e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:27 października, 2013
• Komentarze:12 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie czytań niedzielnych

W trzydziestą niedzielę roku C, jako ostatnią niedzielę października, w kościołach, które nie mają własnej daty poświęcenia (błogosławieństwo lub dedykacja, albo konsekracja – takie były używane terminy), obchodzimy rocznicę poświęcenia kościoła. W tych kościołach będzie sprawowana liturgia z tekstami liturgicznymi takiej uroczystości. W kościołach, które obchodzą taką rocznicę wg własnego kalendarza sprawujemy liturgię z trzydziestej niedzieli roku C.

Pierwszym czytaniem jest fragment z Księgi Mądrości Syracha. Księga Syracha należy do ksiąg mądrościowych. Powstała na początku II wieku przed Chrystusem na terenie żydowskiej diaspory w Egipcie. Chociaż została napisana w języku hebrajskim. Tekst hebrajski jednak wcześnie zaginął. Jego duże fragmenty zostały odkryte w XIX wieku w zbiorach rękopisów z Genizy w Kairze, a następnie w XX wieku wśród pism w Qumran. Kościół bardzo wcześnie przyjął tę Księgę w języku greckim i od czasów św. Cypriana przypisana jej została nazwa „Ecclesiasticus liber”, czyli księga kościelna. Była ona używana przez wiernych Kościoła w pewnym przeciwstawieniu do Synagogi. Księga ta stoi na pozycji obrony czystości wiary zgodnej z tradycję w obliczu zagrożeń i wpływów ze strony religii pogańskiej i ogólnie hellenizacji, jaka nasilał się właśnie w II wieku przed Chrystusem. Księga jest zbiorem wypowiedzi pogrupowanych według różnych tematów życiowych, zredagowanych jako oddzielne jednostki literacki. Jeden z takich fragmentów przedstawia sprawiedliwość Boga i Jego sąd nad człowiekiem.

Pan jest Sędzią, który nie ma względu na osoby.

Kto służy Bogu,
z upodobaniem będzie przyjęty,
a błaganie jego dosięgnie obłoków.  
Modlitwa biednego przeniknie obłoki
i nie ustanie, aż dojdzie do celu (…)
aż wejrzy Najwyższy
i ujmie się za sprawiedliwymi,
i wyda słuszny wyrok (Syr 35,1.16nn).

1. Sędzia bezwzględny

Takie określenie zapewne jawi się każdemu z nas jako określenie negatywne. Tak zdaje się być – przynajmniej w pierwszej chwili. Sędzia bezwzględny to sędzia nie znający litości, sądzący bez litości. To taki, który nie zwykł brać pod uwagę okoliczności, jakie człowiekowi oskarżanemu jawią się jako łagodzące. Obraz sędziego bezwzględnego zazwyczaj poraża człowieka, gdyż człowiek nie widzi przed takim sędzią możliwości jakiejkolwiek wymówki. Oczywiście człowiek ma na uwadze możliwość zastosowania „swojej” wymówki i swojego (samo)usprawiedliwienia.

Kiedy jednak mówimy o Bogu jako o tym, który jest sędzią nie mającym względu na osobę, a więc  „bezwzględnym” i to w najwyższym stopniu, możemy i winniśmy odczuć ulgę i pocieszenie. Jego sąd nad nami jest i zawsze będzie wyłącznie Jego sądem.

 

2. Jaki to jest sąd ?

Ten bezwzględny sąd Boga nad człowiekiem i nad ludzkością jest zupełnie inny niż nasze pojmowanie sądów. Bóg bowiem w swym sądzeniu ubiega się o swoją prawdę w człowieku. O odtworzenie w człowieku swego oryginalnego obrazu – złożonego w człowieku w akcie stworzenia i na nowo uczynionego realnym i aktywnym w CZŁOWIEKU Jezusie Chrystusie. Naturalnie, jeśli mówię w „Człowieku” Jezusie Chrystusie, to nie mam na myśli tylko Jego człowieczeństwa, ale w tym Człowieku, w którym stale i niezmiennie był (za czasów Jego ziemskiego życia) i jest sam Bóg.

To w Jezusie Chrystusie stanął przed Bogiem – Sędzią najpełniej ów człowiek, który zgrzeszył i poddał się pod sąd  Boga. Podkreślam – szczególnie dla tych, którzy mają trudności z tak „ludzkim” (człowieczym) pojmowaniem Osoby Jezusa Chrystusa – że Jezus nie był grzesznikiem i nie uczynił żadnego grzechu, natomiast pozwolił potraktować się jak grzesznik i pozwolił, aby ludzkie grzechy na Niego spadły. On „stawił się” przed Bogiem Sędzią w naszym imieniu. W imieniu każdego z nas i poddał się temu sądowi do końca ze względu na każdego z nas, którzy tego sądu się boimy

Przytaczam słowa Proroka Izajasza: Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie.  6 Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze, a Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich.  7 Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich.  8 Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje Jego losem? Tak! Zgładzono Go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zbity na śmierć.  9 Grób Mu wyznaczono między bezbożnymi, i w śmierci swej był na równi z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrz¹dził krzywdy i w Jego ustach kłamstwo nie postało.  10 Spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem. Jeśli On wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży, a wola Pańska spełni się przez Niego (Iz 53,5-19).

 

3. Kto skorzysta z tego bezwzględnego sądu

Tak, oto odbył się taki sąd. Był  to sąd potępienia i przekreślenia w człowieku tego, co stało się w grzechu, kiedy człowiek wyciągnął rękę po „zakazany owoc” to znaczy owoc z drzewa poznania dobra i zła i poszedł swoją drogą. Myślał o „niezależnej” od Boga drodze życia. Ta mentalność złego (przewrotnego) ducha weszła w człowieka. Człowiek zaczął żyć jakby niezależnie od Boga, czyniąc siebie „bogiem”. Uciekając od sądu Boga nad swoim życiem. Bał się tego sądu. Nie pojmował go jako drogi koniecznego uzdrowienia swojej egzystencji, która od chwili (z powodu) grzechu została dotknięta swoistą absurdalnością. W człowieku bowiem zaczęła działać inna „siła”, inny zamysł, niż ten, jaki od początku w człowieku złożył Stwórca. Trzeba było teraz poddać tego człowieka „sądowi Boga”.

Stało się to wtedy, gdy Człowiek, Wcielone Słowo Boga, Syn Boży, poddał się sądowi Boga ze względu na każdego człowieka grzesznika, który nie miał mocy i odwagi stanąć przed Bogiem. Krył się przed Bogiem, jak Adam w raju,. Krył się i uciekał przestraszony. Poddany lękowi, z powodu bojaźni przed śmiercią był w niewoli diabła i samego siebie (zob. Hbr 2,14n). Trzeba było sądu nad tym (nad takim) człowiekiem. Bogu niech będą dzięki ze względu na Jezusa Chrystusa, przez którego i na którym dokonał się ów bezwzględny sąd dla ratowania człowieka.

Ten sąd odwrócił bieg historii wszędzie tam, gdzie znaleźli się ludzie, którzy przez wiarę zaczęli korzystać z tego sądu. Z tego sądu mogą korzystać ci, którzy – uznając się za grzeszników – staną się maluczkimi w swoim myśleniu i działaniu. Staną się bez środków własnej obrony, jak wówczas wdowa, sierota, cudzoziemiec. Nie będą dochodzić swojej sprawiedliwości, lecz pozwolą osądzić się sądem dokonanym na Jezusie Chrystusie Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym, który na wierzących w Niego dał ducha synostwa Bożego. Dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie nie ma już potępienia  (zob. Rz 8,1 i cały ten rozdział o Duchu Świętym). Bóg – bezwzględny Sędzia – zesłał przez Jezusa Chrystusa Ducha Pocieszyciela, który wstawia się za nami. Ducha Parakleta. Ducha Adwokata i Obrońcę, który działa w nas, byśmy poddawali się sądowo Bożemu dokonanemu w Jezusie Chrystusie. Sądowi przebaczenia, który rodzi przebaczenie i uzdalnia do życia w przebaczeniu, a w konsekwencji do życia w komunii – na obraz i podobieństwo Boga.

 

Bp ZbK