Środa 1. Tygodnia Adwentu

by bp Zbigniew Kiernikowski

Jezus w odpowiedzi na pytanie Jana Chrzciciela przyniesione Mu przez uczniów Jana wskazuje na swoje czyny, jakie są świadectwem Jego działania i tym samym Jego Osoby.

Naturalnie te wszystkie czyny przemawiają i pociągają tłumy. Jednakże cuda i znaki nie wypełniają całej misji Jezusa. On sam bowiem mówi o krzyżu, o konieczności zaparcia się siebie, o tym, że idący za Nim doświadczą odrzucenia, a nawet prześladowania. A ludzie szli za Nim właśnie dlatego, że widzieli znaki.

Jezus więc zarazem uświadamia, że cuda stanowią tylko część Jego zasadniczej misji lub wstęp do niej. Prawdziwym zaś i właściwym cudem będzie to, że Jezus podejmie krzyż. Nie można mówić o Bożych cudach bez relacji do krzyża. Dla Jana oznaczało to też trwanie w więzieniu i oczekiwanie – jak się potem okaże – na związany z kaprysem ziemskiego władcy i trwającego na zabawie jego towarzystwa, wyrok śmierci.

W tym kontekście jakże wymownie brzmią słowa Jezusa: „błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi”. Lepiej i bardziej dosłownie można to przełożyć: „szczęśliwy, kto się o Mnie nie potknie” a dosłownie: „kto, Mną się nie zgorszy”.

Czyny Mesjasza nie są tylko wypełnieniem oczekiwań ludzkich. One wzywają a nawet prowokują do innego myślenia i działania. Przesłanie, jakie za nimi stoi nie jest dla wielu zrozumiałe, a nawet dla niektórych gorszące. Z ich powodu tego, co przedstawiają można się innym narazić, być wtrąconym do więzienia, można być ukrzyżowanym.

To Jezusowe przesłanie w wielu umysłach i popularnych koncepcjach życia wywołuje zgorszenie ze względu na ich własną koncepcję życia i szczęścia.

Czego ja oczekuję od Mesjasza? Czy tylko cudów, czy także zdolności rozumienia oraz gotowości i mocy podjęcia krzyża?

Bp ZbK

(Światło na mojej ścieżce)

css.php