Ewangelia Jezusa i wezwanie do nawrócenia (3 Ndz A – 2011)

sty 22, 2011

—

Po Chrzcie w Jordanie Jezus był kuszony na pustyni judzkiej przez diabła. Następnie, usłyszawszy, że Jan Chrzciciel został uwięziony przez króla Heroda, opuścił Judeę i przeniósł się do Galilei. Tam, nad Jeziorem Galilejskiem, w Kafarnaum, rozpoczął swoją działalność publiczną. Rozpoczęcie głoszenia Ewangelii właśnie w Galilei ma swoją wymowę. Była to w pewnym sensie – w stosunku do Judei – ziemia jakby gorsza, czy drugiej kategorii. Ziemia Neftalego i Zabulona, Galilea pogan – do nich odniesione zostały słowa proroka Izajasza o ludzie przebywającym w ciemności i czekającym na światło.

Znamienne jest, że Ewangelista łączy te dwa wydarzenia. Oznacza to, że zostaje otwarty nowy etap historii zbawienia. Jezus będzie to wyrażał też na różne sposoby, że do Jana Chrzciciela była czas proroków. Jan był z nich największym i ostatnim. Teraz, z wystąpieniem Jezusa następuje nowy etap, który wnosi nową jakość w pojmowaniu i przeżywaniu zbawienia. Jest to czas głoszenia Ewangelii. Ten czas głoszenia Ewangelii przez Jezusa jest wprowadzeniem do tego, co będzie stanowiło treść Ewangelii. Będzie to ukrzyżowanie i zmartwychwstanie Jezusa. Dlatego Jezus wzywał do nawrócenia, obwieszczając, że bliskie jest królestwo Boże.

Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie (Mt 4,17).

Wezwanie Jezusa skierowane do ówczesnych ludzi było wypowiadane w kontekście ich życiowych problemów. Ewangelista zaznacza, że Jezus nauczał w synagogach i głosił Ewangelię i leczył wszelkie choroby i słabości wśród ludu. Leczenie chorób ludzi, którzy spotkali Jezusa, było znakiem Jego władzy i autorytetu. To stwarzało, swoisty punkt zaczepienia wzbudzający zainteresowanie i gotowość słuchania. Co więcej – Jezusowi chodziło ostatecznie, aby ludzie weszli we wspólnotę z Nim a przez Niego z Bogiem Ojcem. Dlatego też, głosząc Ewangelię i uzdrawiając choroby powoływał. Powoływał niektórych, aby z kolei oni byli jakby narzędziami w spełnianiu tego wezwania do kroczenia za Nim jako Posłanym przez Boga dla uzdrowienia sytuacji człowieka.

1. Pójdźcie za Mną

Przechodząc nad brzegiem Jeziora galilejskiego skierował do rybaków, Szymona i brata jego Andrzeja, a później dwóch innych braci, Jakuba i Jana, zajętych swoją pracą, proste słowa. Pójdźcie za mną. To stało się skutecznym wezwaniem, które spowodowało, iż zostawili swoje sieci, czyli swój zawód i swój warsztat pracy, także swoje rodziny i swoje życiowe plany. Odtąd wszystko w ich życiu miało się zmienić. Mieli stać się rybakami ludzi.

Zjawisko, że ktoś pociąga za sobą ludzi i ci za nim idą było znane w historii ludzkości i nadal niejednokrotnie się dzieje. Z różnych powodów powstają takie grupy i partie wokół jakiegoś lidera. Dokonuje się to najczęściej dla osiągnięcia określonych celów. Jezus też ma swój cel, dla którego powołuje. Ci powołani mają stać się rybakami ludzi.

W chwili powołania tego celu zapewne nie rozumieli. Nie rozumieli prawdopodobnie niczego poza jednym. Ten wzywający ich człowiek miał w sobie moc, która przemieniała. Powodowała to, że kto w nim się spotkał i na kogo On spojrzał powołując go, ten zmieniał sposób widzenia i oceniania wszystkiego, co go otaczało i czym żył. Dlatego było możliwe pozostawienie i pójście. To oznaczało nawrócenie. Czyli odwrócenie się od dotychczasowego spojrzenia na życie i spoglądanie na oczyma Tego, kto powołuje. Tak oni zapewne to przeżyli. Czekało ich to, że także oni będą kiedyś to robili. Kiedy się nawrócą, zwłaszcza po Jego śmierci i zmartwychwstaniu, kiedy zostaną wyposażeni w Jego moc, będą podobnie jak On głosili Ewangelię i wzywali do nawrócenia. Będą za tę sprawę też, tak jak On oddawali życie. Będą wszystko widzieć w innym świetle i będą działać z Inn mocą. Będą rybakami ludzi, by ich wprowadzać w tę Jego tajemnicę.

2 Jezus leczył wszystkie choroby wśród ludu

Odnosiło się to, jak już wyżej powiedzieliśmy do chorób dręczących ludzi na ciele i na duszy. Możemy jednak wnioskować, że to Jezusowe leczenie chorób wśród ludu nie ograniczało się do leczenia pojedynczych ludzi. To leczenie zmieniało Także relacje między ludzkie. Człowiek jest bowiem chory przede wszystkim na chorobę ducha. Jest nią zwichnięte wskutek grzechu patrzenie na życie. Jest nią własne poznanie dobra i zła. Patrzenie na wszystko z własnego punktu widzenia.

Oczywiście czasem horyzont tego spojrzenia jest trochę poszerzony i nie jest całkiem egoistyczny. Jest jednak zawsze ograniczony przez lęk o siebie, przez lęk przed śmiercią i wszelkim umieraniem czyli traceniem siebie. Wskutek tego człowiek tak chory nie jest w stanie żyć w pełnej komunii z drugim człowiekiem. Żyje w takiej mierze, jak daleko sam to uznaje za możliwe. Dochodzi do linii swego horyzontu i widzi, że dalej nie zdoła, bo sam z siebie nie jest w stanie zaprzeć się siebie na rzecz drugiego. Nie jest zdolny do całkowicie bezinteresownej miłości. Jest w tym zablokowany lękiem o siebie. Skutkiem tego jest choroba wśród ludu, czyli brak miłości, niesprawiedliwość społeczna, nienawiść a czasem nawet wykluczenie kogoś przez zabójstwo w takiej czy innej formie. To jest choroba ludu, który nie zna miłości, nie zna Ewangelii, nie zna nawrócenia. W takiej społeczności – liczy się korzyść, prawo silniejszego.

Człowiek potrzebował uzdrowienia z tej choroby. Jezus zaczyna to czynić przez cuda uzdrowień z chorób fizycznych i w swoim nauczaniu będzie diagnozował chorobę ducha. Takim będzie, następujące po czytanym w tę niedziele fragmencie Ewangelii, ogłoszenie błogosławieństw. To jest recepta na chorobę ludu. O tym więcej powiemy przy innej okazji.

3. Potrzeba zostawienia siebie

Spojrzenie Jezusa i Jego wezwanie powodowały w człowieku inne spojrzenie na wszystko, co go otaczało. Uzdalniało go do przyjęcia Ewangelii i wejścia do królestwa niebieskiego. To było w każdym, kogo Jezus spotkał szansą przeżycia przemiany. To było nawrócenie, czyli przemiana myślenia i wartościowania wszystkiego. To była metanoia, czyli inna mentalność.

Ta nowa mentalność rodziła się ona i nadal rodzi się ze spotkania Jezusa. Z przyjęcia Jego sposobu patrzenia na wszystko i Jego sposobu myślenia. Oznaczała ona i zawsze będzie oznaczać jakieś konkretne zostawianie czegoś z siebie. Czasem mniej czasem więcej. U podstaw leży jednak zawsze kwestia wejście w relację z Osobą Jezusa, którego przepowiadanie i którego spojrzenie doprowadza w człowieku do zaistnienia gotowości i podjęcia decyzji, że warto zostawić i pójść za Nim.

Królestwo niebieskie jest blisko. Stale jest blisko. To zależy od tego, czy zacznę spoglądać na wszystko, na moje „królestwa” oczyma Jezusa i zostawiać, by mieć w sobie Jego ducha.

Bp ZbK

Ewangelia Jezusa i wezwanie do nawrócenia (3 Ndz A – 2011)

1. Pójdźcie za Mną

2 Jezus leczył wszystkie choroby wśród ludu

3. Potrzeba zostawienia siebie

Komentarze

30 odpowiedzi na „Ewangelia Jezusa i wezwanie do nawrócenia (3 Ndz A – 2011)”