e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

Objawienie mocy Bożej (Niedziela Zesłania Ducha Świętego 2012)

—

by

bp Zbigniew Kiernikowski

w Rozważanie czytań niedzielnych

Dobiega końca okres wielkanocny. Nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, czyli Zesłania Ducha Świętego. Zostaje ukoronowane dzieło Boga dokonane w Jezusie Chrystusie na rzecz ludzi, których rozproszył grzech. Zanim stało się to, co opisuje św. Łukasz w czytanym dzisiaj fragmencie Dziejów Apostolskich, to święto było upamiętnieniem nadania Prawa Wybranemu Narodowi i tym samym ukonstytuowaniem tego Narodu.

W dniu Zesłania Ducha Świętego dokonuje się natomiast ukonstytuowanie Kościoła jako ludu, który będzie w świecie znakiem obecności i działania Boga.

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy,
znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu.
Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru,
i napełnił cały dom, w którym przebywali (Dz 2,1nn).

To, co stało się w Wieczerniku, stanowi paradygmat czyli wzorzec stawania się Kościoła w każdym pokoleniu i na każdym miejscu. Jest to bowiem doświadczenie przemiany relacji międzyludzkich dzięki mocy Ducha Świętego. Jest to stałe stawanie się Kościoła – Ciała Chrystusa, w którym ludzie żyją mocą Jego Ducha.

1. Byli na jednym miejscu

Byli zgromadzeni w miejscu, który miało dla nich wielkie znaczenie i zawierało tyle wspomnień. Byli zgromadzeni na modlitwie. Przeżywali zapewne obawy co do swojej przyszłości. Posłuszni swemu Panu czekali na spełnienie obietnicy. Na miejsce tego, który od nich odszedł i dokonał zdrady ich Mistrza wybrali kogoś, by świadczył o Jego zmartwychwstaniu. Była to wspólnota trwania i czekania. To ich jednoczyło. Nie była to wspólnota bohaterów i możnych, lecz wspólnota, której członkowie mogli mieć poczucie winy, że mimo zapewnień, jaki padały z ich ust właśnie na tym miejscu, później zawiedli.

To ich trwanie było scalane i umacniane – stawało się trwaniem w jedności przez dotychczasowe wspólne doświadczenie miłości i przebaczenia, jakiego doświadczyli od Zmartwychwstałego Pana. Jednakże nie rozumieli wszystkiego, po co tak trwają. Kim są razem i co stanowią. Byli jednak posłuszni poleceniu swego Pana i to było ich mocą. Ich mocą nie była ich moc, ani ich liczebność, ani organizacja, ani ich dobre chęci i ich zapewnienia o wierności. Wiedzieli, czym się skończyło to wszystko, co było oparte na ich pewności, ich przewidywalności, ich opieraniu się na samym sobie. Teraz czekali. To posłuszne oczekiwanie na spełnienie obietnicy ich jednoczyło na nowy sposób i stanowiło przygotowanie ich wnętrza na podobieństwo uprawionej roli, aby w nią mogło wpaść ziarno i zostać tak przyjęte, by przynieść stosowny owoc.

2. Nagle dał się słyszeć z nieba szum

Otóż podczas tego trwania i posłusznego oczekiwania nagle coś się stało. Stało się co, co nie od nich pochodziło, lecz wręcz ich zaskoczyło. Tajemniczy i gwałtowny podmuch z nieba. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym.

Jest jedno źródło. Z tego źródła jawią się i rozdzielając płomieniste języki rozdzielające się na każdego z nich. Zostali napełnieniu Duchem Świętym. Tym samym Duchem. Została potwierdzona odrębność każdego z nich i ich wspólna tożsamość tworząca jedność. Zaczęli mówić obcymi językami i tworzyli jedność, która przekraczała wszystkie dotychczasowe doświadczenia. To wszystko było możliwe, dlatego że nie świadczył już każdy oddzielnie o sobie o swoich zdolnościach, zasługach i o tym wszystkim, czym mógłby się on wyróżniać od innych i górować nad innymi, lecz stanowili jedność i świadczyli o jedności, której doświadczyli jako daru mimo istniejących w nich różnic, lęków itp.

Doświadczyli prawdziwości i skuteczności słowa Jezusa. Zaczęli pojmować wierność Boga, która okazuje się w doświadczeniach i próbach. Zaczęli też pojmować sens swoich porażek. Odtąd nie będą stawiać na siebie, lecz odnosić siebie do wierności Boga i tej mocy, jakiej mogą doświadczać, gdy są razem w imię Jezusa.

3. Zostali napełnieni Duchem Świętym

Wypełniło się to, co było zapowiadane już od wieków przez proroków i stanowiło obietnicę, której dotychczas nie rozumiano w narodzie wybranym. Wypełniło się to, co zapowiadał ich Mistrz, kiedy mówił: potrzebne jest to, abym Ja odszedł, aby otrzymali Ducha Pocieszyciela, który będzie z nimi i który będzie świadczył o obecności Jezusa i uzdalniał ich do życia w radości i mocy, której świat nie zna (zob. J 16,4-33).

Dzięki tej obecności Ducha Pocieszyciela będą świadkami Jezusa obwieszczającymi nowe życie wszystkim potrzebującym pocieszenia i sensu życia. Będą mówić językami niosącymi prawdę życia i docierającymi do każdego człowieka. Będą słuchać otrzymanego Ducha i będą mówić i świadczyć całym swym życie tak, jak im Duch będzie pozwalał.

Duch zaś będzie ich uzdalniał do świadczenia o tym, że Ukrzyżowany żyje zmartwychwstały i że właśnie dzięki Niemu można żyć w przebaczeniu i radości. To doświadczenie Ducha będzie stale powodowało rozwój i rozrost Kościoła jako znaku zbawienia zbierającego ludzkość w jedno.

Dziś tak bardzo potrzeba tego doświadczenia jedności. Potrzeby mocy z nieba, która uzdalnia ludzkie wysiłki do tego, by zmierzały ku jedności i pokojowi; przebacza i leczy ludzkie grzechy i niepowodzenia, pozwala zrozumieć błędne ustawienie życia na tylko ludzkich przesłankach i dokonuje w wierzących wielkich dzieł Boga.

Dlatego wołamy: Przyjdź Duchu Święty!

Bp ZbK

Komentarze

87 odpowiedzi na „Objawienie mocy Bożej (Niedziela Zesłania Ducha Świętego 2012)”