Ideał czy rzeczywistość ? (2 Ndz Wlkn 140427)

kwi 27, 2014

—

Tegoroczna druga Niedziela Wielkanocna, zwana też od czasu kanonizacji św. Siostry Faustyny przez Jana Pawła II, Niedzielą Miłosierdzia, ma w tym roku bardzo wymowny charakter i wydźwięk. Stała się liturgicznym kontekstem kanonizacji dwóch papieży, którzy mieli bardzo wielki wpływ na kształt Kościoła i jego działalności w drugiej połowie XX wieku i których nauczanie rzutuje na sposób życia i misji Kościoła w początku XXI wieku. Papież św. Jan XXIII zwołał i otworzył Sobór Watykański II a św. Jan Paweł II był jego aktywnym uczestnikiem, który wniósł swoją myśl i świadectwo wiary w dokumenty Soboru a następnie, w swoim długim pontyfikacie, stał się realizatorem postanowień i ducha tegoż Soboru.

Jako pierwsze czytanie w tej dzisiejszej liturgii II Niedzieli Wielkanocnej słyszeliśmy fragment Dziejów Apostolskich. Jest to jeno z tak zwanych „summariów”, jakie św. Łukasz co pewien czas czyni w swoim dziele, m.in. dla podkreślenia wagi niektórych aspektów swojej narracji czyli swego teologicznego dzieła o Kościele.

W czytanym dzisiaj fragmencie daje obraz pierwotnej wspólnoty chrześcijan w Jerozolimie. Słyszymy więc o tym co cechowało tę wspólnotę i jak przejawiało się jej życie. Przytaczam tutaj fragmenty

… trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie,
w łamaniu chleba i w modlitwie.
Bojaźń ogarniała każdego,
gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów.
Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne (…).
Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni,
a łamiąc chleb po domach,
przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca.
Wielbili Boga,
a cały lud odnosił się do nich życzliwie (Dz 2,42nn).

Nie ulega wątpliwości, że św. Łukasz daje tutaj idealny obraz pierwszej wspólnoty jerozolimskiej. Słuszne jest, byśmy stawili sobie pytanie i dal na nie – przynajmniej jakąś odpowiedź: jest to czysty ideał i pewna projekcja, czy też jest to odzwierciedlenie rzeczywistości, jaka zaistniała między ludźmi i która jest nadal aktualna także w naszym dzisiejszym społeczeństwie.

1. Skąd taka przemiana

By dać odpowiedź na wyżej postawione pytanie, trzeba zatrzymać się nad tym, co św. Łukasz powiedział wcześnie, gdy przedstawił bardzo wyczerpująco i dobitnie wydarzenie dnia Piećdziesiątnicy. Całe wydarzenie Zesłania Ducha Świętego jako mocy przemieniającej rzeczywistość ludzką św. Łukasz sformułował następująco: „Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem” (Dz 2,36).

Wskutek tego przepowiadania, czyli tego kerygmatu, a więc Dobrej Nowiny skierowanej do ludzi w jakiś sposób winnych śmierci Jezusa Chrystusa, zaczęli pytać się, co mają czynić. W odpowiedzi otrzymali wezwanie do nawrócenia i przyjęcia chrztu w imię Jezusa Chrystusa. Oznaczało to poddanie swego życia tajemnicy Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, dzięki któremu ludzie przyjmujący wiarę w Jezusa Chrystusa mogli otrzymać Ducha Świętego i dar nowego życia.

W wierzących zachodziła dzięki mocy Ducha Świętego całkowita przemiana życia. Z ludzi, którzy opierali dotychczas swoje życie na swoim działania i swojej mocy, chociaż odnoszonych do Boga, jak to było według ówczesnego nauczania w judaizmie, stawali się ludźmi, którzy swoje życie odnosili w pełni w wierze do mocy i działania Ducha Świętego. To On stawał się gwarancją ich życia. W tym tkwiła i tkwi także dzisiaj przemiana życia człowieka. W zasadzie jest to przejście z życia w pewnej obserwacji religijnej do życia z wiary i w wierze. Przejawem tego i takiego nowego życia jest m.in. sposób przeżywania wzajemnych relacji następnie stosunek do dóbr i wreszcie pojmowanie kultu religijnego. To całe życie wierzących staje się kultem niezależnie od tego czy odbywa się to w świątyni, czy w domu, podczas modlitwy czy podczas pracy; czy w sytuacjach pomyślnych czy pełnych przeciwności czy wręcz – jak to będzie później – prześladowań i niesłusznych oskarżeń.

2. Wymowa ideału

Każdy, kto usłyszał i przyjął orędzie o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie i kto rozpoznaje w Nim swego Pana i Zbawiciela będzie odkrywał, że zarysowany przez Łukasza w Dziejach Apostolskich obraz nie jest ideałem-utopią, ale rzeczywistością. Jest rzeczywistością, która potwierdza się pośród przeciwności. Nie jest to „statycznie idealna” wspólnota, który nie ma w sobie zmagań, trudności a nawet pewnych przekłamań czy takich gestów i czynów, które mogą być przejawem zaparcia siłę czy zdrady.

Święty Łukasz daje obraz wspólnoty, w której jest prawdziwy zaczyn jedności i komunii. W konsekwencji ten ideał jest stale aktualny i stale urzeczywistniający się na ile członkowie tej wspólnoty zwracają się w posłuszeństwie Duchowi Świętemu do tej prawdy, jaką jest Ciało Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. To Ciało ma na sobie ślady ran. Są one świadectwem Jego Męki. Aczkolwiek dla niego nie są wprost „bolesne”, są takimi w tych, którzy przez wiarę stają się Jego uczniami i „stopniowo” tworzą Jego Ciało, wspólnotę wierzących. Ta wspólnota musi na sobie, w swoich konkretnych członkach przeżywać to samo, co Jezus przeżył w swoim fizycznym Ciele.

Jest to więc „ideał”, który tym bardziej staje siłę prawdziwy, im bardziej poszczególne członki przeżywają, każdy w sobie tajemnicę krzyża i zmartwychwstania. Jest to wspólnota, która stale się staje. Są bowiem w niej ci, którzy stale umierają dla siebie (oddają siebie, swoje dobra, swoje siły) i otrzymują mocy płynącą z Ducha Świętego, by żyć w pokoju i komunii. Jest to wspólnota, która ma w sobie rany i je niesie przez życie. Są to rany, które zdrowieją, zabliźniają się dzięki wierze w Zmartwychwstałego Pana, ale stale pozostają jako rany bądź ślady ran.

To dzięki Zmartwychwstałemu Panu wspólnota jako Ciało Chrystusa umie doceniać te rany i ich proces leczenia. Papież Franciszek dziś w homilii podkreślił, że rany Jezusa są zgorszeniem dla wiary, ale są również sprawdzianem wiary. Dlatego w ciele Chrystusa Zmartwychwstałego rany nie zanikają, lecz pozostają, gdyż rany te są trwałym znakiem miłości Boga do nas i są niezbędne, by wierzyć w Boga. Nie po to, by wierzyć, że Bóg istnieje, ale aby wierzyć, że Bóg jest miłością, miłosierdziem i wiernością. Każda chrześcijańska wspólnota każdego dnia dorasta do tego ideału, jaki kreśli św. Łukasz, i stale jest rzeczywistości z tej ziemi oraz niesie nadzieję wszystkim wspólnotom i przez obietnicę leczenia wszystkich chorych relacji między ludźmi.

3. Moc przylgnięcia do Ukrzyżowanego dzięki orędziu o Zmartwychwstałym

Gdy przyglądamy się temu „idealnemu” obrazowi pierwotnej wspólnoty nakreślonej przez św. Łukasza, musimy zdawać sobie sprawę z tego, że taki „ideał” staje się rzeczywistością tylko i wyłącznie tam i wtedy, gdy dzięki wierze w obwieszczenie faktu zmartwychwstania Chrystusa, wierzący (przyjmujący wiarę) w Niego są gotowi przeżywać zmaganie z własnym krzyżem, z krzyżem, jaki stanowią bracia. Dalej, są gotowi wyrzekać się swej zależności od „własnego” punktu widzenia oraz przywiązania do własnego posiadania. Więcej: gdzie są gotowi przyjmować niesprawiedliwość, krzywdę. Gdzie i kiedy odkrywają i przyjmują jako fundament własnego życia prawdę, że Bóg prowadzi życie wierzących w Jego syna Jezusa Chrystusa.

W oczach świata jest to sprawa zasługująca na podziw. Jest cudem. Dla tych, którzy uwierzą w moc Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego jest cudowną rzeczywistości spełniającą się w każdej chwili. Nie tylko w tak zwanych chwilach pomyślnych, ale także a właściwie przede wszystkich w chwilach przeciwności i prób. To właśnie tweedy ukazuje się rzeczywistość chrześcijańskiego „ideału”, który nie pochodzi z wymysłu i wydumania przez człowieka, lecz jest darem wkraczającym w sedno ludzkiej, śmiertelnej rzeczywistości.

Kanonizowani dzisiaj święci papieże są tego świadkami i stają się dla nas specjalnymi orędownikami w warunkach dzisiejszego świata.

Bp ZbK

Ideał czy rzeczywistość ? (2 Ndz Wlkn 140427)

1. Skąd taka przemiana

2. Wymowa ideału

3. Moc przylgnięcia do Ukrzyżowanego dzięki orędziu o Zmartwychwstałym

Komentarze

53 odpowiedzi na „Ideał czy rzeczywistość ? (2 Ndz Wlkn 140427)”