Synod 2008 (6)
by bp Zbigniew Kiernikowski- Opublikowane:10 października, 2008
- Komentarze:5 komentarzy
- Kategoria:Synod 2008
W dzisiejszej (081010) sesji przedpołudniowej, która była już 8. sesją plenarną, zabrał głos m.in. Biskup Andrzej Suski, biskup Toruński. Głównym przedmiotem wypowiedzi Biskupa Andrzeja Suskiego była parafia, jako miejsce uprzywilejowane słuchania Słowa Bożego. Wyszedł on ze stwierdzenia, jakie wielokrotnie pojawia się w Instrumentum Laboris, że liturgia to miejsce uprzywilejowane. Ta liturgia odbywa się we wspólnocie. Instrumentum Laboris używa często terminu wspólnota, jednak nie precyzuje co ma na myśli. O jaką więc wspólnotę konkretnie chodzi? Są wspólnoty zakonne, parafialne; są różne wspólnoty wewnątrz parafii. Trzeba to uściślić, może nie tyle teoretycznie, ile praktycznie. To znaczy, jaka wspólnota jest praktycznie wspólnotą, która stanowi podmiot działania jako podstawowa cząstka Kościoła diecezjalnego. Taką wspólnotą jest właśnie parafia.
To wspólnota parafialna ma wszystkie potrzebne i wystarczające struktury, by być miejscem działalności zbawczej – przepowiadania Słowa Bożego i sprawowania sakramentów. Trzeba więc poświęcić szczególną uwagę tej strukturze i tej rzeczywistości, jaką stanowi parafia. Na to zwracał uwagę już dokument Jana Pawła II Catechesi tradendae, z 1979 roku.
Należy więc w całej posłudze Słowa mięć na uwadze ten aspekt i dowartościować rolę parafii. Parafia jest miejscem, gdzie celebruje się Eucharystię. Jest to miejsce sprawowania rzeczywistości zbawienia. Proboszcz jest łącznikiem i wyrazicielem rzeczywistości oficjalnej i hierarchicznej Kościoła i jednocześnie jest najbliżej tej zwykłej ludzkiej prawdy życia w odniesieniu do konkretnego człowieka – członka wspólnoty.
Patriarcha Jerozolimy
Patriarcha Jerozolimy rytu łacińskiego, J.E. Bp Fouad Twal, mówił o sytuacji w Jerozolimie i ogólnie na terytorium Ziemi Świętej. Jest to miejsce, gdzie dzisiaj są wiodące szkoły biblijne: Ecole Biblique, szkoła biblijna prowadzona przez Ojców Dominikanów, filia Papieskiego Instytutu Biblijnego prowadzona przez Księży Jezuitów, którego główna siedziba jest w Rzymie, Studium Franciscanum, prowadzone przez Ojców Franciszkanów. (NB. studiuje w tej uczelnie jeden z naszych księży – ks. Rafał, którego pozdrawiam i myślę, że będę wyrazicielem nas wszystkich). Oprócz tego cały szereg innych instytutów naukowych i badawczych. Jednocześnie na tym miejscu, gdzie studiuje się Słowo Boże – Słowo niosące Pokój – i gdzie tylu stara się wniknąć w Tajemnicę Słowa, jest dzisiaj tyle napięć i są przeżywane tak srogie konflikty i rozdarcia. Są one powodowane racjami politycznymi i nacjonalistycznymi. Stąd wołanie Patriarchy o pomoc, o wsparcie dla Kościoła Matki, dla Kościoła w Jerozolimie. Miejmy to na uwadze w naszych modlitwach.
Wypowiedzi odnoszące się do miejsca i roli biednych w misji Słowa
Kilku wypowiadających się biskupów zwróciło uwagę na rolę i wymowę obecności biednych w przekazie Słowa Bożego. Najbardziej dobitnie mówił na ten temat jeden z biskupów Ekwadoru oraz inny z Filipin a także biskup Vincenzo Paglia, były Proboszcz Bazyliki Najświętszej Marii Panny na Zatybrzu (kościół tytularny Kard. Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia i obecnego Prymas Polski, Kard. Józefa Glempa), przy której działa wspólnota San Egidio (św. Idziego). Jest to wspólnota modlitewna, która zajmuje się także bardzo zdecydowanie sprawami socjalnymi i polityczno-narodowościowymi.
Ci mówcy zwracali uwagę na to, że nie można rozumieć, interpretować i głosić Słowa Bożego pozycji mocnych i bogatych. Dobroć i dzieła miłosierdzia świadczone biednym nie jest dodatkiem do głoszenia Słowa i do misji Kościoła, lecz stanowiączęścią integralną dynamiki Słowa i całej rzeczywistości Kościoła. Tylko z pozycji kogoś, kto ma w sobie ducha ubóstwa (albo jest gotów go przyjmować), można zbliżać się do Słowa, nim w prawdzie żyć i głosić je innym.
Adhortacja „Sacramentum caritatis„
Po południu miało miejsce przemówienie Kard. Angelo Scola, relatora z poprzedniego Synodu, poświęconego Eucharystii. Przedstawił on percepcję arhortacji posynodalnej papieża Benedykta XVI Sacramentum Caritatis. Po przedstawieniu tej problematyki była godzinna dyskusja na tematy związane ze wspomnianą Adhortacją. Było 16 różnych wypowiedzi (maksymalnie po 3 minuty).
Zabrałem też głos i przedstawiłem to, co w oparciu m.in. o ten dokument robimy w naszej, sieleckiej Diecezji. Odnosząc się do numeru 45. wspomnianej adhortacji zwróciłem uwagę na ars celebrandi, czyli troskę o poprawność i piękno celebracji Eucharystii, o przygotowanie dalsze (katechezy) i bezpośrednie (np. wprowadzenia do czytań) liturgii Eucharystii. Dokument papieski stanowi odniesienie do tego rodzaju pracy. Nie zawsze wszyscy to rozumieją, ale coś na tym terenie się już dokonało i niewątpliwie jest coraz większe zrozumienie i zapotrzebowanie.
Drugi temat przeze mnie poruszony to odniesienie się do numeru 58. adhortacji Sacramentum caritatis, czyli „actuosa participatio” chorych w Eucharystii. Zwróciłem uwagę na to, jaką pomocą są Nadzwyczajni Szafarze Komunii Świętej, którzy w niedzielę po Mszy św. zanoszą Eucharystię do chorych, którzy nie mogą uczestniczyć we Mszy św. Ta praktyka, obecna w tylu regionach świata, przyjmuje się u nas jeszcze z pewną trudnością. Niemniej widać już pewne oznaki dowartościowania tej praktyki i owoce, jakie ona przynosi. Ma to miejsce nie tylko w odniesieniu do chorych i ich rodzin, ale także do tych, którzy, jako szafarze nadzwyczajni pełnią tę posługę oraz do ich rodzin. Pozdrawiam Was, wszystkich chorych, i polecam Wasze cierpienia i trud choroby Panu Bogu. Was zaś proszę o modlitwę w intencjach Kościoła, w intencjach wszystkich, którzy niosą odpowiedzialność za przewodniczenie w Kościele – na różnych poziomach i odcinkach życia Kościoła.
W ostatniej części dzisiejszego posiedzenia Kard. A. Scola dał odpowiedzi na poruszone w wolnych głosach pytania i przedstawione problemy. Modlitwą Anioł Pański zakończyliśmy dzisiejsze obrady.
Pozdrawiam wszystkich, którzy w ten sposób są w łączności z obradami XII Zgromadzenia Synodalnego Biskupów w Rzymie.
Bp ZbK
5 komentarzy
Wielki szacunek dla Szafarzy.Oni nie tylko zanoszą Komunię,ale wnoszą gdzie wchodzą SŁOWO,które zawsze jest i będzie święte,nietykalne,prawdziwe i dobre.Poza tym,wielkie rzeczy TAM /na Synodzie/się dzieją.Dziękujmy Bogu.
K. tym razem się z tobą zgadzam. Chorzy też należą do wspólnoty parafialnej i powinni mieć z nią bliski kontakt między innymi także przez Szafarzy. Ja często odwiedzam chorych i widzę jak niektórzy pragną częściej przystępować do Komunii niż mają teraz możliwość.
Bóg zapłać za głos w sprawie nadzwyczjanyhch szafarzy Komunii św. W Polsce jest nas około kilku tysięcy. I tak kilkanaście tysiecy chorych przy naszej pomocy posilaja sie Chlebem Eucharystycznym co niedzielę. Ten głos jest o tyle ważny, że z wielu stron słychać głosy zupełnie inne, groźne i nieprzyjazne. Jestem szafarzem już 18 lat i błogosławie ten dzien, kiedy otrzymałem promocję i mozliwość słuzby chorym w Domu Opieki i w miejscach zamieszkania. I mimo tego, że niektórym moja posługa nie odpowiada, ciągle mam w uszach i oczach wdzięczność moich „podopiecznych” i sensowność decyzji Papieża i naszych biskupów. Chwała Panu za tę posługę.
W diecezji siedleckiej jest nas – Nadzwyczajnych Szafarzy Komuni Swiętej – narazie tylko 21. Dziekujemy Księdzu Biskupowi za to,że wprowadził taką funkcje w naszej diecezji. Czy jest ona potrzebna ,to trzeba zapytać się Chorych, których odwiedzamy. Trzeba spojrzec im w oczy i zobaczyć usimiech w ich oczach? Dzisiaj odwiedziłem 9 osób w swojej parafii, którzy są wdzieczni Ksiedzu Biskupowi za nas i polecają Księdza Biskupa i Synod w swoich cierpieniach i modlitwach. Serdecznie pozdrawiam.
Do Ks. Biskupa Zbigniewa: Dziekuję za paczkę z książkami – nie tylko o liturgii, autorstwa Ks. Biskupa, ktorą otrzymalem za pośrednictwem p. J.Ch. Przebobogaty materiał do zapoznania się i stosowania. Pierwsze katechezy liturgiczne poznałem ze strony internetowej Radia Podlasie. Cieszę sie, że mogę kontynuować lekturę. Gratuluję powołania do komisji redagującej dokument końcowy Synodu.