Potrzeba najmniejszego (4 Ndz Wlk Postu A 140330)

mar 29, 2014

—

W czwartą Niedzielę Wielkiego Postu roku A Kościół podaje nam jako pierwszą lekturę opowiadanie o wyborze i namaszczeniu Dawida na króla. Jest to bardzo znamienne zdarzenie, które rzutuje nie tylko na przyszłość Dawida, ale także tego, czym będzie jego zadanie jako wybrańca Bożego i ostatecznie jako patriarchy, z którego wyjdzie Mesjasz.

Wybór Dawida dokonał się – jako to jednoznacznie wynika z czytanego fragmentu Księgi Samuela – całkowicie poza ludzkimi przewidywaniami i kalkulacjami. Kiedy prorok Samuel przybył do domu Jessego w celu namaszczenia na króla jednego z jego synów, zostali przedstawieni kolejno wszyscy jego starsi synowie. Podczas tej ceremonii prorok Samuel rozpoznawał kolejno plan Boga wg którego żaden z przedstawionych synów Jessego nie był tym, którego miało spotkać wybranie. Na pytanie Samuela, czy to już wszyscy młodzieńcy, Jesse odpowiedział:

«Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce».
Samuel powiedział do Jessego:
«Poślij po niego i sprowadź tutaj,
gdyż nie rozpoczniemy uczty,
dopóki on nie przyjdzie» (1Sm 16,11).

Pytanie proroka Samuela skierowane do Jessego wskazuje na sytuację, którą moglibyśmy nazwać krańcową, tzn. jakby wyczerpały się ludzkie możliwości i przewidywalne przez człowieka sposoby działania. To, co było godne wzięcia pod uwagę, zostało uczynione. A jednak to było za mało a właściwie to nie było to, o co chodziło.

1. Potrzeba kresu bądź kryzysu tego, co w oczach ludzkich wielkie

Kiedy w Biblii, to znaczy w historii zbawienia, są przedstawiane ważne i znaczące dla przyszłości momenty, wówczas nierzadko bywa najpierw ukazane to, co nie jest właściwym rozwiązaniem. W ten sposób zostaje wykluczona pewna sfera działania czy pewien sposób rozumowania bądź też podejmowania decyzji itp. Tak było już przy stworzeniu Ewy. Adam został najpierw skonfrontowany ze wszystkimi istotami żywymi, żeby okazało się, że wśród niech nie ma „stosownej dla niego pomocy” (zob. Rdz 2, 20).

Najmłodszy, Dawid nie został nawet wzięty pod uwagę. Nie został przygotowany przez rytualne oczyszczenie, jakiego dokonał Samuel ze starszymi synami Jessego. Był zajęty pasieniem owiec. Pomimo tego, że nie był obecny w planach ludzkich, to był on jednak przewidziany w planach Bożych. Aby się okazało, że jest to właśnie zgodnie z zamysłem Boga, musiały ludzkie przewidywania i kalkulacje dojść do kresu, do wyczerpania się. Stąd pytanie proroka Samuela: „Czy to już wszyscy młodzieńcy?”. A więc, czy to już wszystkie ludzkie możliwości?

W odpowiedzi Jesse wskazuje na tego, kto nie został wzięty pod uwagę. A więc na to, co – według ludzkich kalkulacji ‑ najmniej zdatne i najmniej odpowiednie. W planach Bożych jednak właśnie to co najmniejsze miało odegrać zasadniczą rolę.

2. Zdecydowanie proroka i gotowość najmniejszego

Padły wówczas zdecydowane słowa proroka: „Poślij po niego i sprowadź tutaj, gdyż nie rozpoczniemy uczty, dopóki on nie przyjdzie”. W obliczu impasu i sytuacji bez wyjścia następuje odwołanie się do tego, co nie było przewidziane i nie maiło brać udziału w tworzeniu historii. Tymczasem słowa proroka „nie rozpoczniemy …” wskazują na istniejące rozwiązanie tej patowej sytuacji ale jednocześnie objawiają, że plan, jaki ma być realizowany, będzie inny i inny będzie jego „wykonawca”.

Zawołany bezpośrednio z pastwiska Dawid stanął w swojej prostocie ‑ bez stosownych przygotowań oraz zapewne bez uprzedzeń i specyficznych oczekiwań. Po porostu stanął do dyspozycji, by przez posługę proroka rozpoczęło się to, co będzie tak ważnym etapem w historii zbawienia.

Nie wiemy, co wtedy rozgrywało się w sercu i w umyśle młodzieńca Dawida. Możemy wnioskować i snuć koniunktury o wielu możliwych myślach i poruszeniach jego serca na podstawie tego, co później robił i jak podchodził do stojących przed nim zadań, jak przeżywał trudności i jak się nawracał ze swoich pomyłek i grzechów. Nie będziemy dalecy od prawdy, gdy przyjmiemy, że był on całkowicie otwarty na działanie Pana Boga.

3. We władaniu Ducha Pańskiego

Z Dawidem, jako najmniejszym i przedstawionym niejako z konieczności, rozpoczęła się historia, która jest ukierunkowana na Jezusa Chrystusa i do Niego będzie prowadzić. Dawid został namaszczony na króla zgodnie ze słowem, jakie usłyszał od Pana prorok Samuel. „Pan rzekł: Wstań i namaść go, to ten. Wziął więc Samuel róg z oliwą i namaścił go pośrodku jego braci”. Możemy sobie wyobrażać reakcje braci Dawida i jego ojca. Nie wiemy, ile zdołał przekazać prorok Samuel z tego, co wewnętrznie usłyszał od Pana, że człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce. Wszyscy jednak musieli zrozumieć i z tym się zgodzić, że zaistniało coś nieprzewidzianego. Nastąpiło coś, co rzuciło nowe światło na wydarzenia.

Dla Dawida oznaczało to nowy początek. W przyszłości, w całym swoim życiu osobistym, w swoich uczuciach i decyzjach, w swoim poddaniu się Woli Boga i respektowaniu człowieka, a w szczególności swego poprzednika króla Saula, Dawid będzie zawsze otwarty na Boży początek, na nowość, jaką mu Pan przez ludzi będzie stawiał przed oczy. Nie zawaha się nawet uznać tego, że wypowiedziany przez niego sąd i wyrok, że „taki człowiek winien jest śmierci” odnieść do siebie, gdy tomu ukaże prorok Natan (zob. 2Sm 125.7).

Skąd Dawidowi przyszła taka uległość? Stało się to tak, gdyż od owego dnia nieprzewidzianego wyboru oraz otwartości i gotowości Dawida na Boży plan duch Pański opanował Dawida. Był to Duch, który uzdalniał Dawida do tego, by nie przeprowadzał swej woli. Kiedy natomiast to Dawid czynił, ten Duch niejako kruszył jego serce i wspomagał go w uznawaniu swojej winy – jak to uczynił m.in. w Psalmie 51.

Możemy powiedzieć, że w bieg wydarzeń Dawida, w jego życiową historię wszedł ten Duch jako stały element, który regulował wszystko. Ten Duch pozwalał mu akceptować i właściwie wykorzystać to wszystko, co nosiło znamiona najmniejszego a czasem wprost odrzuconego prze ludzi. Dawid sam to wielokrotnie przeżył w swoich relacjach z królem Saulem i ze swoimi ludźmi, którzy go niejednokrotnie nie rozumieli. W ten sposób też przygotował drogę i styl postępowania dla Tego, który zostanie uznany za Jego Potomka. Będzie nim Jezusa z Nazaretu – syn Dawida.

Bp ZbK

Potrzeba najmniejszego (4 Ndz Wlk Postu A 140330)

1. Potrzeba kresu bądź kryzysu tego, co w oczach ludzkich wielkie

2. Zdecydowanie proroka i gotowość najmniejszego

3. We władaniu Ducha Pańskiego

Komentarze

25 odpowiedzi na „Potrzeba najmniejszego (4 Ndz Wlk Postu A 140330)”