Prorok prawdy (4. Ndz B – 210131)

sty 31, 2021

—

Przeżywamy 4 Niedzielę roku B. Liturgia Słowa koncentruje nas przede wszystkim wokół mocy Słowa. Najpierw jako słowa prorockiego, a potem samego Słowa Wcielonego, Jezusa z Nazaretu, który przemawia i naucza, ale też dokonuje cudów.

W Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał.
Zdumiewali się Jego nauką:
uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę,
a nie jak uczeni w Piśmie.

Studiujących Pismo święte, w szczególności zajmujących się Nowym Testamentem określają te kilka wydarzeń, jakie miały miejsce na początku działalności Jezusa i są zapisane w pierwszym rozdziale ewangelii wg św. Marka jako „dzień w Kafarnaum”. Jest to jakby „określenie” postawy Jezusa wobec tego wszystkiego, co Go czeka i jaka jest Jego misja albo inaczej ujmując zarys całego Jego zbawczego dzieła.

Jezus uznany

Ludzie słuchający Jezusa uznają, że naucza jako ten, kto ma władzę i moc. Zły duch rozpoznaje Jezusa i zdaje sobie sprawę, że nastąpił czas ostatecznej konfrontacji. Wszyscy, którzy są świadkami tego i tego doświadczają są pełni zdumienia wobec nowej nauki. Później okaże się, że ta nauka nie jest jakąś teorią, lecz wydarzeniem. Jest obwieszczeniem Dobrej Nowiny o definitywnym pokonaniu złego ducha, który trzyma ludzi na uwięzi ze względu na oszukańczą wizją życia – jak to miało swój początek w raju, gdzie padła fałszywa obietnica i fałszywe zapewnienie: nie umrzecie (Rdz 3,4n).

Pierwszy etap nauczania Jezusa zasadniczo cechował entuzjazm przyjęcia. Szły za Nim tłumy gotowe słuchać i podziwiań. Szły też za nim tłumy dlatego, że czynił cuda i uzdrawiał. Jest to zrozumiałe, bo tak zazwyczaj dzieje się z w przypadkach, gdy ludzie wyczuwają, że ktoś nimi się interesuje, niesie im pocieszenie, daje obietnice. Ludzie łączą z takim działaniem przywódcy swoje nadzieje.

Misja Jezusa

Ostatecznym celem misji Jezus nie było jednak spełnienie ludzkich nadziei rozumianych w kluczu realizacji ich oczekiwań związanych głównie (a czasem jedynie) z życiem i pomyślnością ziemską.

Prawdziwa misja Jezusa to zwycięstwo nad złym duchem, który na różne sposoby i w różnej mierze trzymał ludzi w niewoli. Symbolem i wyrazem tego jest obecność opętanego w synagodze, o czym mowa w dzisiejszej Ewangelii. Jezus powiedział do ducha nieczystego: Milcz i wyjdź! Było to konkretne wydarzenie na początku działalności Jezusa. Było ono znakiem i wytyczeniem linii działania Jezusa jako Proroka pełnej Prawdy. Ostateczne zwycięstwo Jezusa nad złym duchem dokona się przez przyjęcie krzyża i zmartwychwstanie oraz udzielenie Jego uczniom i wszystkim wierzącym Ducha Świętego.

Ostateczne ukierunkowanie misji Jezusa

Jezus po etapie nauczania i gromadzenia wokół siebie zarówno uczniów jak i pełnych zdumienia tłumów, które szły za Nim, stopniowo i coraz to bardziej wyraźnie odkrywa cel swojej misji. Mówi o tym, co ma na Niego przyjść w Jerozolimie. Tam się okaże w pełni, na czym polega Jego misja prawdy. Naturalnie nie tylko prawdy wyrażalnej w słowach, lecz prawdy życia i śmierci. Jezus nie będzie mówił pochlebnych słów, jakich oczekiwali ludzie. Co też zdarzało się wśród uczniów Jezusa, jak tego przykład mamy z samy Piotrem (Mt 16,22).

Jezus będzie mówił całą prawdę o Bogu i o człowieku. On, jako Słowo Wcielone będzie realizował to, co zapowiadał Mojżesz przed wejściem do Ziemi Obiecanej. Mojżesz mówił wtedy w imieniu Pana Boga:

Wzbudzę im proroka spośród ich braci,
takiego jak ty,
i włożę w jego usta moje słowa,
będzie im mówił wszystko,
co mu nakażę.

Oczywiście po Mojżeszu było wielu proroków, którzy mówili to, Bóg im nakazywał i co im wkładał w ich usta. Głosili to z całą pasją i ponosząc niejednokrotnie bolesne konsekwencje tej ich wierności otrzymywanym słowom. Oni byli jednak tylko prorokami, którzy byli prekursorami właściwego Proroka.

Dopiero przypadku Jezusa i przez Niego spełnia się ostatecznie i definitywnie zapowiedź Mojżesza. On, Jezus z Nazaretu stanął między ludźmi jako między braćmi. W jego przypadku już nie chodziło o to, by Bóg wkładał w Jego usta swoje słowa. On był i na zawsze pozostaje Słowem Boga Ojca. On będzie mówił i zawsze mówi wszystko, co pochodzi od Ojca (zob. J 5,19).

W jaki sposób?

Jezus nauczał przez trzy lata a następnie w Jerozolimie przyjął proces religijny i świecki skierowany przeciwko Niemu, który skazał Go na śmierć krzyżową. Przez przyjęcie tego wyroku w poddaniu się całemu zbawczemu zamysłowi Boga Ojca, wyrażonemu zaraz po grzechu, Jezus dokonał objawienia całej prawdy o Bogu i człowieku.

Tego „prorockiego” i definitywnego objawienia całej prawdy dokonał Jezus przez to, że z jednej strony wobec ataku na Niego milczał (zob. Mt 26,62n; 27,12nn) i pozwolił niejako „dojść do głosu” całej sile i wszelkiemu przewrotnemu zamysłowi złego ducha (zob. np. Łk 22,53) a z drugiej zaś strony przez moc świadectwa, które polegało właśnie na przyjęciu niesprawiedliwego wyroku krzyża i miało się okazać w pełnym blasku w Jego zmartwychwstaniu, zamknął definitywnie wszelkie racje złego ducha. Było to ostateczny „rozkaz” skierowany do złego ducha: milcz, twoja „władza” jest skończona! (zob. J 12,31; por. Łk 10,18). Została unicestwiona cała przewrotna logika złego ducha (zob. Hbr 2,14n).

Co to oznacza dzisiaj dla nas

Wobec zamętu panującego w wielu kręgach naszej społeczności trzeba odnosić się do Proroka Prawdy, Jezusa Chrystusa i Go słuchać. Jest to ważne, gdy dzisiaj niejednokrotnie człowiek czuje się niejako panem wszystkiego i mówi, że ma prawo decydować o sobie w sposób niemalże absolutny.

W rzeczywistości nierzadko człowiek jako jednostka i jako zorganizowana grupa uzurpuje sobie prawdo decydowania o losie innych, nawet o ich życiu i istnieniu innych, jak to jest propagowane przez domaganie się aborcji zwanej „na żądanie” czy różnych formach eutanazji. Dostrzegamy, z jakim zamętem i pomieszaniem wartości i rozumienia relacji międzyludzkich mamy do czynienia. Walka o prawa „niby swoje” i możliwość decydowania o sobie, niby o swoim ciele, podczas gdy obejmuje ono inne ciało, ciało poczęte, choć jeszcze nienarodzone.

Jako ochrzczeni i tym samym wszczepieni w zbawczą tajemnicę Jezusa: Proroka-Zbawiciela nie możemy ulegać temu zamętowi. Jakże potrzebne jest też świadome wyznanie przynależności do nauczania i całego dzieła Jezusa przekazywanego nam w sakramentach. Dlatego też przed przyjęciem każdego sakramentu jest pytanie (wprost czy domyślnie): czy wyrzekasz się złego ducha i wszystkich jego spraw? Odpowiedź: wyrzekam się! Jest równoznaczna z Jezusowym: Milcz! skierowanym do szatana zarówno słownie jak i egzystencjalnie.

Potrzebne jest w posłudze i praktyce duszpasterskiej jaśniejsze ustawienie tej prorockiej prawdy. Ze świata podnoszą się głosy oburzenia, gdy takie pytania przy okazji udzielania sakramentów czy dopuszczania do nich zostają postawione. To oburzenie jest do porównania z krzykiem buntu złego ducha: Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boga.

Obyśmy nie wpadali w zamęt. Obyśmy nie pozostawali na płaszczyźnie i etapie jakiegoś podziwu wobec dzieła Jezusa, lecz żebyśmy – przez słuchania Jezusa Proroka – mieli odwagę mówić złemu duchowi: Milcz, wyjdź. Wyrzekam się ciebie, duchu kłamstwa.

Wobec przewrotnych ataków złego ducha konieczne jest więc byśmy słuchali Jezusa – Proroka urzeczywistniającego Prawdę w naszym życiu.

Pozdrawiam

Bp ZbK