Obietnica (21. Ndz A – 200823)

Dzisiejsza, 21. Niedziela roku A stawia nas wobec prawdy obietnicy. Właściwie sposobu spełniania się Bożej obietnicy w człowieku i przez człowieka. Jest wielka tajemnica mądrości Boga, który się objawia ze swoim planem – jak to ujmie św. Paweł w Liście do Rzymian w czytanym dzisiaj fragmencie. Apostoł wypowiada te słowa swoistego zadziwienia i zadumania na zakończenie swojej długiej refleksji (rozdziały 9-11) na temat wybrania i specyficznego „odrzucenia” wybranych (chodzi o naród wybrany i jego rolę w historii zbawienia całej ludzkości).

Mądrość Boga

Czytany dzisiaj fragment Listu do Rzymian jest właśnie zakończeniem tej refleksji

O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga!
Jakże niezbadane są Jego wyroki
i nie do wyśledzenia Jego drogi!

Kto bowiem poznał myśl Pana
albo kto był Jego doradcą? (Rz 11,33n)

Tak z zadziwieniem wyznaje św. Paweł mądrość planów i działania Boga, gdy patrzy na historię Izraela, swoich braci, którzy nie przyjęli prawdy o spełnieniu obietnic w Jezusie Chrystusie. Odkrywa jednak w tym nie załamane się planu Bożego, lecz przedziwny sposób realizacji tego, co właśnie stanowi sedno obietnicy. Ta obietnice spełnia się jakby przez pośrednictwo tego, co może wydawać się i być odczytywane jako coś, co się nie udało. Wierność Boga jest większa od ludzkiego wyobrażenia sposobu spełniania się obietnicy. Jak do tego dochodzi?

Potrzebne doświadczenie pomyłki, braku itp.

Czytany dzisiaj fragment Listu św. Pawła wprowadza zdanie (którego nie ma w dzisiejszym czytaniu) podsumowujące całe rozważanie historii „odrzucenia” wybranych, by udostępnić spełnienie obietnicy wszystkim pozostałym:

Albowiem Bóg poddał wszystkich nieposłuszeństwu,
aby wszystkim okazać swe miłosierdzie (Rz 11,32).

W naszym ludzkim odczuciu i jeszcze bardziej w poczuciu ludzkiej sprawiedliwości wydaje się to niesłuszne i niesprawiedliwe. Po co wybierać, by poddawać nieposłuszeństwu, aby to posłużyło okazaniu miłosierdzia wszystkim.

Nieposłuszeństwo

Gdy Apostoł mówi o poddaniu nieposłuszeństwie określa to terminem wskazującym na „zamknięcie pod kluczem”. Jak to rozumieć?

Wydaje się, że trzeba odnieść się do pierwszego nieposłuszeństwa, które przez Boga zostało niejako sankcjonowane. To był stan człowieka, który wybrał swój drogę i Pan Bóg mu pozwolił tą drogą kroczyć aż do swoistego absurdalnego punktu, który w ostateczności stał się punktem zwrotnym.

Zarówno poganie jak i później Naród Wybrany, każdy na swój sposób, mogli poznać wolę Boga i ją pełnić. Jednak nie uczynili tego i każdy na swój sposób szedł swoją drogą. Apostoł przedstawił to w pierwszych trzech rozdziałach swego Listu.

Pan Bóg tę drogę nieposłuszeństwa respektował i pozwalał na to aż do momentu przyjścia Jezusa. On to wszedł na drogą ludzkiego życia i na niej otworzył nowy sposób bycia. Stało się to nie w nieposłuszeństwie, lecz w posłuszeństwie.

Spełnienie obietnicy i przekazanie jej

Jezus wziął na siebie skutki nieposłuszeństwa zarówno pogan jak i Narodu Wybranego i został ukrzyżowany. W ten sposób zostało wszystkim zostało okazane zmiłowanie. Z niego korzystają ci, którzy wierzą, którzy przyjmują Jezusa Chrystusa.

Tę obietnicę jako już spełnioną Jezus przekazuje Kościołowi, a w szczególności Piotrowi, którego minuje skałą, czyli opoką.

Ty jesteś Piotr, czyli Opoka,
i na tej opoce zbuduję Kościół mój,
a bramy piekielne go nie przemogą.

Gdy odwołamy się do całej sceny pod Cezareą Filipową i mamy w pamięci zaparcie się Piotra na dziedzińca Arcykapłana, kiedy to powiedział: Nie znam tego Człowieka (Mt 26,72nn), rozumiemy o jaką „opokę” chodzi. Nie jest to Piotr, który jest pewien swojej wierności, lecz Piotr, który się zaparł i się nawrócił. Lepiej: żył w nawróceniu. Przeżywał to z głębokim żalem i bólem, ale zapewne też z wdzięcznością, bo został uratowany od przekonania co do swojej wierności. Od tego czasu jego wierność była wiernością skruszonej doszczętnie skały, która otrzymała nowe spoiwo i nową konsystencją. Było to właśnie doświadczenie zmiłowania Boga.

Wszystko, co jest budowana na tej logice, na tej „opoce”, na tym doświadczeniu Piotra otrzymuje trwałość, której nic i nikt nie może pokonać.

Do spełnienia się obietnicy w całej rozciągłości i w Bożym wymiarze (wydaniu) potrzebne było doświadczenie niewierności człowieka. Tak jest ze wszystkimi, tak jest z Narodem Wybranym i z każdym wybranym. Tak jest z Piotrem – Opoką. Tylko w tej logice i tej koncepcji życia jest pełna prawda i prawdziwe zwycięstwo.

Bp ZbK