Znać głos Pasterza (4. NdzWlkn 170507)

by bp Zbigniew Kiernikowski

 

W dzisiejszej Ewangelii Jezus przedstawia się jako Dobry Pasterz, jako Brama owiec. Tym, co jest wyrazem komunikacji między Pasterzem a owcami jest Jego głos. Owce znają ten głos i słuchają głosu Pasterza; On zaś je prowadzi, staje na ich czele, a one postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą bo nie znają głosu obcych.

Co to znaczy znać głos Pasterza. Jaki to jest głos. W czym on się przejawia i jak rozbrzmiewa. Gdzie i kiedy można go słyszeć.

Głos Pasterza – Jezusa to jest głos Boga wyrażony w ludzkim ciele i ludzkim języku. Oczywiście można odwoływać si do wielu momentów działalność Jezusa. Do tego, co działo się w czasie, gdy On ludzkimi stopami chodził po ziemi i do tego, co dzieje się przez blisko dwa tysiące lat życia Kościoła.

Gdy zechcemy scharakteryzować ten głos i ująć go w pewne ramy czy kategorie, to najlepiej wskazać na dwa bieguny, które obejmują wszystko. Dwie sytuacje jakby skrajne, w których zawiera się wszystko co ludzkie, a jest przeżyte przez Jezusa jako Syna Bożego, który po to przyszedł do ludzi, aby być Pasterzem prowadzącym ludzi z błędnych i fałszywych „pastwisk” do prawdziwej owczarni.

Jako te sytuacje skrajne, które obejmują wszystko i stanowią ramy Głosu Boga możemy uznać i rozpoznać najpierw wołanie Jezusa: Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, bo te rzeczy zakryłeś przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom (zob. Mt 11,25nn i Łk 10,21n). A drugim krańcem jest wołanie Jezusa na krzyżu słowami Psalmu 22: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił (Mt 27,46).

Jaka jest owa rozpoznawalna prawda zawarty w tych słowach i w tym głosie Pasterza? Co jest tym, co możemy rozpoznać jako właściwy komunikat dla naszego życia?

On jest z nami i wskazuje po pierwsze na to, że wszelkie pocieszenie, wszelkie błogosławieństwo, wszelka prawdziwa pomyślność życia pochodzi od Ojca i może być przyjęta w prostocie i pokorze serca. A po drugie, że prawdą i „losem” człowiek po grzechu jest przeżycia chwili „opuszczenia”. Jest doświadczenie jakby zawieszenia, pustki i bezsensu – tak odbieranego przez człowieka, ale będącego jednocześnie wyrazem pochylenia się boga nad człowiekiem. Jezus to przeżył. Nie pozostał w ciemności tego doświadczenia opuszczenia i śmierci. Został wskrzeszony. Żyje, jako Pasterz wskazujący, że człowiek musi coś z tego doświadczenia sam przeżyć, aby spotkać Boga – Ojca, Dawcę życia.

Te dwa aspekty głosu Pasterza obejmują całe Jego działanie i pasterzowanie. On jest z nami i objawia nam prawdę życia. Wskazuje na Boga jako swego i naszego Ojca. Obyśmy byli wyczuleni na Jego głos i poznawali ten głos. Obyśmy nie dawali się zwodzić innym głosom, głosom innych pasterzy (zob. Pnp 1,7).

Bp ZbK

css.php