Konsekracja (Ofiarowanie P. – 200202)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Dziś Święto Ofiarowania Pańskiego. Zgodnie z przepisami Prawa Jezus został ofiarowany w świątyni. Był to znak wykupienia pierworodnego wymaganego przez Prawo. Ten gest w przypadku Jezusa otrzymuje zupełnie nowe znaczenie. To On, jako pierworodny Syn Maryi, a więc Izraela, będąc wniesiony do świątyni, wypełnia je Sobą. W to święto obchodzimy Dzień Życia Konsekrowanego.

Wypełnienie obietnic

Liturgia wprowadza nas w rozumienie tego, że coraz wyraźniej zarysowuje się początek wypełnienia wszystkich obietnic danych przez Boga Narodowi Wybranemu ale także całej ludzkości. Ten Jezus, wnoszony do świątyni jako Dziecię, bierze w swoje posiadanie świątynię, a właściwie wszystkie instytucje Izraela. Jest to jakaś forma inauguracji Jego dzieła. To wyrażają słowa Symeona wypowiadane, gdy trzymał to Dziecię w objęciach.

Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.

Świątynia

To miejsce – (świątynia) oraz ten czas i sytuacja (Symeon prowadzony przez Ducha) to okoliczności wyrażające szczególną obecności Boga. To spotkanie człowieka z Bogiem. Wszystko, co się dzieje w tym wydarzeniu, to otwarcie nowych relacji człowieka z Bogiem. To swoista oferta ze strony Boga dana człowiekowi. To moment przemiany. Zainicjowanie nowego etapu zbawienia.

Świątynia już nie jest i już nie będzie miejscem składania ofiar ze zwierząt i innych przedmiotów, lecz będzie miejscem przemiany człowieka mocą przechodzącego doń Boga. Dopełni się to świątyni krzyża na Golgocie i w poranek Zmartwychwstania oraz w Wieczerniku. Zostanie dany człowiekowi dostęp do Boga w mocy udzielanego mu Ducha Świętego. Zasłona w świątyni zostanie rozdarta na dwie części i człowiek będzie miał dostęp do Tajemnicy.

Zniszczenie mocy diabła

Tę Tajemnicę przybliża Autor Listu do Hebrajczyków wskazując na Jezusa jako tego, który sam siebie złożył w ofierze i w ten sposób pokonał moc diabła. Ta władza diabła wyrażała się i wyraża się stale m.in. w tym, że stale i na różne sposoby „podpowiada” człowiekowi „nie umrzesz”. To znaczy konkretnie: nie możesz umierać, nie powinieneś umierać; musisz żyć po swojemu; musisz dochodzić swego itd. itp.

Ofiarowanie Jezusa w świątyni a następnie Jego Ofiara krzyża to „wzięcie przez Niego w swoje posiadanie świątyni”. Oznacza to wzięcie we władanie przez Boga w Jego Synu – Słudze i Kapłanie wszystkich „świątyń” ludzkich. Oznacza to dalej, jak mówi Autor Listu do Hebrajczyków, dokonanie tego przedziwnego kroku przyjęcia krzyżowej śmierci

aby przez śmierć pokonać tego,
który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła,
i aby uwolnić tych wszystkich,
którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli.

To była swoista konsekracja Jezusa w Jego ziemskim ludzkim Ciele, aby  – stając się Żertwą ofiarną i Ofiarnikiem – zdemaskować „moc” diabła i pozbawić go tej przewrotnej jego „zdolności” i władzy trzymania człowieka w lęku i bojaźni o siebie samego przez jednoczesne odrywanie go od właściwej relacji do Boga: Ojca i Dawcy życia.

Konsekracja wierzących

Ta tajemnica przerasta siły i możliwości człowieka. Staje się jednak dostępna przez wiarę, która odnosi człowieka do Jezusa i jednoczy go z Nim. Wyzwalanie spod władzy diabła budowanie świątyni Boga, budowanie Jego mocą w tym świecie, który w wielu sprawach jest zaślepiony sobą, swoim interesem i tak łatwo poddaje się działaniu złych mocy, działaniu diabła

Ta tajemnic została przekazana Kościołowi w Sakramentach i staje się obecna, uobecnia się w ludziach, którzy tę tajemnicę przyjmują i stają się miejscem uświęcenia, miejscem konsekracji, której dokonuje Pan. To On bierze każdą konkretną świątynię życia, czyli każdą konkretną osobę oddającą się Jemu w posiadanie właśnie w konsekracji – począwszy od chrztu a następnie we wszystkich aktach, jakie są możliwe w praktyce życia Kościoła. Jest to udział w mocy Jezusa, dla dokonywania w różnych miejscach i po wszystkie czas owego zwycięstwa nad władzą diabła.

Konsekracja uczyniona w tym duchu przez konkretne osoby to udostępnienie siebie samego do tego, by Bóg działał, by On budował świątynię, by On uświęcał. Objawiał światło innym – poganom (to znaczy tym, którzy nie znają tej Tajemnicy i w jakiś sposób kroczą w ciemności) oraz objawiał swoją chwałę w tych którzy Go poznali i poznają – by oni nie szukali własnej chwały lecz pozwalali otaczać się Jego przedziwną chwałą i stawali się jako wybrane Jego świątynie.

Wszystkim Osobom Konsekrowanym składam wyrazy uznania, szacunku i podziękowania. Za przepełnione Duchem Jezusa Chrystusa oddanie się w Kościele, w konkretnych wspólnotach, w pełnieniu posługi wobec konkretnych zadań i poruczeń. Niech konsekracja będzie dla każdego z Was doświadczeniem mocy Chrystusa i powodem do głębokiej radości z racji udziału w misji powierzonej przez Niego Kościołowi.

Bp ZbK

css.php