Zaproszenie na ucztę zawsze aktualne, ale … (28. Ndz A – 171015)

paź 14, 2017

—

W 28. Niedzielę zostaje nam podany przed oczy obraz uczty. Więcej: zostajemy zaproszeni, by mieć udział w uczcie przygotowanej przez Pana.

Zgromadzenie

Dokonuje się to w zgromadzeniu liturgicznym, gdy słuchamy słowa i korzystamy z zaproszenia. Dajemy się wprowadzać do sali weselnej. Dokonuje się to przez spożywanie tego, co Pan przygotował. Dokonuje się to przez wspólnotę, jak tworzy się wśród zaproszonych, którzy stają się ludem Pana.

Zaproszenie dokonuje się przez słowo. To zaproszenie jest ukierunkowane na to, aby zostało przyjęte. Przyjęcie zaproszenia oznacza gotowość zostawienia tego, w czym człowiek zazwyczaj tkwi i czym jest zajęty. Jest to odpowiedź, która domaga się jakiegoś wyrzeczenia się siebie. Jest to odejście od „swojego” (cokolwiek by to nie było) i wejście we wspólnotę z tym, kto zaprasza. Cieszenie się i radowanie tym, co zapraszający proponuje i obdarza. W przypowieści Jezusa słyszymy, że zaproszeni nie chcieli przyjść, wymawiali się i w ten sposób zlekceważyli zaproszenia i zlekceważyli zapraszającego.

Wobec takiej postawy zaroszonych Jezus mówi o poszerzeniu zaproszenia i o swoistej zmianie sposobu realizacji tego zaproszenia. Tak jakby celem stało się zapełnienie sali weselnej. Polecił zapraszać wszystkich, których posłańcy spotkają. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych aż sala się zapełniła biesiadnikami.

Potrzeba szaty weselnej

Jednakże stało się coś zaskakującego. Król, jako gospodarz uczty, dostrzegł kogoś kto nie miał szaty godowej. O co chodziło? Niektórzy byli przecież zaproszeni czy nawet wprost sprowadzeni z drogi, z różnych sytuacji życiowych. Nie mogło więc chodzić o zewnętrzny strój. Albo trzeba uznać, jak to bywało, że wchodzący do sali weselnej mieli możliwość przybrania szaty, która była znakiem uczestniczenia w tej uczcie w sposób całkowity i zgodny z duchem jej gospodarza.

Jezus w przypowieści nie podaje szczegółów. Z całości Jego nauczania możemy przyjmować, że ów człowiek musiał zlekceważyć coś z tego, co wyrażała i oznaczał owa uczta. Najkrócej mówiąc możemy to ująć w ten sposób, że chciał na tej uczcie zachować swoją mentalność niezależną od ducha gospodarza uczty i wszystkich tworzących tę wspólnotę weselną.

Jeśli odniesiemy tą przypowieść do Boga Ojca, który jako Król wyprawia ucztę swemu Synowi – Jezusowi, to możemy a nawet musimy powiedzieć, że tym podstawowym duchem tej uczty, tego zgromadzenia jest łaska. Jest całkowita darmowość. W tę łaskę i w tą darmowość można wejść przyjmując podobne postawy co wyraża się w bezpretensjonalności, gotowości przekraczania swoich horyzontów i upodobań.

Duch zgromadzenia

W tym duchu trzeba też rozumieć czytane słowa proroka Izajasza: Pan przygotuje ucztę. Wtedy zedrze On zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć. W tym zestawieniu możemy powiedzieć, że brak tej szaty weselnej, to właśnie brak gotowości poddania się temu procesowi zrywania zasłony. Ta zasłona to – najkrócej mówiąc – wpatrzenie się człowieka w samego siebie. Brak gotowości stawania twarzą w twarz z Tajemnicą Boga i drugiego człowieka. Tego człowiek sam nie jest w stanie uczynić. Może się to stać tylko wtedy, gdy człowiek otwiera się na działanie Boga i jest gotów na to, by zostać pozbawionym „własnej szaty” i zostać okrytym tą swoistą szatą łaski. Jezus mówił do arcykapłanów i starszych ludu. Ta jego mowa jest – według kompozycji ewangelii św. Mateusza – w części zwanej mową kościelną. Mówi więc o sposobie bycia we wspólnocie uczniów Jezusa, w Kościele. Cała przypowieść chce przekazać prawdę, że wchodząc do tej wspólnoty nie można pozostać z własną mentalnością niezależną od ewangelii, od ducha Jezusa Chrystusa.

Bp ZbK

Zaproszenie na ucztę zawsze aktualne, ale … (28. Ndz A – 171015)

Zgromadzenie

Potrzeba szaty weselnej

Duch zgromadzenia

Komentarze

67 odpowiedzi na „Zaproszenie na ucztę zawsze aktualne, ale … (28. Ndz A – 171015)”