Obdarowanie i zadanie – dla uzyskania wspólnoty z Panem

lis 15, 2008

—

W trzydziestą trzecią Niedzielę roku A czytamy Ewangelię o talentach wg św. Mateusza (25,14-30). Jest to przypowieść znana i wielokrotnie komentowana. Bywa też bardzo często aplikowana do różnych sytuacji życiowych. W takich przypadkach myśli się też o różnych talentach. Naturalnie nie możemy wykluczyć możliwości takiego szerokiego zastosowania tej przypowieści do różnych czy wszystkich możliwych talentów, jakimi Bóg obdarza człowieka. Jeśli jednak uświadomimy sobie prawdę o tym, o co Jezusowi chodzi w Jego działalności wobec człowieka i w jakim kontekście swej działalności mówi o talentach, to wtedy musimy niejako zacieśnić zakres tych odniesień i wiedzieć przede wszystkim to, co dotyczy sytuacji potrzeby zbawienia człowieka, czyli darów Ducha Świętego. Spróbujemy w to wniknąć.

Najpierw przytoczmy istotne elementy dialogu „rozrachunku” dwóch pierwszych sług i trzeciego sługi z panem, który wcześniej powierzył im talenty.

Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana! (…)Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem…

Odbierzcie mu ten talent… Tego nieużytecznego sługę wyrzućcie na zewnątrz – w ciemności…

Dla pełnego zrozumienia tej przypowieści, a w szczególności tych słów pochwały skierowanych do jednych sług i słów ostrej krytyki skierowanych do ostatniego sługi, dobrze jest pamiętać, że Jezus wypowiada tę przypowieść w ramach swej mowy eschatologicznej. Jest to ostatnia przypowieść przed proroczą wizją sądu ostatecznego. Zamiarem Jezusa jest zapewne to, by skierować myśl i ducha człowieka na końcowy i definitywny „rozrachunek” z życiem.

Talenty – okazja do poznania mocy daru Pana

W Ewangeliach wszystko odbywa się w kluczu zbawienia człowieka i ma odniesienie do realizacji tego zbawienia. To Bóg w Jezusie Chrystusie powierza owoce swego zbawczego dzieła człowiekowi, by człowiek mógł wejść do Jego Królestwa i cieszyć się tam szczęśliwym życiem. Z mniejszym czy większym podkreśleniem musimy zwrócić uwagę, że sam Jezus jest w sytuacji kogoś, kto znajduje się przed faktem swoistego opuszczenia kraju, w którym pracował, nauczał dokonywał cudów. Teraz oto stoi przed wielkim wydarzeniem „opuszczenia swego kraju” i to On powierzy owoce swego dzieła swoim sługom.Prawda o Jego odejściu nie jest jednak jedyną prawdą czy nie jest całą prawdą. On powróci. On powróci ze swej Męki jako zmartwychwstały. On też powróci na końcu czasów jako sędzia wszystkich i wszystkiego. Wtedy objawi się cała Jego prawda. Objawi się ona także w tych, którzy przyjęli Go, którzy przyjęli od Niego „talenty”, którzy te dary przeżyli swoim życiu jako skuteczne i przynoszące owoc nowego życia.

Pan powierza talenty swoim sługom, bo ma do nich zaufanie i chce wprowadzić ich w udział w swoich dobrach. Więcej, chce wprowadzić ich w doświadczenie, że Jego dary są skuteczne i mogą przynosić owoc.W człowieku, który nimi operuje powstaje doświadczenie prawdziwości i wierności tego, kto mu dary powierzył. To może być skuteczne i przynieść dobre rezultaty nawet, gdyby komuś wydawało się, że pan jest wymagający – chce żąć, gdzie nie posiał i zbierać, gdzie nie rozsypał. Nawet tego rodzaju przekonanie czy uprzedzenie nie może zniwelować prawdy o skutecznej operatywności powierzonych człowiekowi darów. Ich skuteczność może jednak okazać się prawdziwa tylko wtedy, gdy ten, kto je otrzymał, puści je w obrót, a nie zatrzyma ich dla siebie. Inaczej mówiąc, będzie wierzył, że pan go nie oszukał, że talenty od niego otrzymane nadają się do wpuszczenia w obrót i do przynoszenia zysku.

Można powiedzieć, że chodzi o coś jeszcze większego. Ryzykując wpuszczenie w obrót otrzymanych talentów sługa wchodzi w relację bliskości ze swoim panem. To się okaże na końcu, gdy usłyszy słowa: „Wejdź do radości twego pana” i otrzyma obietnicę bycia postawionym nad wieloma dobrami. Jest to wyraz udziału w dobrach pana.

Lęk przed ryzykiem i brak zaufania wobec Pana

Nie zawsze jednak dar Pana spotka się z przyjęciem takim, które otwiera samego sługę na stosowne puszczenie daru w obrót i na zaryzykowanie. Przykład ostatniego sługi na to wskazuje. Jego słowa wypowiedziane przy oddawaniu otrzymanego talentu są wymowne. Po określeniu pana jako człowieka twardego, niejako usprawiedliwiając samego siebie ale jednocześnie odcinając się od swego pana przez brak zaufania, mówi: Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność!

Warto zapamiętać następujące elementy rozumowania i postawy tego sługi: Uważa on swego pana za twardego, który chce żąć gdzie nie posiał i zbierać, gdzie nie rozsypał. Postrzega swego pana jako kogoś, wobec kogo nie można mieć zaufania i przed kim trzeba mieć lęk, aby nie zostać wykorzystanym. On z takim panem nie chce mieć nic wspólnego: „ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność!” To sam sługa niejako wydał na siebie wyrok, że nie ma nic wspólnego ze swoim panem. Ob. przechował własność Pana, ale z niej nie skorzystał. Szansa poznania mocy daru Pana, jaką otrzymał, okazała sił zmarnowana. Nie tylko dlatego że niczego nie zyskał, ale przede wszystkim dlatego, że nie poznał Pana i z Nim się w swoim życiu rozminął.

Chrześcijaństwo to przede wszystkim odkrywanie relacji z Panem

Gdy spojrzymy całościowo na wydźwięk tej przypowieści, to widzimy, iż przez nią Jezus chce wzbudzić poczucie pewności i zaufania u tych, którzy będą mieć udział w znajomości Jego misterium Paschalnego. Powierza On swoim sługom cząstkę tajemnicy siebie i chce, by ona w nich wzrastała i przynosiła owoc. Będzie ona wzrastała tylko pod warunkiem, że oni zaryzykują, czyli wpuszczą otrzymaną tajemnicę w obrót. Będzie to oznaczało dla nich korzystanie w ich życiu z Jego mocy umierania i zmartwychwstania. Korzystania z Jego odejścia i powrotu. To będzie dokonywać się w ich życiu mocą Jego Ducha. Możemy nawet powiedzieć, że pod znakiem owych talentów jest ukryty dar Ducha Świętego, który chce skutecznie działać w człowieku i przynosić obfity owoc.

Konieczne jest jednak, aby człowiek nie postrzegał owych „wymagań” ewangelijnych, jakie są ukazane w sposób najbardziej dobitny w Kazaniu na Górze, jako wymagań Pana, który chce żąć, gdzie nie posiał i zbierać gdzie nie rozsypał , lecz jako obietnicę i dar Pana, który siebie udziela, aby w człowieku spełniło się to, co spełniło się w Nim samym. Ty wymagania jawią się bowiem jako zbyt wielkie a czasem wprost niesprawiedliwe dla człowieka myślącego tylko swoimi kategoriami, według swojego ducha; dla człowieka myślącego kategoriami swojego dobra. Takimi, przeciwnymi myśleniu człowieka, są np. nadstawienie drugiego policzka, miłość nieprzyjaciół, nieopieranie się złu (zob. Mt 5,20-48). Te prawdy i te rzeczywistości mogą się spełnić w człowieku tylko mocą Ducha Jezusa Chrystusa. On zaś Go daje wszystkim, którzy są gotowi przystąpić do Niego i pozwolić Mu w sobie działać.

Nie wszyscy jednak chcemy takie talenty otrzymywać i nie wszyscy chcemy takimi talentami operować, tzn. wpuszczać je w obrót tak, by one na nas przynosiły owoc. Nie wszyscy chcemy poddać się logice tych talentów, byśmy któregoś dnia mogli stanąć przed Panem i powiedzieć: Twoje talenty we mnie sprawdziły się, sprawiły we mnie podobne rzeczywistości, o jakich Ty, Panie, mówiłeś, jakie stały się w Tobie. Czasem wolimy zakopać ten talent i żyć do przyjścia Pana tak, jak byśmy go nie otrzymali. Jednakże wtedy choćbyśmy robili nie wiadomo co i dokonali nie wiadomo jakich dzieł, to wszystko nie będzie owocem z owego daru Pana. Jego talent nie został bowiem w nas dopuszczony do działania. Nie będziemy mieć relacji z Nim. Jeśli więc w czas się nie nawrócimy, może nas spotkać wyrzut i odrzucenie, jak w przypadku owego sługi złego i gnuśnego. Musimy jednak sobie przypominać i do tego się nawzajem zachęcać, byśmy byli świadomi, że dar Pana jest zawsze aktualny i zawsze, jak długo żyjemy, możemy go przyjmować i puszczać w obrót. Czasem jest też nam dana łaska zadziwienia, co ten dar w nas może sprawić i czasem jest nam też dawany udział w radości naszego Pana.

Ta przypowieść ma szczególny walor i znacznie, gdy ją odczytamy w kluczu katechumenalnym, czyli jako swoisty sprawdzian tego, czy Duch Jezusa Chrystusa przynosi owoce w życiu tych, którzy – przygotowując się do Chrztu – otrzymali zadatek mocy Jezusa Chrystusa, by doświadczyć w sobie owoców tej mocy.

Zakończę modlitewnym wezwaniem:

Panie, daj nam ducha zawierzenia Tobie, byśmy pozwalali działać Twojemu Duchowi w nas.

Bp ZbK

Obdarowanie i zadanie – dla uzyskania wspólnoty z Panem

Talenty – okazja do poznania mocy daru Pana

Lęk przed ryzykiem i brak zaufania wobec Pana

Chrześcijaństwo to przede wszystkim odkrywanie relacji z Panem

Komentarze

38 odpowiedzi na „Obdarowanie i zadanie – dla uzyskania wspólnoty z Panem”