Czytanie Pisma świętego (2). Jak rozpoczynać (160815)

sie 15, 2016

—

W poprzednim wpisie wspomniałem o potrzebie zaznajomienia się – choćby bardzo ogólnego – z etapami historii zbawienia, jaką Bóg prowadził z Izraelem i pośrednio także miało to i nadal ma odniesienie do całej ludzkości i do każdego człowieka.

Bogactwo i „wielopostaciowość” historii zbawienia

Czytanie Pisma świętego to zaznajamianie się z tą historią. Ta historia jednak, jak to już było poprzednio wspomniane, nie jest tylko historią „obiektywną” która sią stała i jest zamknięta. Nie jest z nią tak, jakby należały tylko do przeszłości. Jest to historia prawdziwa. To znaczy skoro się stała to zawsze się staje. Jest zawsze aktualna.

Wydarzenia, które stały się z Abrahamem, stały się także dla mnie i ze względu na mnie. Stały się także ze względu na moich bliskich. Chodzi o wszystkich moich bliskich. Dotyczy to zarówno tych, z którymi tu i teraz chętnie dzielę moją „dzisiejszą historię” jak i tych z którymi mi to przychodzi trudno. Co do pierwszych to jest jakby oczywiste. Mamy bowiem wspólną płaszczyznę życiową i trwamy w porozumieniu i jedności. Co do drugich, to bywa, że czasem chciałbym niejako wykreślić jeśli nie całą tę historię, to przynajmniej duże jej fragmenty. Żeby jednak moja historia była prawdziwa, to musi obejmować także to, co nie zawsze mi pasuje. Ci, których Bóg powoływał, aby w niech i przez nich wypełniało się Jego Słowo, musieli doświadczać konieczności rezygnacji ze swoich planów i swojej koncepcji życia. Odkrywali to, jako ratunek i błogosławieństwo dla siebie, mimo, że przychodziło im zmagać się z tyloma innymi koncepcjami, z innymi ludźmi a także z samy sobą.

Co więc robić?

Ponieważ w czytaniu Pisma świętego chcę dochodzić do prawdy, ją poznawać i uczyć się przeżywać wszystkie wydarzenia w prawdzie, muszę (jest to dla mnie potrzebne, jest to wprost konieczne) otworzyć się na takie objawianie się Pana Boga dla mnie, w którym będą oświecane także te wszystkie zakątki mojego życia, które dla mnie dziś są niejasne albo przed którymi uciekam, czy wolałbym, żeby ichnie było. Wobec tego pierwszym warunkiem, który mnie dotyczy przy czytaniu Pisma świętego, jest to, bym moją otwartość pojmował bezwzględnie.

Co to znaczy? Oznacza to potrzebę (wręcz konieczność) zostawienia własnych uprzedzeń, planów, projekcji dotyczących innych osób. Ja nie muszę chcieć (nie powinienem tego robić), wyczytać, jak jestem poprawny i jak inne osoby powinny mnie akceptować. Podobnie: nie powinienem chcieć „wyczytać”, jak inne osoby i ich działania są w błędzie, jak nie mają racji, jak są dla mnie przykre itp. Naturalnie te i takie myśli będą za mną chodziły i stale wciskały się „brzęcząc” jak przysłowiowe natrętne much czy komary. Tak będzie. Świadomość tego pozwoli mi właściwie wołać z głębi serca: Mów, Panie, bo twój sługa chce słuchać. Mów głośniej! Mów bardziej skutecznie! Mów tak, by mi zadźwięczały uszy, moje wewnętrzne uszy. Mów tak, bym nie miał złudzeń co do siebie itp.

Na początku słuchania (zresztą zawsze) potrzebne jest nastawienie otwartości na to, by być niejako pozbawionym swoich racji i praw, swoich faktycznych czy domniemanych zasług czy przywilejów. Trzeba niejako pozwolić się rozebrać z samego siebie i stawać w swojej nagości, czyli w prawdzie, bez udawania. Aby to mogło się stać, trzeba przywoływać stale Ducha Świętego. Nie tylko dla pocieszenia (mnie tak, jak ja bym chciał) czy poczucia własnej poprawności itp. lecz także po to, by demaskował, odkrywał prawdę. Tak jak to wołamy w sekwencji: Nagnij, co jest harde, rozgrzej serca twarde, prowadź zabłąkane!

Potrzeba zgody na wszystko: Mów, Panie, bo sługa twój słucha. Słucha ten sługa, który nie wie. Słucha ten sługa, który niejednokrotnie pobłądził. Słucha ten sługa, który ma serce harde i przewrotne. Słucha ten sługa, który nie umie słuchać i chce się tego nauczyć. Ty, Panie, możesz stosować wszystkie metody przebijania i otwierania uszu twego sługi. Chcę zobaczyć i chcę doświadczyć, że Ty, Panie, prowadzisz dobrze historię mojego życia, tak jak prowadziłeś historię Abrahama – nawet wtedy, gdy mu poleciłeś złożyć w ofierze swego syna Izaaka; jak prowadziłeś historię Dawida, gdy zobaczył swój grzech; gdy zaakceptował prześladowanie ze strony swego syna; jak prowadziłeś historię Jeremiasza nawet wtedy, gdy został niesłusznie wrzucony do cysterny i jak tylu innym objawiałeś się i byli z powodu znajomości Twego słowa traktowani jak obcy i wyrzutkowie – czasem tylko dlatego, że poznali coś z Ciebie, Panie. Chcę poznać i nieść w sobie doświadczenie, że Ty jesteś Słowem życia. Chcę poznać i doświadczyć, że jest dobrze, jeśli nie mam innych (to znaczy moich) rozwiązań. Nie mam do kogo się zwrócić, Ta masz słowo życia wiecznego (zob. J 6,68).

Chcę czytać Pismo święte; Chcę słuchać Słowa; Chcę pojmować jego tajemnicze mówienie; Chcę, by Słowo spełniało się we mnie.

To te kilka refleksji na dziś

Pozdrawiam

Bp ZbK

Czytanie Pisma świętego (2). Jak rozpoczynać (160815)

Bogactwo i „wielopostaciowość” historii zbawienia

Co więc robić?

Komentarze

24 odpowiedzi na „Czytanie Pisma świętego (2). Jak rozpoczynać (160815)”