Mieć zawsze Pana przed oczami ( 3 Ndz Wlkn A 140504)

maj 4, 2014

—

W trzecią Niedzielą Wielkanocną roku A Kościół nam podaje jako pierwsze czytanie fragment mowy św. Piotra wypowiedzianej w dniu Piećdziesiątnicy, zapisanej przez św. Łukasza w Księdze Dziejów Apostolskich. Ta mowa św. Piotra ma wiele wątków, które wskazują na wypełnienie się obietnic Bożych w wydarzeniu śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, a czego ukoronowaniem jest Zesłanie Ducha Świętego na Apostołów i tym samym początek życia i misji Kościoła.

W niniejszym rozważaniu skoncentruję się na słowach św. Piotra zaczerpniętych z Psalmu 16. Autor Dziejów przytacza fragment tego Psalmu korzystając z jego wersji greckiej, by ukazać, jak Dawid, który wypowiedział te słowa w przeżywanej przez siebie trudnej sytuacji – w sytuacji prześladowania. Wedy to, żeby nie popełniać więcej błędów, które już wcześniej mu się zdarzyły i żeby nie próbować ratować siebie w niewłaściwy sposób, prosił Boga, by o Go miał w swej pamięci przed sobą we wszystkim, co poczyna i co robi. Tekst hebrajski mówi dosłownie: Kładę (stawiam) sobie Pana przede mną … Czasownik jest wyrażony w hebrajskim „perfectum”, co oznacza na pewność dokonania zarówno w przeszłości jak i w teraźniejszości oraz w perspektywie przyszłości. Przekład grecki tej części Psalmu wyraża czynność jako patrzenie do przodu czy stawianie sobie przed oczy i używa czasu przeszłego niedokonanego. Stąd mamy przekład z dzisiejszego czytania:

Miałem Pana zawsze przed oczami,
gdyż stoi po prawicy mojej,
abym się nie zachwiał (Ps 16,8; Dz 2,25).

Możemy w tym dopatrywać się wyrazu różnych aspektów relacji człowieka z Bogiem i pewnego procesu odkrywania i kształtowania tych relacji.

1. Mieć zawsze Pana przed oczami

Zarówno w znaczeniu, w jakim mamy użyte w tekście hebrajskim, czyli stawiać sobie zawsze Pana przed sobą, jak i w znaczeniu, jakie mamy w tekście greckim czyli widzieć czy kontemplować przed sobą Pana, a więc mieć Go zawsze przed oczami, w odniesieniu do historycznego kontekstu, w jakim wypowiada te słowa król Dawid, chodzi o to, aby w sytuacji kryzysu nie szukać rozwiązań innych, niż zgodne z zamysłem Pana Boga.

Dawid doświadczył sam na sobie, że pójście po linii swoich pożądań i swoich planów oraz swoich rozwiązań prowadzi na manowce i jest wyrazem błądzenia człowieka. Dlatego też często i na różne sposoby mówi o potrzebie trzymania się Prawa Pańskiego, by nie zboczyć z właściwej drogi życiowej i nie popaść w pułapkę zastawioną przez przeciwników a ostateczne przez złego ducha.

Przykładowo cały Psalm 119 jest wychwalaniem Prawa Pańskiego (Tory). Poza kroczeniem drogami Prawa (Tory) nie ma życia. To właśnie Prawo Pańskie ukazuje właściwą ścieżkę życia, a inne drogi są drogami zdradliwymi i oszukańczymi, mimo że wydaje się, że są to drogi sukcesu i czasem nawet w oczach wierzących są przedmiotem pragnienia a nawet zazdrości (zob. np. Ps 1,1-6; 16, 11; 32,7-11; 73,1-24). Stawianie więc sobie pana przed oczy i kontemplowanie Jego obecności na drogach życia jest dla człowieka gwarancją właściwego sposobu życia i nie pozwolenia na to (nie ulegania temu) by zejść na fałszywe koncepcje życia oraz fałszywą koncepcję ratowania siebie.

2. Jest jednak jeszcze coś więcej

Stawiania sobie Pana przed sobą w swoim życiu i kontemplowanie Jego obecności, tak, że Jego Prawo jest głównym wyznacznikiem życia prowadzi do jeszcze innego doświadczenia, które właśnie wyraża św. Piotr w swojej mowie. Kto ma zawsze Pana przed swymi oczami, ten nie może zginąć i je może ulec rozkładowi.

Powyższą prawdę możemy wyrazić sformułowaniem: kto patrzy na Pana całym swoim ludzkim wysiłkiem i zawsze go sobie stawia przed oczy oraz konsekwentnie „daje sią widzieć Panu”, ten nie może zniknąć z pola widzenia Pana. Jest coraz to bardziej przed Panem. To nie tylko on ‑ swoim „wysiłkiem” (swoją stałością zwracania się do Pana jako jedynego źródła i zabezpieczenia życia) ‑ robi wszystko, co możliwe, aby mieć odniesienie do Pana, ale to Pan gwarantuje mu to, że go widzi i że właśnie On zabezpiecza mu jego życie.

Właśnie ten aspekt jawi się w argumentacji św. Piotra. Jezus, który – zgodnie z tym, co zapowiadał Dawid – miał zawsze i jedynie przed swymi oczami Pana Boga, swego Ojca, nawet jeśli popadł w takie odrzucenie, jakim była śmierć na krzyżu, nie mógł doświadczyć odrzucenia przez Ojca. To Ojciec Mu „gwarantował” to, aby nadal był przed Nim, jako jedynym źródle życia, nawet wtedy, gdy ludzie zgotowali Mu śmierć. Dlatego nie było możliwe, aby Jego ciało, to znacz całe Jego „ziemskie” (cielesne) życie, uległo zepsuciu i by śmierć zapanowała na „oddaniem” się Jezusa Ojcu.

Jezus w swym oddaniu się Ojcu, nie uległ (nie było to możliwe aby uległ) zawstydzeniu, oszukaniu, zepsuciu. On miał życie, bo Ojca stawiał sobie zawsze przed oczami. To co, Dawid odnosił do swego ziemskiego życia i ziemskiej historii, stało się udziałem Syna Bożego, który w przyjętym przez Niego śmiertelnym ciele, doświadczył prawdziwości słów wypowiedzianych przez Dawida. .

3. Co to oznacza dla nas

Jeśli my dzisiaj słuchamy tego kerygmatu Piotra, w którym odwołuje się do słów Dawida wypowiedzianych w Psalmie 16, to otrzymujemy bardzo konkretną propozycję (perspektywę życia). To co do nas należy, to zrobić wszystko, by mieć przed oczami Pana, to znaczy Jego Prawo, a w naszym chrześcijańskim już życiu także i przede wszystkim Jego Ewangelię. Jeśli to czynimy całym naszym wysiłkiem, to będziemy stale doświadczać, że Pan nas widzi, że Pan nam się ukazuje, byśmy my (całe nasze życie) nie ulegli rozkładowi.

Tę nieśmiertelność, a w zasadzie doświadczenie nowego życia, możemy jedna doświadczać jedynie wtedy, gdy w tym życiu, ze względu na to, że stawiamy sobie przed oczy Boże Prawo i Bożą Ewangelię, jesteśmy gotowi (na różne sposoby i w różnych życiowych okolicznościach) tracić swoje życie właśnie ze względu na to, że tak „widzimy” Pana.

Jeśli my Go tak „widzimy” (tak stawiamy przed oczy) i tak konsekwentnie postępujemy, aż do akceptacji odrzucenia a nawet śmierci (dla siebie), to możemy być pewni, że Pan zawsze będzie nas widział i nigdy nie ulegniemy zawstydzeniu i rozkładowi. Nasze życie będzie miało zawsze i to na wieczność sens i pełnię.

Obyśmy nie pozwolili siłę zwieść prze inne (czasem bardzo powabne) perspektywy życia. Obyśmy zawsze sobie stawiali Pana przed sobą i mieli Go przed naszymi oczami. Wtedy On zawsze będzie nas widział (będzie nam się ukazywał – na podobieństwo tego, jak ukazywał się uczniom po swoim zmartwychwstaniu) i będziemy żyć na zawsze w Jego chwale. Bo nie jest możliwe, aby śmierć zapanowała nad tymi, którzy mają Pana przed swymi oczami.

Bp ZbK

Mieć zawsze Pana przed oczami ( 3 Ndz Wlkn A 140504)

1. Mieć zawsze Pana przed oczami

2. Jest jednak jeszcze coś więcej

3. Co to oznacza dla nas

Komentarze

32 odpowiedzi na „Mieć zawsze Pana przed oczami ( 3 Ndz Wlkn A 140504)”