e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:27 marca, 2013
• Komentarze:4 komentarze
• Kategoria:Bez kategorii

W katechezie wtorkowej mówiłem o przeżywaniu liturgii Wielkiego Piątku. Zanim podjąłem omawianie poszczególnych części tej liturgii zwróciłem uwagę na sprawę postu. Zazwyczaj myślimy o tym wymiarze i aspekcie postu, który możemy nazwać ascetycznym lub pokutnym. Podczas Triduum Paschalnego mówimy o poście liturgicznym albo paschalnym. Jest on związany z tym, co przeżywamy w po wspomnieniu wydania Jezusa na śmierć. Jest to trwanie w oczekiwaniu. Jest to post ze względu na to, że „Oblubieniec został zabrany”. Jest to post wołania o Jego powrót i wejście w komunię z Nim.

W liturgii Wielkiego Piątku wyróżniamy cztery części poprzedzone prostracją głównego celebransa. Jest to postawienie siebie w niemocy by wejść w sposób jak najmniej uprzedzony (jak najmniej po swojemu) razem ze Zbawicielem w wydarzenia Jego Męki i Śmierci. Te cztery części to:

1.  Liturgia Słowa – czytania i modlitwa powszechna;
2.  Adoracja Krzyża;
3. Komunia święta;
4. Procesja do Grobu.

W katechezie zwróciłem szczególną uwagę na adorację krzyża. Jest to czas, w którym stopniowo, w procesji zbliżamy się do krzyża Zbawiciela – znaku Jego męki, by uczyć się przyjmować swój krzyż (krzyż naszego życia) jako znak zbawienia i szczególnego działania Boga w nas. Adorujemy jeden krzyż. Jest to okazja, by z nas ludzi rozproszonych, gdyż każdy szuka swojej drogi, formował się lud (formowała się w nas mentalność). Który wie, że tylko w ukierunkowaniu się na krzyż Zbawiciela, możemy znaleźć prawdziwe pojednanie i zjednoczenie oraz odnaleźć sens naszego życia.  

Posłuchaj:

Liturgia Wielkiego Piątku, nauka relacji do krzyża

Sens postu paschalnego

Liturgia Słowa

Adoracja krzyża

Bp ZbK

Adoracja krzyża

• Opublikowane:23 marca, 2013
• Komentarze:10 komentarzy
• Kategoria:Bez kategorii, Spotkania i wizytacje

Dziś, 23 marca w Studium Dominicanum (Szkoła Filozofii i Teologii im. Jacka Woronieckiego OP) w Warszawie miałem wykład na temat Sakramentu Chrztu. Mówiłem o sytuacji człowieka, który potrzebuje zbawczej interwencji Boga. Ta interwencja dokonała się w Jezusie Chrystusie i jest nam komunikowana przez Ewangelię. Gdy człowiek z wiarą przyjmuje Ewangelię, ta jego początkowa wiara zostaje potwierdzona przez Chrzest (sigillum, pieczęć).

Przyjęty przez człowieka Chrzest wprowadza go w krąg działania Boga. Na ile człowiek wierzący i ochrzczony, czyli włączony w Misterium Paschalne Jezusa Chrystusa, w posłuszeństwie pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu, staje się „terenem” działania Bożego. Staje się „beneficjentem” (spadkobiercą) i świadkiem tego działania. Odkrywa, że jest nowym stworzeniem Bożym, w którym dokonują się dobre dzieła, jakie Bóg już wcześniej zapowiedział, przygotował i przekazał przez swego Syna za pośrednictwem kościoła człowiekowi.

Jeśli będą dalsze pytania, jak to wywiązało się bezpośrednio po wykładzie, to chętnie podejmę i będę towarzyszył na drodze szukania odpowiedzi.

Bp ZbK

• Opublikowane:18 marca, 2013
• Komentarze:3 komentarze
• Kategoria:Bez kategorii

HERB OJCA SWIETEGO FRANCISZKA:

WYJASNIENIE HERBU I MOTTA
MISERANDO ATQUE ELIGENDO

Papież zdecydował zachować istotne elementy swojego wcześniejszego herbu, wybranego przy okazji konsekracji biskupiej.

Herb 

Niebieskie tło jest otoczone symbolami godności papieskiej, takimi samymi, jakie wybrał Benedykt XVI (mitra umieszczona pomiędzy dwoma kluczami – złotym i srebrnym – połączonymi czerwonym sznurem). Na niebieskim tle, u góry znajduje się symbol Towarzystwa Jezusowego, wskazujący na zgromadzenie zakonne, z którego Papież pochodzi. Jest to słońce otoczone promieniami, ozdobione czerwonymi literami IHS – co stanowi monogram Chrystusa. W literę H wpisany jest krzyż, a pod nią trzy gwoździe w kolorze czarnym.

Poniżej znajdują się gwiazda i kwiat nardu. Gwiazda, według starożytnej tradycji heraldycznej, symbolizuje Najświętszą Maryję Pannę, Matkę Chrystusa i Kościoła, kwiat nardu natomiast wskazuje na św. Józefa, patrona Kościoła powszechnego. W tradycji ikonograficznej hiszpańskiej bowiem św. Józef jest przedstawiany z gałązką nardu w ręku. Umieszczając te obrazy w swoim herbie Ojciec święty chce wyrazić swoją szczególną cześć dla Matki Bożej i św. Józefa. 

Motto

Motto Ojca świętego pochodzi z Homilii św. Bedy Czcigodnego, kapłana (Om. 21; CCL, 149-151), który, wyjaśniając perykopę ewangeliczną o powołaniu św. Mateusza, pisze: “Vidit ergo Jesus publicanum et quia miserando atque eligendo vidit, ait illi Sequere me” (Jezus, zobaczył celnika, a ponieważ było to spojrzenie zmiłowania i wyboru, rzekł do niego: Pójdź za Mną).

Ta homilia, wyraz czci wobec miłosierdzia Bożego, jest zamieszczona w Liturgii Godzin na święto św. Mateusza, 21 września. Nabiera ona szczególnego znaczenia w życiu i drodze duchowej Ojca świętego. Właśnie bowiem w święto św. Mateusza 1953 roku, młody Jorge Mario Bergoglio, w wieku 17 lat, doświadczył w szczególny sposób obecności miłującego Boga w swoim życiu. Następnie, podczas spowiedzi, poczuł dotknięcie serca i doświadczył ogarnięcia przez miłosierdzie Boga, który przez pełne delikatnej miłości wejrzenie, wezwał go do życia zakonnego na wzór św. Ignacego Loyoli.

Kiedy został wybrany na biskupa, na pamiątkę tego wydarzenia, które naznaczyło początki jego całkowitego oddania się Bogu w Kościele, zdecydował się przyjąć jako motto i program swego życia sformułowanie św. Bedy: miserando atque eligendo (dosł.: litując się i wybierając). Właśnie to zawołanie przejął do swego herbu papieskiego.

Tłumaczenie własne za Biurem Prasowym Watykanu.

Bp ZbK

• Opublikowane:15 grudnia, 2012
• Komentarze:156 komentarzy
• Kategoria:Bez kategorii

W trzecią Niedzielą Adwentu roku C słyszymy jako pierwsze czytanie fragment proroctwa Sofoniasza. Jest to fragment pochodzący najprawdopodobniej z drugiej połowy VII wieku przed Chrystusem. Państwo północne zostało zdobyte przez Asyryjczyków. Zbliża się czas doświadczenia dla Państwa Południowego, a więc Judy, którego ośrodkiem była Jerozolima a w niej świątynia i góra Syjon.

Córo Jeruzalem!
Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela:
król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego.
Owego dnia powiedzą Jerozolimie: Nie bój się, Syjonie!
Niech nie słabną twe ręce!
Pan, twój Bóg jest pośród ciebie, Mocarz (So 3,14-17).

 

To proroctwo odnosi się do sytuacji, kiedy było zagrożenie, ale kiedy też były podejmowane próby reform religijnych, w szczególności przez króla Jozjasza (640-609 przed Chr.). Wielka reforma religijna była inspirowana w jakiejś mierze przez nauczanie prorockie Sofoniasza – obok innych proroków, których działalność wpływała na wydarzenia tego okresu dziejów Izraela. Charakterystyczne jest to, że kiedy Sofoniasz, w czytanym dzisiaj fragmencie, używa nazwy Izrael, nie jest to określeniem Królestwa Północnego, lecz Izraela jako całości dwunastu pokoleń.

1. Król Izraela

Wezwanie do radości ma swoje uzasadnienie w tym, że Pan oddalił ciążący nad miastem wyrok i usunął nieprzyjaciela. Czytaj więcej…

• Opublikowane:15 września, 2012
• Komentarze:23 komentarze
• Kategoria:Bez kategorii, Rozważanie czytań niedzielnych

 Przesłanie czytanego w 24 Niedzielę roku B fragmentu proroka Izajasza dotyka istoty życia kształtowanego przez Boga. Odnosi si to już do sytuacji człowieka w Starym Testamencie, czyli Izraelity a wypełniło się w Jezusie Chrystusie i kształtuję postawę chrześcijanina. Nie jest to przesłanie łatwe do przyjęcia. Tym bardziej nie jest łatwe gdyby człowiek sam z siebie chciał to uczynić. Trzeba natomiast spojrzeć na to przesłanie jako na Dobrą Nowinę wskazującą na realizację obietnicy danej człowiekowi po grzechu i stopniowo realizowanej w ciągu historii zbawienia.

Jeden z kluczy do zrozumienia tego przesłania tkwi w kwestii (postawieniu pytania i daniu na nie odpowiedzi), kto jest autorem, kto jest protagonistą tego, o czym mówi w imieniu Boga prorok Izajasz. Gdy bowiem człowiek spojrzy na to przesłanie jako na program życia, który on miałby wykonać, to stanie wobec tego przesłania bezsilny. Co więcej, uzna ten „program życiowy” jako coś zupełnie pomylonego lub nawet skandalicznego. Gdy jednak patrzenie na to przesłanie otrzyma swoje osadzenie w tym, co mówi pierwsze stwierdzenie tego proroctwa, wtedy wszystko będzie wyglądało inaczej. 

Pan Bóg otworzył Mi ucho,
a Ja się nie oparłem
ani się cofnąłem (Iz 50,5).

To Pan Bóg jest tym, który rozpoczyna. Do Niego należy inicjatywa i ukierunkowanie tego, co ma się stać. Dokonuje tego przez otwarcie ucha. Bezpośrednio przed czytanym fragmentem jest mowa o tym, że to Bóg każdego rana pobudza me ucho swego sługi, by słuchał jak uczniowie (Iz 50,4).

1. Kiedy stało się ucho człowieka zamknięte

Musimy wrócić do sytuacji w raju. Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga, był człowiekiem, który żył z Boga, żył z Jego stwórczego słowa. W grzechu człowiek posłuchał innego głosu. Zamknął się tym samym na słowo Boga. Czytaj więcej…

• Opublikowane:28 lipca, 2012
• Komentarze:44 komentarze
• Kategoria:Bez kategorii

W siedemnastą Niedzielę roku B czytamy fragment 2 Księgi królewskiej przedstawiający działalność proroka Elizeusza. Czytany fragment odnosi się do sytuacji, kiedy w kraju panował głód. Wówczas przyszedł do Elizeusza, męża Bożego, jak jest nazwany, ktoś z Baal Szalisza, przynosząc chleby jęczmienne z pierwocin zbiorów oraz zboże. Nie było to jednak wystarczające dla wszystkich zgormadzonych wokół Elizeusza. Gdy padło po raz pierwszy polecenie z ust Elizeusza, by rozdać chleby głodnym, sługa miał wątpliwości co robić, gdyż nie był to pokarm wystarczający dla tak wielu. Dlatego pytał:

Sługa zapytał:
Jakże to rozdzielę między stu ludzi?
A mąż Boży odpowiedział:
Podaj ludziom i niech jedzą,
bo tak mówi Pan:
Nasycą się i pozostawią resztki (2Krl 4,43).

To prawda, że dwadzieścia jęczmiennych placków (bo to nie były bochny chleba w dzisiejszym rozumieniu) nie mogło nasycić stu ludzi. Słusznie więc sługa miał wątpliwości i zastrzeżenia. Jak to zrobić. Są sytuacje, w których człowiek jest postawiony wobec tego, co przekracza jego możliwości: wyobraźnię, dotychczasowe doświadczenie, środki, jakie ma do dyspozycji itp. Pyta się wtedy samego siebie lub innych: jak to zrobić? Jakie jest wyjście z sytuacji? Nie można przecież – mówiąc przysłowiowo ‑  porywać się z motyką na słońce.

1. Sytuacje bez wyjścia

Każdy z nas był niejednokrotnie w sytuacji, kiedy widział, że jest postawiony wobec wyzwań, które przekraczały jego możliwości. Czytaj więcej…

• Opublikowane:7 lipca, 2012
• Komentarze:68 komentarzy
• Kategoria:Bez kategorii, Rozważanie czytań niedzielnych

Czytany w czternastą Niedzielę B fragment z Księgi proroka Ezechiela wprowadza nas w sytuację wygnańców w Babilonii, do których prorok został posłany, by wzywać ich do nawrócenia. Jest to już druga faza wygnania babilońskiego i prorok otrzymuje od Boga polecenia dokonania różnych czynności symbolicznych, które będą charakteryzować jego misję.

Otóż ma zjeść zwój księgi zapisanej po obydwu stronach, narysować na tabliczce oblężenie Jerozolimy, jeść chleb nieczysty itp. W tych czynnościach poleconych Ezechielowi w wizji ma się objawić twardość i gorzkość misji wobec ludu, który wzgardził prawami Bożymi i okazał się gorszym czyli bardziej zbuntowanym od pogan. Prorok ma przepowiadać te wszystkie prawdy Izraelowi wiedząc, że i tak w większości go nie usłuchają.

A oni czy będą słuchać, czy też zaprzestaną
– są bowiem ludem opornym –
przecież będą wiedzieli,
że prorok jest wśród nich (Ez 2,5).

Znamienne jest to, co mówi Bóg do Proroka Ezechiela i jaki stawia cel przepowiadania, do którego go przeznacza. Nie jest nim przyniesienie skutku, jakim byłoby ich nawrócenie – oczywiści to nie jest wykluczone – lecz wzbudzenie wśród ludu świadomości, że jest prorok, który działa w imieniu Boga.

1. Lud oporny

Zwracamy najpierw uwagę na określenia, przy pomocy których jest przedstawiony Lud Wybrany, który znalazł się na wygnaniu babilońskim. Są to określenia bardzo dobitne i twarde. Czytaj więcej…

• Opublikowane:27 czerwca, 2012
• Komentarze:0 Komentarzy
• Kategoria:Bez kategorii, Spotkania i wizytacje

Dziś wizytacja w parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Górznie. Przedmiotem katechezy było odniesienie do tego, co jest specyficzne w chrześcijaństwie. Chodzi o relację do krzyża, do niesprawiedliwości i zdolność miłości nieprzyjaciół.

W Szkole, w gronie Nauczycieli i Pracowników, rozmawialiśmy o postawie Jakuba i zmianie jego imienia – a więc także jego tożsamości – na Izraela.

W Gminie przedstawiałem m. in. sprawę chrześcijańskiego podejścia do tzw. „dobra wspólnego”.

Gdyby byli chętni do kontynuowania rozpoczętych rozmów, to bardzo zapraszam

Bp ZbK

• Opublikowane:25 lutego, 2012
• Komentarze:56 komentarzy
• Kategoria:Bez kategorii

W sobotę, 25 lutego 2012 roku w WSD w Nowym Opolu odbyła się III Katecheza z czwartego cyklu, a więc cyklu o roli proroków w wydarzeniu, jakim było Wygnanie Babilońskie. W tej katechezie chodzilo o odkrycie roli i sensu uniżenia ludu wybranego,  a tym samym każdego człowieka przeżywającego historię zbawienia, oraz zapowiedzi nowości, jaką Bóg przygotował po doświadczaniu  wygnania.  Treści tej katechezy będą dostępne na stronie diecezjalnej i można je znaleźć także opublikowane w IV zeszycie programu: Chrzest w życiu i misji Kościoła.

Tego dnia, w Garwolinie, miało miejsce kolejna sesja Diecezjalnej Szkoły Liturgicznej prowadzonej przez nasz Zespół Diecezjalny. Podczas tej sesji wygłosiłem katechezę o roli znaków i ozumieniu Eucharystzii jako celebracji Paschy Jezusa i naszej Paschy na tle Paschy żydowskiej.

Na zakończenie sesji przewodniczyłem Liturgii Eucharystii, podczas której Uczestnicy mogli przyjąć Komunię św. pod dwiema postaciami i korzystając z chleba specjalnie przygotowanego (upieczonego) na tę liturgię.

Jeśli w związku z tymi dwoma wydarzeniami będą pytania, uwagi  czy sugestie, to zapraszam bardzo do tego na tej stronie.

Bp ZbK

• Opublikowane:14 lutego, 2012
• Komentarze:4 komentarze
• Kategoria:Bez kategorii

Wtorek, 14 lutego, siódmy dzień naszych rekolekcji. Przeżyliśmy go przed południem w Betlejem a późne jego popołudnie w Jerozolimie.

W Betlejem udaliśmy się najpierw na Pole Pasterzy. Była tam katecheza o zwiastowaniu Dobrej Nowiny Pasterzom. „Nie bójcie się! Zwiastuję wam radość wielką” (euangelizomai hymin charan megalen), która będzie udziałem całego narodu (Łk 2,10).

Znamienne jest to, że to pierwsze obwieszczenie narodzenia Zbawiciela, Mesjasza zostało skierowane do pasterzy z pól betlejemskich. Ci pasterze, w kategoriach ludzkich, moralnych i społecznych nie byli wcale jakąś zasługującą cząstko ówczesnego społeczeństwa. Byli to nie tylko ludzie prości, ale także w pewnym zakresie prymitywni i nie zawsze moralnie przejrzyści. Po części byli utożsamiani z rozbójnikami. Takich właśnie Bóg wybiera jako pierwszych odbiorców Dobrej Nowiny. Kojarzy się z tym scena z ostatnich chwili życia Jezusa, mianowicie scena z łotrem nawracającym się na krzyżu. To on był pierwszym, który usłyszał i zaakceptował obwieszczenie zbawienia. Dziś będziesz ze Mną w raju. Dalsza analogia to Maria Magdalena, która pierwsza otrzymuje objawienie się Jezusa Zmartwychwstałego i otrzymuje polecenie obwieszczenia tego uczniom Jezusa. Jest to bardzo wymowne, do kogo najpierw jest skierowana Dobra Nowina oraz kto ją przyjmuje i dalej obwieszcza.

W przypadku pasterzy jest bardzo znamienny fakt, że Ewangelista Łukasz zazanacza, że znaleźli, jak im było powiedziane. Jest wskazanie na spełnianie się zapowiedzi i obetnicy.

Eucharystię sprawowaliśmy w jednej z grót pod Bazyliką Narodzenia.

Odwiedziliśmy miejsce dalszego pobytu Najświętszej Rodziny – kościół Matki Bożej karmiącej. To na tym miejscu, wg tradycji, Józef otrzymał we śnie polecenie udania się do Egiptu.

Po południ: Gestemani, Kościół Wniebowzięcia NMP i Mur Płaczu.

Pozdrawiam i zapewniam o pamięci modlitewnej

Bp ZbK