e-Rozmowy o Dobrej Nowinie

• Opublikowane:14 listopada, 2010
• Komentarze:14 komentarzy
• Kategoria:Rozważanie Ewangelii

Przeżywamy 33 Niedzielę roku C. Jest to już przedostatnia niedziela roku liturgicznego. Czytaliśmy przez szereg niedziel perykopy ewangelijne z ostatniego etapu drogi Jezusa do Jerozolimy i już z Jego pobycie w Jerozolimie. W tę niedzielę czytamy perykopę odnoszącą się do już ostatnich dni ziemskiego życia Jezusa (Łk 21,5-19). W słowach, które Jezus wypowiada w tych okolicznościach, otrzymujemy pouczenie co do rzeczy ostatecznych. Nie odnoszą się one tylko do zniszczenia świątyni Jerozolimskiej – chociaż taki jest kontekst pytania postawionego Jezusowi. Nie odnoszą się też one tylko do wydarzeń, które mają nastąpić na końcu świata – chociaż też tego dotyczą.

Jezus mówi o rzeczach ostatecznych, które stale będą towarzyszyły wspólnocie uczniów – wyznawców Jezusa. Można je nazywać ostatecznymi, bo one są zawsze aktualne i najbardziej zasadnicze. Nie chodzi więc tylko o czas i jego przemijanie aż do końca, lecz o to, co stanowi stale obecny ośrodek życia uczniów Jezusa. To zmaganie się będzie trwało ostatecznie i aż do końca dziejów ludzkości. Będą to przeróżne próby zwodzenia i odwodzenia uczniów od Jezusa. Jezus mówi więc:  

Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono . . .  
Podniosą na was ręce i będą was prześladować . . .
Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa . . .
Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony . . .
Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość,
której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić (Łk 21,8-15).

W tym zestawieniu słów Jezusa ukazuje się obraz i cała struktura działań świata przeciwko uczniom Jezusa oraz wskazania, jakich winni oni się trzymać, aby nie zostać zwiedzionymi przez ludzi tego świata, to znaczy ludzi przeciwnych Jezusowi.  

1. Strzeżcie się

Strzeżcie się, aby was nie zwiedziono. Takie i podobne przywołanie uwagi pojawia się na kartach Pisma św. niejednokrotnie (zob. np. Wj 19,12; Pwt 11,16; Joz 6,18). Jest to wyraz troski o czystość wiary i właściwą relację człowieka do Boga. Człowiek bowiem został zwiedziony przez pozorne dobro, przez propozycję poznania dobra i zła i decydowania o tym, co dobre i co złe. To stale za człowiekiem się ciągnie.

Jezus mówi o natężeniu tych propozycji. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „Ja jestem” oraz: „Nadszedł czas”. Nie chodźcie za nimi!  Są to zazwyczaj propozycje łatwych rozwiązań, które zdają się odpowiadać bezpośrednim potrzebom człowieka. Nie wprowadzają one jednak człowieka w głębię tajemnicy jego życia i relacji z Bogiem.

To ostrzeżenie jest aktualne dzisiaj. Człowiek współczesny, bardzo często zagoniony różnymi sprawami i odciągany od głębszej refleksji, kiedy odczuwa potrzebę relacji z Bogiem albo doświadczenia duchowego, chciałby je zaspokoić na miarę szybkiej obsługi, jak w automacie wydającym napoje czy inne produkty. Człowiek chciałby być obsłużony, nasycony tym, czego pragnie i mieć spokój. Tymczasem konieczne jest pewne wstrząśnięcie człowiekiem, żeby z niego opadły te wszystkie projekty i oczekiwania, w których on sam chce się realizować, a w miejsce tego mogło zaistnieć to, co Bóg dla człowieka przewidział. 

2. Będą trudności i prześladowania

Dalsze słowa Jezusa wskazują na wiele trudnych i wprost okrutnych wydarzeń, które muszą nastąpić wokół człowieka i w człowieku, aby człowiek mógł odkryć prawdę o sobie i powrócić do Boga. Ci, którzy usłyszeli Ewangelię i poznali Jezusa jako tego, kto jest z ludźmi, by zapewnić ich o obecności Boga w ich życiu nie przestraszą się, gdy, gdy posłyszą o wojnach i przewrotach. Będą wiedzieli, że wiele z tych rzeczy musi się stać. Nie chodzi o to, że to jest dobre iż są wojny. Nie chodzi o to, że Pan Bóg chce jakiegoś nieszczęścia człowieka. To człowiek „produkuje” nieszczęścia przez to, że poszedł swoją drogą i realizuje swoje plany wbrew czy mimo prawom Bożym. Bóg zaś prze doświadczenie tych nieszczęść – zarówno wywołanych przez człowieka jak i tych, które pochodzą z natury, daje człowiekowi szansę opamiętania się.

Dalej Jezus mówił: Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie. Każde pokolenie coś z tego doświadcza. To jest okazja dawana człowiekowi, by się nawracał.

Obok tych wydarzeń trudnych, spowodowanych jakby przez ogólne trudności i nieporozumienia między ludźmi, zaistnieją także działanie celowe zmierzone przeciwko uczniom Jezusa Chrystusa. Jezus o tym mówi wprost i tym samym chce w nas, Jego uczniach, wzbudzić świadomość tego i nas do tego przygotować. Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników.

3. Sposobność do dawania świadectwa

To wszystko się stanie jednak w określonym celu. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Uczeń Jezusa jest wprowadzony w znajomość tajemnicy, która niejako czeka w nim, aby się objawić. To tak, jak z tym, co św. Paweł mówi o noszeniu skarbu w naczyniach glinianych. Żeby mogło się okazać, że w naczyniach glinianych jest prawdziwy skarb, te naczynia muszą doświadczyć jakiegoś rozbicia, a przynajmniej otwarcia. Moc i znaczenie ducha oraz tego wszystkiego, co jest we wnętrzu człowieka wierzącego, okaże się wtedy, gdy jest doświadczany. Każdy może sobie pomyśleć, że można by tego uniknąć. To prawda. Ale wtedy myślelibyśmy, że to jest zasługa właśnie tego naczynia glinianego, że to jest nasza ludzka zasługa. Tak by było, gdyby było. Tak jednak się nie dzieje. Człowiek z samego siebie nie wydobędzie skarbu – obrazu Boga. To mógł uczynić tylko Jezus Chrystus jako Syn Boży. Uczynił to właśnie wtedy, gdy się uniży, i gdy Jego ciało, owo „naczynie gliniane” zostało rozbite, powieszone na krzyżu. To jest tajemnica, w którą zostają też stopniowo wprowadzani uczniowie Jezusa.

Jezus więc daje radę a nawet polecenie: Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Jednocześnie daje obietnicę: Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić. Kiedy rozumiemy, że jesteśmy w ręku Boga i On przez nas, doświadczanych, przeprowadza swoje plany, wtedy możemy być spokojni. Nawet nie tylko spokojni, ale możemy Mu składać dziękczynienie, że On dopełnia planu zbawienia. Dokonuje się ocalenie dusz, czyli ocalenie życia, które trwa na wieki. To ocalenie dokonuje się w tych, którzy trwają przy Jezusie i Jego nauce i jest jednocześnie ofertą dla wszystkich innych, nawet – a może przede wszystkim – dla tych, którzy, z jakichkolwiek racji, prześladują.

Chrześcijanie, tzn. my wszyscy, którzy słuchamy Ewangelii pod koniec roku liturgicznego, uświadamiamy sobie sens i znaczenie naszej wiary pośród doświadczeń tego świata. Prosimy Ducha Świętego, by nam dawał mądrość rozeznania i moc wytrwałości.  

Bp ZbK