e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:6 lipca, 2014
• Komentarze:12 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

W czternastą niedzielę roku zwykłego czytania liturgiczne w sposób bardzo prosty a jednocześnie zdecydowany i radykalny wzywają nas do odczytania królewskiego przesłania zwycięstwa, które jest jednak bardzo odmienne od naszego powszechnego odczucia i przekonania w tej materii.

W ogólnym odczuciu zwycięstwo kojarzy się zazwyczaj z doświadczeniem czy faktem pokonania kogoś, kto jest przeciwny albo kto bywa postrzegany jako przeciwnik. Zwycięzca zaś jest odbierany czy sam pojmuje siebie jako tego, kto ma rację, nawet gdyby – jak to zresztą bywa nierzadko – nie miał racji i nie działał sprawiedliwie. Łączy się to zazwyczaj z przemocą dokonaną w niesprawiedliwości. Bardzo łatwo prowadzi do wszelkiego rodzaju niszczenia i korupcji (zepsucia) normalnych relacji między ludźmi. W takich przypadkach prawda, sprawiedliwość, poszanowanie godności człowieka itp. schodzą na dalszy plan a bywa, że nie zostają wcale brane pod uwagę.

Oto słyszymy słowa Proroka:

Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie,
Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski.
Pokorny jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy … 
On zniszczy rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem . . . (Za 9,9n)

 

Oto zapowiedź radości sprawiedliwości, ale także zniszczenia i pokonania. Warto zastanowić się przez chwilę nad sensem i sposobem realizowania się zapowiedzianego zwycięstwa.

 

1. Król idzie . . .

Zapowiedź dotyczy nadejścia, albo raczej w ogóle przychodzenia czy nadchodzenia króla. Możemy myśleć o jednorazowym wkroczeniu, ale możemy i powinniśmy też myśleć o stałym przychodzeniu.

Oto idzie, idzie przez wszystkie wieki i przez pokolenia zapowiedziany Król, który – jak wierzymy my jako chrześcijanie – już przyszedł. Przyszedł w uroczystym wjeździe do Jerozolimy przed dwoma tysiącami lat i dokonał zwycięstwa na górze Kalwarii i w „ogrodzie” zmartwychwstania oraz w wieczerniku, gdzie dał siebie i gdzie Jego uczniowie otrzymali Jego Ducha.

On stale w tych i takich miejscach przychodzi dla tych, którzy wierzą w Niego. To przychodzenie Króla jest objawieniem nowej rzeczywistości. Jest przewartościowaniem wszystkich „dotychczasowych” kategorii i wartości ludzkich. Gdy używam określenia „dotychczasowych” nie zwracam uwagi przede wszystkim na aspekt chronologiczny (chociaż ten aspekt też jest obiektywną prawdą) ile podkreślam aspekt kairosu, czyli czasu stosownego, w którym konkretny człowiek dostrzeże przychodzenie tego Króla i Jego wkraczanie w swoje życie dotychczasowe życie.

 

2. Co niesie ze sobą i co przynosi wierzącym w Niego

Gdy ten Król przychodzi, dokonuje się rozdzielenie i odróżnienie dwóch typów czy dwóch rodzajów życia. Jeden to życie bez znajomości Króla – Chrystusa, czyli życie „poza Chrystusem” czy bez Chrystusa. Jest to życie, w którym człowiek próbuje sam królować i dominować nad biegiem swego życia a także nadbiegiem życia innych i biegiem historii. Wprowadza wówczas swoją „sprawiedliwość” i swoje rządy. Drugi typ życia to życie w poznaniu i przyjęciu przychodzącego Króla – Chrystusa i życie Jego Duchem (zob. też dzisiejsze drugie czytanie z Listu do Rzymian, w szczególności 8,9). On obdarowuje wierzących w Niego tym, co stanowi o Jego królewskiej tożsamości i mocy. Wyrażają to następujące po sobie trzy przymiotniki (w języku hebr. także imiesłów). Są to: sprawiedliwy, zwycięski, pokorny

On jest „sprawiedliwy” (tzadik). Z całości przesłania, jakie mamy w Biblii, a co znajduje ukoronowanie w Nowym Testamencie i jest odniesione do Jezusa Chrystusa, wynika, że tą sprawiedliwością jest przebaczenie, jakiego doznaje człowiek, który przyjmuje przychodzącego Króla – Jezusa Chrystusa i pozwala  się wypełnić Jego Duchem. Tym samym także uczeń Jezusa Chrystusa otrzymuje moc przebaczania winnemu i usprawiedliwiania winnego.

On jest „zwycięski” (nosza – dosłownie: mający w sobie zbawienie). Zwycięstwo, jakie reprezentuje ów Król nie jest zwycięstwem jakby „zewnętrznym” nad kimś, nad jakimś zewnętrznym przeciwnikiem. Jest to zwycięstwo, które dokonało się i dokonuje się w Nim; On je niesie z sobą dla tych, którzy w Niego uwierzą i przyjmą Jego Ducha. Jest to zwycięstwo nad inną koncepcją życia, to znaczy tą, jaka zapanowała we wnętrzu człowieka wskutek grzechu, kiedy to człowiek, za podszeptem szatana, chciał znać dobro i zło niezależnie od Boga (zob. Rdz 2,16n; 3,5nn).

 

3. Jak wprowadza sprawiedliwość i dokonuje zwycięstwa

Od grzechu pierworodnego człowiek nosi w sobie swoiste przekleństwo, gdyż chce (tak siebie ustawia) „zwyciężać” na własną rękę przed Bogiem. Ten „duch” (mentalność) jest w szatanie w sposób pełny i całkowity (absolutny) w nas , ludziach dotkniętych grzechem, stale się odzywa, jako duch tego świata itp. Idzie on w parze z wszelkim tzw. „postępem” człowieka, który człowiek chciałby i chce osiągnąć bez Boga czy poza Bogiem.

Wnętrze człowieka jest chore. Możemy to nazwać zwichnięciem wszelkich relacji z Bogiem i z drugim człowiekiem. Wskutek tego człowiek widzi swoje dobro jakby niezależnie od dobra drugiego człowieka i niezależnie od źródła wszelkiego dobra, jakim jest Bóg. Stara się czynić dobro albo mniema, że czyni dobro, ale w gruncie rzeczy zazwyczaj „realizuje” siebie. W praktyce życiowej ma to wiele odcieni (niuansów) i przejawów. Zazwyczaj prowadzi do wszelkiego rodzaju niewłaściwości i korupcji (niszczenia) prawdziwych relacji i mimo pozorów dobra, często realizuje „zło”. Zwycięża po swojemu nad drugim.

Dzieje się to tak często także dzisiaj. Jesteśmy tego świadkami w nas samych i wokół nas. Ludzie tego świata, w tym państwo i wszelkiego rodzaju struktury społeczne i międzynarodowe – ogólnie: biurokracja – wydają coraz to więcej przepisów i norm, ścigają tzw. czy rzeczywiste nadużycia, a w rzeczywistości jakże często z powodu tego gąszczu ludzkich przepisów i norm, gubi się człowiek i nierzadko cierpi najwięcej ten, kto jest najsłabszy, ma najmniejszy dostęp do realnych środków, kto jest uczciwy i prostolinijny, kto nie podąża za duchem tego świata i nie jest z nim razem w swoistym „korupcyjnym kompromisie”.

W tym świecie objawia się jednak dla nas radosna nowina, która otwiera przed każdym nową perspektywę: oto nadchodzi zwycięski Król. Dokonuje on zwycięstwa w człowieku przez odniesienie go do Bożej sprawiedliwości . Zarówno tej, która potrafi i ma moc – wcześniej czy później ‑ karać jak i tej, która jest zmiłowaniem i przebaczeniem, by ci, którzy ją poznają i jej doświadczają, kierowali się tym samym duchem. By potrafili mieć w sobie odniesienie do sprawiedliwości Bożej dzięki zwycięstwu Jezusa Chrystusa – Króla, który stale przychodzi i stale doświadcza odrzucenia a jednak stale jest sprawiedliwy i zwycięski. Króluje zwycięsko z krzyża przebaczając winowajcom. Nie łączy swego królowania ze strukturami tego świata – jak tego niejednokrotnie wielu oczekuje – lecz przemienia wnętrze człowieka.

To jest Jego zwycięstwo, które wyrażają słowa: „On zniszczy rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem, łuk wojenny strzaska w kawałki, pokój ludom obwieści. Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza, od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi”. Nie jest to przejaw dominacji nad innymi, lecz nad samym sobą. Efraim bowiem to umiłowana i niejako centralna cząstka oznaczająca „miejsce”  realizacji obietnic Bożych a Jeruzalem to serce wybranego ludu.  To tutaj, we wnętrzu i w sercu swego ludu nadchodzący Król zniszczy wszystko to, co jest znakiem przemocy i prowadzi do korupcyjnych relacji.

Obyśmy dawali się obejmować i pozwalali się przenikać przez Ducha tego sprawiedliwego i zwycięskiego Króla.

 

Bp ZbK