Pogrzeb Bpa Tadeusza Rybaka (170310-11)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Dzisiaj, 10 marca 2017, rozpoczynamy uroczystości pogrzebowe śp. Bpa Tadeusza Rybaka, pierwszego biskupa legnickiego. Modlitwa z okazji pogrzebu i same ceremonie pogrzebowe przenoszą nas w szczególny wymiar ludzkiego życia. Sam moment pogrzebu bywa nazywany jako ostatnia posługa czy pożegnanie. Tak jest, gdy patrzymy w kluczu ziemskiej historii. Jednak moment śmierci i pogrzebu nie jest tylko zamknięciem tego ziemskiego etapu ludzkiego życia. Jest także progiem i bramą prowadząco do nowego wymiaru życia. Dlatego też liturgia chrześcijańska jest przeniknięta nadzieją i ożywiona obietnicą życia, które zostaje przemienione i otrzymuje swoje definitywne osadzenie w Bogu.

Żegnamy Biskupa Tadeusza. On też żegna się z nami. Wyraził to w swoim testamencie. Pozwalam sobie na to by niejako udzielić mu w ten sposób głosu. W szczególności dziękuje on wszystkim swoim Współpracownikom, z którymi tworzył podwaliny tej nowej Diecezji. Ogarnia wdzięcznością tych, którzy go wspomagali w modlitwie i okazywali mu życzliwość. Jest jego pragnieniem wyrazić też to, jakie miał nastawienie w swojej posłudze pasterskiej. Robił wszystko, żeby służyć każdemu człowiekowi przez niesienie Ewangelii i posługę sakramentów. Zależało mu na tym, aby samemu jak najwięcej korzystać z Misterium Paschalnego i jak najwięcej ludzi wprowadzić w tę Tajemnicę. Kierował się wolą sprawowania swej posługi na rzecz i dla dobra człowieka. Ma też jednak świadomość, że nie wszystko mu sią udawało tak, jak zamierzał i jak tego chciał. Zdaje sobie również sprawę z tego, że w niejednym przypadku mógł komuś wyrządzić przykrość. Prosi więc o wybaczenie ze strony tych, których mógł skrzywdzić. Sam ze swej strony wybacza wszystkim, by schodzić z tego świata w pełnym pojednaniu.

Otaczamy modlitwą śp. Bpa Tadeusza i prosimy Boga, byśmy wszyscy potrafili trwać w jedności Kościoły płynącej z Ewangelii. Dziękuję wszystkim, którzy przy okazji śmierci Bpa Tadeusza na różny sposób wyrażali swoje przywiązanie do Kościoła i jego Pasterzy

Bp ZbK

Podziel się z innymi
Rss Komentarze

2 komentarze

  1. „Chrześcijanin, który łączy własną śmierć ze śmiercią Jezusa, widzi śmierć jako przyjście do Niego i jako wejście do życia wiecznego. Gdy Kościół po raz ostatni wypowiedział nad umierającym chrześcijaninem słowa przebaczenia i rozgrzeszenia Chrystusa, gdy naznaczył go po raz ostatni umacniającym namaszczeniem i w Wiatyku dał mu Chrystusa jako pokarm na drogę, mówi do niego ze spokojną pewnością: Duszo chrześcijańska, zejdź z tego świata w imię Boga Ojca wszechmogącego, który cię stworzył; w imię Jezusa Chrystusa, Syna Boga żywego, który za ciebie cierpiał; w imię Ducha Świętego, który na ciebie zstąpił. Obyś dzisiaj spoczęła w pokoju i zamieszkała na świętym Syjonie z Najświętszą Boga Rodzicielką, Maryją Dziewicą, ze świętym Józefem i wszystkimi Aniołami i Świętymi Bożymi… Polecam Cię wszechmogącemu Bogu i oddaję twojemu Stwórcy, abyś powrócił do Tego, który Cię ukształtował z mułu ziemi. Gdy opuścisz to życie, niech na twoje spotkanie wyjdzie Najświętsza Maryja Panna, Aniołowie i wszyscy Święci… Obyś widział twarzą w twarz swojego Odkupiciela” (KKK 1020).
    …
    „Dlatego też liturgia chrześcijańska jest przeniknięta nadzieją i ożywiona obietnicą życia, które zostaje przemienione i otrzymuje swoje definitywne osadzenie w Bogu” – Ksiądz Biskup

    #1 Miriam

  2. Światłość wiekuista niechaj Mu świeci

    #2 Ka

Sorry, the comment form is closed at this time.

css.php