Kto zgrzeszył … (4. Ndz Wlk Postu – 200322)

by bp Zbigniew Kiernikowski

W dzisiejszej Ewangelii, która przedstawia wydarzenie uzdrowienia człowieka niewidomego od urodzenia pojawia się wielokrotnie motyw grzechu i zgrzeszenia. Pytanie o grzech jest niejako stale w tle całego wydarzenia.

Najpierw uczniowie – widząc człowieka niewidomego od urodzenia – pytają, kto zgrzeszył, że ten człowiek urodził się niewidomy. Można pytać się, jak to spostrzegli, skąd wiedzieli, że ten brak widzenia był od urodzenia. Taka jest narracja tego wydarzenia. Można też postawi pytanie: Jak mógł ów niewidomy zgrzeszyć „przed swoim  narodzeniem”. To są pytania, które nas nie prowadzą do celu.

Jezusowa odpowiedź wprowadza nas w inny sposób rozumienia:

Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy
– on czy jego rodzice?»

Jezus odpowiedział:
«Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego,
ale stało się tak,
aby się na nim objawiły sprawy Boże»

Jak mają się objawić te sprawy Boże?

Co się stanie ?

Jezus mów o chodzeniu w światłości, o wypełnianiu dzieła, które Bóg Ojciec Mu zlecił do wykonania. Mówi o dniu i o świetle, które jest, ale które nie zawsze będzie. Zapowiada więc jakieś wydarzenia, które w owej chwili nie są dostrzegane i nie są rozumiane. Nie są brane pod uwagę przez ludzi. A chodzi o coś więcej niż tylko ludzki fizyczny wzrok.

Wydarzenia , które mają nastąpić, są niejako zaanonsowane w stwierdzeniu faryzeuszów:

Człowiek ten nie jest od Boga,
bo nie zachowuje szabatu.

Oto niektórzy stają się wyrocznią i deklarują, co czy kto jest od Boga a co nie. W tym konkretnym przypadku chodziło o to, że Jezus w dzień szabatu uczynił błoto i tym błotem pomazał oczy niewidomego. To było uznawane za wykroczenie przeciwko Prawu. Jezus zostaje więc zaraz zaklasyfikowany – przynajmniej przez niektórych – jako człowiek grzeszny. Powstał wśród nich rozłam. Jezus stał się znakiem, który wszedł w tę sytuację ciemności (grzechu, rozłamu).

Swoisty sąd nad Jezusem i sąd dokonywany przez Jezusa

Faryzeusze, jako obrońcy Prawa, wypowiedzieli swój osąd. Próbowali w to wciągnąć także tego człowieka, który – w sposób cudowny przez działanie Jezusa w szabat – odzyskał wzrok:

«Oddaj chwałę Bogu.
My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem».

Na to odpowiedział:
«Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem.
Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę».

Ja widać faryzeusze obstawali przy swoim: „my wiemy …” Uzdrowiony nie wydawał osądu, lecz przywoływał fakt: byłem niewidomy, a teraz widzę.

Jezus przyszedł na świat i po to wszedł między ludzi, aby przez Jego posługę i życie dokonał się właściwy osąd.

Aby ten sąd Jezusa mógł się dokonać, Jezus poddał się wszelkim osądom ludzkim. Na Jego temat zostały wypowiedziane wszystkie możliwe sądy i osądy. Za Jego życia i przez wieki. On zaś poddał się i poddaje się temu wszystkiemu. Poddał się wówczas przez sądzeniu przez ówczesną władzę (Piłata), przez najwyższą instytucję religijną (Sanhedryn).

Po co to wszystko ?

Jezus wziął na siebie „osąd grzechu”. On, zrodzony bez grzechu – dla wypełnienia zbawczej Woli Boga Ojca – stał się w oczach ludzi grzechem i przekleństwem. Tak to sformułuje św. Paweł (2Kor 5,21; Ga 3,13). Bóg tego dokonał w Jezusie – światłości świata, aby nas grzesznych uczynnić sprawiedliwością Bożą, to znaczy noszących w sobie i na sobie tajemnicę przemiany.

Przyszedłem na ten świat,
aby przeprowadzić sąd,
żeby ci, którzy nie widzą, przejrzeli,
a ci, którzy widzą, stali się niewidomymi.

Ta przemiana to przejrzenie. Inne spojrzenie na życie, na grzech, na śmierć i ostatecznie na objawienie się w człowieku „spraw / dzieł Boga”

Czym jest dzisiejsza ślepota człowieka ?

Najkrócej można to ująć tak: my wiemy, my potrafimy, ma sami sobie wystarczymy (jako jednostka czy społeczność), bez świtała Bożego widzimy i damy radę. Nie potrzebujemy odniesienia do Boga. To jest nasza ludzka ślepota od urodzenia. Dzisiaj duża część ludzkości jest takim myśleniem ogarnięta.

Takie myślenie ma swój początek w raju, w grzechu pierwszych rodziców, w sięgnięciu po owoc poznania dobra i zła na własną rękę.

Z tej ślepoty przyszedł nas wyprowadzić (doprowadzić do przejrzenia) Jezus. Dokonał tego przez to, że nie wybrał dla siebie niczego, co by mogło Go po ludzku budować i prowadzić do sukcesu, lecz wręcz przeciwnie: wybrał krzyż, niesprawiedliwą śmierć, potraktowany jak grzesznik został stracony między przestępcami.

To było Jego wejście w ciemność (ślepotę) człowieka i  spowodowanie nowego, prawdziwego blasku światła. To było dokonanie owego ostatecznego i definitywnego sądu.

Dzisiaj przeżywamy wszyscy ogromne zagrożenie koronawirusem. Szukamy wszelkiego rodzaju wyjaśnień, tłumaczeń i ratujących środków. Przy tej okazji wyzwala się wiele dobra w różnych inicjatywach niesienia pomocy, ale także pojawia się wiele zła i niegodziwości. Oscylujemy stale między ciemnością i światłem.

Wobec zagrożenia wirusem

Przesłanie Jezusowe obwieszcza nam, że to wszystko musi się dokonać, aby objawiały się sprawy i dzieła Boga. Radykalnie można to tak ująć: Wąż kusząc człowieka w raju zapewniał: na pewno nie umrzecie (Rdz 3,4). Bez Boga możecie żyć jak Bóg. To było wprowadzenie w ciemność, w egzystencjalną nieprawdę, z której rodzą się wszystkie błędy i nieszczęścia człowieka. Bóg natomiast ostrzegał i ostrzegał i ostrzega: gdy spożyjesz z drzewa poznania dobra i zła, niechybnie umrzesz (Rdz 2,17).

Dzisiejszy świat w dużej mierze zapomniał te proste prawdy. Co więcej mniej lub bardziej świadomie wypiera je ze swej świadomości i praktyki życia.

Potrzebujemy powracania do tych podstawowych prawd. Potrzebujemy uczenia się przeżywania naszej śmiertelności, by nie dać się „oczarowywać”, że musimy tutaj żyć zawsze i za wszelką cenę. Tragedia epidemiczna czy pandemiczna nie polega tylko na tym, że ludzie masowo umierają, ale dzieje się to tak, jakby to była „jedyna tragedia”. Tak często na to patrzymy właśnie jako ślepi. Potrzebujemy więc światła, by rozumieć tę „ślepotę” jako okazję do przejrzenia. Do przyjęcia błota i do obmycia się, by właściwie widzieć.

Ta „tragedia” wynikająca z działania korona wirusa nie jest tylko „tragedią”, lecz jest także daną nam okazją do przejrzenia. Do odnalezienia właściwego wymiaru naszego życia. Oczywiście nie stanie się to ani magicznie, ani automatycznie. Potrzebna jest uniwersalna kwarantanna, aby uchronić się od wpływu mentalności świata (zob. Rz 12,1-2), to znaczy ulegania podpowiedziom szatana: ty musisz żyć, ty masz prawo żyć, ty masz prawo stanowić sam o sobie niezależnie od Boga itd. itp. Potrzebne jest nam słuchanie Ewangelii Jezusa Chrystusa i Jego sposobu podejścia do Prawa. To najważniejsze „antidotum” na wszelkie wirusy.

Tej „kwarantanny” potrzebujemy wszyscy. Dokonuje się ona tam, gdzie człowiekowi jest głoszona Ewangelia (kerygmat) i gdy człowiek ten kerygmat przyjmuje. Tylko wtedy dokonuje się właściwy osąd nad człowiekiem i nad światem. Jest to zbawczy i zbawiający człowiek osąd, jakiego Bóg dokonuje przez Jezusa Chrystusa.

Bp ZbK

css.php