W piątą Niedzielę Wielkanocną jako pierwsze Słowo otrzymujemy fragment Dziejów Apostolskich opowiadający o wydarzeniach, jakie miały miejsce podczas tak zwanej pierwszej podróży misyjnej św. Pawła ijego towarzyszy, w szczególności Barnaby. Działo się to na terenach Azji Mniejszej, dzisiejszej Turcji, w miastach Ikonium, Listra, Derbe i Antiochii.

Wszędzie tam działo się podobnie: z jednej strony było wielkie zainteresowanie przepowiadaniem Pawła i jego towarzyszy, a z drugiej – powstawały opozycja, głównie ze strony ówczesnych Żydów, którzy wzniecali i organizowali sprzeciw przepowiadaniu Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, jako tego, w którym zostały wypełnione wszystkie obietnice dane ojcom w narodzie wybranym oraz obietnica wylania Ducha Świętego także na pogan, którzy uwierzą. Apostołowie wędrowali od miasta do miasta i, mimo spotykanych trudności, głosili Chrystusa wskutek czego powstawały wspólnoty wierzących na terenach pogańskich. Apostołowie czynili to wszystko, jak zapisał św. Łukasz:

Umacniając dusze uczniów,
zachęcając do wytrwania w wierze,
bo przez wiele ucisków
trzeba nam wejść do królestwa Bożego (Dz 14,22).

Przez działalność Apostołów, którzy niezależnie od trudności i sprzeciwu z jakimi się spotykali, wracali do braci, objawiała się moc Ewangelii

 

1. Moc przepowiadania

Kto usłyszał Ewangelię i został nią dotknięty, jak to było m.in. w przypadku św. Pawła, i przyjął ją jako prawdę swego życia, ten doświadcza w sobie czegoś przedziwnego: «nie może nie mówić tego, co widział i co słyszał», Czytaj więcej…


css.php