chodzeniem Jezusa po Jeziorze Galilejskim. Te dwa cuda mają miejsce w bliskości święta Paschy. Ta okoliczność podkreśla więc charakter paschalny tych wydarzeń oraz następującej po nich wypowiedzi Jezusa .

Cudowne rozmnożenie chleba jest znakiem i zapowiedzią Eucharystii. Chodzenie Jezusa po wodach Jeziora to obraz zwycięskiego kroczenia po wodach śmierci. Możemy w tym dostrzegać jakiś związek z przejściem Izraelitów na drugi brzeg Morza Czerwonego i ratunek przed ścigającym ich Faraonem i jego wojskami.

Jezus uszedł na drugi brzeg, gdyż ludzie chcieli Go obwołać królem. Podążyli więc za nim, chociaż już zapewne zrozumieli coś z tego, że Jezusowi nie o takie królowanie chodzi, jak to się ludziom wydaje. Gdy Go znajdują na drugim brzegu, Jezus im tłumaczy, by troszczyli się o innych chleb, niż tylko ten, który syci to ludzkie ziemskie życie. Nie chodzi nawet o tak cudowny pokarm, jakim była manna na pustyni. Wtedy to padają z ust Jezus słowa:

Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba,
ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba.
Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu (J 6,32n).

Jezus nazywa siebie chlebem Bożym. Jest to odniesienie do pokarmu danego Izraelitom na pustyni. Właśnie na pustyni, kiedy człowiek jest pozbawiony wszystkiego, co do życia jest potrzebne, okazuje się, że jest Bóg, który prowadzi i daje to, co jest konieczne do tego, by poznać i uznać Boga za Pana życia.

1.Jezus wypełnia to, co było zapowiedzią i znakiem

Ludzie szli za Jezusem, bo doświadczyli, że może zaspokoić ich głód fizyczny. Głód ziemskiego chleba. Wtedy, spożywając ten pokarm dany w sposób cudowny, mogli rozpoznać i uznać, że Jezus jest tym, przez którego Bóg Ojciec daje im pokarm. Jezus jest ich Panem i troszczy się o ich życie. To On w sytuacji potrzeby i braku daje im darmowy pokarm. On przyszedł po to, byśmy mieli życie i mieie je w obfitości (zob. J 10,10). On po prostu dał nam inną koncepcję i inny sposób życia. Dał nam moc życia nie z siebie i nie dla siebie, lecz z Ojca i dla drugiego, dla drugiego człowieka na chwałę Boga Ojca.

Ten pokarm, rozmnożony nad Jeziorem Galilejskim chleb jest znakiem tego, co ma się stać, kiedy Jezus nie tylko będzie rozmnażał chleb, ale da siebie na pokarm. Da swoje ciało jako chleb życia na pokarm. Uczyni to w Eucharystii. Będzie o tym bliżej mówił w dalszej części swojej mowy. W tej chwili jest ważne, by ludzie przechodzący do Niego poznali i uznali, że On jest zapowiedzianym Mesjaszem, czy nowym Mojżeszem, przez którego się spełnią wszystkie obietnice i wszystko to, co było zapowiedziane w postaci różnych obrazów i figur. Jednym z tych była właśnie manna, czyli chleb z nieba, albo chleb aniołów. To wszystko prowadzi jednak do innej, nowej koncepcji życia: do życia na Jego wzór i według Jego mocy.

2. Jezus zaprasza do przyjścia do Niego

W życiu chodzi jednak nie tylko o znalezienie pokarmu czy cudowne rozwiązanie różnych problemów i zaspokojenie różnych potrzeb człowieka. Ostatecznie chodzi o znalezienie relacji do Boga, który jest źródłem życia, by dzięki temu żyć nie dla siebie. Tym więc, co stoi jako centralna sprawa w życiu człowieka jest znalezienie relacji do drugiego, a szczególności do Boga. Ewangelia ukazuje to jako relację do Jezusa jako Osoby. To jest dzieło Boga w człowieku. O to właśnie chodzi w chrześcijańskim życiu. Odsyłam do wpisów z lipca i sierpnia ub. roku na temat dzieł, które chce spełnieć człowiek (nasze dzieła) i dzieła Boga w człowieku.

Tym, którzy proszą Jezusa: „Panie, dawaj nam zawsze tego chleba”, Jezus nie mówi, że da jakiś chleb do zaspokojenia głodu, lecz wskazuje, że to chodzi o relację do Niego samego. Mówi wprost: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie”.

Może będzie tak, że człowiek przychodzący z wiarą do Jezusa będzie doświadczał różnych sytucji, które w oczach świata jawią się jako sytuacje braku i niedostatku. Są sytuacjami widzianymi po ludzku jako niezaspokojenie czy brak uznania i satysfakcji. Kto jednak jest w relacji bliskości do Jezusa i karmi się Jego Ciałem, nie będzie łaknął ani pragnął tego, co inni – oparci tylko o ducha ludzkiego – potrzebują a czasem dochodzą siłą i przemocą, niejednokrotnie ze szkodą dla innych.

Prosimy Cię Panie, abyśmy potrafili tak przyjmować Twoje dary i tak umieli pojmować wszelkie Twoje dobrodziejstwa, byśmy przede wszystkim przychodzili do Ciebie, abyś Ty mógł w nas dokonywać swego wielkiego dzieła przemiany każdego z nas. Abyśmy coraz to głębiej poznawali, że ostatecznie chodzi o to, by w naszym życiu spełniło się to jedynie ważne dzieło: dzieło Boga Ojca, którym jest wiara w Ciebie, Jezu, jako posłanego przez Ojca i dającego swoje życie za nas. Prosimy, byśmy tak umili patrzeć na Ciebie: tak Ciebie przyjmować i spożywać; tak do Ciebie przychodzić i za Tobą dążyć.

Bp ZbK

Chleb życia – Jezus, który siebie za nas wydaje (18. Ndz B 2009)

1.Jezus wypełnia to, co było zapowiedzią i znakiem

2. Jezus zaprasza do przyjścia do Niego

Komentarze

15 odpowiedzi na „Chleb życia – Jezus, który siebie za nas wydaje (18. Ndz B 2009)”