Pan umacnia zawory bram twoich (2 Ndz po BN – 150104)

sty 3, 2015

—

W drugą Niedzielę po Bożym Narodzeniu śpiewamy fragmenty jednego z ostatnich Psalmów tej księgi. Psalm 147. Te ostatnie Psalmy są przeniknięte radością z obudowanej Jerozolimy. Jeśli to jeszcze nie nastąpiło, to jest głębokie przekonanie, że to wkrótce stanie się rzeczywistością. Przedstawiają one swoistą medytację nad wydarzeniami i przygotowują do tego, co powinno się dziać w świątyni i co będzie się dziać.

Zwracają przy tym uwagę na to, że to nie moc ludzka i nie ludzka przemyślność, ale zawierzenie Boga a przede wszystkim wierność w zachowaniu Prawa, staną się gwarantami nowego porządku. Znakiem tej nowej, odbudowanej rzeczywistości będzie Jerozolima i panujący w niej pokój. Stąd takie słowa zachęty do chwalenia Boga przez Jerozolimę. Te słowa pochodzą ze środkowej i końcowej części Psalmu:

Chwal, Jerozolimo, Pana,
wysławiaj twego Boga, Syjonie.
Umacnia bowiem zawory bram twoich
i błogosławi synom twoim w tobie.

Zapewnia pokój twoim granicom
i wyborną pszenicą hojnie ciebie darzy.
Śle swe polecenia na krańce ziemi
i szybko mknie Jego słowo.

Oznajmił swoje słowo Jakubowi,
Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Nie uczynił tego dla innych narodów.
Nie oznajmił im swoich wyroków (Ps 147,12-15.19-20).

W pierwszej części Psalmu (wiersze 1-11) dominują obrazy nawiązujące do czasu uniżenia podczas wygnania babilońskiego. Możemy to też zastosować do wszelkiego doświadczenia człowieka, w którym okazuje się jego niemoc nierzadko związana z jego winami i błędami.

1. Pan, który uzdrawia

Tę pierwszą część Psalmu (wiersze 1-11), w której wspomina się bolesne doświadczenia i odnosi się je do działania Boga można potraktować jako swoisty poemat opiewający przygotowanie materiału pod budowlę miasta. Trzeba najpierw urabiać glinę, wypalać cegłę, przygotowywać grunt, gromadzić wszelkiego rodzaju materiał, by któregoś dnia podjąć samą czynność budowania.

Właśnie czas bolesnego doświadczenia można porównać do przygotować. Tylko ci, którzy sprawdzą się w trudnych doświadczeniach, mogą stanowię właściwych czynnik do tego, czym będzie miasto Jeruzalem, czyli miasto pokoju. Należy jeszcze postawić sobie pytania i dać na nie odpowiedź. Co jest istotą tego, co zostaje wypracowane w tym doświadczeniu? Można to porównać na przykład z obrazem wypalanie cegły. Pytanie: Kiedy wypalana cegła będzie tak dobrej jakości, aby powstające z niej budynki nie ulegały korozji, zepsuciu itp.? Odpowiedź – w odniesieniu do wierzącego – jest jedna: kiedy przejdzie przez doświadczenie Tory. Prawa, które formuje, ogranicza, zabija w nas grzesznika (starego człowieka).

2. Odniesienie do Tory

W czasie wygnania lud zaczął rozumieć, że wszystkie nieszczęścia i w konsekwencji wygnanie z Ziemi Obiecanej, w której już się osiedlili, nastąpiło z powodu łamania Prawa – Tory przez cały narów a w szczególności przez przywódców i kapłanów. Tym, co teraz przygotowywało do tego, by być dobrym materiałem – stanowiącym elementarny składnik nowego porządku, było właśnie zaakceptowanie przez lud potrzeby zachowania Prawy, by żyć zgodnie z zamysłem Boga.

Tylko wtedy, gdy lud, a w szczególności ci, którzy niosą odpowiedzialność za cały naród postawią w centralnym miejscu (pośrodku swej mentalności, wszystkich swoich rozporządzeń i decyzji) Boże Prawo i Boży porządek, będzie konstytuowało się nowe życie, którego znakiem będzie Jerozolima. Dlatego wezwanie do wychwalania Boga i Jego mocy. Nie chodzi o wychwalanie werbalne, lecz o odniesienie całego życia każdego z członków ludu do mocy Boga, który odbudowuje Jerozolimę. Wiadomo, że tego też nie dokonano po powrocie z wygnania. Dokonało się to dopiero w Jezusie Chrystusie, który ze względu na Prawo i skazany przez Prawo został „uformowany” na krzyżu jako jedynie właściwy materiał dla budowania prawdziwego miasta pokoju (zob. np. J 19, 7; Ga 3,11-19; Ef 2,14-22).

3. Umocnienie miasta pokoju – Jerozolimy od wewnątrz

W śpiewanej dzisiaj części Psalmu wyrażamy prawdę, że Pan umacnia zawory bram miasta i że błogosławi synom tego miasta. Co więcej: zapewnia pokój jego granicom i wyborną pszenicą hojnie darzy jego mieszkańców. Chodzi o miasto „Jeru- szalem”, czyli jak zwykliśmy tłumaczyć „miasto pokoju”. Drugi człon nazwy wyraża pokój: szalom. Pierwszy człon (jer-), zdaniem niektórych komentatorów, może mieć odniesienie do doświadczenia Abrahama na górze Moria, kiedy po wydarzeniu, w którym Abraham był gotów złożyć w ofierze swego syna Izaaka, wypowiedział słowa: „Pan widzi”, „Pan daje się widzieć na górze” (zob. Rdz 22,14).

Tam, gdzie człowiek w posłuszeństwie Bogu gotów jest złożyć, oddać to, co jest najcenniejszego (dla Abrahama to był syn Izaak), tam w jego wnętrze wchodzi pokój. Miasto pokoju to nie miasto obwarowane od zewnątrz obronnymi basztami i wszelkiego rodzaju systemami zabezpieczającymi, lecz miasto, które ma wewnętrzną moc przez oddanie się w moc Boga. Przez trwanie w tym przekonaniu, że Pan widzi i że Pan prowadzi.

Gdy dzisiaj mówimy o wielu zagrożenia chrześcijaństwa czy też w ogóle o zagrożeniach skierowanych przeciwko człowiekowi, to musimy pamiętać, że podstawową sprawą nie jest troska i nie są zabiegi o to jak się obronić przed atakami, lecz pytanie, co jest w naszym wnętrzu, jaka jest nasza tożsamość. Czy my pozwalamy Bogu umacniać od wewnątrz zawory bram naszych miast, to znaczy kształtować nasze życie według zamysłu Boga. Konkretnie według Jego przykazań i Jego Ewangelii.

Jeśli prawdziwie o to się troszczymy i o to zabiegamy w pierwszej linii wszelkiego naszego działania, możemy być spokojni, że będzie błogosławił „synom” (całej naszej przyszłości), którzy są mieście i zapewni pokój granicom naszego życiowego miasta. Nawet jeśli one będą w jakiś sposób zaciskane z zewnątrz i będą po ludzku ściśnięte (ograniczone). Jeśli natomiast będziemy starali się bronić tego naszego życiowego miasta za pomocą siły rumaka i muskuł siłaczy tego świata (zob. w. 10), może się okazać, że to, co bronimy nie jest ani prawdą, ani szczęściem, ani pokojem itp. Może to się okazać życiową pomyłką każdego z nas i całej naszej społeczności.

Kościół jest miastem pokoju, którego Pan umacnia zawory bram – przez wiarę, prze gotowość składania siebie w ofierze, przez nie przywiązywanie się do naszych granic i bronienie ich według naszych upodobań. Dlatego też Kościół ma inny system zabezpieczający pokój. Ma też po prostu inna jakość pokoju (zob. J 14,27). Tych spraw Bóg nie objawił wszystkim jednakowo. Objawił je Jakubowi i Izraelowi. Objawia je synom Kościoła, którzy wkraczają każdego dnia do świętego miasta pokoju, do Jeruzalem, gdzie Pan widzi. Obyśmy wkraczali do świętego miasta Jeruzalem i w nim prawdziwie byli, jako jego mieszkańcy, a nie próbowali bronić go z zewnątrz przy jednoczesnym niedostatku harmonii i jedności z tą prawdą i tą tajemnicą, która jest wewnątrz. Będzie okazywać się to bardzo poważną pomyłką.

Chwal Jerozolimo Pana!

Wychwalaj Twego Boga Syjonie!

Bp ZbK

Pan umacnia zawory bram twoich (2 Ndz po BN – 150104)

1. Pan, który uzdrawia

2. Odniesienie do Tory

3. Umocnienie miasta pokoju – Jerozolimy od wewnątrz

Komentarze

77 odpowiedzi na „Pan umacnia zawory bram twoich (2 Ndz po BN – 150104)”