Posypanie głowy popiołem to znak. Znak wyrażający prawdę o człowieku, o mnie. A jednocześnie znak, który niejako komunikuje (emanuje) z wnętrza mego człowieczego wnętrza i mojej tożsamości gotowość poddanie się działaniu Pana Boga.

To na początku Bóg uczynił człowieka z prochu ziemi. Uczynił go jako wspaniałe swoje dzieło. Obdarzył go udziałem w swoim życiu a w szczególności wolnością.

Człowiek nadużył tej wolności. Wskutek grzechu, człowiek wraca do prawdy i rzeczywistości prochu.

Moc Boga wobec prochu

Bóg jednak z tym „wtórnym” prochem też jest gotów dokonywać swego wspaniałego działa. Dokonuje się to w dziele Jezusa. W Odkupieniu. W nowym stworzeniu.

Kiedy przyznajemy się do prawdy, że jesteśmy prochem przed Bogiem  przed drugim człowiekiem, to jednocześnie wyznajemy, że niesiemy w sobie wiarę i nadzieję, że to Bóg może z tym prochem, ze mną dokonywać wspaniałych dzieł. Może przeprowadzać prze doświadczenie śmierci, starcia na proch i nowego ukształtowania.

W mocy Boga jest to, że z tego prochu może uczynić wspaniałą świątynię swoje obecności. Przejawia się to w szczególny sposób, gdy przeżywam coś z tego, czym jest „starcie na proch” jakiejś cząstki mojej tożsamości i przyzwolenie w wierze na to, aby Bóg dokonał swego dzieła przez mój konkretny udział w darze przebaczenia, które otrzymuję i które mogę dalej podawać – w szczególności tym, którzy mają jakiś udział w „ścieraniu mnie na proch”, abym był stosownym materiałem w rękach Boga. To będzie zawsze związany z jakimś moim „świątynnym” darem z siebie, czyli składaniem siebie w ofierze na wzór i dzięki mocy Jezusa Chrystusa – Kapłana. Tak On buduje Kościół – swoje Ciało z żywych członków, którzy pozwalaj się przeniknąć Jego Duchem (zob. Rz 12,1-2).

To jest perspektywa Wielkiego Postu, która nabiera blasku w świetle Zmartwychwstania i Daru Ducha Świętego.

Bp ZbK

Świątynia Boga (7 Ndz A – 200223)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Liturgia dzisiejszej Niedzieli wprowadza nas niejako do wnętrza czy do istoty chrześcijańskiego życia. Wyciąga nas z naszych koncepcji religijności i wprowadza w krąg zamysłu Bożego i Bożego działania. Zaprasza nas do odkrywania tego, kim jest Bóg dla nas i dla całego stworzenia oraz kim my jesteśmy dla Niego i tym samym, jako winna się dokonywać nasza relacja z całym stworzeniem.

Świętość Boga

Najpierw trzeba uświadamiać sobie, jak nam ludziom, a w szczególności ludowi wybranemu przedstawia się sam Bóg. Dotyczy to wszystkiego i wszystkich czasów. Chociaż bezpośrednimi „odbiorcami” są zawsze wybrani.

Bądźcie świętymi,
bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!

Świętość Boga to jego odmienności od tego, co stało się w człowieku przez  grzech, gdzie i kiedy człowiek chciał wejść w prerogatywy Boga i okazało się. Że jest nagi, pozbawiony tego wszystkiego, co miał, co otrzymał od Boga.

To wezwanie i zaproszenie do świętości to nic innego, jak propozycja wyciągania człowiek z kręgu jego zagubienia się i jego zamknięcia si w sobie. Można to też wyrazić słowami: Miejcie odwagę uznać mnie za jedynego Pana i uwalniajcie się od siebie.

Świątynie i świątynia

Człowiek po grzechu zagubiony w sobie szukał niejako po omacku kontaktu z Bogiem czy z jakimikolwiek bóstwami bądź bożyszczami. To w tym celu budował wszelkiego rodzaju świątynie, które miały mu pomóc odrywać się od swej codzienności i czy go „innym”, świętym, poświęconym itp.

Problem jednak zawsze tkwił i tkwi w tym, że to człowiek sam budował te miejsca święte i czynił to i czyni nadal zawsze w jakiejś mierze według swego pomysłu i zamysłu.

Także ten etap historii zbawienia, który dotyczył świątyni jerozolimskiej, nie był tego pozbawiony. Był to etap przygotowania. Był to tylko pewien etap na drodze dochodzenie do pełni czasów. Gdy przyszła pełnia czasów dokonał się przedziwna przemiana, którą zapowiadała scena wypędzenia kupców ze świątyni (zob. J 2,13-22 i Mk 11,15 oraz paral.). Jezus wskazał na siebie jako złożonego w ofierze (ukrzyżowanego) i zmartwychwstałego jako właściwie odbudowaną jedyną Świątynię Boga. To właśnie w tajemnicy Jego krzyżowej śmierci i zmartwychwstania oraz zesłania Ducha Świętego na Apostołów w Wieczerniku dokonało się odbudowanie a właściwe zbudowanie na nowo świątyni jedynego Boga, gdzie człowiek może spotkać Boga i gdzie Bóg udziela siebie człowiekowi.

Świątynia Ciała Jezusa – Kościół

To, co stało się w Jezusie, w Jego Ciele, to Jezus przekazał swoim uczniom – tym, którzy z wiarą przyjęli Jego tajemnicę. Ten przekaz, to burzenie świątyń budowanych ludzką ręką i według ludzkiego pomysłu (w ludzkim duchu) i budowanie świątyni Boga jako Ciała Jezusa nadal trwa i będzie trwało do końca czasów.

Jezus zostawił Piotrowi, którego uczyni skałą, zapewnienie, że bramy piekielnego nie przezwyciężą tej Jego Budowli (Zob. Mt 16,18).

Czym się charakteryzuje i czym jest ta świątynia? Jaka jest jej treść i zawartość? Co ją tworzy i jakie „procesy” się w niej dokonują?

Byłoby dużo do tłumaczenia. Najkrócej ujmuje to wszystko Jezusowe Kazanie na Górze, którego fragment słyszymy w dzisiejszej liturgii. Dobitnie wyrażają to zestawienia, którymi Jezus posługuje się w przedstawieniu Siebie i którymi nakreśla sposób życia Jego uczniów:

Słyszeliście, że powiedziano:
„Oko za oko i ząb za ząb”.
A Ja wam powiadam:
Nie stawiajcie oporu złemu.

Trzeba by przywoływać tutaj wszystkie te zestawienia, jakie wypowiada Jezus w swojej mowie programowej i w swoje specyficznej ofercie. Wszędzie tam, gdzie coś z tego się dzieje jest budowana świątynia dla Boga. Nie jest to świątynia z kamienia czy cegły czy jakiegokolwiek innego materiału, lecz z żywych członków ożywionych prze Ducha Jezusa i prowadzonych Jego mocą i w Jego świetle.

Dlatego św. Paweł mówi:

wy jesteście świątynią Boga
i Duch Boży mieszka w was.

oraz

wszystko jest wasze,
wy zaś Chrystusa,
a Chrystus – Boga
.

Życie wspólnoty chrześcijańskiej to budowanie prawdziwej świątyni na chwałę Boga i to środowisko, w którym dokonuje się uświęcenie człowieka, tak jak Bóg jest święty. Jest to dzieło Boga na Jego chwałę i dla dobra człowieka.

Bp ZbK

Światłość świata (5. Ndz A – 200209)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Dziś podczas liturgii w aklamacji przed Ewangelią śpiewamy profetyczne słowa Jezusa:

Ja jestem światłością świata,
kto idzie za Mną, będzie miał światło życia
(J 8,12).

Jezus niejednokrotnie nazywa siebie światłością i tak też wielokrotnie jest nazywany. Jest to prerogatywa Boska. Bóg bowiem jest światłością (1J 1,5). Tę swoją przedziwną cechę i właściwość Bóg w Osobie Jezusa dzieli z ludźmi. Właśnie przez fakt powołania i obdarzenia mocą swego słowa.

Słowa Jezusa – Kazanie na Górze

Słowa aklamacji wprowadzają nas w gotowość przyjęcia orędzia skierowanego bezpośrednio do nas, do uczestników liturgii i w ogóle do uczniów Jezusa.

Wy jesteście światłem świata.
Nie może się ukryć miasto położone na górze.
Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem,
ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu.

Są to słowa Jezusa wypowiedziane bezpośrednio po makaryzmach (błogosławieństwach), którymi Jezus rozpoczął swoje Kazanie na Górze, w którym ukazał zasadnicze elementy programu chrześcijańskiego życia. Jest to nakreślenie podstawowych zrębów życia uczniów Jezusa. Jest to obraz życia człowieka, który przystąpił do Jezusa i do Niego stale przystępuje, by chodzić w Jego światle i stawać się też światłem.

Należy zwrócić uwagę, że słowa Jezus w tej części Kazania są utrzymane w formie (w trybie) deklaratywnej czyli orzekającej a nie imperatywnej czyli rozkazującej czy nakazującej.

Ja jestem … / wy jesteście …

Należy więc – analogicznie do deklaracji Jezusa: Ja jestem światłością świata – rozumieć też powiedzenie Jezusa o uczniach, którzy przystąpili do Jezusa i idą za Nim Wy jesteście światłem świata.

Bardzo często spotykamy się z interpretację w stylu: „mamy / macie być światłem”. Tymczasem sens czy ciężar wypowiedzi Jezusa nie tkwi w tym, by starać się stać światłem, lecz by przystąpić do Jezusa i pójść za Nim i dzięki temu stać się światłem.

Istnieje bowiem niebezpieczeństwo, że jeśli ktoś na różne sposoby i czasem za wszelką cenę zabiega, by być światem dla innych, może czynić to według własnych kryteriów i faktycznie moralizować. Taki sposób myślenia i działania odchodzi od ducha Ewangelii Jezusa Chrystusa.

Jeśli ktoś przyjmie Ewangelię i pójdzie za Jezusem, będzie chodził w światłości i będzie stawał się światłem dla świata tzn., by także inni szli za Jezusem zgodnie z duchem Ewangelii.

Nie może się ukryć miasto położone na górze

Nie chodzi o to, by twierdzić i starać się innych przekonywać, że na górze jest miasto, lecz chodzi o prawdę, czy na górze jest miasto. Jeśli na górze jest miasto, to nie można go ukryć.

Natomiast nie zaistnieje nigdy na górze żadne miasto od mówienia, że na górze ma być miasto i że ma ono świecić. Po prostu: jeśli jest, to będzie ono widoczne; jeśli go nie ma, to nie ma co wmawiać że jest ani tym bardziej nie stawiać jakiejś atrapy miasta i przekonywać, że to właśnie jest miasto. Potrzeba dzisiaj bardzo realistycznego odczytania Ewangelii w jej oryginalnym duchu, by unikać przekształcania jej przesłania w moralizatorstwo.

Nie jest to łatwe zadanie. Tego nie potrafimy zrobić własnymi siłami. Trzeba osobistego pokornego przystępowania do Jezusa i wchodzenia na Jego drogę (zob. np. Mt 5,1-2; 10,38; J 12,26).

Bp ZbK

Konsekracja (Ofiarowanie P. – 200202)

by bp Zbigniew Kiernikowski

Dziś Święto Ofiarowania Pańskiego. Zgodnie z przepisami Prawa Jezus został ofiarowany w świątyni. Był to znak wykupienia pierworodnego wymaganego przez Prawo. Ten gest w przypadku Jezusa otrzymuje zupełnie nowe znaczenie. To On, jako pierworodny Syn Maryi, a więc Izraela, będąc wniesiony do świątyni, wypełnia je Sobą. W to święto obchodzimy Dzień Życia Konsekrowanego.

Wypełnienie obietnic

Liturgia wprowadza nas w rozumienie tego, że coraz wyraźniej zarysowuje się początek wypełnienia wszystkich obietnic danych przez Boga Narodowi Wybranemu ale także całej ludzkości. Ten Jezus, wnoszony do świątyni jako Dziecię, bierze w swoje posiadanie świątynię, a właściwie wszystkie instytucje Izraela. Jest to jakaś forma inauguracji Jego dzieła. To wyrażają słowa Symeona wypowiadane, gdy trzymał to Dziecię w objęciach.

Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.

Świątynia

To miejsce – (świątynia) oraz ten czas i sytuacja (Symeon prowadzony przez Ducha) to okoliczności wyrażające szczególną obecności Boga. To spotkanie człowieka z Bogiem. Wszystko, co się dzieje w tym wydarzeniu, to otwarcie nowych relacji człowieka z Bogiem. To swoista oferta ze strony Boga dana człowiekowi. To moment przemiany. Zainicjowanie nowego etapu zbawienia.

Świątynia już nie jest i już nie będzie miejscem składania ofiar ze zwierząt i innych przedmiotów, lecz będzie miejscem przemiany człowieka mocą przechodzącego doń Boga. Dopełni się to świątyni krzyża na Golgocie i w poranek Zmartwychwstania oraz w Wieczerniku. Zostanie dany człowiekowi dostęp do Boga w mocy udzielanego mu Ducha Świętego. Zasłona w świątyni zostanie rozdarta na dwie części i człowiek będzie miał dostęp do Tajemnicy.

Zniszczenie mocy diabła

Tę Tajemnicę przybliża Autor Listu do Hebrajczyków wskazując na Jezusa jako tego, który sam siebie złożył w ofierze i w ten sposób pokonał moc diabła. Ta władza diabła wyrażała się i wyraża się stale m.in. w tym, że stale i na różne sposoby „podpowiada” człowiekowi „nie umrzesz”. To znaczy konkretnie: nie możesz umierać, nie powinieneś umierać; musisz żyć po swojemu; musisz dochodzić swego itd. itp.

Ofiarowanie Jezusa w świątyni a następnie Jego Ofiara krzyża to „wzięcie przez Niego w swoje posiadanie świątyni”. Oznacza to wzięcie we władanie przez Boga w Jego Synu – Słudze i Kapłanie wszystkich „świątyń” ludzkich. Oznacza to dalej, jak mówi Autor Listu do Hebrajczyków, dokonanie tego przedziwnego kroku przyjęcia krzyżowej śmierci

aby przez śmierć pokonać tego,
który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła,
i aby uwolnić tych wszystkich,
którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli.

To była swoista konsekracja Jezusa w Jego ziemskim ludzkim Ciele, aby  – stając się Żertwą ofiarną i Ofiarnikiem – zdemaskować „moc” diabła i pozbawić go tej przewrotnej jego „zdolności” i władzy trzymania człowieka w lęku i bojaźni o siebie samego przez jednoczesne odrywanie go od właściwej relacji do Boga: Ojca i Dawcy życia.

Konsekracja wierzących

Ta tajemnica przerasta siły i możliwości człowieka. Staje się jednak dostępna przez wiarę, która odnosi człowieka do Jezusa i jednoczy go z Nim. Wyzwalanie spod władzy diabła budowanie świątyni Boga, budowanie Jego mocą w tym świecie, który w wielu sprawach jest zaślepiony sobą, swoim interesem i tak łatwo poddaje się działaniu złych mocy, działaniu diabła

Ta tajemnic została przekazana Kościołowi w Sakramentach i staje się obecna, uobecnia się w ludziach, którzy tę tajemnicę przyjmują i stają się miejscem uświęcenia, miejscem konsekracji, której dokonuje Pan. To On bierze każdą konkretną świątynię życia, czyli każdą konkretną osobę oddającą się Jemu w posiadanie właśnie w konsekracji – począwszy od chrztu a następnie we wszystkich aktach, jakie są możliwe w praktyce życia Kościoła. Jest to udział w mocy Jezusa, dla dokonywania w różnych miejscach i po wszystkie czas owego zwycięstwa nad władzą diabła.

Konsekracja uczyniona w tym duchu przez konkretne osoby to udostępnienie siebie samego do tego, by Bóg działał, by On budował świątynię, by On uświęcał. Objawiał światło innym – poganom (to znaczy tym, którzy nie znają tej Tajemnicy i w jakiś sposób kroczą w ciemności) oraz objawiał swoją chwałę w tych którzy Go poznali i poznają – by oni nie szukali własnej chwały lecz pozwalali otaczać się Jego przedziwną chwałą i stawali się jako wybrane Jego świątynie.

Wszystkim Osobom Konsekrowanym składam wyrazy uznania, szacunku i podziękowania. Za przepełnione Duchem Jezusa Chrystusa oddanie się w Kościele, w konkretnych wspólnotach, w pełnieniu posługi wobec konkretnych zadań i poruczeń. Niech konsekracja będzie dla każdego z Was doświadczeniem mocy Chrystusa i powodem do głębokiej radości z racji udziału w misji powierzonej przez Niego Kościołowi.

Bp ZbK


css.php