Trwałe będzie moje przymierze z nim (4 Ndz Adw B 141221)

gru 21, 2014

—

W ostatnią, czyli czwartą Niedzielę Adwentu śpiewamy fragmenty bardzo wymownego i pięknego Psalmu, który należy do kategorii pouczeń (maszkil) wyrażonych językiem poetyckim, językiem śpiewu. Szczególnym znamieniem i wyrazem i mocy tego Psalmu jest motyw obietnicy. To Bóg daje obietnicę Dawidowi i zapewnia o swojej nieodwołalnej wierności w kolejnych pokoleniach jego potomstwa. Treści tego Psalmu nawiązują do proroctwa Natana danego Dawidowi (2Sm7).

Psalm ten został prawdopodobnie skomponowany w czasie i sytuacji, jaką przeżywała Jerozolima podczas oblężenia przez Sennacheryba (początek VII w. – zob. 2Krl 18 – 20). W obliczu niebezpieczeństwa zagrażającego miastu dawidowemu Psalmista odwołuje się do wierności Boga i ją wychwala jako podstawowy i stały element historii narodu wybranego. Przywołuje słowa i czyny (działania) Boga. Przypomina to, co Bóg kiedyś przysiągł Dawidowi i jego potomstwu. Wkłada to wprost w usta Boga:

„Zawarłem przymierze z moim wybrańcem,
przysiągłem mojemu słudze Dawidowi:
Utrwalę twoje potomstwo na wieki
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia”.

On będzie wołał do Mnie:
„Ty jesteś moim Ojcem, moim Bogiem, opoką mego zbawienia”.
Na wieki zachowam dla niego łaskę
i trwałe będzie moje z nim przymierze (Ps 89,4-5.27.29).

Taka jest misja Wybrańca i wybranych. Przeżyć na sobie zbawcze działanie Boga. Zawiera ono wybranie ze strony Boga i miłość Boga, która z niczym nie może być porównana i przekracza wszelkie ludzkie wyobrażenia. Żeby jednak ta miłość mogła okazać się prawdą, która leczy serce (całą mentalność) człowieka i czyni go świadkiem tej miłości, człowiek doświadczający tej miłości musi doświadczy wszelkiego rodzaju przeciwności. Dopiero bowiem w kontekście tych przeciwności, które czasem są jakimś dotykaniem przegranej – są dotykaniem niesprawiedliwości a nawet umierania i śmierci – człowiek może w pełni poznać tę miłość Boga i stać się jej świadkiem dla innych.

1. Przymierze – wybranie potwierdzone przysięgą

Zwykliśmy pojmować przymierze jako układ (umowę),w którym zazwyczaj dochodzą do głosu wzajemne zobowiązanie i gwarancje (korzyści). Umawiające się strony widzą korzyść we wspieraniu się i niesieniu sobie wzajemnej pomocy. Brak w dotrzymaniu wierności z jednej strony staje się zazwyczaj powodem ustania zobowiązań drugiej strony. Tym samym przymierze zawarte na wzajemnych relacjach i warunkach ustaje czy jest uważane za zerwane.

Przymierze, jakie Bóg zawarł z Dawidem, nie jest oparte na wzajemności, lecz na jednostronnym zobowiązaniu się ze strony Boga. To On wybiera Dawida i jego potomstwo. To On daje obietnicę. To On potwierdza swoje zaangażowanie przysięgą. Cały ciężar (treść) przymierza i odpowiedzialność za jego trwałość spoczywają na Bogu. Bóg przedstawia się jako ten, kto pozostanie wierny zawartemu przez siebie przymierzu opartym na Jego wyborze i na Jego obietnicy.

W dalszej części Psalmu jest mowa o tym, że nawet gdy potomkowie Dawida nie będą odpowiadali temu, co ze sobą niesie przymierze Boga, Bóg będzie ich karał, lecz nie cofnie i nie unieważni zawartego przymierza. Trzeba nadto zauważyć, że zawierane przez Boga przymierze, aczkolwiek skierowane bezpośrednio na Dawida i jego potomków, faktycznie jest otwarte na wszystkich ludzi, którzy będą gotowi uznać jako prawdę i podstawę życia to wszystko, co stanowi treść przymierza, a co ostatecznie objawi się w Jezusie Chrystusie jako potomku Dawida.

To właśnie bowiem na Jezusie – potomku Dawida – w Nim i przez Niego: w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, a więc objawieniu się słusznej kary Boga za grzechy człowieka i objawieniu się w przebaczenia wszystkich występków ludzi, najpełniej i ostatecznie objawi się wierność Boga. To jest przymierze, którego treść stanowi przebaczenie grzechów. Jest to najpełniejszy wyraz wierności Boga wobec zawartego przymierza z Dawidem, o czym mowa w Psalmie.

2. Cel i zasięg przymierza

Odbiór prawdy o wierności Boga zasadza się na prawdziwości Jego Słowa. Jest jednak też odniesiona do działania Boga w całym stworzeniu a szczególnie w historii narodu wybranego. To wszechmoc Boga jest gwarantem możliwości spełnienia tego co podaje w swej obietnicy. Natomiast tym, co możemy nazwać jakby kanałem czy pasem transmisyjnym, który pozwala człowiekowi, tzn., wybranym, doświadczać tej wierności, jest Jego miłość, która objawia się wobec wybranych.

Miłość Boga, która ostatecznie ma na celu dotarcie do wszystkich ludzi i do każdego człowieka, a więc jest uniwersalna, zmierza do osiągnięcia (uzyskania) tego celu i konkretyzuje się przez wybranych. Stają się oni „sługami” tej miłości, a ściślej: urzeczywistniania (realizacji) tej miłości wobec innych a docelowo wobec wszystkich. Boży plan zbawienia potrzebuje wybrańca, na którym może spocząć, spełnić się i objawiać światu.

Przytaczam tutaj powiedzenie, już kiedyś publikowane: „Bóg kocha wszystkich. Niektórych kocha więcej. Nikogo nie kocha mniej”. Tych bowiem, których kocha więcej (a więc, którym objawia tajniki swojej miłości), których wybiera, wybiera ich (kocha ich) po to, by byli nośnikami rzeczywistości i prawdy Jego miłości wobec tych (ze względu na tych) którzy nie czują się kochani i którzy nie mieli okazji poznać Bożej miłości i wierności. Bóg „poświęca” swoich ukochanych dla innych, by także oni poznali Jego miłość, dobroć i wierność – Jego zbawienie.

3. Momenty szczególne objawienia się wierności Boga

Wybrany ma przeżyć w imieniu innych, wobec innych i na rzecz innych to wszystko, czym jest zbawcze działanie Boga dla każdego człowieka. Wybrany ma stać się niejako pomostem, po którym wszyscy, którzy będą na niego patrzyli, będą mogli wracać do poznania miłości i wierności Boga. Aby ten wybrany stał się wiarygodnym świadkiem zbawczego działania Boga, sam musi doświadczyć wszystkiego, czym są dotknięci ci, dla których on ma stać się ratunkiem. Musi więc najpierw sam znaleźć się w sytuacji, która w oczach innych jest krytyczna czy po ludzku nie do przyjęcia czy wprost bez wyjścia.

Skoro Psalmista mówi o tym, że ów wybrany, z którym Bóg zawarł przymierze będzie wołał do Boga: „Ty jesteś moim Ojcem, moim Bogiem, opoką mego zbawienia”, to zakłada, że ten wybrany będzie w sytuacji krańcowej. Słowa tego wołania nie odnoszą się do zwykłej sytuacji i „pogodnych” warunków życiowych, w których ktoś spokojnie zwraca się do Boga słowami „Tyś moim Ojcem” czynią jakby jakieś powierzchowne czy dodatkowe w stosunku do swej egzystencji wyznanie. Inaczej mówiąc: mając skąd inąd zabezpieczone swoje życie.

To wołanie to znak dotykania przez wybranego braku życia. To wołanie, to krzyk czy wprost jęczenie, w którym zawarte jest pytanie o źródło życia w obliczu braku życia czy wydzierania go przez kogokolwiek i to nawet niesprawiedliwie. To wołanie, w którym może być zawarte natarczywe i płynące czasem z beznadziei pytanie, o sens życia, o sens cierpienia. To wołanie z doświadczenia niemocy wobec atakującej na różne sposoby przemocy. Tylko w takich okolicznościach wyznanie „Tyś moim Ojcem, moim Bogiem, opoką mego zbawienia” uzyskuje pełny i egzystencjalny wymiar. Staje się doświadczeniem i objawieniem jedynego źródła życia, które ratuje człowieka ze wszystkich pozornych i grzesznych „ratunków” i zabiegów utrzymania się przy życiu i zatrzymywania (zachowywania) swego za cenę kompromisów, układów – wskutek ulegania logice grzechu.

Tylko Jezus był zdolny w pełni i jako pierwszy przeżyć to przymierze zawarte przez Boga z Dawidem, wybrańcem Bożym. W Jezusie jest ono nam stale podawane. To ono stale nas wzywa do odwracania się od naszych układów, zabezpieczeń, wszelkiego rodzaju gwarancji i „przymierzy”, które czasem przybierają nawet coś z układu z „antagonistą” Boga, czyli szatanem, księciem tego świata.

Jak bardzo potrzebna jest nam prawda o przymierzu. Potrzebna jest nam żywa wiara w wierność Boga w przymierzu które On zawarł z Dawidem, wypełnił w swoim Synu, którego wybrał m.in. także po to, by z doświadczenia krzyża wołał do Ojca. Potrzebne jest nam przypominanie o tym, że jako wierzący zostaliśmy wprowadzeni w to przymierze na Chrzcie świętym i że to przymierze celebrujemy i przeżywamy w każdej Eucharystii – stałym urzeczywistnianiu Nowego i Wiecznego Przymierza.

Bp ZbK

Trwałe będzie moje przymierze z nim (4 Ndz Adw B 141221)

1. Przymierze – wybranie potwierdzone przysięgą

2. Cel i zasięg przymierza

3. Momenty szczególne objawienia się wierności Boga

Komentarze

53 odpowiedzi na „Trwałe będzie moje przymierze z nim (4 Ndz Adw B 141221)”