Wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia! (31 Ndz C 2013)

lis 2, 2013

—

W trzydziestą pierwszą niedzielę roku C, a więc gdy zbliżamy się już do końca roku liturgicznego i w miesiącu listopadzie nasze myśli biegną w szczególny sposób ku naszym bliskim zmarłym i gdy stawiamy sobie może bardziej intensywnie pytanie o sens i znaczenie naszego życia oraz wszystkiego, co w nim czynimy i przeżywamy, Kościół podaje nam jako pierwsze czytanie fragment Księgi Mądrości, który wskazuje nam na pozytywny wymiar naszego życia. Czyni to w odniesieniu do samego Boga, jako Stwórcy i Protektora tego życia – życia każdego z nas i życia we wszystkich jego wymiarach.

Takie Słowo o afirmacji naszego życia i jego prawdziwym i głębokim sensie jest nam bardzo potrzebne zwłaszcza ze względu na to, że coraz to bardziej spotykamy się z kwestionowaniem sensu życia albo bardzo brutalnym nadużywaniem tego życia i brakiem szacunku wobec niego. Przejawia się to w podejmowanych przez niektóre państwa różnych formach ustawodawstwa (eutanazja, aborcja, interwencje w genom człowieka), w coraz to bardziej zacieśniającej się przestrzeni życiowej dla niepełnosprawnych czy przewlekle chorych (mimo oficjalnej mowie wspierającej), bezmyślnym czy brawurowym podchodzeniu do życia i narażaniu sią na ciężkie konsekwencje wskutek np. wypadków drogowych czy używania narkotyków.

Tak bardzo więc jest potrzebne pozytywne spojrzenie na życie, jako dar Boga, który wykracza poza ramy ziemskiej egzystencji i ma swoje znaczenie większe niż tylko wymiar ekonomiczny, czy poddany jakiejkolwiek ideologii „utylitarnej” tego świata.

Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia,
niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś,
bo gdybyś miał coś w nienawiści,
nie byłbyś tego uczynił.
Jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty tego nie chciał?
Jak by się zachowało, czego byś nie wezwał?
Oszczędzasz wszystko,
bo to wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia! (Mdr 11,24nn).

Przesłanie tego fragmentu Księgi Mądrości jest niejako balsamem na naszą ludzką codzienną egzystencję – doświadczaną trudami, niepokojami, troskami, lękami i bólami a czasem wprost zwątpieniami czy rozpaczą. Pozwólmy więc ogarnąć się temu Słowu. To słowo z księgi Mądrości nabiera pełnego wyrazu w świetle wydarzeń, jakie przeżyło na sobie – ze względu na nas – Wcielone Słowo Jezus Chrystus, prawdziwa i ostatecznie jedyna Mądrość życia.

1. Miłość pokonująca wątpliwości, odrzucenie itp.

Z miłości Bóg stworzył człowieka. Człowiek jednak zagubił w sobie świadomość tej miłości Boga. Stało się to w grzechu, gdy – idąc za pokusą złego ducha ‑ człowiek zwrócił się do siebie, do swoich możliwości, do swego poznania dobra i zła. Do „organizowania” sobie życia poza Bogiem i bez Boga. Otworzyły mu się oczy i poznał, że jest nagi. Zobaczył, że rzeczywistość życia wygląda inaczej, niż to przedstawiał kusiciel. Człowiek „zdobył” doświadczenie siebie, ale też poznał swoją rzeczywistą ograniczoność. Nawet jeśli poznaje dobro, nie zawsze jest w stanie je wykonać (zob. Rz 7).

W takich okolicznościach człowiek poznając siebie i poznając swoją ograniczoność oraz niewystarczalność, próbuje na różne sposoby zaradzić swojej „egzystencjalnej nędzy”. Próbuje „organizować” i przeprowadzać swoje dobro. Efekty tego są bardzo różne. Widzimy, że efektem wysiłku człowieka jest wieloraki postęp oraz wszelkiego rodzaju osiągnięcia i zdobycze, które ułatwiają mu życie i go wynoszą coraz bardziej w świadomości swej wielkości. Z drugiej strony ten sam człowiek, jakby jednocześnie, przeżywa wielorakie kryzysy, ucieka się do przemocy, prowadzi wojny, nosi w sobie wielkie rozczarowania, które niejednokrotnie prowadzi do desperackich kroków względem siebie samego i innych. Bo czymże są samobójstwa, zdrady, ataki terrorystyczne itp. Człowiek często wątpi w siebie, ponieważ zbyt mocno wpatruje się w siebie.

W tej sytuacji na ratunek człowiekowi przychodzi miłość Boga objawiająca się w Jego Mądrości. Do nas ludzi, do ludzkości – po długim przygotowaniu poszczególnych etapów historii zbawienia – przychodzi Wcielona Mądrość. Staje wobec ludzi w swoje słabości – właśnie jako człowiek. Można powiedzieć, że nie ma żadnych innych atutów i prerogatyw, jak wzięcie na siebie całej owej ludzkiej i słabości, błędu, odrzucenia itp. i niesienie tego wszystkiego w swoim ludzkim ciele mocą Mądrości. To ta Mądrość pozwoliła Mu przyjąć całą „absurdalną” sytuację krzyża przygotowaną przez „samostanowiącą” ludzką mądrość, ludzkie szukanie rozwiązań nawet przez odwoływanie się do Prawa Bożego. Oczywiście błędne i wypaczone.

2. Nie brzydzisz się niczym, co uczyniłeś

Tak mówi Autor Księgi Mądrości o Bogu jeszcze z punktu widzenia Starego Testamentu. Te słowa nabierają jednak jeszcze bardziej znamiennej wymowy, kiedy spojrzymy na nie w świetle wydarzeń dokonanych przez nas ludzi na Jezusie Chrystusie i tego, co Bóg Ojciec z Nim uczynił ze względu na nas.

Możemy powiedzieć, że Bóg nie tylko nie brzydzi się niczym, co uczynił, ale dopuszcza także to, że nie będzie brzydził się tym, co myśmy z Nim uczynili w Jego Synu. Wcielona Mądrość Boga, Jezus jako Człowiek, pozwoliła się nam tak „zniekształcić” w swoim człowieczeństwie, że „nie było na co spojrzeć”. Uznaliśmy Go za skazańca, odrzuconego wzgardzonego, zaliczonego do przestępców itd. (zob. np. Iz 53,1-12). Tak stało się z powodu naszej „mądrości” i na to przyzwoliła Mądrość Boga.

To objawienie mówi nam dzisiaj, że Bóg, który brzydzi się grzechem i „musi” wobec grzechu – nieprawości i bezbożności ‑ okazać swój gniew (zob. Rz 1,18), Ten Bóg grzechem uczynił swego Syna, byśmy my w Nim (dzięki Niemu i przez Niego) stali się sprawiedliwością Boga, tzn., tymi, w których Bóg ma upodobanie. Z tego wynika, że nawet najgorsza ludzka sytuacja, z której człowiek zwraca się do Boga i uznaje Jego sprawiedliwość, jest dla człowieka okazją do przeżycia akceptacji ze strony Boga. Nie brzydzi się niczym, co uczynił, nawet jeśli w tym kimś – jak w złoczyńcy na krzyżu, żałującym łotrze – jest zło i to zło zostaje uznane, Bóg przyznaje się do tego człowieka. Jest to bardzo ważne, by pielęgnować tę świadomość, wynikającą z wiary w sprawiedliwość Boga, który upomina się o człowieka – szczególnie w jego krytycznym stanie, gdy w takim człowiek się znajdzie.

3. Miłośnik życia

Człowiek – przez grzech ‑ popadł w „karę” śmierci. Słyszał o tym przed grzechem w raju i usłyszał ten „wyrok” po grzechu. Człowiek stale i na różne sposoby „słyszy” ten wyrok i powinien słyszeć, a nawet troszczyć się o to, by o tym słyszeć i to do niego docierało i by o tym pamiętał. Potrzebuję uznania tego, że jestem „skazańcem”, że śmierć przyjdzie i stanie się faktem w moim życiu.

Z drugiej strony właśnie w Jezusie Chrystusie, który przyjął nasze ludzkie śmiertelne ciało, słyszymy – dzięki Ewangelii – że ta śmierć Jezusa stała się ze względu na nas śmiertelnych dlatego, żebyśmy doświadczyli w Nim, że Bóg jest miłośnikiem życia. I to nie tylko „abstrakcyjnie” czy ogólnie jakiegoś życia, ale każdego życia. Każdy z nas ma możliwość – a nawet w pewnym sensie prawo – do tego, by usłyszeć, że Bóg jest miłośnikiem jego życia.

Oznacza to, że ja dzięki Ewangelii Jezusa Chrystusa, w której objawiła się pełnia miłości Boga, mogę usłyszeć, że Bóg jest miłośnikiem mojego życia. To dzieje się niezależnie od tego, w jakich okolicznościach życiowych mogę się znaleźć – nawet jak złoczyńca skazany na słuszną karę. Wystarczy w takich krytycznych okolicznościach uwierzyć w sprawiedliwość Boga. W sprawiedliwość objawioną w Jezusie Chrystusie i przyjąć (otworzyć się na przyjęcie) konsekwencji swojej niesprawiedliwości. Uznać swój grzech i zwrócić się do Miłośnika życia, który „oszczędza wszystko, bo to wszystko należy do Niego”. To właśnie On, Miłośnik życia, Swego Syna nie oszczędził, aby nam wszystko darować (zob. Rz 8,32; por. Rdz 22,16 i Rz 11,17-22).

Oszczędzasz wszystko, bo to wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia! (Mdr 11,26). Tak się dzieje i to jest prawdą, nawet jeśli umieramy. A właściwie tylko dlatego, że umieramy, możemy poznać, że to jest prawdą.

Bp ZbK

Wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia! (31 Ndz C 2013)

1. Miłość pokonująca wątpliwości, odrzucenie itp.

2. Nie brzydzisz się niczym, co uczyniłeś

3. Miłośnik życia

Komentarze

87 odpowiedzi na „Wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia! (31 Ndz C 2013)”