Pan mnie wspomaga (Ndz Palmowa A 140413)

kwi 13, 2014

—

Każdego roku Kościół podaje nam w Niedzielę Palmową jako pierwsze czytanie fragment z Księgi Proroka Izajasza. Jest to pierwsza część trzeciej pieśni o Słudze Pańskim. W obiegły, roku zatrzymaliśmy się na przejawach tego, co charakteryzuje Sługę Jahwe: język wymowny, słuchające ucho i twarz jak głaz. Tak daje się postrzegać i tak się ukazuje oczom tego świata Sługa Pański. Dziś zatrzymajmy się nad pytaniem, skąd Mu przychodzi taka moc, by przyjmować postawę całkowicie odmienną, niż te, jakie proponuje świat i jakich zazwyczaj oczekują ludzie.

Jest to działanie Boga, który ujawnia swoją moc w tym i przez to, co w oczach ludzi bywa widziane i odbierane jako przejaw słabości. To wszystko wyraża się w prostym stwierdzeniu i wyraźnym obwieszczeniu:

Pan Bóg mnie wspomaga,

dlatego jestem nieczuły na obelgi . . .

(Iz 50,7).

To właśnie w odniesieniu się Sługi Jahwe do działania Pana Boga jest cała jego moc i uzasadnienie jego działania czy też posłusznego trwania, które staje się objawieniem nocy Boga i pokrzepieniem dla wszystkich doświadczają niejako kresu swoich sił i możliwości oraz także jest swoistym ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy pokładają swoją pewność i gwarancję życia tylko w swoich siłach i swoim działaniu.

1. Jaka to pomoc ?

Samo pojęcie pomocy (hbr. ezer) odnosi nas do początku historii ludzkości, czyli do stworzenia człowieka. Wówczas, na pewnym etapie stworzenia człowieka (według drugiego opowiadania) Pan Bóg powiedział: nie jest dobrze, by adam (używam tutaj i następnie rzeczownika pospolitego. a nie w znaczeniu imienia własnego) był sam (zob. Rdz 2,18). Zwracam uwagę na to, że możemy to rozumieć w znaczeniu: nie jest dobrze, by był sam dla siebie, czyli ukierunkowany na siebie. Potrzebował bardzo specyficznej pomocy, mianowicie takiej. Który ukierunkowałaby go od siebie ku drugiemu. Tylko bowiem w ten sposób mógł adam stać się człowiekiem na obraz o podobieństwo Boga.

Wówczas to Bóg zdecydował, by uczynić temu adamowi odpowiednią dla niego pomoc. Jaka to więc mogła być pomoc. Okazało się, że taką pomocą nie mogło być żadne ze stworzeń, które przeszły przed adamem, a którym adam nadał imiona. Nie znalazła się jednak żadna stosowna dla niego pomoc. Problem owego adama bowiem nie tkwił w tym, że mu czegoś „brakowało”, aby nie był samotny, lecz ten problem tkwił w tym, że on sam był zwrócony ku sobie i wszystko ukierunkowywał (podporządkowywał) na siebie. Potrzebował więc pomocy zupełnie innej natury. Potrzebował pomocy, która – obrazowo mówiąc ‑ wywróciła jego świat relacji. Bóg dokonał tego przez otwarcie adamowi boku i postawienie przed nim kogoś, kto stał mu „naprzeciw” i wobec kogo adam miał szansę odwrócić się od siebie i ukierunkować się ku drugiemu. W tym się objawiło w pełni stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boga. Stał się więc adam Adamem.

2. Pomoc „przeciwko” sobie

W momencie otwarcia boku adamowi i stworzeniu zeń niewiasty Bóg zapoczątkował w nich inny sposób relacji. Było to zapoczątkowanie w człowieku relacji na podobieństwo Boga. Właśnie na wzór tego, jakim jest sam Bóg. Na wzór Jego miłości, która się udziela, aby powstawało nowe życie. Papież Benedykt XVI mówi o tej miłości Boga jako „tak wielkie, że zwraca Boga przeciwko Niemu samemu” (Deus caritas est, pkt 10).

Dzięki temu, że adam po otwarciu boku i zabraniu mu przez Boga części jego życia (żebra) pozostaje w kręgu działania Boga, może on wypowiedzieć słowa świadczące o tym, że akceptuje to, iż stała się dla niego pomoc. Oto już nie jest sam dla siebie, lecz jest dla kogoś, kto stoi przed nim i kto w jakiejś mierze żyje z niego czy jego kosztem. Taka postawa Adama (piszę już teraz dużą literą jako imię własne) była możliwa dlatego, że Bóg mu był pomocą w tym, żeby on określił jako daną mu stosowną pomoc tę, która została przyprowadzona do niego i teraz stała przed nim.

Bóg jest pomocą, aby człowiek mógł znaleźć pomoc w drugim, by nie szukał siebie, lecz był dla drugiego. Tylko z pomocą Boga człowiek może przyjąć taką pomoc, która jest „narzędziem” i okazją do tego, aby był na wzór o podobieństwo Boga. By nie żył dla siebie. W grzechu pierworodnym ten sposób relacji został zaburzony. Poznali, że są nadzy. Ukryli się. Każdy szukał swego bezpieczeństwa. Już nie czuli się oparci o pomoc Boga, by ‑ korzystając z Jego mocy – być na Jego obraz i podobieństwo w oddawaniu sobie wzajemnie życia. Nie mieli już mocy dawania życia – każdy własnym kosztem dla drugiego. Potrzeba było zbawienia. Nowego otwarcia boku w człowieku. Dokonało się to włażnie w Jezusie Chrystusie ‑ słudze Pańskim.

3. Jakiej pomocy oczekuję jako sługa tajemnicy Jezusa Chrystusa

Dotykamy tutaj istoty tego, czym jest zbawienia. Czym jest posługa Sługi Pańskiego. Człowieka, który na nowo umożliwia człowiekowi powrót do tego, by być na obraz i podobieństwo Boga – by być tym, kto „rozumie” pomoc Boga i z niej korzysta.

Jest to nowy człowiek. Jest nim Sługa Pański Jezus Chrystus a następnie wszyscy ci, którzy – na Jego wzór i w Jego duchu pozwolą się wspomagać Bogu, tylko w Bogu widzą pomoc i dlatego dają się wprowadzać w tę przedziwną logikę pomocy.

Najwyraźniej widać to w wydarzeniu krzyża, kiedy ludzie pod krzyżem wołają: „innych wybawiał, a siebie wybawić nie może” lub: „zejdź z krzyża a uwierzymy”, lub też „ocal samego siebie i nas” . Tymczasem On przyszedł i pozwolił się przybić do krzyża nie po to, aby pokazać drogę, jak schodzić z krzyża i jak się wybawiać z trudności, lecz jak być pomocą, e zbliżaniu się do pełni człowieczeństwa na obraz i podobieństwo Boga. On nie przyszedł na świat, by pokazać, jak się wybawiać i jak się doskonalić w byciu dla siebie, lecz jak wybawiać innych z zamknięcia się w sobie. Jest to zupełnie inna logika życia i zupełnie inna wizja pomocy. Jest to też ukazanie nam ludziom szukającym często pomocy, byśmy wiedzieli w mogli odkrywać w czym i jak nas wspomaga Bóg, byśmy byli na Jego obraz i podobieństwo i byśmy byli sługami Pańskimi. Mogę i winieniem stawiać sobie pytanie, jakiej pomocy i w jakim celu oczekuję pomocy od Boga. Kim chcę się dzięki temu stawać. Bardziej zamkniętym w sobie i bardziej dla siebie czy też otwartym na innych i na wszystko jak Sługa Jahwe.

Bp ZbK

Pan mnie wspomaga (Ndz Palmowa A 140413)

1. Jaka to pomoc ?

2. Pomoc „przeciwko” sobie

3. Jakiej pomocy oczekuję jako sługa tajemnicy Jezusa Chrystusa

Komentarze

26 odpowiedzi na „Pan mnie wspomaga (Ndz Palmowa A 140413)”