Czy wolno . . . ? (27. Ndz B 2009)

„Jeśli są one oparte na Chrystusie i małżonkowie (albo przynajmniej jedno z nich) przeżywają swoje życie, jako nowe stworzenie (wynikające z chrztu) uzdalniające do życia nie dla siebie, to ich małżeństwo będzie nierozerwalne.”
„Każde więc załamanie się relacji w chrześcijańskim małżeństwie świadczy o braku tego odniesienia i jest w jakiejś mierze zdradą samego Chrystusa. Jest – że tak można powiedzieć – manifestacją, że Chrystus okazał się niewystarczający czy nieskuteczny. Nie jest to więc tylko przekroczenie czy złamanie prawa, lecz jakaś forma czy jakiś przejaw zaparcia się własnej chrześcijańskiej egzystencji a konkretnie odniesienia do Jezusa Chrystusa.”

Zawsze rozumiałem miłość chrześcijańską właśnie jako w pewnym sensie zaparcie się siebie, rezygnacji z własnych zachcianek na rzecz drugiego człowieka. Tym bardziej taka postawa wydawałaby się naturalna dla małżonków, którzy chcą dobra współmałżonka nie tylko tak jak dobra swojego, ale nawet bardziej. Miłość w tym kontekście daleka jest od emocjonalnego zauroczenia, ale gotowa jest do poświęceń. Jest to zadanie trudne, szczególnie z naszą ludzką tendencją do egoizmu i współczesną kulturą hedonizmu. Człowiek bez specjalnej łaski nie potrafiłby chyba sprostać takiemu zadaniu. Czy w związku z tym uważa ks. biskup, że chrześcijański sakrament ślubu można traktować, nie tylko jako obietnicę małżonków względem siebie, ale jako obietnicę Żywego Boga, że uzdolni małżonków do podołania tym wyzwaniom? W tym kontekście zerwanie więzi z Bogiem poprzez grzech wiązałoby się z utratą lub osłabieniem tej nadprzyrodzonej łaski, która pozwala poradzić sobie z trudami takiej miłości.

#2. Paweł
W sakramencie małżeństwa, gdy małżonkowie ślubują sobie przed Bogiem miłość, wierność i uczciwość, nie tylko obiecują ze soba trwać, wzrastać, znosic się… itd. Udzielając im swego błogosławieństwa równiez Bóg „obiecuje” w sposób ciągły i niezmienny wspierać ich swoją łaską i pełnią błogosławieństwa. Sakrament, poprzez który działa Bóg uzdalnia ich do prawdziwej miłości.

Jezus w dialogu z faryzeuszami (wymykając się zastawionej pułapce) mówi wprost: tu nie chodzi o przepisy Prawa,liczy się coś więcej! Małżeństwo to nie kontrakt. Człowiek ma zbyt wielką wartość a miłość zbyt dużą powagę, by „uprawiać legalizm”, by sprowadzić wszystko do zimnego przepisu. Dlatego wraca do początku, do źródła (vide:1 czytanie). Tu jasno widac, że chodzi o odkrycie wspólnoty, więzi, jedności, jaką Bóg ma w sobie, jaka łączy Go ze stworzeniem, jaką wszczepił w serca ludzi…
Tylko odkrycie pierwotnej woli Boga, znalezienie w niej mocy, udalnia do autentycznego życia i owocowania w małżeństwie.

Uzdolnienie do przeżywania miłości w stosunku do drugiego człowieka jest skutkiem odkrycia dokonanego przy chrzcie:mogę umrzeć i żyć, aby naprawdę żyć musze wcześniej umrzeć. Na wskutek przyjęcia tej prawdy Duch Święty może prowadzić mnie tak , abym żył na obraz i podobieństwo Boga. Sakrament małżeństwa konkretyzuje jedynie tą prawdę w przypadku relacji małżeńskiej.Czy nie zuważyliście jakie kłopoty sprawia w związku z tym używanie publicznie słowa „miłość”?Ja spotykam się najczęściej z rozumieniem Jej jako relacji małżonków lub coraz częściej jako relacji seksualnej.Używanie tego określenia dla opisania odniesienia do osoby spoza rodziny kompletnie nie funkcjonuje.Ja aby nie wzbudzć szoku i choć trochę być zrozumianym używam słowa „przyjaźń”.W kościele podczas Eucharystii wielokrotnie używamy określenia miłość ale nie po wyjściu ze Mszy, słowo to (i prawdopodobnie postawa , która ono opisuje )zostaje jakby zapominane.

Dziękuję Księdzu Biskupowi za te rozważania. Bardzo mnie ucieszyły, bo przygotowując się do wprowadzenia, odkrywałam to, o czym Ksiądz Biskup napisał. Miałam wprowadzenie do pierwszego czytania i modliłam się długo o zrozumienie, bo to Słowo pozostawało dla mnie zamknięte. „Przyswajałam” je tylko na poziomie informacji, mając jednocześnie świadomość, że Pan Jezus odpowiadając faryzeuszom, odwołał się właśnie do tego fragmentu.
Przed grzechem pierworodnym mężczyzna przyjmował kobietę jako dar, gdy Bóg przyprowadził kobietę do mężczyzny, to mężczyzna się uradował – te słowa, które wypowiada mężczyzna „ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała” wydają mi się być okrzykiem radości 🙂 Jakoś odkrywcze w tym przygotowaniu stało się dla mnie, że to że kobieta „kieruje swe pragnienia ku mężowi, a on nad nią panuje” (Rdz 3,16), jest konsekwencją grzechu pierworodnego. Pytanie faryzeuszy też mi się wydaje jakimś objawem panowania mężczyzny nad kobietą. A Jezus przypomina, że w zamyśle Boga kobieta miała być mężczyźnie pomocą, aby stanowili jedno ciało. Człowiek przez grzech tę jedność rozerwał i pytanie faryzeuszy jest ukierunkowane na dalsze rozrywanie jedności, którą Bóg zamierzył. Mąż jak władca może odprawić żonę jak zbędny ciężar. W naszej kulturze w równym stopniu żona może odprawić męża. Dla samych Apostołów nauka Jezusa musiała być zaskakująca, skoro jeszcze raz Go potem pytali o tę kwestię.
Kiedy zamysły Boże przestają być dla mnie kompasem i zaczynam się skupiać na wypełnianiu Prawa, kiedy w wypełnianiu Prawa widzę jedynie własny interes, to okazuje się, że staję się… wrogiem tego Prawa, a nie jego sprzymierzeńcem.
Pozdrawiam 🙂

@morszczuk
Zgadzam sie w 100% tak to właśnie rozumiem, dzięki za ubranie tego w słowa:)Pozdrawiam

Dzięki Julio,na pewno wezmę do ręki tą Encyklikę!
Jednak siła tego słowa pochodzi moim zdaniem z jednorodności tego pojęcia a nie jego podziale znaczeniowym.Jezus dał przykazanie o miłości drugiego człowieka a nie brata, sąsiada, dziecka czy matki.Bardzo stanowczo a nawet brutalnie potraktował uczniów gdy zwracali mu uwagę, że rodzina pod tym względem jest w jakikolwiek sposób wyróżniona.Taka sama miłość obejmuje najbliższego przyjaciela (przyjaciółkę) jak i złośliwego urzędnika ( przepraszam z góry urzędniuków za niekorzystne wyróżnienie).

Jezus patrzy na swój Kościół, jako na piękną pannę młodą gotową do zaślubin. Zrodził ją na Krzyżu i na Krzyżu dał dowód swojej miłości do niej. Jego męka i śmierć są Jego pieczęcią na spisanym krwią akcie małżeńskim. Swoim życiem uczynił ślub wierności i miłości wiecznej. I pozostał z nią – swoją oblubienicą tu na ziemi, by stale karmić ją swoją miłością, by nieustannie przypominać o swoim miłosierdziu, by poprzez swoją obecność w Najświętszym Sakramencie świadczyć o swojej wierności. Kościół – oblubienica Jego nieustannie szykuje się na gody. Nieustannie zwraca się do Niego. Kościół Chrystusowy – oblubienicę tworzą jednak słabi ludzie. Toteż i ona miewa swoje wzloty i upadki. Rozwija się, kwitnie, aby za moment doznawać udręk, prześladowań, napaści.
Zwróćmy uwagę na fakt, iż Jezus w tym fragmencie wskazuje na nierozerwalność małżeństwa. I Jego związek z Kościołem – oblubienicą jest trwały, nierozerwalny. Stanowimy jedno ciało. Jezus jest głową, Kościół zaś – Jego członkami. Jeden Duch nas przenika – Duch Święty. Do jednego celu dążymy – ku wieczności w Niebie. Gdy dzieje się coś niedobrego w Kościele, Jezus odczuwa to w sobie i staje się to Jego cierpieniem. Nie ma oddzielnego cierpienia Kościoła i Jezusa. Jest jedno. To, co jest Jego boleścią, jest również i naszą. Doskonale odczuwają to dusze ściślej z Nim zjednoczone. Wspólnie też rodzimy dusze do świętości. Rodzą się one w łonie Kościoła. Przez Kościół karmione Ciałem i Krwią Jezusa, rozwijają się uczestnicząc w Sakramentach świętych, korzystając z całego dorobku wieków chrześcijaństwa, wsparcie Duchem Świętym, stają się ożywczymi światłami wskazującymi drogę całemu Kościołowi. Zwracają uwagę na pewne aspekty wiary i życia w zjednoczeniu z Bogiem – Oblubieńcem. Stają się one tym nowym płomieniem miłości, odradzając ją stale w Kościele, sprawiając, że wciąż na nowo oblubienica Chrystusa zakochuje się w swoim Oblubieńcu, odkrywa nowe spojrzenie na miłość, Boga i Jego przymioty. Ciągle ta miłość zdaje się być nowa, młoda i świeża. To właśnie dzięki tym duszom, odradza się ten związek Boga z Kościołem. I tak, jak organizm bez głowy żyć nie może, tak Kościół – oblubienica bez Jezusa, będącego głową również nie będzie istniał. Całe życie jest w Nim. Z Niego płynie i do Niego powraca. On jest pniem, źródłem, jądrem, trzonem, On winoroślą. Kościół, Jego gałązkami, odroślą, liśćmi, kwiatami, owocami, członkami. On stanowi byt, istotę, jestestwo Kościoła. Jest jego duszą, Duchem, tchnieniem życia. To prawdziwie związek nierozerwalny. Bowiem odejście od Chrystusa oznacza po prostu śmierć.

Ad 13 Czy to znaczy,że podaje Ci małe dawki arszeniku.

#17. Owieczka

Doprecyzowując wpis należy dodać. Jeden Bóg, jedna natura, jedna miłość, jedno działanie – a Trzy Osoby: Ojciec, Syn, Duch Święty. Trzy rozróżnialne Osoby. Jedna naura!- a trzy Osoby! Trzy Osoby, ale jedna zasada, jedna i ta sama (nie: “taka sama”) natura. Ojciec jest Bogiem, Syn jest Bogiem i Duch jest Bogiem, wszyscy Trzej są tym samym Bogiem. Zjednoczenie bez pomieszania, rozróżnienie bez podziału.
Rozum ludzki zostaje gdzieś na dole, tu wchodzimy w obszar tajemnicy, której dotknąć można pokorną i miłującą wiarą.

Myślę, że warto pisać dokładnie, by komuś nie pomieszać pojęć. Pozdrawiam.

#18 morszczuk
Dzięki za korektę , bardzo była potrzebna .

#21kjl
Trochę humoru, choćby czarnego !:)! nie zaszkodzi.
Pytaj proszę śmiało.Jednym z najważniejszych moim zdaniem słów na świecie jest słowo „dlaczego?”

Największą potrzebą człowieka jest potrzeba miłości, potrzeba bycia kochanym. Jest to potrzeba pierwotna, bardzo silna i często realizowana egoistycznie. Kiedy doświadczamy miłości czujemy się spełnieni, nawet wtedy, gdy brakuje nam wielu rzeczy. Eros, agape, philia, caritas – wszystkie stanowią jedną Bożą miłość.Kiedy odkrywamy /doświadczamy / jej w sobie, tę potężną siłę, która porusza słońce i gwiazdy, wtedy pragnienie bycia kochanym zamienia się w pragnienie bycia potrzebnym. Potrzebnym dla innych również dla tych, którzy nas nie kochają. Rozdać siebie za nic, za darmo, z miłości do Boga.
Dla męża mam swoje ciało, dla innych uśmiech i dotyk ręki, dobre słowo i dobrą radę. Mogę dać swoją rzetelną pracę ale też swoje błędy, niezaradność i ograniczenia, aby inni mogli je naprawiać i czerpać z tego radość. Przyjmuję cierpienie, brak zrozumienia i akceptacji, aby mogła owocować pokora a z nią chęć służenia innym. Oczywiście nie dzieje się tak idealnie,bez błędów i bez upadków, które zawsze się pojawiają.
Każdy człowiek ma bardzo wiele do rozdania. Chwałą Boga jest człowiek żyjący, stworzony na obraz i podobieństwo Trójcy Przenajświętszej o której tak pięknie pisze Morszczuk – patrz # 18

Witam
Mam takie pytanie, bo to mnie dręczy czy masturbacja jest grzechem?

A jak się wyspowiadać z masturbacji, trochę się tego wstydze.

46 Tak przyszli do Jerycha. Gdy wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. 47 Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida14, ulituj się nade mną!» 48 Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!» 49 Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go!» I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». 50 On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. 51 A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni15, żebym przejrzał». 52 Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.
Mk. 10, 46-47

Spojrzałbym na ten fragment Pisma z perspektywy księgi Mądrości :

A dzieci cudzołożników nie osiągną celu, zniknie potomstwo nieprawego łoża. Jeśli nawet żyć będą długo – za nic będą miani i na końcu niechlubna będzie ich starość. A jeśli wcześnie pomrą, będą bez nadziei i bez pociechy w dzień sądu: bo straszny jest kres plemienia grzesznego!
Mdr. 3 16-19

Autor ew. wg św. Marka podaje imię ojca Bartymeusza, Tymeusz. Możemy więc zakładać, iż znane było pochodzenie Bartymeusza, iż był on Żydem, religijnym, z prawego łoża. Nie było więc problemu dla Chrystusa przywrócić mu wzrok. Chrystus uzdrawia również i „pogan” np. Kobieta Kananejska. Lecz w taki razie jak te wydarzenia z Bartymeuszem lub kobietą kananejską mają się do powyższego fragmentu z Księgi Mądrości?

Jak ja mam uwierzyć, jak zaufać Bogu skoro ten fragment jasno definiuje mój los, moje przeznaczenie?
W oczach Kościoła, jestem dzieckiem z nieprawego łoża, mój Tata i Mam nie mieli ślubu Kościelnego, co prawda babka mnie ochrzciła, Ojciec przekazywał mi wiarę,na swój sposób, ale jestem z nieprawego łoża, nawet w moim świadectwie chrztu jest wpis „matrimonio cywile”, ślub cywilny.
Zastanawiam się jak będą traktowane dzieci, których rodzice mają stwierdzenie nieważności ślubu Kościelnego. Niby ślubne, ale ze ślubu którego nie było. Tu akurat łatwiej zakręcić egzegetom, gdyż z pewnością wyjaśnią, że sakramentu nie było, ale to nie obciąża dzieci, gdyż… np. jedna ze tron była przekonana, miała ufność, że ten sakrament jest. Podobnie jak ksiądz, który by w sposób niegodny odprawiał eucharystię, on ma grzech, ale ci co przyjmowali eucharystię przyjęli ją godnie i prawdziwie, choć transsubstancja była nieważna, to jednak dla tych co przyjmowali była ważna.

Zastanawiam się, skoro Pismo jest całością, jednością, to jak ja i inni którzy przyszli na świat czy to w związkach cywilnych, czy też z tzw. „wpadki”, jak my mamy ufać i wierzyć?
Jak ten konkretny fragment Pisma ma wzbudzić we mnie wiarę, jak ja mam zaufać Panu?
Pax
Jaar