Dzień poświęcony Panu (3 Ndz C 2013)

sty 26, 2013

—

W trzecią niedzielę roku C czytajmy fragment Księgi Proroka Nehemiasza. Prorok ten działa już w historycznej rzeczywistości powrotu z wygnania Babilońskiego. Księgi Nehemiasza i Ezdrasza sytuowane najczęściej razem są dziełami literackimi bardzo złożonymi i obejmującymi wiele wątków. Nie tutaj jest miejsce, aby tym się zajmować. Musimy uciec się do pewnych uproszczeń, które nie zmieniają samej prawdy przesłania, jakie z tych ksiąg wydobywamy. Przytaczam tutaj dość obszerny fragment niedzielnego czytania:

Czytano więc z tej księgi, księgi Prawa Bożego,
dobitnie, z dodaniem objaśnienia, tak że lud rozumiał czytanie.
Wtedy Nehemiasz, to jest namiestnik, oraz kapłan-pisarz Ezdrasz,
jak i lewici, którzy pouczali lud, rzekli do całego ludu:
Ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu.
Nie bądźcie smutni i nie płaczcie!
Cały lud bowiem płakał, gdy usłyszał te słowa Prawa (Ne 8,8n).

Czytany w tę niedzielę fragment może odnosić się do różnych sytuacji i momentów historycznych z dziejów narodu wybranego. Najpierw można widzieć w nim echo zgromadzenia pod Synajem, kiedy zostało zawarte przymierze. Wtedy to też lud słuchał i odpowiadał na słowo Boga podawane przez Mojżesza. Może odnosić się do prób odnowy, jaką wprowadzał król Jozjasz w siódmym wieku przed Chrystusem. Wreszcie może odnosić się do czasów odnowy narodu wybranego i rekonstrukcji jego instytucji, jak to się działo właśnie po powrocie z wygnania babilońskiego, kiedy odbudowywano świątynię. Niezależnie od tego jak będziemy próbowali usytuować historycznie to opowiadanie, ma ono dla nas dzisiaj wielkie znaczenie i jest przesłaniem, które może pomóc nam spoglądać pełniej w nasze życie i lepiej je rozumieć oraz właściwiej przeżywać.

1. Przyjęcie słowa Bożego

Pierwszy czynnik, który wpływa na zaistnienie nowej sytuacji, a właściwie ją stwarza, to jest Słowo Boga. Tak było na początku podczas stworzenia: Bóg rzekł: Niech się stanie! i stało się, jak Bóg powiedział. Tak działo się z wybranymi ludźmi, których Bóg powoływał, kierował do nich słowo, a oni słuchali i dokonywały się w ich życiu zmiany, które znaczyły bieg pokoleń. Tak było z Patriarchami, z Mojżeszem, Dawidem.

Stopniowo naród wybrany uczył siłę słuchać słowa Boga jako zgromadzenie. Widzimy to już podczas wędrówki prze pustynię a następnie w czasach królów i proroków. Kształtowała się coraz bardziej świadomość, że jest potrzebne gromadzenie się dla słuchania słowa Boga. Szczególnie stało się to w kontekście wygnania babilońskiego a następnie po powrocie z tegoż wygnania. Lud odczuwał coraz bardziej potrzebę słuchania słowa. Prorok Amos mówił nawet o głodzie słowa (zob. Am 8,11).

Patrząc na historię Izraela widzimy, jak słuchane słowo stawało się we wspólnocie wiary i tworzyło tę wspólnotę. Wspólnota była żywiona słowem i stanowiła też środowisko, w którym słowo nabierało bardzo konkretnego i życiowego wymiaru. Prowadziło do życia i je kształtowało. Szczególnym momentem tego odbioru słowa i życia ze słowa, było pojmowanie życia jako radości i oddania się we wszystkim Bogu.

2. Radość z możliwości poświęcenia się Bogu

Przesłanie, jakim się dzielono i jakie sobie podawano było przesłaniem wprowadzającym w radość uroczystości. Ta radość wynikała właśnie z faktu, że słyszano słowo. Kiedy się słucha słowa jest to dzień święty. Może nie tyle trzeba to odnosić do dnia jako jednostki miary czasu, a więc nasze 24 godziny czy czas od wschodu słońca do jego zachodu, a więc upływanie czasu. Bardziej chodzi o czas pojęty jako kairos, czyli czas pojęty jako szczególna sytuacja, w której człowiek przeżywa w sposób intensywny swoje relacje z Bogiem i z innymi ludźmi.

Wydaje się, że dzisiaj zatraciliśmy wiele z tego poczucia potrzeby słuchania i odkrywania okazji oraz racji do poświęcenia czegoś z siebie w sposób bezinteresowny. Dzień poświęcony Bogu czy czas poświęcony Bogu czy też sposób pojmowania przez nas życia, który byłby poświęcony itp., to czas i sposób odnajdywania siebie. Nie będzie bowiem przesadą stwierdzenie, że w naszej współczesnej kulturze i naszym sposobie pojmowania życia dominuje interesowność i chęć osiągania tego, co człowiek sobie postawił za swój cel.

Potrzebujemy dzisiaj tego wszystkiego, co może nam pozwolić bardziej żyć w bezinteresowności i wprowadzić nas w radosne świętowanie naszego życia. Może to się dziać i powinno się dziać właśnie ze względu na dar Boży – ze względu na rozumienie prawdy, że nasze życie jest w ręku Boga. Jesteśmy wprowadzani w tę prawdę przez słuchanie.

3. Co praktycznie możemy i powinniśmy robić ?

Kiedy więc mowa o tym, że to dzień poświęcony Panu (albo: dzień święty dla Pana), to nie należy tego rozumieć, że to Pan Bóg czegoś od nas potrzebuje. Jeśli mamy wejść w świętość dnia to przede wszystkim w tym celu, aby w nas dokonywało się to wszystko, co jest przejawem naszego powołania do życia na obraz i podobieństwo Boga. Potrzebujemy przełamania samych siebie i gotowości odchodzenia od naszych planów i naszej interesowności wszędzie tam i zawsze wtedy, gdy mamy okazję słuchania słowa.

Jeśli słuchamy słowa i mamy w sobie gotowość odchodzenia od naszych planów i naszej interesowności, wówczas wchodzimy w święto, w świętowanie, w dzień uświęcony, w uświęcony czas i uświęcony styl życia. Trwanie bowiem przy naszej „interesowności” zabiera nam radość życia. Widzimy bowiem, że nie wszystko jesteśmy w stanie uczynić z tego, co zamierzyliśmy. Stąd napięcia, stresy, nieporozumienia itd. Tylko słuchanie słowa, czyli wchodzenie w opcję życia zgodną z wolą Bożą może wprowadzać nas w życie przeniknięte pokojem. Umacnianiu takiego podejścia do życia służy Dzień Pański, czyli Niedziela. Stąd konieczności troski o takie świętowanie niedzieli, by ono stanowiło jakby przefiltrowanie naszego życia i było wprowadzaniem nas w radość całego życia. Ostatecznie bowiem to my sami jesteśmy poświęceni Panu i winniśmy siebie jako takich poznawać i odkrywać.

Bp ZbK

Dzień poświęcony Panu (3 Ndz C 2013)

1. Przyjęcie słowa Bożego

2. Radość z możliwości poświęcenia się Bogu

3. Co praktycznie możemy i powinniśmy robić ?

Komentarze

21 odpowiedzi na „Dzień poświęcony Panu (3 Ndz C 2013)”